400-500 n.C.

De doorgaande lijn van dwaling:

Kinderdoop is in 415 door de Katholieke theoloog Augustine uitgeroepen tot een leerstelling van de Kerk.

Het tijdperk van de pausen. De Katholieke Kerk gaat verder om zich onder de bescherming en de voorzieningen van de staat te versterken. De RoomsKatholieke bisschop/paus eistte meer en meer autoriteit op door te beweren dat hij de apostolische opvolger van Petrus is, “aan wie het hoogste gezag over al de andere gemeenten was gegeven.” Het was de paus Leo de Grote (390-461 n. C.), die “wetten en maatstaven probeerde in te stellen, die zijn autoriteit en die van zijn opvolgers het allerhoogst zou laten zijn in geestelijke zaken en aldus werd het toezicht in zijn bisdom over de christelijke Kerk in al de landen van Europa gecentraliseerd.” (Lord).
“Rome is verslagen en bedorven in 410 en in 455. Het viel als overrijp fruit in de handen van de binnenvallende Germaanse barbaren. Dit luidde een nieuwe periode in, die bekend is als de duistere middeleeuwen. In deze periode leidde de demoralisatie en wanhoop tot een algemene ondergang. Toch consolideerde de Kerk haar macht en het werd zelfs een bemiddelaar tussen de keizer en de binnengevallen barbaren. Paus Leo verklaarde nu dat het primaatschap van het RoomsKatholieke bisdom voortkwam van St. Petrus (niet van Christus) en dat Christus de oppermacht aan Petrus, als de voorman van de discipelen, had gedelegeerd en dat hij als de opvolger van St. Petrus recht had op zijn rechtspraak en voorrechten. Dit is de hoeksteen van het pauselijke stelsel. Hij werd nu de uitlegger van zijn eigen besluiten, een aartspriester die met goddelijke rechten heerste. Zijn macht werd onbepaald en onbegrensd.” (Lord).

500-600 n.C.

De doorgaande lijn van dwaling:
Paus Gregorius verklaart officieel dat de Kerk en de staat één zijn en dat Rome het hoofd van de Kerk is
(590 n.C).
 

“Van de Baptisten mag gezegd worden dat ze geen Reformeerders zijn. Deze groep mensen, die het grootste deel van de christelijke gelovigen omvat, die onder verscheidene namen in verschillende landen bekend zijn, onderscheiden zich volledig van en zijn volledig onafhankelijk van de RoomsKatholieke en de Griekse Kerk en ze hebben een ononderbroken voortgang van hun bestaan van de apostelen tot nu.” King, Crossing the centuries, 1912.

600-1000 n.C.

De doorgaande lijn van dwaling:
Keizerin Theolora (Griekenland) berooft en martelt honderdduizend Paulicianen. Er is van haar gezegd dat zij negenhonderdduizend Baptisten heeft vermoord in Griekenland in de jaren tot 845.

Scheidingen: De Rooms-Katholieke Kerk wordt verdeeld in de westerse Kerk (Katholiek) en de oosterse Kerk (Griekse Orthodoxe Kerk) door een machtsstrijd in 869 n.C.