Kościół Chrześcijan Dnia Sobotniego

Obierając oficjalną nazwę naszego Kościoła, sięgnęliśmy z rozmysłem po to zacne imię. Staramy się bowiem - a nasza doktryna jest tego faktu potwierdzeniem - nawiązywać do wzorców pierwotnego chrześcijaństwa apostolskiego, w wierze i w życiu. Dlatego przyjęliśmy i staramy się wyżywać proste, biblijne zasady wiary oparte wyłącznie na Piśmie Świętym, które uznajemy za jedyne autorytatywne źródło objawienia Bożego, jedyny miernik sprawiedliwego i pobożnego życia. Przyjęliśmy i wyznajemy tylko te nauki i praktyki religijne, które są wyraźnie wskazane w nauce Słowa Bożego i w przykładzie pierwszych chrześcijan. Wszelkie późniejsze zmiany, jakie zaszły w kościele chrześcijańskim, wraz z Tradycją, uznajemy za poważne uchybienie wobec nauki biblijnej i nie przyjmujemy ich.

Wierzymy, że naprawdę należymy do Jezusa Chrystusa, co rozumiemy jako naśladowanie Go we wszystkim, jako trwanie z Nim w żywej społeczności, Osobiste spotkanie z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, osobiste doświadczenie wiary, cenimy jako najwyższą wartość chrześcijańską. Dlatego wielki nacisk kładziemy na sprawę nowonarodzenia, które zgodnie ze słowami Pana Jezusa, jest podstawowym warunkiem zbawienia (Jan 3,1-7), a które dokonuje głębokiej przemiany serca, charakteru i życia człowieka.

Dla zdecydowanej większości chrześcijan, dniem świętym jest niedziela, uznawana za siódmy dzień tygodnia. Niewielu tylko wie, że rzeczywistym siódmym dniem tygodnia, prawdziwym dniem świętym - jest sobota! To był dzień w którym sam Bóg odpoczął po dokonaniu dzieła ziemskiego stworzenia, dzień który pobłogosławił i poświęcił (lMjż 2,2.3): "Pamiętaj, abyś dzień soboty święcił. Sześć dni robić będziesz i będziesz wykonywał roboty swoje, ale dnia siódmego sabat Pana Boga twego jest. Nie będziesz wykonywał weń żadnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój i służebnica twoja i gość, który jest między bramami twymi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię i morze i wszystko co w nich jest, a odpoczął dnia siódmego. I dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i poświęcił go" (2Mjż 20,8-11 wg przekładu ks. Jakuba Wujka).

Ludzie znający Boga od początku zachowywali dzień sobotni. Przestrzegał go również starotestamentowy lud Boży - Izrael. Przyjście na świat Syna Bożego, Pana Jezusa Chrystusa, nic w tej sprawie nie zmieniło: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo, albo Proroków" (Mt 5,17-19) - oświadczył Jezus. Przestrzegał On Boże przykazania, święcił dzień sobotni (Łk 4,16-21), zaś przy pewnej okazji złożył wielkiej wagi oświadczenie, że jest 'Panem soboty' (Mr 2,28). Śladami Jezusa Chrystusa wiernie podążali Apostołowie i cały Kościół chrześcijański w pierwszych wiekach swego istnienia.

Tego wielkiego przestępstwa dopuścili się ludzie, a sama rzecz stała się w IV wieku po Chrystusie, za panowania cesarza rzymskiego Konstantyna, zwanego Wielkim.

Konstantyn Wielki był jednak, wraz z tymi, którzy z nim w tej sprawie współpracowali, tylko narzędziem w ręku kogoś o wiele silniejszego. W księdze Objawienia św. Jana 12,17 czytamy, że wszelkie ataki na Prawo Boże przypuszcza szatan Przez pierwsze trzy wieki istnienia chrześcijaństwa, ta wroga Bogu i Jego ludowi istota, walczyła z chrześcijanami siłą. Był to czas wielkich prześladowań wzniecanych ustawicznie w Imperium. Mężczyźni, kobiety i dzieci, umierali na arenach, w ogrodach Nerona i innych miejscach kaźni. Prześladowania te ustały, gdy na tron rzymski wstąpił Konstantyn Wielki. W roku 318 w Mediolanie ogłosił on edykt tolerancyjny wobec chrześcijan.

To jednak, co wygląda na wspaniały triumf Kościoła, w rzeczywistości stało się jego dramatem i przyczyną upadku. Cesarz bowiem w zabiegach swych miał przede wszystkim na względzie dobro przeżywającego swój głęboki kryzys Państwa. Postanowił je wydźwignąć za pomocą siły chrześcijaństwa. Za otrzymane przywileje chrześcijanie musieli zapłacić wysoką cenę. Realizacja planów Konstantyna Wielkiego wymagała stworzenia w państwie jednej, silnej, panującej religii, a że był realistą i wiedział, iż nie jest w stanie przyjąć chrześcijaństwa i narzucić go obywatelom Imperium w jego czystej formie, przeto działał w kierunku kompromisu między istniejącymi religiami. Pociągało to za sobą konieczność rezygnacji przez chrześcijaństwo z wielu biblijnych zasad. Między innymi poganie zachowywali pierwszy dzień tygodnia, niedzielę, ku czci słońca (kult solarny).

Konstantyn Wielki wykorzystując nastawienie znacznej części hierarchii kościelnej, skupionej wokół dworu cesarskiego (głównie rzymskich i aleksandryjskich zborów), w roku 321 ogłosił edykt na mocy którego niedziela stała się urzędowym dniem świętym. Sobory: w Nicei (325 r.) w Laodycei (343-381 r.) zmianę tę uznały i zatwierdziły, dokonując jeszcze innych, dodatkowych, poważnych naruszeń nauki Bożej w Kościele. Odtąd niedziela "Dies solis" (łac.) "Sunday" (ang.) "Zonntag" (niem) stła się ustawowym dniem świętym, mimo że Pismo Święte nigdzie nie nakazuje święcenia tego dnia! Chrześcijaństwo, które weszło na niebezpieczną i zgubną drogę zmiany nauki biblijnej, zmuszone było nią postępować - Kościół stał się 'katolicki' tj. powszechny; lecz coraz dalej odchodził od Boga i Jego świętego Słowa, od przykazań i nauk Jezusa Chrystusa i Apostołów.

Mimo decyzji Konstantyna i soborów, pewna część chrześcijan nigdy nie zgodziła się ze zmianą Bożych przykazań. Praktykowali oni nadal święcenie soboty a dlatego wkrótce spadło na nich prześladowanie władzy kościelnej i świeckiej. Było to wielkie i bolesne doświadczenie; chrześcijanie z imienia, prześladowali prawdziwe i wierne dzieci Boże!

Jako społeczność religijna powstaliśmy w latach 1931-33, w wyniku podziału w polskim adwentyźmie. Nie kwestionując całości doktryny Adwentystów Dnia Siódmego, nie zgodziliśmy się jednak na przyjęcie pozabiblijnych 'świadectw' E.G White, adwentystycznej pisarki, uznanej w tymże kościele za 'posłankę nieba' (Z. Łyko, Nauki Pisma Świętego, s.433,34), oraz na zasady oparte na jej pismach. Wówczas Kościół przyjął nazwę "Autonomiczne Zbory Adwentystów Dnia Siódmego".

Zmiana nazwy nastąpiła w r. 1936 i uniezależniony od adwentyzmu Kościół określał się jako Zjednoczeni Ewangeliczni Chrześcijanie Dnia Siódmego, zaś obecną, skróconą nazwę przyjęliśmy w r. 1961 w momencie rejestracji na podstawie Prawa o Stowarzyszeniach, przy załatwianiu Statutu i regulacji prawnej Kościoła w PRL. Ewolucja nazwy dowodzi, że nie przywiązujemy zasadniczego znaczenia do nazwy, lecz do przyjętej i wyżywanej prawdy. Sama nazwa ma znaczenie formalne. Okres drugiej wojny światowej zadał Kościołowi ciężkie straty. W roku 1949 na pierwszym zjeździe krajowym stanowiliśmy małą grupę, bez zasobów materialnych, bez jakiegokolwiek zewnętrznego wsparcia. Łaską Bożą i poświęceniem oraz pracowitością braci i sióstr, na ramionach których spoczął ciężar troski o Boże dzieło, Kościół podniósł się i rozwinął. W obecnej chwili posiadamy w kraju 25 zborów i placówek Kościół wydaje miesięcznik "Duch Czasów'; kwartalnik "Głos Kaznodziejski", rocznik "Lekcje Biblijne"; a ponadto pozycje książkowe, plakaty, ulotki i inne.

W roku 1984 Kościół - zachowując pełną autonomię - wszedł do Światowej Federacji Baptystów Dnia Siódmego, organizacji zawiązanej dla wspierania działalności ewangelizacyjnej w różnych krajach świata. Społeczeństwo polskie ma możność bliższego poznania Kościoła Chrześcijan Dnia Sobotniego poprzez audycje religijne Polskiego Radia w programie IV, nadawane cztery razy w roku.

Kilka razy w roku, w różnych miastach Polski organizuje Kościół ewangelizacje, które anonsowane są w lokalnej prasie i radiu. Zapowiadają je i zapraszają do uczestnictwa, rozklejone w tych miastach plakaty.

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ

NASZE ZASADY WIARY KORESPONDENCYJNY KURS BIBLIJNY SKĄD WIESZ, CZY JESTEŚ CHRZEŚCIJANINEM? JAK ZNALEŹĆ PRAWDZIWY KOŚCIÓŁ? BIBLIA MÓWI PRAWDĘ KATOLIKOM TRÓJCA ŚWIĘTA - MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ? DOSKONAŁOŚĆ NEW AGE, CZYLI FATAMORGANA WYDAWNICTWO DUCH CZASÓW OFERUJE

e-mail: kchdsob@free.com.pl

This page hosted by Get your own Free Home Page