"Wszystkiego doświadczajcie, a co jest dobrego, tego się trzymajcie" (Pierwszy List do Tesaloniczan 5,21 BG).

W Polsce działa kilkadziesiąt chrześcijańskich społeczności, a na całym świecie jest ich znacznie więcej. W tej sytuacji człowiek, który poważnie traktuje religię, który szczerze szuka Boga i chce Mu służyć, napotyka na zasadniczą trudność:

który kościół jest prawdziwy? która chrześcijańska społeczność zna, głosi, i wyżywa prawdziwe biblijne zasady wiary?

W tym skromnym opracowaniu nie udzielimy bezpośredniej odpowiedzi na postawione w tytule pytanie, nie wskażemy konkretnego Kościoła. Chcemy jednak wszystkim szczerym poszukiwaczom Prawdy Bożej, zwrócić uwagę na trzy najistotniejsze kryteria, którym w naszym przekonaniu muszą odpowiadać wyznawcy takiego Kościoła.

Zanim jednak rozpoczniemy poszukiwanie, trzeba abyśmy sobie uświadomili dwie ważne sprawy.

Tak jest i dzisiaj - kto rzeczywiście chce czynić wolę Bożą, pozna i zrozumie, co jest Prawdą, i gdzie jest Prawda!

Zupełna Prawda Boża dla człowieka zawarta jest w Piśmie Świętym - i tylko w nim!

Żadna inna księga, żadne inne pisma nie mogą być porównywane z tą Bożą Księgą, żadne nie mogą stanowić źródła ani autorytetu w sprawach wiary i zbawienia!

"Jeśli wy zostaniecie w słowie moim - powiedział Jezus Chrystus - prawdziwie uczniami moimi będziecie; I poznacie prawdę, prawda uczyni was wolnymi." (Ewangelia wg Jana 7,17).

Pismo Święte zostało co prawda bezpośrednio spisane przez ludzi. Ale ludzie ci w chwili pisania znajdowali się w szczególnym stanie - byli inspirowani Duchem Świętym: "Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym" (Drugi List ap. Piotra 1,21). - A zatem człowiek był tylko narzędziem, nigdy autorem. Rzeczywistym Autorem był Bóg!

Słowa te nie zostały zapisane przypadkiem. Bóg przewidział, że w historii powstanie wielu ludzi, którzy będą dodawać i ujmować z treści Pisma Świętego. Zresztą na wiele stuleci zabrano ludziom Biblię. Pozornie z powodu, że jest niezrozumiała, i że staje się przyczyną herezji. W rzeczywistości chodziło o coś zgoła innego, o ukrycie faktu, że nominalny, powszechny Kościół, odszedł daleko od zasad Ewangelii, że pobłądził od nauk Jezusa Chrystusa i Apostołów.

W owym, mrocznym dla chrześcijaństwa okresie, Biblia znajdowała się na

Dzięki Bogu czas ten przeminął bezpowrotnie!

Słowo Boże, Biblia, odzyskała i odzyskuje należne sobie w chrześcijaństwie miejsce, mimo wciąż jeszcze widocznej niechęci niektórych grup ludzkich.

Bóg przywrócił Swoje Słowo światu, by Prawda Boża mogła zajaśnieć pełnym blaskiem i mocą!

Niemniej i tutaj powstało poważne niebezpieczeństwo, które związane jest z potrzebą wykładu treści Pisma.

Słowa Boże jest wykładane ustnie z kazalnic czy w studiach domowych, a także na piśmie - w publicystyce religijnej.

Nie wolno dziełu ludzkiemu, zajmować miejsca Słowa Bożego!

Pierwszym więc kryterium, któremu odpowiadać powinni członkowie prawdziwego Kościoła Bożego, jest ich trwanie przy Biblii jako jedynym źródle objawienia dla człowieka! Prawdziwe dzieci Boże nie uznają za natchnione żadnych innych ksiąg!

Chrześcijaństwo i życie chrześcijańskie nie polega tylko na przyjęciu poprawnej biblijnie doktryny, lecz na "zrodzeniu z Ducha" (Ewangelia wg Jana 3,1-7).

Znaczenie nowonarodzenia Chrystus podkreślił zdecydowanie w rozmowie z księciem żydowskim, Nikodemem. Stwierdził wówczas, że każdy człowiek, który chce wejść do Królestwa Bożego, "musi się na nowo narodzić"!

Musi - a więc jest to wymaganie stanowcze, kategoryczne, którego nie można żadnym sposobem ominąć!

Jak to jest możliwe?

Takie samo pytanie postawił Jezusowi Nikodem: "Jakże się człowiek może narodzić, gdy jest stary? Czy może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? (Ewangelia wg Jana 3,4).

Jezus Chrystus wyjaśnił, że sprawa ta nie dotyczy ciała, lecz ducha, odrodzenia duchowego: "Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z ducha, duchem jest".

Poznanie Słowa Bożego i objawionej w nim woli Bożej, w każdym szczerym człowieku musi zrodzić, i rodzi, głęboką rozterkę. Z jednej strony, przed oczyma duszy jawi się nam doskonałość i świętość Boża, świętość i doskonałość Jego sprawiedliwych praw i wymagań. Z drugiej strony jesteśmy świadomi własnej grzeszności i słabości. Rozterka przeradza się w głęboki wewnętrzny konflikt; męczy nas nasza niedoskonałość, grzeszne cielesne skłonności, razi przewrotność własnej natury!... Zrywamy się by czynić wolę Bożą, pragniemy tego, wydaje się nam że potrafimy, a po chwili padamy usidleni, jak ptak z podciętymi skrzydłami - grzech znów zwyciężył!

Im lepiej poznajemy Boga, tym większą przepaść odczuwamy między Nim, a nami, między naszym grzesznym stanem, a Jego czystością i świętością.

Ap. Paweł w Liście do Rzymian, w dobitnych słowach zobrazował ten problem. Sumując ten etap swego chrześcijańskiego doświadczenia, z rozpaczą zawołał: "Nędznyż ja człowiek! któż mię wybawi z tego ciała śmierci!" (7,24)

Ale oto, niespodziewanie, zaczyna się dziać coś szczególnego.

W nasze życie ingeruje Bóg! Moc Ducha Bożego zstępuje do serca wierzącego i odradza je! W jednej chwili, w jednym momencie nawiedza nas cudowna świadomość przebaczenia naszych grzechów i win! W sercu rozlewa się miłość Boża i radość bliskiej, serdecznej społeczności z Nim!

Jest to życie z Bogiem, i w Bogu. Nie oznacza to, że jesteśmy wówczas wolni od pokuszeń. Ale nasza walka z grzechem jest zwycięska: "Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i powściągliwości" (Drugi List do Tymoteusza 1,7 NP) - oświadczył ap. Paweł. A jeśli zdarzy się upadek, łaska Boża podnosi nas, daje przebaczenie i nową siłę: "Albowiem grzech nad wami panować nie będzie, bo nie jesteście pod zakonem, lecz pod łaską" (List do Rzymian 6,14 NP) - mówi Słowo Boże.

Zdawać by się mogło, że wszystkie społeczności chrześcijańskie uznają błogosławieństwo i potrzebę zrodzenia z Ducha, że zwiastują to jako jedną z podstawowych prawd biblijnych.

Dlatego za drugi warunek, drugie kryterium prawdziwości Kościoła, uważamy przyjęcie w teorii i praktyce, a także w nauczaniu chrześcijańskim, prawdy o nowonarodzeniu, i uznaniu jej za podstawowy warunek przynależności do Boga i zbawienia.

Chrześcijaństwo wiele - i słusznie - mówi o miłości. Czasami jednak wierzący jak gdyby zapominali, że miłość należy okazać czynem! Rozumiał to dobrze i tłumaczył wierzącym ap. Jan: "A z tego wiemy, że Go znamy, jeśli przykazania Jego zachowujemy. Kto mówi: znam Go, a przykazań Jego nie zachowuje, kłamcą jest, a prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo Jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w Nim jesteśmy (Pierwszy List Jana 2,3-5 NP).

Porównanie wersji katechizmowej Dekalogu z wersją oryginalną, biblijną, ujawnia jak dalece ludzie zmienili Boże Prawo. Mnóstwo chrześcijan zachowuje dziś zmienione, a więc ludzkie, przykazania, sądząc, że zachowują prawdziwe, Boże.

Nie wiedzą na przykład, że Drugie Przykazanie dotyczące czci obrazów - zakazujące tej praktyki - zostało usunięte, a z tego powodu Przykazanie Dziesiąte zostało rozdzielone na dwa osobne przykazania (i znów pozornie jest Dziesięć!). Nie wiedzą że Przykazanie IV nakazywało: "Pamiętaj, abyś dzień s o b o t n i święcił" (Druga Księga Mojżeszowa 20,8-11; Piąta Księga Mojżeszowa 5,12-15). Tymczasem większość kościołów zachowuje niedzielę - pierwszy dzień tygodnia, stare pogańskie święto ku czci słońca (Dies solis).

Zamiast więc zakończenia, kierujemy wezwanie do wszystkich ludzi dobrej woli: szukajcie Prawdy Bożej, szukajcie prawdziwego Kościoła Jezusa Chrystusa! On istnieje, można go znaleźć, lecz szukać go należy z całego serca: "A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem" (Proroctwo Jeremiasza 29.13).

I tego właśnie życzymy Wam z całego serca!