วัดมหรรณพาราม ตั้งอยู่ที่แขวงเสาชิงช้า เขตพระนคร กรุงเทพมหานคร ซึ่งได้เริ่มสร้างมาตั้งแต่สมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๓ แห่งราชวงศ์จักรี เมื่อจุลศักราช ๑๒๑๒ ปีจอ โทศก เป็นปีที่ ๒๗ ในรัชกาลที่ ๓ ตรงกับ พ.ศ. ๒๓๙๓ นามผู้สร้างพระอารามนี้คือ กรมหมื่นอุดมรัตนราษี พระนามเดิมว่าพระองค์เจ้าอรรณพ ทรงเป็นพระโอรสในพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ในพระอารามนี้มีของดีเด่นอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นปูชนียวัตถุที่สำคัญมาก คือ พระพุทธรูปองค์ใหญ่ มีนามเรียกกันว่า "หลวงพ่อพระร่วง" หรือ ที่ชาวบ้านเรียกจนติดปากว่า "หลวงพ่อร่วง" สถิตอยู่ที่พระวิหาร เป็นพระพุทธรูปที่สร้างขึ้นในสมัยสุโขทัย ขนาดหน้าตักกว้าง ๑ วา ๑ ศอก ๑ คืบ ๕ นิ้ว สูง ๑ วา ๓ ศอก ๑ คืบ ๗ นิ้ว องค์พระเป็นโลหะทอง มีรอยต่อ ๙ แห่ง โดยมีหมุดเป็นเครื่องเชื่อมที่รอยต่อ ชุกชีที่ประดิษฐาน ยาว ๒ วา ๑ ศอก ๗ นิ้ว กว้าง ๒ วา ๒ ศอก ถัดจากฐานขึ้นไปที่เรียกว่าบัลลังก์ ทำเป็นลายดอกบัวคว่ำบัวหงายและดอกไม้เครือกระจังลงรักปิดทอง ประดับด้วยกระจกสีต่าง ๆ ได้อันเชิญมาจากกรุงสุโขทัยในราวปี พ.ศ. ๒๓๙๓ ในรัชกาลที่ ๓ ซึ่งมีประวัติสังเขปดังนี้

          เมื่อกรมหมื่นอุดมรัตนราษี ทรงสร้างวัดอยู่นั้น พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๓ ได้พระราชทานเงินสมทบ ๑,๐๐๐ ชั่ง สร้างพระอุโบสถขึ้นแล้ว ทรงรับสั่งให้เจ้าหน้าที่ทางเมืองเหนือเสาะหาพระพุทธรูปใหญ่เพื่อจะทรงนำมาเป็นพระประธาน ครั้นได้พบแล้วก็ทรงรับสั่งให้อันเชิญลงมากรุงเทพฯ เพื่อให้ทันกับการฉลองพระอุโบสถและผูกพัทธสีมา แต่การเดินทางสมัยนั้นลำบากมาก จะมาได้สะดวกหน่อยก็เฉพาะทางน้ำเท่านั้น หากจะขนวัตถุสิ่งใดลงมากรุงเทพฯ ก็จะต้องอาศัยเรือแพเท่านั้นเป็นพาหนะ หลวงพ่อพระร่วงนี้ก็เช่นเดียวกัน อาศัยบรรทุกมาด้วยแพ แต่การเดินทางล่าช้ามาก มาไม่ทันกำหนดเวลาที่พระอุโบสถสร้างเสร็จ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงรับสั่งให้สร้างพระประธานด้วยหินปูนก่ออิฐให้ทันกับเวลาฉลองพระอุโบสถและใช้เป็นพระประธานในพระอุโบสถมาจนกระทั่งบัดนี้ ฯ ครั้นสร้างพระประธานเสร็จเรียบร้อยแล้วหลวงพ่อพระร่วงจึงถูกอันเชิญมาถึงกรุงเทพฯ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงรับสั่งให้สร้างพระวิหารขึ้นทางด้านทิศใต้ของพระอุโบสถให้เป็นที่ประดิษฐานหลวงพ่อพระร่วงตั้งแต่นั้นมาตราบเท่าทุกวันนี้ (การอันเชิญหลวงพ่อพระร่วงมาประดิษฐานไว้ที่พระวิหารวัดมหรรณพ์นี้ มีแจ้งอยู่ในจดหมายเหตุรัชกาลที่ ๓)