|
เหลือเวลาก่อนสอบอีกแค่ 4 วันเท่านั้น ทั้งจิน คาเมะ และโคคิรู้สึกหวาดกลัวกับที่จุนโนะขู่เอาไว้ในวันสอบ
pretest เพราะตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยเห็นรังสีอัมหิตขนาดนั้นจากจุนโนะมาก่อน
โฉองไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารกันแน่ที่เห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของทั้ง
3 คนในห้องชมรม
โฉอง : เป็นไรกันไปอีกหล่ะครับ ท่าทางแปลกๆนะครับ
จิน : หุบปากไปเลยนะแกอ่ะ ทำท่ายังกับเป็นไอ้พวกจุนโนะมัน พวกสีขาวอ่ะ
แกนี่มันกบฏ จริงเรย
โฉอง : ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องแบบนั้นสักกะหน่อย ที่รุ่นพี่ทากุจิไปติวให้พวกรุ่นพี่น่ะ
น่าจะเป็นเพราะความเป็นเพื่อนกันมากกว่านะครับ คงไม่ใช่เพราะหวังเรื่อง
คะแนนอะไรนั่นหรอก
โคคิ : เจ้าเปี้ยก อย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลย รู้ได้ไงไม่ใช่เพราะคะแนน แต่ก่อนมันเคยสนใจซะเมื่อไหร่
คาเมะได้แต่นิ่งไม่พูดอะไร โฉองถอนหายใจก่อนตอบโคคิ
โฉอง : ก็รุ่นพี่จุนโนะเป็นคนนิ่งๆนี่นา ถ้าออกตัวมาว่าจะช่วยติวให้ โดยไม่มีสาเหตุจริงๆละก็นะ
คงโดนพวกรุ่นพี่นั้นแหละหัวเราะเยาะลูกเดียว
ทั้งหมดเงียบไปตามๆกัน ขนาดจินยังสงบปากเงียบได้ คำพูดของโฉองทำให้ทั้ง
3 คนคิดได้เหรอเนี้ย นากามารุกับอูเอดะที่นั่งอยู่ด้วยตบมือเกรียวกราว
จนคาเมะหันไปตวาด
คาเมะ : ตบมือกันทำไมฟ่ะ พวกนายนี่
อูเอดะ : ก็ยามาชิตะพูดดีอ่ะ
นากามารุ : ว่าแต่ว่าเนี้ยยังไม่เห็นจุนโนะเลย หายไปไหน
จิน : หวังว่ามันคงไม่ไปเตรียมบทเรียนสุดโหดมาฆ่าพวกเรานะ
สิ้นเสียงจินทั้ง 3 ก็รีบสลายตัวไปคนละทิศทาง
โฉอง : นี่ที่พูดไปเข้าใจกันบ้างมั้ยเนี้ย เฮ้อ!!
นากามารุ : ถึงจะเห็นว่าบ้าๆบอๆยังงั้นก็เถอะน้า จริงๆเจ้าพวกนั้นน่ะ ห่วงกันจะตายไปนะ
โฉองทำหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อ อูเอดะก็ได้แต่ยิ้มยักไหล่ไปมา
ไม่ทันเลิกเรียนทั้ง 3 คนก็มาพร้อมกันที่หน้าบ้านจุนโนะโดยไม่ได้นัดหมาย
เพราะว่าวันนี้นร.ดีเด่นที่ไม่เคยขาดเรียนเลยสักกะครั้งเดียวจะขาดเรียนได้มันเกิดอะไรขึ้น
ทั้ง 3 มีทีท่าอายๆนิดๆที่มาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
คาเมะ : อะไร พวกนายมาทำไมกันอ่ะ
โคคิ : แร้วแกอ่ะ มาไมอ่ะ ก็กะลังจากลับบ้านฉันหลงทางมาอ่ะ อยู่ๆก็มาโผล่ที่นี่
มีปัญหาไรป่ะ
คาเมะ : อย่ามามั่วเลย บ้านนายอ่ะ อยู่คนละมุมเมืองที่นี่เลย
ทั้งคู่มั่วแต่เถียงกันไม่ทันจินที่กำลังปีนป่ายรั้วบ้านจุนโนะ
โคคิ+คาเมะ : เฮ้ย !! ไอ้จินทำไรฟ่ะ เดี๋ยวก็ถูกตำรวจจับหรอกไอ้บ้า (ว่าแล้วก็ช่วยกันดึงจินลงมา)
เสียงดังเอะอะโครมครามหมาแถวนั้นก็เห่ากันระงม พอดีที่มีคนเปิดประตูบ้านออกมาพอดี
เป็นพี่สาวของจุนโนะนั้นเอง ทั้ง 3 คนหน้าตาตื่น ท่าทางพี่สาวจุนโนะจะกลัวเสียมากว่ากับเด็กประหลาด
3 คนหน้าบ้าน
พี่สาว : ขะ......เข้ามาข้างในก่อนมั้ยจ๊ะ จุนโนะอยู่บนห้องนะจ๊ะ
ทั้ง 3 รีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนเดินตามพี่สาวมาอย่างเรียบร้อยเจี๋ยมเจี้ยม
พี่สาว : ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวพี่จะต้องออกไปข้างนอกฝากจุนโนะหน่อยนะ
เมื่อพี่สาวก้าวออกจากบ้านไปลิงข่างทั้ง 3 ตัวก็ปลดปล่อยอาการออกมาทันที
แบบเกร็งสุดชีวิต
คาเมะ : ไรเนี้ย ไปๆมาๆต้องเข้ามาในบ้านมันเลย งี้มันก็รู้ว่าเรามาหามันดิ
โคคิ : แร้วแกจะเป็นไรอ่ะ ก็บอกว่าหลงทางเข้ามาดิ (ใครเค้าจะเชื่อ) อ้าว!
ไอ้จิน แกไปเปิดตู้เย็นบ้านคนอื่นได้ยังไง
จิน : ก็มันหิวนี่นา แร้วพี่เค้าก็บอกว่าตามสบาย นี่ๆ ของกินบ้านเจ้านี่เพียบเลยอ่ะ
แพงๆทั้งนั้น บ้านฉันไม่มีปัญญาซื้อนะเนี้ย
ว่าแร้วทั้ง 3 ก็มารุมที่ตู้เย็นโดยอัตโนมัติ นี่พวกนายมาทำไรกันแน่เนี้ย
จุนโนะแค่ได้ยินเสียงก็เดินลงมาจากห้องนอน ตอนนี้อยู่ในชุดนอนกับปลาสเตอร์ลดไข้ที่หน้าผาก
ผมหน้าม้าถูกพี่สาวจับมัดเป็นหัวจุกเรียบร้อย
ดูน่ารักไม่ใช่เล่น
จุนโนะ : พวกนายนี่ เป็นขโมยกันรึไง มาบ้านคนอื่นแร้วมารื้อตู้เย็นเนี้ยนะ!!
ทั้ง 3 หันมาพร้อมกัน ปากเลอะขนมกันตามๆกัน เมื่อเห็นสภาพจุนโนะรัดหัวจุก
ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา บ้านแทบแตก จุนโนะอายจนหน้าแดง สภาพเท่ห์มาดขรึมต้องมาพังทลายต่อหน้าเจ้าบ้า
3 ตัวนี่นะ
โคคิ : (สงบใจได้เป็นรายแรก) นี่นายไม่สบายเหรอเนี้ย ถึงไม่ได้ไปรร.
จิน : เอาน่า แร้วฉานจาไม่ไปบอกใครนะว่านายอ่ะ สภาพทุเรดขนาดไหนอ่ะ แลกกะขนมที่นายให้กินนี่อ่ะนะ
(ใครเค้าให้แกกินกัน)
คาเมะ : ที่แท้ก็แค่ป่วยนะเอง งั้นฉันกลับก่อนละกัน
จุนโนะ : (หน้าเคร่ง)ไม่ต้องห่วงหรอกยังไง ฉันก็จะกลับไปติวหลักสูตรมหาโหดแน่ๆ
แค่ตอนนี้ แค่กๆ
จุนโนะไอออกมาหน้าก็เริ่มแดงด้วยพิษไข้ แล้วก็เซๆทำท่าจะล้มลง ทั้ง 3 คนเข้ามาประคองไว้เกือบพร้อมกัน
จิน : ฮือๆ ไมตัวมานร้อนแบบนี้อ่ะ จะตายมั้ยอ่ะ!! (จินที่จับตัวได้มากที่สุด
ร้องอย่างตกใจ)
คาเมะ : เฮ้ยเจ้านี่ไข้ขึ้นสูงมากๆเลยนะเนี้ย รีบพยุงขึ้นไปที่ห้องก่อนเถอะ
โคคิ : เออๆ เอาขึ้นไปนอนที่ห้องนั้นหล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำแข็งมาเช็ดตัวก็แร้วกันนะ
จุนโนะถูกจินกับคาเมะประคองขึ้นมาบนห้อง ไม่มีแรงจะขัดขืนเพราะไข้เริ่มขึ้นสูง
จินท่าทางตื่นที่สุดโวยวายตลอดเวลา
จิน : ไมอ่ะ เป็นไรอ่ะ มานจาตายมั้ยอ่ะ
คาเมะ : แกอ่ะเงียบได้มั้ย โวยวายอยู่ได้หนวกหูเว้ย
โคคิ : นี่ๆเอามาแล้ว ฉันว่าเช็ดตัวก่อนดีกว่าไข้จาได้ลดไง
ในที่สุดวันสอบก็มาถึง จุนโนะสุดจะคาดเดาถึงชะตากรรมตัวเอง อาการป่วยเพิ่งหายมาเมื่อวานนี้เอง
เจ้าพวก 3 ตัวนั้นได้ทบทวนกันบ้างรึป่าว คิดถึงชะตากรรมตัวเองก็ได้แต่ถอนใจ
ถึงข้อสอบไม่มีปัญหา แต่ว่าถ้าเจ้า 3 คนนั้นตกเค้าก็มีชะตากรรมเดียวกันแน่ๆ
แต่จุนโนะก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงวันที่พวกนั้นไปเยี่ยมที่บ้าน ที่นอนด้วยกันทั้งหมดจนเช้า
รู้สึกเป็นการป่วยครั้งแรกที่รูสึกสนุกอย่างประหลาด อดขำท่าทางตื่นๆของจินไม่ได้
แม้แต่ท่าทางแม่บ้านของทั้งคาเมะและโคคิ เค้าสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงของเจ้าพวกบ้านั่น
ช่างมันเถอะ ถ้าต้องสอบตกสักครั้ง อย่างน้อย เค้าก็ได้รู้ว่าเจ้าพวกนั้นเป็นห่วงเค้าแค่ไหน
และแล้ววันประกาศผลสอบก็ออกมา ปรากดว่าสร้างความฮือฮาได้อย่างที่สุดไม่เคยเกิดมาก่อน
จิน : เย้ๆ!!! ฉันสอบได้เป็นอันดับ 1 เลย
คนทั้งชมรมแทบไม่อยากเชื่อ
มาซากิ : ไรกันครับ ที่บอร์ดประกาศ รายชื่อรุ่นพี่ทากุจิไม่ใช่รึครับ ที่ได้ที่
1 อ่ะ
โคคิ : ใช่ที่ไหนเล่าที่ 1 จากบ๊วยไงหล่ะเจ้าจินอ่ะ สอบได้ที่ 1 จากบ๊วย
ทุกคนก็เลยร้องอ๋อไปตามๆกัน โคคิและคาเมะ สอบได้อันดับดีขึ้นมากจนน่าตกใจ
ส่วนจินถึงจะได้ที่โหล่ก็ตามแต่ก็ถือว่าสอบผ่าน อ.ฟุจิคิยิ้มอย่างมีความสุขไม่ต่างอะไรกับรอยยิ้มของจุนโนะเลย
โฉอง : ไม่น่าเชื่อเลยนะฮะที่ทั้ง 3 คนจะกลับตัวตอนโค้งสุดท้ายได้ เจ๋งกันจริงๆ
จุนโนะ : นั้นสิ ถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปเห็นที่ต้องมองเจ้าพวกนี้ใหม่แล้วหล่ะ
พูดยังไม่ทันจบ ทั้งจินและโคคิก็เข้ามากอดคอจุนโนะ พร้อมทั้งเอามือจิ้มแก้ม
จิน : นี่ๆทำไมถึงมีแต่พวกฉันหล่ะถึงต้องมีการบ้านปิดเทอมเยอะกว่าชาวบ้านเค้าอ่ะ
โคคิ : ช่ายๆ ไม่คิดถึงบุญคุณที่ดูแลแกตอนป่วยบ้างไงเหอะ!!
จุนโนะ : ก็ดีแร้วไง พวกนายจะได้ทบทวนการเรียนอย่างเต็มที่
จิน : งั้นนายต้องรับผิดชอบ ทำให้เราลอกด้วย เข้าใจป่าว
โคคิ : ช่ายๆ ไม่งั้นเรื่องที่นายป่วยที่บ้าน แร้วมีสภาพเป็นไงจะกระจายไปทั่วรร.แน่
จุนโนะ : (สลัดตัวออกมาทันที ) พวกนายนี่ฉันหลงคิดว่าจะกลับตัวแร้วแท้ๆ
คงมีแต่นายใช่มั้ยคาเมะไม่เหมือนเจ้าพวกนี้
คาเมะ : นายก็ต้องทำให้ฉันด้วยการบ้านอ่ะ ไม่งั้นทุกคนได้เห็นรูปนี้แน่ๆ
คาเมะชูรูปจุนนโนะที่รัดแกละผมม้ากำลังนอนหลับให้ดู จุนโนะช็อคสุดขีด ก่อนคอตก
ยอมทำตามที่มารร้ายทั้ง 3 ตัวบัญชา โฉองได้แต่ยืนงง นี่รุ่นพี่ทากุจิสอนให้รุ่นพี่
3 คนนี้ฉลาดขึ้นมันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่น้า.......................
CHEPTER 12 END
TO BE CONTINUTE
|
