โคยาม่าหน้าตางุนงง ในใจก็รู้สึกเกรงท่าทางที่น่าเกรงขามของท่านประธานคนนี้ไม่น้อย
โคยาม่า : หมายถึงอะไร ผมไม่เข้าใจหรอกครับก็ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนี่นา อย่าบอกนะว่าไอ้การไม่เข้าชมรมของพวกรุ่นพี่นะเป็นความผิด บ้าบอสิ้นดี
ซึบาสะ : ไม่ใช่หรอก นายยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ การที่นายยอมให้เพื่อนทิ้งความรับผิดชอบเพื่อตัวเองนะถูกแล้วรึไง
โคยาม่า : (สะอึกนิดหน่อย) หมายถึงคาโต้นะเหรอ ไม่ใช่นะผมไม่ได้บังคับเค้า เค้ายอมทำเพื่อผมเองต่างหาก เค้าเชื่อผมต่างหาก
ซึบาสะ : นายก็เป็นซะยังงี้ถึงได้ว่าไม่รู้ตัวไงว่าตัวเองผิด ที่คบกันมาตลอดเนี้ยนายเคยทะเลาะกันบ้างรึป่าว ไม่ใช่เพราะว่าเข้าใจกันจนไม่ทะเลาะกันหรอกนะ แต่ว่าเพราะว่าชิเงอากิเค้ายอมนายทุกครั้งไง นายเป็นคนที่ได้ทุกครั้งก็เลยไม่มีเรื่องขัดแย้งกัน นายไม่รู้ตัวบ้างเหรอ
โคยาม่า : ไม่จริงสักหน่อย ผม……..
โคยาม่าพูดไม่ออกเพราะเป็นอย่างงั้นจริงๆ ทุกครั้งไม่ว่าเค้าจะเสนออะไร หรือทำอะไร คาโต้ถึงจะไม่ค่อยชอบแต่ก็เอออตามมาโดยตลอดจริงๆ
ซึบาสะ : งั้นเหรอ งั้นก็ต้องขอโทษด้วยที่ฉันคิดไปเอง แต่ว่าการที่นายไปดึงตัวไม่ให้ชิเงอากิไปแข่งขันวิชาการทางฉันก็ถูกฝ่ายนั้นร้องเรียนมานะ คงจะไม่แบนนายช่วงนี้ไม่ได้หรอกนะ
โคยาม่ายืนนิ่งไม่ขยับหน้าตาครุ่นคิดสุดๆ ซึบาสะเอาผ้าขนหนูพาดคอเดินผ่านโคยาม่ามมาอย่างใจเย็นก่อนที่จะเดินผ่านไปได้กระซิบเบาๆที่ข้างหูโคยาม่า
ซึบาสะ : ฉันว่านายลองสนใจ จิตใจเพื่อนก่อนบ้างก็ดีนะ อย่าดีแต่พูดว่าเค้าทำเพื่อนายอย่างเดียวเลย มันน่าขำน่ะ
ซึบาสะเดินพ้นมาแล้ว มาซากิที่มาวิ่งพร้อมกับชมรมบาสวิ่งเข้ามาหาอย่างสนใจ
มาซากิ : สวัสดีครับรุ่นพี่อิมาอิ เอ่อมีเรื่องอะไรกันรึป่าวครับ!!
ซึบาสะ : (เอามือแตะที่ปาก) ชูวร์ !! อย่าไปบอกใครหล่ะว่าฉันไปทำให้เพื่อนรักเค้าทะเลาะกันน่ะ

ณ.ห้องชมรมชงชา
โฉอง : จริงๆนะเหรอ ไม่เห็นเข้าใจเลย ทำให้ใครทะเลาะกันรุ่นพี่ปลาท่องโก๋นั้นนะเหรอ
คุซาโนะ : (หยิบของว่างที่เสริฟพร้อมชามากิน)จริงเหรอ สองคนนั้นจะทะเลาะกันได้จริงอ่ะ ทำให้รุ่นพี่คาเมะดีกับรุ่นพี่จินยังง่ายกว่ามั้ง
โฉอง : (เอามือตีมือหมีคุ) นี่อย่ามาตลกบริโภคได้มั้ย นี่เป็นของที่เตรียมไว้ใช้งานในชมรมนะ มากินได้ไง
มาซากิ : จริงๆ ก็เห็นมากับตา รุ่นพี่พูดให้ฟังกับหู เอ้อ!!
ชมรมชงชาที่เตรียมของจะอยู่ติดกับสวนหลังรร.โคยาม่ากับคาโต้นัดเจอกันที่นั่นพอดี โฉองมองเห็นผ่านหน้าต่างรีบสะกิดให้ทุกคนเงียบ
โคยาม่า : ฉันบอกแล้วไงว่าให้นาย พูดความต้องการจริงๆของนายออกมาเลย!!
คาโต้ : ฉันไม่ได้ต้องการอะไรนี่ ฉันไม่ได้ฝืนใจหรอกนะ จริงๆ
โคยาม่า : นายไม่ได้อยากไปแข่งขันทางวิชาการปีนี้จริงรึป่าว
คาโต้ : (เงียบไปนิดนึง หันหน้าไปทางอื่น) เรื่องนั้น ช่างมันเถอะยังไงก็ขอถอนตัวไปแล้ว
โคยาม่า : นายโกหกฉันนะ จริงๆนายอยากไปไม่ใช่รึไงงานวิชาการนั้นน่ะ ทำไมนายไม่ยอมบอกฉันออกมาจริงๆหล่ะว่านายต้องการอะไร ฉันไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวนะเข้าใจมั้ย
พูดจบโคยาม่าก็วิ่งจากไป คาโต้ยืนนิ่งๆไม่ขยับตัว ผู้เฝ้าดูเหตุการณ์มองหน้ากัน จริงอย่างที่ท่านประธานซึบาสะพูดเดะๆเลย ท่านประธานนี่น่ากลัวจริงๆสามารถทำให้สองคนนี้ทะเลาะกันได้ แล้วเพื่อนเค้ารักกันดีๆ มาทำให้ทะเลาะกันแบบนี้จะดีเหรอเนี้ย
อยู่ดีๆฝนก็ตกลงมาซะอย่างงั้น ซึบาสะกับทักกี้ที่ทำงานอยู่ที่ห้องชมรมจนเย็น คิดว่าน่าจะกลับกันได้แล้วก็กางร่มเดินออกมาพร้อมๆกัน
ทักกี้ : (สะกิดซึบาสะที่กำลังกางร่มอยู่)มีคนมาหานายแนะ
ซึบาสะหันมามองโคยาม่าที่หลบฝนอยู่ตรงระเบียงทางออกของอาคาร แต่ตัวก็เปียกปอนไปแล้วครึ่งนึง คงจะรออยู่นานน่าดูทีเดียว ซึบาสะพาโคยาม่าไปที่ร้านกาแฟที่รู้จักใกล้ๆรร.หาผ้าขนหนูมายื่นให้พร้อมกับนมอุ่นๆ วางตรงหน้าส่งควันหอมน่ากิน
ซึบาสะ : กินสิจะได้อุ่นๆ ฉันเลี้ยงเอง
ทักกี้ : โห!! ใจดีจัง เลี้ยงฉันบ้างดิ
ซึบาสะ : เจ้าบ้านายอ่ะจ่ายเองเอ้า กาแฟของนาย (กระแทกกาแฟลงตรงหน้าแบบแกล้งๆ)
ทักกี้รับมาดื่มพลางยิ้มขำๆ โคยาม่าหยิบนมขึ้นมาดื่มไปหน่อยนึงก่อนหันมาพูดกับซึบาสะ
โคยาม่า : ผมไม่เข้าใจ ทำไม คาโต้ต้องทำแบบนั้นด้วย เค้าทำไมต้องยอมทำตามผม!!
ซึบาสะที่กำลังล้างแก้วหันมามองหน้าทักกี้ทั้งคู่พยักหน้าให้กันเป็นเชิงเข้าใจ
ซึบาสะ : อาจเป็นเพราะว่านาย คอยช่วยหมอนั้นตลอดละมั้ง ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็จะเข้าไปออกหน้าแทน ทำให้หมอนั้นเกรงใจมากๆจนกลายเป็นไม่กล้าแสดงความรู้สึกตัวเองออกมาละมั้ง กลัวนายจะไม่พอใจ เพราะอยู่ด้วยกันตลอดมันเป็นไปเองตามธรรมชาติ
โคย่ามา : (วางแก้วนมดังตึง) แล้วจำเป็นด้วยเหรอที่ผมต้องเข้าชมรมลับนั่นน่ะ เพื่อที่จะต้องต่อสู้กับคาโต้นะเหรอ
ทักกี้ : ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ จริงๆ ถ้านายเข้าชมรมนายจะรู้ว่า เราไม่ได้สู้กันบ้าเลือดขนาดนั้นหรอก แล้วการเลือกคู่ต่อสู้ของเรานะพิจารณามาดีที่สุดแล้ว อย่างคู่ของอาคานิชิกับคาเมะนิชินี่ทั้งคู่เคยเป็นคู่อริแบบสุดๆ แต่ตอนนี้ถึงจะไม่ได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็เถอะ แต่ก็เป็นคู่กัดที่เป็นห่วงกันลึกๆนะ ลึกมากไปนิดก็เถอะ
โคยาม่า : แต่ผมก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันอยู่แล้วนี่นา
ซึบาสะ : อืมนั้นแหละ นายสองคนถูกเลือกเพราะต้องการให้ห่างๆกันบ้างยังไงหล่ะ เพื่อนนะไม่จำเป็นต้องอยู่ติดกันตลอดหรอกนะ ห่างๆกันบ้างจะทำให้รักกันมากขึ้นนะ
โคยาม่าเอามือลูบแก้วนมไปมาอย่างใช้ความคิด ซึบาสะเช็ดแก้วรอฟังคำตอบ ทักกี้เองก็ท่าทางลุ้นไม่น้อยเลย
โคยาม่า : ผมยังไม่อยากตัดสินใจเข้าชมรม ตอนนี้ขอผมดูแต่ละคู่ที่เป็นสมาชิกในชมรมก่อนได้มั้ยครับ
ทักกี้รีบซดกาแฟทันที ซึบาสะกลืนน้ำลายเอื๊อก
ซึบาสะ : นี่นายจะถืออภิสิทธิ์สุดๆเลยนะเนี้ย อยากดูก็ได้นะ แล้วแต่จะตัดสินใจก็แล้วกัน แต่ยิ่งมารู้เรื่องของชมรมมากๆนะ ระวังตัวดีๆก็แล้วกัน
ทักกี้ : ใช่ระวังพวก KAT-TUN นี่แหละที่สำคัญนะ

โคยาม่าพยักหน้าหงึกๆ วันต่อมาก็เริ่มสังเกตการณ์ทันที เริ่มจากกลุ่ม KAT-TUN ก่อนเลย คนอื่นๆก็ดูเป็นปกติดี ท่าทางจะสนิทสนมกันดีอยู่หรอก แต่สักพักก็เริ่มเล่นทุบหัวกันเองแกล้งกันไปกันมายังกับเด็กๆเห็นแล้วสยองจริงๆ นี่ถ้าต้องมานั่งทุบหัวคาโต้แบบนี้โคยาม่าไม่เอาด้วยแน่ๆ สักพักก็ผ่านมาเห็นคุซาโนะ กำลังแลบลิ้นให้ยาบุอยู่ ยาบุทำท่างอแงประมาณว่าถูกแกล้ง นี่ขนาดเป็นรุ่นพี่ก็แกล้งน้องที่เป็นคู่ของตัวเองได้ลงคอ ชักลำบากใจไปกันใหญ่ เดินโซซัดโซเซออกมาได้ นั่งพักตรงบันไดแล้วก็คิดทบทวนดูใหม่ว่าจะเชื่อตามคำพูดท่านประธานจะดีมั้ยเนี้ย ความสัมพันธ์ของเค้ากับคาโต้จะดีจริงรึป่าวนะ ยิ่งคิดยิ่งสับสนพอดีที่เห็น มาซากิกับโฉองผ่านมา
มาซากิ : แย่เลยเทสครั้งที่ผ่านมาฉันตกมีนอ่ะ มัวแต่ซ้อมกีฬามากไปแน่ๆเลย
โฉอง : ยังงี้ก็แย่นะสิ คะแนนรวมนายนี่ก็จะบ๊วยอยู่แล้วนะ
มาซากิ : (บิดขี้เกียจ)อืม ไม่รู้จะทำไงอ่ะ ท่าทางคนที่ทำคะแนนได้สูงสุดนี่สีฉันไม่น่ากลัวเท่าไหร่หรอกมั้ง
โฉอง : เออ ไม่เป็นไร นายเอาสมุดย่อของฉันไปอ่านสิ คิดว่าน่าจะพอทนน่ะ
มาซากิ : ขอบใจมากๆเลย ถ้าไม่ได้นายฉันแย่แน่ๆเลย

โคยาม่ามองเห็นคู่นี้แล้วรูสึกใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยก็ยังมีคู่ที่เป็นคู่ต่อสู้ที่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันอยู่บ้าง(ถึงจะน้อยก็เถอะ) กำลังใจเค้า ยิ่งมีมากขึ้น ทำให้ตัดสินใจที่จะเข้าชมรม B - CLUB ตามคำแนะนำของท่านประธานทันที(โชคดีนะเนี้ยที่ได้มาเห็นคู่ของโฉองกับมาซากิ)
โคยาม่าวิ่งตามหาคาโต้ไปทั้งรร. เพื่อจะบอกข่าวว่า ตอนนี้ตัดสินใจที่จะเข้าชมรมแล้ว ก็เจอคาโต้กำลังคุยกับกลุ่มเด็กวิชาการที่ไม่สนิทพอดี โคยาม่ากำลังจะอ้าปากเรียกก็ต้องชะงักทันที ที่เห็นคาโต้ถูกต่อยท้องลงไปนอนฟุบกับพื้น อีกคนก็เข้ามาเหยียบคาโต้เอาไว้
โคยาม่าสุดจะทนจะวิ่งเข้าไปตั้นหน้าพวกนั้นให้แหลกไปเลย แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้ง

“ แกอ่ะเก่งนักไง ทำเป็นเล่นตัวไม่ยอมไปแข่ง คิดถึงคนอื่นบางสิที่พยายามแทบตายไม่เคยได้ไปอ่ะ เป็นไงหล่ะถูกไอ้เพื่อนซี้มันทิ้งแล้ว ไม่มีใครจะช่วยแกแล้ว!!”
“ใช่ ไม่มีบารมีเจ้านั้น แกก็เป็นแค่เด็กหงอๆคนนึงแค่นั้นแหละ แกต้องอาศัยมันไปจนตายนะแหละ”
โคยาม่า : พล่ามพอรึยังอ่ะ ไอ้พวกบ้า!! ฉันจะฆ่าแก
โคยาม่าเงื้อหมัดจะชกทั้งสองคนแต่คาโต้มาดึงเอาไว้ ทำให้สองคนนั้นหนีไปได้
โคยาม่า : พอทีๆ ฉันไม่คิดจะห่างจากนายอีกแล้ว จะไม่เข้าชมรมบ้าอะไรนั่นแล้ว ถ้าฉันห่างนาย ไปมากกว่านี้ นายก็จะถูกพวกเลวๆนั้น รังแกอีก บ้าที่สุด อยู่ห่างกันเพื่อให้ได้อะไร ไม่น่าไปหลงเชื่อรุ่นพี่นั่นเลย
คาโต้ : (เอามือกุมท้องเม้มปากแน่น)ฉันคิดว่า เราอยู่ห่างกันบ้างก็ดีนะ
โคยาม่า : (ทำหน้าไม่เชื่อ) นายพูดอะไร เมื่อกี้นายก็โดนเจ้าพวกนั้นซ้อมมานะ !!
คาโต้ : ฉันมีนายคอยอยู่ด้วยมันก็ดีจริงๆ แต่ว่า…..ฉันอยากที่จะยืนได้ด้วยตัวฉันเองบ้าง อยากสู้ได้ด้วยกำลังของฉันบ้าง!! ไม่ใช่คอยแต่พึ่งนาย อยู่เป็นเงาตามตัวนาย ฉันอยากคิดเองปกป้องตัวเอง
เป็นครั้งแรกที่คาโต้เสียงดังใส่โคยาม่า เหมือนว่าปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจริงๆ
โคยาม่า : ในที่สุดนายก็ยอมพูดสิ่งที่ต้องการออกมาสักทีนะ
คาโต้ : แล้วฉันก็คิดที่จะเข้าชมรม นั้นด้วย ถึงแม้ว่านายจะไม่เข้าก็ตาม ฉันคิดว่าที่ชมรมนั้นจะทำให้ฉันเข้มแข็งมากขึ้น
โคยาม่ายิ้มเอามือจับไหล่คาโต้โยกไปมา
โคยาม่า : เป็นครั้งแรกที่นายเป็นคนตัดสินใจก่อนนะเนี้ย ฉันก็จะเข้าเหมือนกัน ตอนนี้นายเป็นตัวของตัวเองแล้วนะ ต่อไปฉันไม่ยอมแพ้นายแน่นอน
คาโต้ : (ยิ้มออกมา)ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน
และแล้วทั้งคู่ก็เป็นสมาชิกของชมรม B-CLUB ไปโดยปริยาย พวก KAT-TUN ดูจะเห่อน้องใหม่ 2 คนนี้ไม่น้อยเลย โดยเฉพาะโคยาม่า มักจะถูกแกล้งมากที่สุดเพราะเป็นคนหัวดื้อสุดๆ ถึงเข้ามาอยู่ในชมรมก็ยังไม่ทิ้งความดื้อแบบนั้นอยู่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไป ถึงทั้งคู่จะอยู่ในฐานะต่างสีกันเป็นคู่แข่งกันก็ตาม แต่ฉายาปลาท่องโก๋ก็ยังคงอยู่ ซึบาสะบ่นขณะที่เดินเข้ามาในห้องชมรม โฉองนั่งอยู่พอดี
ซึบาสะ : เจ้า 2 คนนี้นี่ใครช่วยจับมันแยกออกจากกันทีเถอะ ให้เข้าชมรมเพื่อจะให้แยกกันบ้างนะเนี้ย ไปๆมาๆกลับยิ่งรักกันเข้าไปใหญ่อีกเอ้า
โฉอง : ก็ดีแล้วนี่ครับ มีคู่ต่อสู้แบบนี้ในชมรมบ้างก็สนุกดีนะครับ
ทักกี้ : (เดินตามมาพอดี) อืม นะ ยิ่งดูแล้วยิ่งคิดถึงสมัยเราจังอ่ะเนอะ!!
โฉอง : เป็นยังไงเหรอครับ (ตาเป็นประกายอยากรู้มากๆ)
ซึบาสะมองหน้าทักกี้แล้วยิ้มพร้อมกัน
ทักกี้+ซึบาสะ : ไม่บอกหรอก มันเป็นความลับ
โฉอง : อ้าว!!!

CHEPTER 16 END
TO BE CONTINUTE……………