มาซากิ : เธอนี่ ขี้แยจริงๆเลยนะ ต้นไม้ไม่เป็นอะไรแล้วน่า
ไอไอ : (เพิ่งหยุดร้องไห้) ก็สงสารต้นไม้นี่นา ไม่รู้ว่าจะตายรึป่าวน่ะ
มาซากิ : อ่อนโยนจังนะ น่าอิจฉาต้นไม้จัง เนี้ย พวกเจ้า มีคนเค้าเป็นห่วงนะ ห้ามตายรู้มั้ย ตายอ่ะฉันจะมาฆ่าแกเลย เอ้ยตายไปแล้วนี่หว่า จะฆ่ายังไงดีอ่ะ
ไอไอ : (หัวเราะออกมากทั้งที่หน้ายังมีคราบน้ำตา)โฮชิโนะนี่ เล่นอะไร บ้าจัง!!
มาซากิหันมามองหน้าไอไอ ก้รู้สึกว่าน่ารักจริงๆเลยเผลอมองค้าง จนไอไอรู้สึกตัวเขิน หลบตา หน้าก็แดงขึ้นมา มาซากิเองก็เขินหลบหน้าไปอีกทางเหมือนกัน
มาซากิ : ท่าทางไทระ ชอบต้นไม้มากเลยนะ (หาเรื่องคุยกลบเกลื่อน)
ไอไอ : จ๊ะ ก็คุณพ่อ เป็นนักพฤษศาสตร์นี่นา ย้ายไปตั้งหลายประเทศแนะ
มาซากิ : เออ เหมือนโฉเลย หมอนั้น พ่อก็เป็นนักข่าวย้ายหลายประเทศเหมือนกัน
ไอไอ : นั่นสิ ท่ทางถึงได้เข้าคนยากเหมือนฉันเลย
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน แล้วก็สบตากันอีก ทำเอาเขินกันอีกรอบ
มาซากิ : ฉันว่าเรากลับกันดีกว่ามั้ง ฝนก็ทำท่าจะตกนะ
ไอไอ : อ๊ะจ๊ะ !!
มาซากิเดินไปเปิดประตูออกจากเรือนกระจกให้ไอไอ ออกไปก่อน แล้วปิดประตู อยู่ๆดีๆฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาซะเฉยๆ
มาซากิ : อะไรเนี้ย อยู่ดีๆก็ตก เข้าไปหลบข้างในเถอะ ตรงนี้หลังคานิดเดียวหลบไม่พอแน่ๆ
ไอไอพยักหน้าแล้วเอามือบิดประตูพร้อมกัน ไอไอหน้าแดงรีบกระตุกมือกลับ มาซากิก็เหมือนกันเหมือนโดนไฟชอต ชักมืออย่างรวดเร็วหน้าแดงไปถึงหู แล้วไอไอก็พยายามเปิดประตูอีกครั้ง แต่ว่าประตูห้องเรือนกระจกล็อคนะสิ
ไอไอ : ตายแล้ว พอปิดมันก็ลอคจากข้างในนะ
มาซากิ : จริงเหรอเนี้ย แย่จัง
ไอไอ : ไม่เป็นไรหรอกมั้ง หลบตรงนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกฝนไม่หนักเท่าไหร่
มาซากิ : อืมๆ เพราะว่าเรือนกระจกนี่ก็ห่างจากอาคารมากเลย จะวิ่งไปตอนนี้ก็เปียกอยู่ดีนะแหละ
แล้วทั้งสองคนก็จำใจติดฝนอยู่ด้วยกัน แต่ท่าทางของทั้งคู่นี่สิ จะไม่ธรรมดาต่อกันซะแล้ว
ได้เวลากลับบ้านแล้ว ฝนก็มาตก เอลซ่ายิ่งหงุดหงิดไปกันใหญ่ที่ไอไอหายตัว ไปถามใครที่ชมรมก็ไม่รู้กันลูกเดียว เผอิญผ่านมาเจอโฉองพอดี
เอลซ่า : ององ !!! ทำยังไงดี!!
โฉอง : (กำลังกางร่มเตรียมกลับบ้าน)อะไรของเธอ บ้าอะไรอีกหล่ะ แล้วเรียกใคร ององ!!
ยาโอโทเมะ : เอ๋!! พี่สาวเมื่อเย็นนี่
โฉอง : ไม่ใช่ๆ ต่างกันฟ้ากะเหวเลย นี่ ฝาแฝดเฉยๆ
เอลซ่า : เลิกคุยกันเองสักที สนใจกันหน่อย(ตะโกนใส่หูโฉองดังมากๆ)
โฉอง : เห้นข้อแตกต่างยังอ่ะ
ยาโอโทเมะพยักหน้าหงึกๆเข้าใจได้ทันที
เอลซ่า : นี่นายต้องช่วยฉันนะ!!
โฉอง : อะไร เธอต้องการความช่วยเหลือจากฉันด้วยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
เอลซ่ามีหน้าตาผิดหวังเล็กๆ ทำหน้างอนๆ
เอลซ่า : ก็ได้ๆ แม้แต่นายก็พึ่งไม่ได้ (พูดจบก็วิ่งออกไปข้านอกที่ฝนกำลังตก)
โฉอง : อ้าว!! เฮ้ย ยาโอนายกลับคนเดียวนะ วันนี้อ่ะ
พูดจบก็วิ่งตามเอลซ่าไป โฉองดึงมือเอลซ่าเอาไว้ เอลซ่าจะสบัด แต่มือโฉองแข็งแรงกว่า
โฉอง : เน่ !! ถึงจะเป็นคนบ้า แต่อากาศหนาว แบบนี้ไม่มีใครเค้าวิ่ตากฝนกันหรอกนะ
เอลซ่า : (หันมามองตาเขียว)นายสนใจรึไง!!
โฉอง : เอ้า สนไม่สนก็วิ่งตามมานี่แล้วแหละ ถือร่มสิ!! (ยื่นร่มใส่จนแทบกระแทกหน้าเอลซ่า แล้วเปิดกระเป๋าหยิบร่มพับออกมาอีกอัน)
เอลซ่า : คนอะไรอ่ะ พกร่มตั้งหลายคัน ตลกจังยังกับคนแก่แนะ
โฉอง : พูดมากจริงๆเลย เธอนี่ ฉันดูข่าวกรมอุตุทุกเช้านะแหละ เอามาเผื่อที่ลอคเกอร์ไม่มีไงหล่ะ
เอลซ่า : รอบคอบยังกับแม่บ้าน
โฉอง : พูดมากอยู่ได้ แล้วมีเรื่องอะไรอีกหล่ะ เธออ่ะ
เอลซ่า : เออ!!! จริงด้วยลืมไปเลย นายช่วยฉันหาไอจังทีสิ ไอจังหายตัวไปแล้วอ่ะ
โฉองท่าทางตกใจมากว่าเอลซ่าเสียอีก
โฉอง : แล้วไม ไม่รีบบอกแต่แรกหล่ะยายคนนี้นี่!!!
โฉองรีบช่วยกันหากับเอลซ่า โดยถามนร.บางคนที่ยังไม่กลับบ้านกัน จนรู้ว่ามีคนเห็นไอไอครั้งสุดท้ายกำลังย้ายต้นไม้ที่เรือนกระจก
ไอไอรู้สึกว่าฝนเริ่มหนักแล้ว มาซากิอยู่ดีๆก็เดินออกมาข้างหน้าไอไอ ตัวมาซากิใหญ่กว่าที่คิดบังไอไอจนมิดไปเลย ไอไอไม่เข้าใจว่ามายืนทำไม พอมองดูก็รู้ว่ามาบังละอองฝนไว้ให้ ไอไอรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที
ไอไอ : มาซากิคุง ไม่ต้องบังให้หรอก อากาศหนาวจะตายเดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี
มาซากิ : (หันมายิ้ม ละอองฝนเปียกเต็มหัว)ก็เพราะหนาวนะสิ ถ้าไทระโดนจะแย่เอาได้นะ ฉันเป็นผู้ชายทนได้อยู่แล้ว (ทำท่าโชว์กล้าม)
ไอไอไม่เปียกสักนิด แต่มาซากิสิ ตอนนี้เสื้อเริ่มเปียกแล้ว ไอไอเอามือดึงเสื้อมาซากิให้เข้ามาอีก หน้าก็แดงเพราะความอาย พอดีที่ โฉองกับเอลซ่ามาถึงพอดี

โฉอง : เฮ้ย!! มาซาอยู่ด้วยเหรอเนี้ย ค่อยยังชั่วคิดว่าจะเป็นไรไปซะอีกเฮ้อ!!
เอลซ่า : ไอจัง เป็นห่วงแทบแย่ (พูดแล้วก็วิ่งเข้ามากอดไอไอ ไอไอก้กอดตอบ)
มาซากิ : โอ้ย!! ดีนะเนี้ยที่นายมาอ่ะ หนาวจะตายอยูแล้ว
โฉอง : เออ เปียกไปหมดเลย รีบไปกันเถอะไปเข้าที่ร่มกว่านี้ดีกว่า
เอลซ่า : เพราะนายนะแหละ มัวแต่ชักช้าโอ้เอ้
โฉอง : เธอนะแหละ พูดไม่รู้เรื่องต่างหาก ถ้าไม่มีฉันจะหาเจอมั้ย
ตลอดทางโฉองกับเอลซ่าทะเลาะกันมาตลอด ไอไอมองเสื้อมาซากิที่เปียกอย่างเป็นห่วง โฉองหันมาสังเกตเห็นพอดี
โฉอง : ไทระ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?
ไอไอ : ไม่หรอกจ๊ะ.................
โฉองหันไปมองมาซากิ ที่ขำเอลซ่าที่บ่นถึงโฉองไม่ยอมหยุดปาก โฉองรู้สึกแปลกๆ แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
วันต่อมามาซากิก็ไม่สบายจริงๆซะด้วยใส่ที่ปิดปากมารร. ไอไอเห็นเข้าก็กังวลใจมากๆ
ไอไอ : (โค้งให้มาซากิเป็นเชิงขอโทษ)เป็นหวัดจริงๆด้วย!!
มาซากิ : อย่าคิดมากเลยน่านะ
โฉองกับคุซาโนะเข้ามาในห้องพอดี
คุซาโนะ : ไม่สบายเหรอ ไปทำไรมาอ่ะ?
โฉองมองหน้าไอไอและมาซากิ สลับกัน แล้วก็มีสีหน้านิ่งๆไป จนถึงเวลาเข้าชมรม โฉองเดินไปห้องชมรมโดยไม่รอมาซากิเลย
มาซากิ : ไปชมรม B-CLUB เหรอ!! รอด้วยสิ
โฉอง : อืม!! (เดินจ้ำเอาจ้ำเอา)
มาซากิงงกับท่าทีของโฉอง ที่ห้องชมรมKAT-TUN อยู่กันครบทีมกำลังคุยกันเฮฮาน่าดู พอเห็นมาซากิเข้ามาโคคิก็ล้อทันที
โคคิ : อะไรโฮชิโนะ เมื่อวานทำผู้หญิงร้องไห้ เลยไม่สบายเลยเหรอ
โฉองได้ยินเต็มสองหู พยายามหันหน้าหนีไปทางอื่น

คาเมะ : อะไรอ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
จุนโนะ : ฉันก็เห็นนะ จูงมือกันด้วย ผู้หญิงน่ารักจะตาย
จิน : (กระโดดเข้ากอดคอมาซากิ) ร้ายนะเนี้ย เห็นเงียบๆแบบนี้
มาซากิ : ไม่ใช่นะครับ เข้าใจผิดกันไปใหญ่ แค่มีอุบัติเหตุก็แค่นั้นเอง
นากามารุ : จริงอ่ะ
อูเอดะ : ไม่อยากจะเชื่ออ่ะ
โฉองก็คิดเรื่องนี้มาตลอดเลย ว่าทำไมมาซากิไปอยู่กับไอไอได้เมื่อวาน แถมตอนเช้าท่าทางไอไอก็เป็นห่วงขนาดนั้น ยิ่งคิดก็รู้สึกโมโหขึ้นมา ไม่อยากจะเชื่อว่าโฉองจะรู้สึกไม่ดีกับมาซากิได้ ทนฟังต่อไปไม่ไหว รีบลุกออกจากห้องไป โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
เดินออกมาหน้าชมรมก็เจอเอลซ่าอยู่กับท่านประธานทั้งสองพอดี ท่ทางจะมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ
โฉอง : ยายตัวแสบ มาก่อเรื่องอะไรที่นี่กันอีกหล่ะ
ทักกี้ : อ้าว เพื่อนนายเหรอ ช่วยจัดการทีสิ
ซึบาสะ : ใช่ พูดไม่ฟังเลยบอกว่าห้ามเข้าก็ดื้ออยู่ได้
เอลซ่ามองฆ้อนประธานสองคน
เอลซ่า : ขี้ตืดจัง !!ไมต้องปิดบังด้วยหละ มีอะไรไม่ดีรึไงกัน ชมรมนี้อ่ะ
โฉอง : เธอนะแหละยุ่งไปทุกเรื่องเลย มานี่เลยมา(พูดจบก็เข้าไปฉุดมือให้ออกมาจากหน้าชมรม)
เอลซ่าร้องตลอดทางโฉองไม่สนใจเลย จนมาหยุดที่ระเบียงของตึกนึง
เอลซ่า : ฉันเจ็บนะ ทำไมต้องจับแรงขนาดนี้ด้วยหล่ะ!!
โฉองเพิ่งรู้สึกตัวว่าจูงมือเอลซ่ามา แถมยังจับซะแรงอีกด้วยข้อมือเป็นรอยแดงไปหมดเลยปล่อยมือ แล้วก็คิดถึงคำพูดที่ว่ามาซากิจูงมือไอไอ อาจจะเป็นกรณีที่คล้ายๆกันแบบนี้ก็ได้
เอลซ่า : นายไปโกรธไรใครมาหล่ะตาบ้า แล้วมาลงที่ฉันร้ายกาจที่สุด
โฉอง : ขอโทษๆ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว
เอลซ่าเอามือจับตรงข้อมือที่ถูกบีบเมื่อกี้ แล้วมองหน้าโฉองที่ไม่รับแขกเอาเลย
เอลซ่า : หันมาทางนี้หน่อยสิ!!
โฉอง : อะไรอีกหล่ะ!! ก็บอกว่าอยาก…. เฮ้ย!! 55555
โฉองเผลอหลุดขำออกมากับหน้าตาประหลาดที่เอลซ่าทำให้ดู
โฉอง : เธอทำไรของเธออ่ะ ทำหน้ายังงี้ให้คนอื่นดูระวังจะขายไม่ออกนะ
เอลซ่า : โธ่เอ้ย ที่แท้ก็หัวเราะเป็นนี่นา(ยิ้มๆ)
โฉอง : (รีบเก็กหน้าขรึม) เกี่ยวไรกับเธอ!!
เอลซ่า : เกี่ยวกับไอจังละมั้ง
โฉองอึ้งพูดไม่ออก อึกอักออกมา
โฉอง : อะไรของเธอ ? ไม่เห็นรู้เรื่อง
เอลซ่า : อืมๆ ไม่รู้ๆ อืมๆ
โฉอง : นี่เธอ!!
เอลซ่า : ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ ถ้านายชอบไอจังอ่ะฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ว่าอย่าทำท่าหึงออกนอกหน้านักสิ ไม่เท่ห์นะรู้มั้ย
โฉอง : (หันหน้าหนี ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นมาแล้ว)พล่ามอะไร ของเธอ บ้านะสิ
เอลซ่า : เชอะ ยังมาทำปากแข็งอีก ไอจังอ่ะ เค้าก็เป็นอย่างงี้แหละ ใจดีกับทุกคน จริงๆไอจังยังไม่ได้ชอบใครหรอกนะ แม้แต่พี่ชายโย่ง(มาซากิ)อ่ะ แต่ถ้านายไม่รีบก็ไม่รู้ด้วยนะ ฉันก็บอกแค่นี้แหละ ไปหล่ะ
โฉอง : แล้วเธอ มาบอกฉันทำไม
เอลซ่า : ก็ทนเห็นคนโง่ไม่ได้อ่ะเดะ
โฉอง : เธอนี่!! (ทำท่าจะทุบหัวสักที)
เอลซ่าหลบ แล้วหันมาแลบลิ้นให้ โฉองยิ้มออกมานิดหน่อย
โฉอง : ไงก็ขอบใจที่ช่วยเตือนสติฉัน(พูดเสียงงึมงัมเบาๆ)
เอลซ่า : หา!! ว่าไงนะ (ได้ยินไม่ค่อยถนัด)
โฉองที่สูงกว่าเอลซ่าเอาศอกขึ้นไปวางบนหัวเป็นการแกล้งๆ
โฉอง : เธอนี่เป็นที่พักแขนอย่าดีเลยนะ!!
เอลซ่า : อีตาบ้า !! เอามืออกไปนะ มันหนักนะเนี้ย!!
โฉองสูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มที่ การต่อสู้ทางความรักของเค้ากับมาซากิเพิ่งเปิดฉาก ไม่อยากจะเชื่อเลย ต้องมาสู้กันด้วยเรื่องนี้จริงๆเหรอเนี้ย ยังไงถ้ายังไม่รู้ผลก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ

CHEPTER 18 END
TO BE CONTINUTE……………