นากามารุ : เหอ!! อะไรกันเนี้ยวันนี้ก็ปิดเหรอ
นากามารุบ่นอุบ ที่ร้านราเมงเจ้าประจำปิดมานานร่วมอาทิตย์ พูดจบก็เดินลากเท้ากลับบ้านไป โดยไม่สังเกตว่ามีสายตาหนึ่งแอบมองอยู่
ห้องชมรม B-CLUB
จิน : ยาบุจ๋า วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจ๊ะ
ยาบุ : ทำไมเหรอครับ พูดยังงี้รุ่นพี่จะเลี้ยงเหรอครับ
จิน : จ๊ะ ได้เลยจ๊ะ แต่ว่าไอ้อึ้นเป็นคนจ่ายนะจ๊ะ(ไม่ลงทุนเลยนะจิน)
นากามารุ : ไม่เอาเว้ย ช่วงนี้อารมณ์ไม่ดี เบื่อมากๆ ร้านราเมงเจ้าประจำปิดตลอดเลย
โฉองกับมาซากิที่นั่งเล่นอูโน่กันถึงกับหันมามองที่นากามารุโวยวาย
โฉอง : อ้อ ร้านที่อยู่ทางไปสถานนีใช่มั้ยครับ
นากามารุ : อื้อ นายก็เคยไปเหรอร้านนั้นน่ะ
โฉอง : ฮะ ร้านนั้น อร่อยมากๆเลยนะฮะ เสียดายตรงที่ชอบปิดบ่อยๆ ไปแล้วไม่ได้กินสักที
นากามารุ : ฉันอ่ะ กินมาตั้งกะม.ต้นแล้ว แต่ก่อนไม่ปิดบ่อยขนาดนี้อ่ะ พอไม่ได้กินนาน แล้วจะลงแดงอ่ะ
มาซากิ : แสดงว่าต้องอร่อยมากๆเลยนะฮะเนี้ย
จิน : บ้าป่าว แกติดราเมงเหรอ ไม่ใช่ยาเสพติดนะเฟ้ย จะอร่อยสักแค่ไหนเชียว
ยาบุ : พูดแบบนี้ผมก็อยากไปกินบ้างนะฮะ
จิน : อ้าเหรอจ๊ะ ยาบุอยากไปกินเหรอจ๊ะ แหม่ต้องอร่อยแน่ๆเลย (จินหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยนะ)
คาเมะกับจุนโนะเข้ามาในห้องชมรมพร้อมๆกัน มือก็ถือใบขอร้องเข้ามาด้วย
คาเมะ : เฮ้ย อึ้นมีคนฝากใบนี้มาให้นายอ่ะ
จุนโนะ : ท่าทางชอบกลอ่ะ อากาศร้อนจะแย่ใส่แว่นตาดำใส่หมวกแถมยังใส่ผ้าปิดปาก ทำท่าก็ลับๆล่อประหลาดจริงๆ
นากามารุทำหน้างง ก่อนรับใบขอร้องมาอ่าน
“ คือว่า.............ช่วยไปเป็นลูกจ้างร้านราเมง ทางไปสถานีให้หน่อยสิ !! ..........."
นากามารุ : อะไร.............ไมมันสั้นแบบนี้ แล้วนี่หมายความว่าไงเนี้ย!!
ทุกคนก็ชะโงกหน้าเข้ามาอ่าน เป็นใบขอร้องที่สั้นและได้ใจความจริงๆ แต่ก็ดูแปลกไม่น้อยอยู่ดีๆก็ให้ไปเป็นลูกจ้างร้านราเมงเนี้ยนะ หมายความว่าไง
โฉอง : อ้า!! หรือที่ร้านเค้าปิดเพราะไม่มีลูกจ้างงั้นเหรอฮะ
นากามารุ : จะใช่เหรอ ปกติร้านนี้ก็เล็กๆนะ ไปทีไรก็มีลูกจ้าง 2-3 คน ก็น่าจะพอแล้วนี่นา
มาซากิ : ลูกจ้างเผอิญออกหมดเลยรึเปล่าฮะ ก็เลยเป็นปัญหา
จิน : นี่คงไม่ได้ เป็นใบขอร้องจากเจ้าของร้านหรอกนะ ไร ชมรมเราโด่งดังออกไปนอกรร.เลยเหรอ
คาเมะ : ไม่หรอก คนที่มาส่งใส่ชุดนร. รร.เราชัดๆเลย
จุนโนะ : ร้านที่ตรงทางสถานีนี่ รู้สึกว่า กำลังมีปัญหาไม่ใช่เหรอก็ มีภัตรคาร มาเปิดถัดไปนิดนึงนี่นา ร้านเล็กๆแบบนั้นจะอยู่ได้ไง
ยาบุ : อ้อ !! ก็เลยขาดทุน จนลูกจ้างออกหมดเหรอฮะ หือน่าสงสารจัง
จิน : นี่ยังงี้ อึ้นถึงแกไปช่วยทำงานก็ไม่ได้เงินเดือนอ่ะเดะ จะดีเหรอ
นากามารุ : เฮ้ย!! พอทีๆ เนี้ยเดากันไปเรื่อย เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปดูเองว่าเรื่องจริงๆเป็นไงมาไงนะ
เย็นวันนั้นนากามารุก็ไปที่ร้านราเมงเจ้าประจำ ท่าทางปิดสนิทเหมือนเดิม นากามารุก็ไม่เห็นประกาศรับสมัครลูกจ้างสักหน่อย แล้วอยู่ดีๆจะให้ทะเร่อทะร่าเข้าไปทำงานไงเนี้ย ลองเลื่อนประตูปรากฎว่าไม่ได้ล็อค เลยถือวิสาสะเข้าไปข้างใน ในร้านเงียบสนิท
นากามารุ : ขอโทษครับ!! มีใครอยู่มั้ยครับ!!

มีเสียงไอดังออกมา แล้วชายวัยกลางคนออกมาท่าทางทรุดโทรมน่าดู นากามารุ พอจะจำได้ว่าเป็นเจ้าของร้านนี่นา
เจ้าของร้าน : ขอโทษนะครับ ตอนนี้ร้านเราปิดอยู่นะครับ
นากามารุ : เอ่อ มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับถึงต้องปิดร้านน่ะครับ!! (เพราะอยากรู้ก็ถามออกไปซะเลย)
เจ้าของร้าน : (หน้าเข้มนิดหน่อย)แล้วคุณเป็นใครเหรอ มีธุระอะไรรึ
นากามารุ : เอ่อ ผมเป็นนร.อยู่รร. Johnny อ่ะครับ มีคนขอร้องให้ผมมาช่วยงานที่ร้านนนี้
แค่นากามารุพูดจบหน้าเจ้าของร้านก็เปลี่ยนสี ปกติก็เป็นคนน่ากลัวอยู่แล้วตอนนี้หน้ากลายเป็นยักษ์ไปเลย นากามารุงง ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไปรึป่าว เหงื่อเริ่มแตกพลั่ก
เจ้าของร้าน : หนอย!! ไอ้จุนใช่มั้ย มันสั่งให้แกมานะเหอะ!!(เสียงดังแบบโกรธจัด)
นากามารุ : จุนไหนอ่ะ รู้จักแต่จินอ่ะ (ท่าทางกลัวสุดๆเอากระเป๋ามาบังหน้าไว้)
เหมือนกับเจ้าของร้านจะเข้ามาบีบคอนากามารุ แต่ว่าอยู่ดีๆก็ไปไอออกมาอย่างหนัก แล้วก็ล้มลง นากามารุตกใจรีบไปประคองให้เข้าไปพักข้างในบ้าน
นากามารุหาน้ำไปป้อนให้เจ้าของร้านที่ตอนนี้นอนหน้าซีดอยู่
นากามารุ : ลุงอ่ะ ท่าทางไม่สบายหนักนะเนี้ย ทำไมไม่มีคนดูแลหล่ะ แล้วลูกจ้างไปไหนกันหมด
เจ้าของร้าน : (ทำท่าฟึดฟัด) ก็ไอ้จุนนะสิ มันจัดการไล่ออกไปหมด แล้วมันก็บอกว่า ให้ปิดร้าน เลวจริงๆไอ้ลูกไม่รักดี
อ้อ ที่แท้จุนก็เป็นชื่อลูกของเจ้าของร้านนั้นเอง
นากามารุ : แล้วจุนไปไหนหล่ะฮะ
เจ้าของร้าน : ฉันน่าจะถามแกมากว่า ไอ้จุนมันเพื่อนแกไม่ใช่รึไง มันทะเลาะกับฉันเรื่องปิดร้านเนี้ย แล้วก็ออกจากบ้านไป ยังไม่เห็นหัวมันมาเป็นอาทิตย์แล้ว
นากามารุหน้างงแตก รู้จักซะที่ไหน จุนไหนก็ไม่รู้ แต่ท่าทางจะอยู่รร.เดียวกันนะแหละ แต่บ้าชมัดเลย พ่อตัวเองป่วยแล้วยังไม่ยอมกลับบ้านมาอีก มาอาศัยขอร้องให้คนไม่รู้จักเนี้ยนะมาที่บ้านบ้าอ่ะเปล่า
นากามารุ : แล้วลุงจะทำไงกับร้านต่อไปเหรอฮะ
เจ้าของร้าน : ฉันน่าจะถามแกมากว่า ไอ้จุนมันเพื่อนแกไม่ใช่รึไง มันทะเลาะกับฉันเรื่องปิดร้านเนี้ย แล้วก็ออกจากบ้านไป ยังไม่เห็นหัวมันมาเป็นอาทิตย์แล้ว
นากามารุหน้างงแตก รู้จักซะที่ไหน จุนไหนก็ไม่รู้ แต่ท่าทางจะอยู่รร.เดียวกันนะแหละ แต่บ้าชมัดเลย พ่อตัวเองป่วยแล้วยังไม่ยอมกลับบ้านมาอีก มาอาศัยขอร้องให้คนไม่รู้จักเนี้ยนะมาที่บ้านบ้าอ่ะเปล่า
นากามารุ : แล้วลุงจะทำไงกับร้านต่อไปเหรอฮะ
เจ้าของร้าน : ยังไงฉันก็จะทำต่อ ทำไมต้องไปกลัวภัตรคาร บ้าบอนั้น ถึงจะใหญ่โต แต่ว่าร้านฉันก็ขายราเมงที่อร่อยและก็ถูก ยังมีคนรายได้น้อยตั้งมากมาย ไหนจะเด็กนร.ที่อยากกินราเมงร้านฉัน
นากามารุ : (จับมือเจ้าของร้านไว้แน่น น้ำตาซึมๆซาบซึ้งมาก) ใช่เลยครับลุง ผมรอคอยทุกวันเพื่อให้ร้านของลุงเปิด
เจ้าของร้าน : เออ นั้นสิ แกเป็นเพื่อนไอ้จุนมันนี่นา ช่วยไปตามมันกลับมาบ้านทีสิ ให้มันมาช่วยงานฉัน ทีจะได้เปิดร้านได้
นากามารุหน้าเจื่อน มันจุนไหนเล่า แถมตอนมาส่งใบขอร้องก็ปิดหน้าปิดตา แล้วก็เขียนมาซะสั้นจุ๊ดจู๋ จะทำไงดีเนี้ยเฮ้อ!!
นากามารุ : ตอนนี้เค้าคงไม่ยอมมาหรอก ครับไม่งั้นคงไม่ขอร้องให้ผมมาแทนหรอก ยังไงลุงให้ผมช่วยงานแทนไปก่อนได้มั้ยหล่ะครับ
เจ้าของร้าน : จะบ้าเรอะ อย่างแกเนี้ยนะ ท่าทางเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อแท้ๆ งานที่นี่หนักจะตาย ที่สำคัญคนงานก็ออกไปหมดแล้ว มีแต่เจ้าจุนเท่านั้นแหละ ที่ทำได้ ไปๆ รีบไสหัวออกไปเลย ฉันหล่ะรำคาญเต็มทน
นากามารุ : (ก้มลงกอดเข่าเจ้าของร้าน)โธ่ลุง ไม่ลองก็ไม่รู้เดะ ให้ผมทำเถอะนะ ร้านลุงจะได้เปิดสักทีไง ผมหล่ะอยากกินราเมงร้านลุงจะแย่อยู่แล้วนะ
เจ้าของร้านได้ยินอย่างงั้นก็นิ่งไปชั่วครู่ เจ้านี่เป็นเด็กคนที่มากินราเมงที่นี่เป็นประจำนี่นาพอจะจำได้อยู่
เจ้าของร้าน : แน่ใจแล้วเหรอ งานมันหนักนะขอบอก แล้วจะมาโอดครวญที่หลังไม่ได้หรอกนะ อ้อ ถ้าจะมาช่วยจริงๆต้องย้ายมาพักที่นี่ระยะนึงด้วย
นากามารุ : หา!! ต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ทำไมอ่ะ
เจ้าของร้าน : ก็ตอนนี้ คนงานไม่มีเลย ก็ต้องมีคนช่วยนวดแป้งราเมงตอนกลางคืน ส่วนตอนเช้าก็ต้องไปจ่ายตลาดไงหล่ะ
นากามารุ : อืมๆ (พยักหน้างง แต่ก็แกล้งทำเป็นเข้าใจไปงั้นๆ)

วันรุ่งขึ้นในชมรมก็รู้เรื่องทั้งหมด
โคคิ : อย่างงี้ก็ต้องหาตัวไอ้จุนนั้นด้วยอ่ะดิ
นากามารุ : ท่าทางจะยากนะแหละ ก็หนีออกจากบ้านนี่นา
อูเอดะ : อย่างน้อยก็มีกะใจ เป็นห่วงนะ ถึงได้ขอร้องให้นายไปช่วยอ่ะ
นากามารุ : มีจริงเหรอ พ่อป่วยหนักแท้ๆน่าจะกลับมานะ ซ้ำยังจะปิดร้านอีกน่าโมโหจะตายแบบนี้ฉันจะไปกินราเมงที่ไหนเล่า
คาเมะ : ว่าแต่ว่า นายแน่ใจ เหรอว่าจะไปช่วยงานเค้าได้อ่ะ
นากามารุ : เอ้า แน่เดะ เนี้ยฉันย้ายข้าวของไปที่ร้านแล้วด้วยนะ
KAT-TUN ที่เหลือทำหน้าไม่อยากเชื่อ อย่างนากามารุจะทำได้เหรอ ใครก็รู้นากามารุท่าทางบ็องๆอย่างงี้ ที่บ้านนะเป็นคุณหนูขนาดไหน แม้แต่ล้างจานยังไม่เป็น แล้วจะไปช่วยงานที่ร้านราเมงบ้าไปแล้วแน่ๆ
แต่เจ้าตัวนี่สิ ยังไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจอะไรลงไป

เจ้าของร้าน : นี่! ทำอะไรของแกนะ เจ้าเด็กบ้า (พูดพลางตบหัวอย่างแรงจนหน้าคะมำ)
นากามารุ : ลุงไรเนี้ยเจ็บนะ เบาๆหน่อยดิมือหนักจนคอจะหักอยู่แล้ว
เจ้าของร้าน : ก็แกทำอะไรน่ะ นี่ตั้งใจหน่อยสิ เส้นมันจะเละไปแล้วนะ
นากามารุ : ก็ผมไม่เคยทำนี่นา เหวอๆ!!! ร้อนๆๆ (น้ำร้อนกระเซ็นขึ้นมาจากหม้อ)
เจ้าของร้าน : บ้าจริงๆเลย เด็กสมัยนี้ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เอามานี่ฉันทำเอง เห็นแล้วทุเรศลูกตา
นากามารุเอามือเกาหัว แล้วทึ้งกับการลวกเส้นแบบมืออาชีพเตรียมแป้งอย่างรวดเร็ว
นากามารุ : โหสุดยอด แต่ลุงทำไมต้องมานั่งนวดแป้งทำเส้นเองอ่ะ ไปซื้อแบบสำเร็จก็ได้นี่นา
เจ้าของร้าน : จะบ้ารึ!! อย่างงั้นก็ไม่มีรสชาดดีๆแบบที่แกกินหรอก
นากามารุผงกหัวหงึกหงัก ทำท่าจะช่วยอีกแต่ไปๆมาๆเหมือนจะเพิ่มปัญหามากกว่า กว่าจะได้นอนก็เป็นเวลาดึกมาก นากามารุหลับเป็นตาย
เจ้าของร้าน : เฮ้ย! ตื่นนอนได้แล้ว!!
นากามารุ : แม่ น่าขออีก 5 นาทีนะ (ไม่ยอมลืมตา คิดว่าอยู่ที่บ้านรึไง)
เจ้าของร้านไม่ฟังเสียงเอาเท้าเตะไปทีนึงพร้อมดึงผ้าห่มออก นากามารุ สะดุ้งโหยง
นากามารุ : ไรอ่ะลุง เตะมาได้หลังจะหัก ผมไม่ใช่ลูกบอลน่ะ
เจ้าของร้าน : นี่ตั้งตี4ครึ่งแล้วนะ จะนอนไปถึงไหน
นากามารุ : ตั้งอะไร นี่แค่ตี4 เองนะลุงจะรีบไปไหน ร้านราเมงจะเปิดแล้วเหรอ ใครเค้ามากินกัน หรือว่านี่เป็นร้านหนังสือพิมพ์อ่ะลุงเอ่อ (พูดจบก็เอาผ้าห่ม คืนทำท่าจะนอนต่อ)
เจ้าของร้าน : (เอามือตบหัวอย่างแรง) ไม่ได้เปิดร้านเว้ย แต่ว่าต้องไปจ่ายตลาดแล้วต่างหาก เร็วๆ รีบไปแปรงฟัน นี่รายการของทั้งหมด เอาไป
นากามารุเอามือคลำหัวคลำหลังที่โดนทั้งเตะทั้งตบ ทำหน้ายับไปเข้าห้องน้ำเตรียมไปจ่ายตลาด สุดแสนเป็นเรื่องแปลกประหลาดของคุณชายนากามารุ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมาเดินตลาดแบบนี้ ไม่อยากเชื่อว่ามีคนมาขายของกันเวลานี้ด้วย
ข้อดีก็คือหน้าตาอันหล่อเหลาของนากามารุ ทำให้แม่ค้าเอ็นดูให้ของแถมมาเพียบ!!
นากามารุ : นี่ลุงๆ ดูเดะได้ของมาเยอะเลย เพราะผมหล่อนะเนี้ย!!
เจ้าของร้าน : ปัญญาอ่อนจริงๆทำยังกับไม่เคยไปซื้อของงั้นหล่ะ (ก็ไม่เคยจริงๆนี่นา)เอ้า เดี๋ยวเตรียมตัวไปรร.ได้แล้ว เลิกเรียนก็รีบกลับมาไวๆหล่ะ งานยังรออีกเพียบ
นากามารุ : อ้าว! แล้วลุงจะไม่ให้ผมกินราเมงสักชามเหรอ
เจ้าของร้าน : จะบ้ารึไง ของเพิ่งซื้อมานี่ สำหรับทำขายตอนเย็น อยากกินข้าวก็กินสิ กับข้าวที่ในตู้เย็นอ่ะ

นากามารุทำหน้าแบบผิดหวังสุดๆ คิดว่ามาอยู่ร้านราเมงจะกินราเมงเท่าไหร่ก็ได้ซะอีก ไหง กลายเป็นว่าต้องกินข้าวกล่องแช่เย็นหล่ะเนี้ย หนำซ้ำยังโดนทั้งตบเตะด่าสารพัด นี่ไม่นับรวมการต้องตื่นแต่ไก่โห่ไปจ่ายตลาดอีกนะ รู้สึกรันทดขึ้นมาถนัดใจ นี่คุ้มมั้ยเนี้ยกับการทำตามใบขอร้องราคา 100 เย็น (แบบถูกสุดซะด้วยนะ)
สภาพนากามารุ ไม่รู้จะทำให้ขำหรือว่าสงสารดี
โฉอง : รุ่นพี่ไปทำอะไรมานะครับ ตาเป็นหมีแพนด้าเลยนะเนี้ย
คุซาโนะ : ช่วยงานแค่วันแรกไม่ใช่เหรอครับ
นากามารุ : ใช่แล้ว นี่ยังไม่ได้ขายไรเลยนะ แค่เตรียมของแค่นั้น มิน่าหล่ะไอ้จุนมันถึงหนีออกจากบ้าน
จิน : เน่ๆ งั้นวันนี้ร้านราเมงก็เปิดแล้วสิ ดีเลยจะได้ชวนยาบุคุงไปกินได้สักที อิๆ
โฉอง : อ้านั้นสิ งั้นผมไปด้วยดีกว่านะ
คุซาโนะ : ไปด้วยดิ เดี๋ยวชวนมาซาไปด้วยเนอะ!!
นากามารุ : เฮ้ยจะไปกันจริงเดะ อย่าไปกันเยอะได้ป่าว ที่ร้านมีฉันทำงานคนเดียวนะเฟ้ย
ท่าทางจะไม่ทันซะแล้ว จินแหกปากชวนไปทั่ว จะทำไงดีหล่ะเนี้ย งานหนักแน่ๆ นากามารุเอ๋ย!!!

CHEPTER 22 END
TO BE CONTINUTE……………