|
B-CLUB storyby : subara nana |
|
ถึงเวลาที่จะกลับ จุนโนะหันมาถามอย่างเป็นห่วง จิน : เอ่อรับอะไรดีครับ เสร็จแล้วขอเบอร์ติดต่อกลับด้วยนะครับ สาวๆที่สั่งอาหารกรี๊ดกร๊าดไปตามๆกัน โคคิ : (ที่เก็บโต๊ะข้างๆ ถึงกับเบ้ปาก)ไอ้บ้าไปขอเบอร์เค้าไมวะ สั่งกินที่นี่นะ ไม่ได้ให้ไปส่งที่บ้าน จินเอาเท้าเตะโคคิโทษฐานทำลายบรรยากาศ คาเมะกับอูเอดะที่ทำหน้าที่ล้างชามมองตาละห้อย อูเอดะ : ทุเรศจริงๆ ทำไมต้องมาทำหน้าที่หลังร้านด้วยนะเนี้ย คาเมะ : น้านเดะ ไอ้จินได้ที คอยสีหญิงเลยไอ้บ้านี่ จุนโนะ : พวกนายก็ล้างจานชามได้สะอาดแวววาวดีออก เหมาะแล้วหล่ะ นากามารุ : นี่ เดี๋ยวฉันเอาราเมงไปส่งข้างนอกก่อนนะ ฝากในร้านด้วย นากามารุ ปั่นจักรยานเพื่อไปส่งราเมง แต่ความรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ก็เลยหยุดรถ นากามารุ : อะไรวะ คิดไปเองเหรอเนี้ย!! นากามารุส่งของเสร็จ คาเมะก็กำลังจะกลับพอดี นากามารุ : กลับแล้วเหรอ วันนี้ขอบใจมากนะ คาเมะ : อืมๆ เฮ้ย!! นั่น มันคล้ายๆคนที่ส่งใบขอร้องให้นายเลยนะ นากามารุหันควับ มีเงาคนที่ตรงเสาไฟฟ้ามุมถนน นากามารุ : ว่าแล้วเชียว!! เฮ้ยหยุดนะ เงาตะคุ่มรู้ตัวรีบวิ่งหนี นากามารุรีบปั่นจักรยานตาม คาเมะเองก็วิ่งไปช่วยดักอีกทางทันที แต่ว่า มันไวอะไรอย่างงี้ผลสุท้ายก็จับตัวไม่ได้ นากามารุเลยจูงจักรยานคอตกกลับมาที่ร้านกับคาเมะ พอมาถึงร้านจินหน้าตาตื่นออกมาข้างนอก จิน : เฮ้ย !! อึ้น ลุงอยู่ดีๆก็ล้มฟุบไปรีบเข้ามาดูเร็ว นากามารุกับคาเมะตกใจมากรีบเข้าไปดูลุง ที่ตอนนี้นอนป่วยอยู่ในห้อง มีโคคิ อูเอดะ จุนโนะ ดูอาการอยู่ นากามารุ : ลุง!! ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ!!! เจ้าของร้านเอามือห้ามนากามารุไว้ สีหน้ายิ้มนิดๆ เจ้าของร้าน : เห็นทีต้องปิดร้านจริงๆแล้วละมั้ง ขอโทษด้วยนะเจ้า อึ้น คงต้องหาร้านใหม่กินแล้วหล่ะ เศร้าอะไรอย่างงี้ นากามารุ พูดไม่ออกได้แต่สงสารลุง แม้แต่พวก KAT-TUN ที่เหลือก็เศร้าไปด้วยนากามารุเก็บข้าวของกลับบ้าน เจ้าของร้านมาส่งที่หน้าบ้านด้วยสีหน้ายิ้มๆ เจ้าของร้าน : ว่างๆก็แวะมาเที่ยวได้นะ อึ้น เพื่อนๆแกด้วย นากามารุ : ลุงครับ จะปิดร้านจริงๆเหรอฮะ เจ้าของร้าน : อืม ฉันทำคนเดียวคงไม่ไหว แล้วหล่ะ ถ้าเจ้าจุนมันมีกะใจจะเปิดร้านก็คงไม่ปิดหรอก ไปเถอะ ไป้ ทำท่าไล่ แต่จริงๆแล้วก็มีแววตาอาทรไม่น้อย นากามารุ : ลุงพักผ่อนให้มากๆนะฮะ ผมจะรอจนถึงวันที่ลุงจะเปิดร้านอีก เจ้าของร้าน : มันคงไม่มีวันนั้นหรอก (แล้วก็ปิดประตูไป) ทุกๆเย็นนากามารุจะแวะมาที่หน้าร้านราเมงเสมอ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าร้านจะเปิดเลย วันนี้ก็เหมือนกันมีพนักงานบริษัทคนนึงผ่านมาหน้าร้านพลางบ่นไปด้วย พนักงานบริษัท : ว้า !! วันนี้ก็ยังปิดอยู่อีกเหรอ เสียดายจัง เฮ้อ นากามารุได้ยินก็รู้สึกหดหู่ ทั้งๆที่มีคนรอคอยการกินราเมงที่ร้านนนี้ไม่น้อยเลยทำไมนะเจ้าจุนถึงอยากให้ปิดร้านนัก ไม่เข้าใจหัวอกของพ่อบ้างเลยรึไง ยังไงต้องหาตัวมันมาให้ได้ พลางเหลือบมองไปที่กำแพงร้านมีป้ายชื่อแปะอยู่ นากามารุ : นามสกุล ฮาเซกาว่าเหรอ อืม!! วันต่อมานากามารุ ให้พวกในชมรมที่รู้จักหาตัวฮาเซกาว่า จุน แล้วก็รู้ว่า จริงๆอยู่ห้อง 2B ใกล้แค่นิดเดียวเอง มัวแต่ไปงมอยู่ได้นะนากามารุ เมื่อรู้เรื่องก็ไปแอบดูเจ้าจุนตัวปัญหาทันที นากามารุ : อะไรกันวะเจ้านี่ ท่าทางร่าเริงจนออกนอกหน้าเชียวนะแก ไม่รู้ไงว่าพ่อเป็นไงบ้าง คาเมะ : โธ่เอ้ย!! เจ้านี่หรอกเหรอ มันนะเป็นคนเฮฮาป่าแตกที่สุดในห้องนี้แล้วน่ะ โคคิ : ฉันว่าไปลากมันออกมาคุยให้รู้เรื่องไปเลยไป้ จิน : เออ เห็นด้วย!! อูเอดะ +จุนโนะ : จะดีเหรอ นากามารุ : ดีเดะ (ว่าแล้วก็เดินเข้าไปดึงคอเสื้อ ฮาเซะจุนทันที ) สาวๆที่คุยสนุกสนานกันกับฮาเซะจุนก็กรี๊ดไปตามๆกันที่เห็นกลุ่ม KAT-TUN เข้ามาในห้อง แม้จะตกใจกันแต่ก็อดปลื้มกลุ่มนี้ไม่ได้ จินหันมายิ้มหวาน จิน : ขอตัวเจ้านี่ไปก่อนนะจ๊ะ ไม่ต้องตกใจนะจ๊ะ ไม่มีไรรุนแรงหรอก สาวท่าทางกรี๊ดกร๊าดความเท่ห์ของจินไม่หยุด คาเมะเอามือตีหัวแล้วลากให้ออกมาพร้อมๆกัน จุน : เฮ้ย!! พวกนายลากฉันออกมาทำไม ปล่อยเดะ!! นากามารุ : ยังจะมาถามอีก ไอ้บ้า แกรู้บ้างป่าวว่า พ่อแกอ่ะป่วยอยู่ ไม่คิดจะไปดูร้านบ้างไง จุน : ก็ฉันบอกให้พ่อปิดร้านแล้วก็ไม่เชื่อ โธ่เอ้ย ไม่มีใครคิดจะกินราเมงที่ร้านแร้ว ตั้งแต่ไอ้ภัตรคารนั้นมาเปิดอ่ะ นากามารุ : ไม่จริงหรอก ฉันก็ยังเห็นคนที่ติดใจในฝีมือพ่อนายแวะไปที่ร้านเสมอ ตั้งแต่ร้านปิด แกเองที่ไปแอบดูไม่รู้บ้างไงวะ จุน : โอ้ยพอซะทีเถอะ นายไม่ต้องมายุ่งเลย ปิดไปก็ดีแล้ว นากามารุ : ไอ้บ้าแล้วแกมาขอให้ฉันไปช่วยพ่อแกที่ร้านทำไมๆวะ ฉันก็ไม่รู้จักแกสักกะหน่อย จุนนิ่งไปอึดใจก่อนค่อยตอบเสียงเบาลง จุน : ก็ฉันเห็นนาย ท่าทางเวลาไปกินแบบว่ามีความสุขมากๆนี่นา ก็เลยคิดว่าอย่างนายน่าจะช่วยได้ คาเมะ : ได้ซะที่ไหนเล่า ไอ้นี่รักราเมงร้านนั้นก็จริง แต่มันทำอะไรไม่เป็นเลย ถ้าไม่มีพวกเราละก็นะ . KAT-TUN ที่เหลือ : ช่ายๆ .. นากามารุ : เงียบไปเลยนะพวกแก !! ท่าทางนายก็อยากช่วยที่ร้านไม่ใช่เหรอ ถึงพูดแบบนี้ จุน : ก็พ่อนะ ไม่ยอมให้ฉันทำนี่นา ราเมงน่ะ ทั้งที่ป่วยหนักก็บอกว่าจะปรุงเอง บ้าชัดๆ ถ้ายังเปิดร้านต่อไปพ่อมีหวังตายคาถ้วยราเมงแน่ๆ ฉันก็เลยตัดปัญหาบอกว่าจะไม่เปิดร้าน แล้วนายคิดว่าฉันควรทำยังไงหล่ะ ทั้งหมดเงียบอึ้ง ก็รู้ๆดีอยู่ว่า ลุงเจ้าของร้านน่ะ เข้มขนาดไหน แม้แต่ลูกก็ยังไม่ไว้ใจน่าอยู่หรอกที่เป็นปัญหา นากามารุ : ที่แท้นายก็เอาเรื่องภัตรคารมาเป็นข้ออ้างงั้นเหรอ ที่แท้นายอยากทำเองแต่พ่อไม่ยอมใช่ม้า จุน : รู้แล้วยังจะมาถามอีก นากามารุ : งั้นก็ทำเลยสิ กลับไปบ้านเลย แล้วเปิดร้านเลย จุน : นายจะบ้าไง มีหวังพ่อได้ไล่ฆ่ากันพอดี นากามารุ : ไม่ต้องกลัวหรอกนายต้องพิสูจน์ให้พ่อเห็นเดะว่านายอ่ะ แน่จริงทำร้านได้แน่ๆ เดี๋ยวฉันจะช่วยเอง KAT-TUN : แกเนี้ยนะ จะช่วย !! นากามารุ : พวกแกทั้งหมดด้วยแหละ แล้วทั้งหมดก็ลากฮาเซะจุนกลับมาบ้านสำเร็จ ทุกคนช่วยกันเปิดร้านเป็นการใหญ่ จนลุงเจ้าของร้านที่พักผ่อนอยู่ถึงกับตกใจ เจ้าของร้าน : เฮ้ย !!! ทำอะไรกันเจ้าพวกบ้า เฮ้ยไอ้จุนแกกลับมาเมื่อไหร่ แกจะทำอะไรใครอนุญาตให้แกปรุงกัน จุนโนะกับอูเอดะ รีบจับลุงเจ้าของร้านแล้วช่วยกันลากเข้าไปในห้อง จุนโนะ : พักผ่อนเถอะครับลุง อูเอดะ : เรื่องที่ร้านลองให้จุนจัดการดูบ้างเถอะครับ ลุงเจ้าของร้านอ้ำอึ้ง แต่ก็สู้แรงหนุ่มๆไม่ไหว ต้องปล่อยเลยตามเลยปล่อย ฮาเซะจุนก็ตกลงใจปรุงทันที ลูกค้ารายแรกเข้ามา ทุกคนรีบรุมต้อนรับจนลูกค้าตื่นตกใจไปนิหน่อย เมื่อราเมงมาเสริฟ ทุกคนลุ้นไม่น้อยแม้แต่ลุงเจ้าของร้าน ลูกค้ากินจนหมด ทุกคนต่างลุ้นระทึกว่าผลจะเป็นอย่างไร ลูกค้า : อร่อยมากเลย!!! เอาเพิ่มอีกที่ พิเศษเลยนะ!! นากามารุ : ได้เลยครับ แล้วก็หันไปยิ้มกับฮาเซะจุน ทั้งคู่หันไปทางเจ้าของร้าน ที่ตอนนี้แกล้งเก็กหน้าขรึมแต่จริงๆแล้วแอบปลื้มใจอยู่นิดๆ เจ้าของร้าน : ขอบใจแกมากนะเจ้าอึ้น ว่างๆแวะมาอีกหล่ะ ฉันจะทำให้ฟรีไม่คิดตังค์ นากามารุ : จริงป่าวลุง!! เจ้าของร้าน : เออ สิ แต่ว่านะ หัดล้างจานชามให้เก่งซะบ้างเถอะนะ โตจนป่านนี้แล้ว นากามารุยิ้มแหย ก่อนโบกมือลา รู้สึกปลื้มเป็นที่สุดที่สามารถรักษาร้านราเมงเจ้าประจำเอาไว้ได้ และทำให้ลูกกับพ่อเข้าใจกัน ถึงเป็นใบขอร้องราคาเพียง100 เยนแต่ผลก็คุ้มค่าไม่น้อยเลย ที่สำคัญทำให้นากามารุได้กินราเมงฟรีอีกด้วยคิดแล้วก็ยิ้มออกมา (อ้าว!!เห็นแก่กินนี่นา) |
 |
 |
 |
