|
โฉอง : ฮิโรโนริ เมื่อกี้นายเป่าออกได้ยังไง!!!!
คุซาโนะกำลังเก็บลูกวอลเล่ลงตระกร้า หันหน้ามามองเจ้าของเสียง ตอนนี้หน้าตาบูดที่สุด
โฉองเหงื่อซึมเสื้อกีฬาจนดูเปียกโชก ผมก็เปียกไปด้วย ดูแล้วเท่ห์จริงๆ
คุซาโนะ : อ้าวก็มองผลาดไปอ่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลยกลุ่มนายชนะก็ดีแล้วนี่นา
องจัง!! (พูดจบก็เอามือวางบนบ่า)
โฉอง : (เอาบ่าหลบ) คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านายทำยังงี้เพื่ออะไรอ่ะ!!
มาซากิ : (เหงื่อโซมตัวเหมือนกันตามมาทีหลัง) ไม่เป็นไรหรอกน่า ไงๆซะฉันก็แพ้นายไปแล้วนะ
โฉอง : ก็ฉันต้องการสู้กับนายแบบแฟร์ๆอ่ะ ไม่ใช่วิธีขี้โกงแบบนี้
คุซาโนะ : (เอามือดีดหัวโฉองเบาๆ) นี่เบาๆสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันหมดหรอกนายนี่
มีสาวๆที่ช่วยคุซาโนะเก็บลูกบอลกำลังเดินผ่านไปพอดี คุซาโนะยิ้มหวานตามเคย
เมื่อสาวๆออกจากโรงยิมไปแล้วจึงหันมาทางโฉองและมาซากิ
มาซากิ : เอาเถอะฉันเข้าใจว่าทั้งหมีคุ แล้วก็นายอยู่ทีมเดียวกันไอ้เรื่องช่วยกันบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก
คราวหน้ารับรองฉันไม่ยอมแพ้แน่ๆนะ
โฉอง : ไม่ไหวแล้วหล่ะ ที่ผ่านมาเนี้ยนายไม่เคยชนะฉันเลยสักเรื่อง คะแนนนายตอนนี้ก็ไม่มีเลยสักคะแนนเดียว
แล้วไอ้การชนะแต่ละครั้งก็มีฮิโรโนริเข้ามายุ่งทุกที เหมือนนายโดน 2 คนรุม
ฉันทนไม่ได้อีกแล้วนะ
คุซาโนะ : แหม่นายนี่!! รู้รึป่าวว่าคติของทีมแดง คืออะไร ทำยังไงก็ได้เพื่อให้ได้ชัยชนะ
เพราะอะไรนะรึนอกจากฉันแล้วเนี้ยสมาชิกคนอื่นนี่ห่วยหมดเลยนะ (ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะหมีคุ)
โฉอง : (ทำหน้าหมั่นไส้+ไม่ค่อยจะเชื่อ) นายเนี้ยนะ แล้วheadเราหล่ะ ไหนจะรุ่นพี่จินอีก
เค้ารู้ว่านายพูดอย่างงี้มีตายหรอก
คุซาโนะ : ก็นะ ท่านประธานซึบาสะอ่ะ นะเป็นประเภทขี้ใจอ่อนโดนประธานทักกี้ขอร้องนิดหน่อยก็ยอมแล้วหล่ะ
ส่วนรุ่นพี่จินน่ะนะดีแต่ใช้กำลังเท่านั้น เรื่องหัวสมองเป็น 0 เลยหล่ะ
คนอื่นๆนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย(ทำท่ากระซิบ) นี่ๆแล้วอย่าไปบอก 2 คนนั้นนะว่าฉันพูดงี้อ่ะ(กลัวตาย)
มาซากิ : (หัวเราะ)ท่าทางนายจะไม่ค่อยพอใจกับสังกัดของตัวเองเลยนะ
โฉอง : นั้นสิ ถึงเรื่องมันจะจริงก็เถอะนะ(อ้าว..........)
คุซาโนะ : ไม่ใช่ไม่พอใจสักหน่อย แค่พูดตามความจริงน่ะ ก็เลยต้องพยายามให้คะแนนกลุ่มมันมีมากๆหน่อยไงหล่ะ
เพราะแต่ละคนนี่ทีท่าจะทำคะแนนนี่น้อยอ่ะนะ มาซาจัง เข้าใจใช่มั้ยจ๊ะ (เอามือวางบนบ่ามาซากิ)
โฉอง : (ตวาดออกมา) อย่ามายุ่งเลย!!! มาซาเป็นคู่ต่อสู้ของฉันนะ นายก็ไปพยายามสู้กับคู่ของนายดิ
มาซากิ : เออจริงดิ คู่ของนายเป็นใครหล่ะ?
คุซาโนะ ยิ้มๆก่อนจาถอยออกมา 2-3 ก้าว
คุซาโนะ : เรื่องอะไรจะบอก ไปก่อนนะ!! (พูดจบก็วิ่งออกจากโรงยิม)
โฉอง : อะไรกันเจ้านี่ เลยไม่รู้เลยว่าใครเป็นคู่ของมันอ่ะ
มาซากิ : นั้นนะสิ
ตกเย็นทั้งมาซากิและโฉองแวะเข้าชมรมตามเคย พอดีกับเจอจุนโนะกำลังท่องหนังสืออยู่
โฉอง+มาซากิ : สวัสดีครับรุ่นพี่ทากุจิ!!!
จุนโนะ : (ปิดหนังสือ)อ้อ!! หวัดดีกำลังจะพักกินชาพอดีมากินด้วยกันสิ
โฉองชอบชาเป็นที่สุดจึงไม่ปฏิเสธเลย ระหว่างที่จุนโนะรินชาเขียวอย่างประณีต
ก็ทำให้โฉองคิดถึงคำพูดของคุซาโนะขึ้นมาที่ว่า ทีมแดงมีแต่คนห่วยๆ ถ้าจะจริงนะเพราะว่าจุนโนะที่อยู่ทีมขาวนั้นเรียนเก่งเป็นอันดับหนึ่งของสายชั้น
แถมกิริยามารยาทก็คุณชายสุดยอด ถ้าเปรียบเทียบกับอูเอดะที่เป็นคู่ต่อสู้ของจุนโนะ
คนละเรื่องกันเลยขานั้นละก็นะ ชอบทำอะไรแปลกๆ แถมเอ๋อเป็นที่สุด ถูกแกล้งก็บ่อยๆ
ทำไมเนี้ยถึงถูกจับมาเข้าคู่กันได้นะ
จุนโนะ : (เห็นโฉอง มองก็เอามือแตะแก้มตัวเอง) มีอะไรติดแก้มฉันงั้นเหรอ?
โฉอง : เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ!! ( รีบดื่มชา แต่ตาก็ยังแอบมองจุนโนะอยู่)
มาซากิ : รุ่นพี่ครับ พอจะรู้มั้ยครับว่าใครเป็นคู่ของหมีคุอ่ะครับ
จุนโนะ : เอ๋!...... อ้อเจ้าเด็กขี้อ้อนคนนั้นนะเหรอ คู่นะอยู่ชั้นปี 1
ไงหล่ะ
โฉอง : (หัวเราะออกมา) อะไรเนี้ย ! โธ่เอ้ยที่แท้คู่ก็เด็กกว่านี่เอง
มาซากิ : มิน่าถึงไม่ยอมบอก
จุนโนะ : เจ้าหมีคุน่ะเป็นเด็กร่าเริงใช่มั้ยหล่ะ ร่าเริงมากเกินไปด้วยซ้ำ
ก็เลยได้คู่กับเด็กปี1 นั้นแหละเหมาะที่สุด
อ๊ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ มาพอดีเลยนี่ไงคู่ของหมีคุ
ยาบุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาจุนโนะ แก้มเป็นสีแดงระเรื่อเหงื่อซึมบนหน้าผากต้องแสงแดระยิบระยับ
ดวงตาเป็นประกาย โฉองกับมาซากิถึงกับอึ้งในความน่ารักสุดยอดของน้องคนนี้
ยาบุ : รุ่นพี่ทากุจิขอบคุณมากเลยครับวันนี้ ผมทำคะแนนสอบได้เต็มเลยหล่ะเพราะรุ่นพี่แท้ๆเลย
ผมซื้อขนมมาฝากด้วยนะครับ
ว่าแล้วยาบุก็ควักขนมกล่องใหญ่ออกจากกระเป๋า(ใส่เข้าไปได้ไงเนี้ย) เป็นขนมยี่ห้อ
AKIKO ที่หน้ากล่องมีรูป AKIKO ด้วย ยาบุยื่นให้พร้อมทำหน้าเลียนแบบให้จุนโนะดู
ทั้ง3 คนถึงกับน้ำตาไหลในความน่ารักของยาบุคุง (เด็กอะไรน่ารักได้ขนาดนี้หึ!)
ยาบุ : วันนี้ห้องนี้เงียบจังนะครับ มีกันแค่รุ่นพี่ 3 คนเองเหรอครับ?
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงวิ่งลงมาจากชั้น2 ดังสนั่น จินแทบจะกระโดดลงมาจากชั้น
2 เลยนะนั่น เพียงแค่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของยาบุ จินวิ่งเข้ามาแทบจะโผเข้ากอดน้องยาบุ
ยาบุผงะหนีเล็กน้อย อาการตกใจเหมือนหนูน้อยหมวกแดงจะถูกหมาป่างาบ
ยาบุ : สวัสดีครับรุ่นพี่อาคานิชิ
.เอ่อ
..ท่าทางร่าเริงเหมือนเดิมนะครับ(น้องเค้ากลัวแกหล่ะจิน)
จิน : (ทำหน้าอ้อนๆแบบเด็กๆ) อะไรเนี้ย ทำไมถึงมีแต่ขนมของเจ้าจุนโนะมันหล่ะ
ของเราไม่มีบ้างเหรอ
โฉองทำหน้าแปล่งๆพลางคิดในใจว่า น้องยาบุที่เด็กกว่าเนี้ยยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตั้งแยะ
เนี้ยนะรุ่นพี่ในทีมของเค้าคิดแล้วอยากจะบ้า มิน่าหล่ะคุซาโนะถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คะแนน
จิน : วันนี้เราไปส่งที่บ้านนะจ๊ะ ตกลงม้า!!! นะๆๆๆๆๆๆๆ
ยาบุ : ..............................................................(เหงื่อซึม)
จุนโนะ : นี่นายวันนี้มีเรียนเพิ่มไม่ใช่รึไง โง่แล้วยังไม่เจียมอีกนะ
มิดเทอมนะนายสอบตกข้อสอบเดิม3ครั้งแล้วไม่ใช่รึ!!
จิน : ตกลงนะเดี๋ยวเราไปเอากระเป๋ามาก่อน รอแป๊บนึงนะ อ๊ะ!เอากระเป๋ายาบุจังมาดีกว่าเอาไว้เป็นตัวประกันไง
เดี๋ยวจะหนีไปอีก(เสียงของจุนโนะไม่ได้เข้าหูเลยนะเนี้ย)
จุนโนะเอากล่องขนมตีหัวจินก็ยังไม่รู้สึก จินยื้อกระเป๋าจากน้องยาบุ ยาบุมีท่าทีไม่อยากจะให้เลย
แต่ว่าตัวแค่นั้นอ่ะนะจะสู้ได้ไง แล้วจินก็ชนะไปโดยปริยาย จินรีบวิ่งขึ้นไปเอากระเป๋า
ทิ้งไว้แต่ยาบุที่หน้าตาเหรอหราที่สุด ทั้งจุนโนะ โฉองและมาซากิต่างยืนไว้อาลัยให้กับน้องยาบุเมื่อจินกลับมา
ลากน้องออกไป
โคคิวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาพลางร้องเรียกหาจินดังเอะอะไปทั้งชมรม จนจุนโนะต้องออกมาบอก
จุนโนะ : มาไม่ทันแร้ว จินอ่ะกลับบ้านไปกับยาบุไปแร้ว
โคคิ : ไอ้เจ้าบ้านี่!! ทำไมฉันจะต้องมาเรียนซ่อมเสริมกับมันด้วยฟร่ะเนี้ย
ไม่เคยจะอยู่เล้ยเจ้าบ้า อาจานก็ได้แต่ถามฉันเอาๆ คนยิ่งตอบไม่ได้อยู่
จุนโนะ : ก็เพราะว่าโง่นะดิ แถมยังชอบหลับเวลาเรียนอีก นี่ทำยังกะว่ามีจินแล้วช่วยได้นี่
จินมันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนั้นแหละ
โคคิเข้ามาลอคคอพร้อมเอากำปั้นบี้หัวจุนโนะ เป็นการตอบแทนให้กับการตอบปัญหาที่น่ารัก!!
โฉองมองแล้วก็ถอนหายใจ
โฉอง : ดูทีมสีแดงแต่ละคนดิ ท่าทางจะจริงอย่างที่ฮิโรโนริบอกแน่ๆเลยนะเนี้ย
!!
มาซากิพยักหน้าเห็นด้วย โคคิกับจุนโนะได้ยินจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทั้ง
2 คน
โคคิ : ไอ้คุณน้องหมี มันพูดอะไรรึ!
โฉอง : เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ
(โคคิยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใช้สายตาข่มขู่
น่ากลัวมาก
..)ครับๆ
.เล่าแล้วครับ
โฉองก็ไม่อยากเล่านักหรอก แต่ว่าคนมันกลัวนี่นา(แต่ว่าไม่ได้เล่าที่ว่าทุกคนในทีมห่วยนะกลัว่าหมีคุจะตายซะก่อน)
ทั้งคู่พอฟังจบก็หัวเราะกันยกใหญ่
จุนโนะ : เจ้าหมีนี่พูดถูกนะเนี้ย จินนะเรื่องสมองนะเป็น 0 จริงๆนะแหละ
โคคิ : ก็แหง่หล่ะตอนที่หมอนี่เข้ามาใหม่ๆ ครองอันดับที่โหล่ ถูกเจ้าจินมานเล่นซะเต็มที่เลยนี่นา
มาซากิ : เอ๋! รุ่นพี่อาคานิชิ ทำอะไรหรือครับ!!
โคคิ : ก็นะจินมันขี้เกียจขนาดน้านอ่ะ แต่ดันได้ตำแหน่งผู้ที่มีคะแนนสูงสุด
ก็เลยให้เจ้าหมีเป็นทาสรับใช้ไงหล่ะ เป็นทาสเจ้านั้นหล่ะสยองเป็นที่สุด
นากามารุ : ใช่ๆ สุดยอด(โผล่มาตอนไหนเนี้ย) ตอนที่น้องหมีเป็นทาสมันนะทุกพักกลางวันอาหารกลางวันชุด
A ต้องมาเสริฟถึงที่ เวลาพักเบรคขนมปังต้องเป็นไส้ที่ชอบเท่านั้น กาแฟต้องร้อน
แล้วคิดดู ตึกเรียนแต่ละปีห่างกันแค่ไหน โรงอาหารไกลแค่ไหน เจ้าหมีน้อยต้องผอมเลยหล่ะตอนนั้น(อึ้นนี่นินทาจินได้เป็นชอตๆเลยนะเนี้ย)
มาซากิกับโฉองมองหน้ากันแล้วก็รู้สึกสงสารคุซาโนะขึ้นมาจับใจ ไม่น่าซวยไปเป็นทาสรุ่นพี่จินเล้ย
อูเอดะ : (โผล่มาอีกคน ถ้านินทาจินรับรองมาพร้อมหน้า)แต่ว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายไปตลอดนี่นา
เป็นยังงั้นแค่เดือนเดียวไม่ใช่เหรอ (นี่จิน! คิดจะให้หมีคุเป็นทาสตลอดชีวิตเหรอไง)
พอดีมีอัศวินขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยไงหล่ะ
คาเมะ : (มาพร้อมๆกะโรบะ)ก็จินมันบ้าเลือดนะดิ แถมเอาแต่ใจก็ที่สุด ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นเค้าบ้างเลย
เห็นแล้วมันทนไม่ได้ก็แค่นั้นเอง
ทั้งโฉองและมาซากิเข้าใจในทันที อัศวินก็คือรุ่นพี่คาเมะนั้นเอง
คาเมะ : เจ้าบ้านั้นก็ด้วย ถูกเค้าปั่นหัวถูกแกล้งตั้งขนาดนั้น ยังทนได้ยิ้มร่าเริงได้เหมือนปกติ
โฉองรู้ได้ทันทีถึงใบหน้าของคุซาโนะที่ยิ้มได้ไม่มีหุบ ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่จะทำหน้าไม่พอใจ
คิดไปคิดมาเค้าก็รู้สึกเสียใจที่เคยอารมณ์เสียใส่หลายต่อหลายครั้ง ถึงนิสัยของคุซาโนะจะเจ้าเล่ห์
แต่ก็ไม่เคยแกล้งใครรุนแรง เพียงแต่หยอกล้อเล่นๆเท่านั้น ต่อไปเค้าตัดสินใจว่าจะปฏิบัติตัวดีๆกับคุซาโนะแล้ว
โฉอง : โอ้ย!! อะไรเนี้ย ทำไมฉันต้องมาขนของให้อาจารย์ด้วยเนี้ย การบ้านภาษาญี่ปุ่นยังไม่ได้ทำเลยนะจะส่งในชม.ด้วย
ยังไม่ทันไรโฉองก็เผลออารมณ์เสียใส่คุซาโนะอีกแล้ว หมีคุที่กำลังแบกสมุดการบ้านนำหน้าหันมายิ้มอารมณ์ดีตามเคย
คุซาโนะ : ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าทำตามคำขอร้องของคนอื่นจะได้คะแนนครั้งละ
10 เชียวนะ
โฉอง : รู้อ่ะรู้! แต่นี่นายเล่นเสนอชื่อฉันเลยนะ แล้วที่สำคัญฉันทำไมแบกทั้งแผนที่
อุปกรณ์การสอนแล้วก็ลังข้อสอบด้วยหล่ะ ไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยเหรอ (แบกของพะรุงพะรังอยู่คนเดียว)
โฉองเห็นคุซาโนะกำลังสนใจอะไรบางอย่างที่หน้าต่างทางเดินจึงเร่งฝีเท้าเข้ามาดูด้วย
ที่สนามกีฬากำลังมีรุ่นพี่เล่นเบสบอลกันพอดี โฉองหันกลับมาดูหน้าคุซาโนะที่ตอนนี้เริ่มแดงระเรื่อพร้อมมีรอยยิ้มบางๆที่เปี่ยมสุข
โฉอง : นายมองอะไรเหรอ ฉันไม่เห็นจะมีอะไรเลย อ๊ะ!! รุ่นพี่ คาเมนิชิ ถูกชนล้มอ่ะ
ว้าล้มไม่เป็นท่าเลยต้องเจ็บมากแน่ๆ
โฉองพูดยังไม่จบท่าทางของคุซาโนะก็เดือดร้อนออกมานอกหน้า ทำท่าอยากจะวิ่งลงไปดูอาการเต็มทน
โฉองจึงสังเกตอาการได้ทันทีว่าคุซาโนะกำลังสนใจอะไรอยู่
คาเมะล้มกลิ้งที่สนาม แล้วจินก็วิ่งเข้ามาช่วยพยุงแบบเหมือนไม่เต็มใจนัก
(ท่าทางเหมือนกระชากมากกว่า) คุซาโนะจึงระงับอารมณ์ไว้ได้ แต่โฉองก็สังเกตได้ถึงความกังวล
โฉอง : ไม่ลงไปดูรุ่นพี่หน่อยเหรอ รุ่นพี่จินท่าทางไม่น่าวางใจเท่าไรนะ
คุซาโนะ : ( คุซาโนะตีสีหน้ายิ้ม แต่ออกเจื่อนๆ) บ้าสิ ทำไมต้องลงไปดูหล่ะ
ไปกันเถอะ
โฉองเข้าใจอาการกลบเกลื่อนของคุซาโนะได้ในทันทีได้แต่พยักเพยิดเออออแล้วก็เดินตามหมีคอตกไป
เป็นครั้งแรกที่โฉองเห็นคุซาโนะมีอาการเศร้าเล็กๆนะเนี้ย คิดในใจว่าจะช่วยคุซาโนะยังไงดีนะ
น่าจะลองไปปรึกษามาซากิดูน่าจะดีกว่า
มาซากิ : หา!!! หมีคุเนี้ยนะชอบรุ่นพี่คาเมนิชิ (ท่าทางตกใจมาก)
โฉอง : (เอามือปิดปาก) ขอร้องหล่ะ เบาๆหน่อยเดะ ฉันก็ไม่แน่ใจอ่ะ แต่คิดว่าใช่นะ
ถ้าเป็นฉันนะมีคนมาช่วยให้รอดจากเงื้อมือรุ่นพี่อาคานิชิละก็รักตายเลย
ไม่แค่ชอบหรอก
มาซากิ : จริงด้วยซินะ (หัวเราะ) แต่ว่านะชอบรุ่นพี่คาเมนิชินี่ ก็น่าสงสารหน่อยนะ
ขนาดพวกผู้หญิงที่ชอบรุ่นพี่น่ะส่งจดหมายให้ก็ฉีกจดหมายทิ้งต่อหน้ายังมีเลย
ขนาดชอคโกแล็ตวาเลนไทน์ก็ยังโยนทิ้งหน้าตาเฉย ออกจะป๊อบแท้ๆ (เมะไมแกร้ายแบบนี้อ่ะ)แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
เพราะรุ่นพี่เค้าออกจะเงียบแล้วก็ขรึมสุดๆอ่ะ
โฉอง : ขนาดนั้นเลยเหรอ ตรงข้ามกับรุ่นพี่อาคานิชิเลยนะเนี้ย!! มิน่าฮิโรโนริถึงไม่กล้าเข้าใกล้นะ
มาซากิ : ถ้าเป็นรุ่นพี่จินนะเหรอ ขอให้เป็นของกินกับของฟรีหล่ะรับหมดแหละ(จินงกคะ)
เออแต่ว่าหมีคุนี่เก็บอารมณ์เก่งจริงๆนะ ถูกคนที่ชอบทำเย็นชาใส่ก็ยังยิ้มอยู่ได้
โฉอง : อาจเป็นเพราะว่าฮิโรโนริกลัวรุ่นพี่คาเมนิชิเกลียดเอานะสิ ก็เวลาใครที่ชอบรุ่นพี่จะถูกทำยังงั้นน่ะ
เจ้าฮิโรโนรินี่เป็นประเภทแอบเก็บไว้ในใจคนเดียวเหรอนี่
มาซากิ : น่าเห็นใจอ่ะนะ หมอนั้นไม่เคยทำเย็นชากับใครเลยนะ ขนาดกับรุ่นพี่อาคานิชิที่ชอบแกล้งก็ยังทำดีด้วยเลยน้า
โฉอง : เอางี้!! เรามาช่วยหมอนั้นกันเถอะ
CHEPTER 3 END
TO BE CONTINUTE
|
