|
โฉองพามาซากิตามหาคุซาโนะแล้วลากไปยังศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง แผนกกีฬา
คุซาโนะ : (อ้ำอึ้งนิดหน่อย)นายพาฉันมาที่นี่ทำไม
โฉอง : ก็เลือกเอาสิ นี่เป็นผ้าพันข้อมือกันเคล็ดไงหล่ะ เลือกเอาสักยี่ห้อหล่ะกันนะ
คุซาโนะ : พวกนายจะให้ฉันเอาไปทำอะไรหล่ะ (ยังแกล้งทำไก๋อยู่อีก)
มาซากิ : ก็เอาไปให้รุ่นพี่คาเมนิชินะสิ ถามได้
คุซาโนะ : (ส่ายหัวอย่างแรง)ไม่ได้หรอก ฉันไม่กล้า แล้วรุ่นพี่คงโยนทิ้งแน่ๆ
โฉอง : นายอยากซื้อใจจะขาดไม่ใช่รึไง รีบซื้อไปสิ(โฉองยื่นผ้าพันมือให้คุซาโนะ)
มาซากิ : ใช่ๆไม่ต้องกลัวรุ่นพี่ว่านะ พวกเราจะช่วยออกด้วย ถือว่าพวกเราซื้อให้ด้วยตกลงมั้ย
คุซาโนะน้ำตาซึมนิดหน่อยแต่ก็ยังยิ้มร่าเริงออกมา
ห้องชมรม B CLUB
คาเมะนั่งเหยียดขาพลางเอามือพาดบนเก้าอี้ที่ห้องชมรมชั้น 2 มี โคคิกับนากามารุนั่งดูหนังสือ
ที่มีจุนโนะทำหน้าที่เป็นติวเตอร์ อูเอดะคุยโทรศัพท์ อยู่ที่มุมห้อง
โฉองมองหาจินจนทั่วก่อนส่งซิกแนวให้คุซาโนะเข้ามาได้ คาเมะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคุซาโนะอยู่ตรงหน้า
คุซาโนะ : นี่ครับรุ่นพี่ เอ่อถ้าพันแล้วจะหายเจ็บ
.นะครับ
คาเมะทำหน้านิ่งๆโฉองกับมาซากิลุ้นจนตัวโก่ง คุซาโนะเริ่มมีสีหน้าหวาดๆ
กลัวคาเมะจะไม่พอใจ จึงทำท่าจะเก็บผ้าพันมือกลับ แต่ว่าคาเมะดึงมือคุซาโนะไว้
คุซาโนะตกใจมากแต่ก็แอบดีใจเล็กๆ
คาเมะ : เจ้านี่เอามาให้แล้วฉันทำเองคนเดียวได้ที่ไหน เอามาแล้วก็ช่วยพันให้ด้วยสิ
โฉองกับมาซากิแอบตีมือกันนิดหน่อย รู้สึกดีใจไปกับคุซาโนะด้วย จุนโนะ+โคคิ+นากามารุต้องหันมาจุ๊ๆปาก
ประมาณว่าอย่ารบกวนเสียงดัง โฉองกับมาซากิจึงสงบลงนิดนึง ส่วนคุซาโนะไม่ต้องพูดถึงดีใจจนตัวแทบลอย
ท่าทางประหม่าไม่น้อยรีบแกะกล่องจัดแจงเอาผ้ามาพันข้อมือให้รุ่นพี่คาเมะ(สุดที่รัก)ทันที
คาเมะ : เอ๋!...........
คุซาโนะ : (สีหน้าตกใจ)เอ่อ แน่นไปหรือครับ ? เจ็บเหรอครับ? ขอโทษนะครับ!!
คาเมะ : ป่าว!! นายทำเบามือจะตาย แค่รู้สึกว่านายหน้าแดงแล้วน่ารักดีก็แค่นั้น
(พูดออกมาหน้าตาเฉย)
แค่พูดจบแค่นั้นKAT-TUN ที่เหลือก็ถึงกับแหกปากแซวเจี้ยวจ้าว แม่แต่อูเอดะที่คุยโทรศัพท์อยู่ก็ไม่เว้น
โฉองกับมาซากิพยายามจุ๊ปากบ้างแต่ดูไม่มีผลไรเลยจริงๆ เสียบรรยากาศของทั้ง
2 คนพอดี
อูเอดะ : เมื่อกี้ใครพูดอะไรออกไปนะ!! นี่ฉันพูดโทรศัพท์มากไปจนหูฟาดเหรอ
นากามารุ : ไรเนี้ย!! เต่าชมคนอื่นว่าน่ารักเป็นด้วย
จุนโนะ : ท่าทางจะเกิดเรื่องประหลาดแร้ว หิมะคงตกหน้าร้อนหรือไม่ก็จินสอบได้ที่1
แน่ๆ
คาเมะ : เจ้าพวกบ้า!! ยุ่งเรื่องชาวบ้านขึ้นมาเชียว ก็เจ้าหมีมันน่ารักจริงๆนี่นา
ฉันพูดผิดรึไงหล่ะ
ท่าทางคาเมะมีอาการเขินเล็กๆแต่แกล้งทำเป็นกลบเกลื่อน ส่วนคุซาโนะนั้นไม่ต้องพูดถึงดีใจสุดขีด
หน้าแดงจนแทบระเบิด
โคคิ : สุดยอด คราวนี้จินมันคงได้ที่1ของชั้นปีเลยหล่ะเนี้ย เหอๆ
พูดจบแค่นั้นทุกคนก็รับรู้ได้ถึงรังสีอัมหิตหน้าห้อง แต่ยังไม่ทันเตรียมเนื้อเตรียมตัวจินก็โผล่เข้ามาพอดี(ตายยากจริงนะจิน)
ว่าแล้วก็เข้าหักคอโคคิทันที โทษฐานที่นินทา ก่อนชี้นิ้วมาที่คุซาโนะ
จิน : เจ้าหมีทรยศเรอะ!! แกอยู่สีอะไรกันแน่!! ไปทำดีกับศัตรูอย่างงี้มันสมควรแล้วเหรอ!!
คุซาโนะอึกอัก ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง โฉองเห็นท่าไม่ดีจึงรีบออกมาขวางจิน
โฉอง : รุ่นพี่อาคานิชิ กฎไม่ได้ให้สู้กันตลอดนี่ครับ ที่สำคัญรุ่นพี่คาเมนิชิกับฮิโรโนริก็ไม่ใช่คู่กันด้วย
แล้วเวลารุ่นพี่กับน้องยาบุละครับ
กร๊อบ!! เสียงหักคอโฉองดังขึ้นทันที ถ้าจินจะอาลาวาดมีทางเลือกข้อเดียวคืออย่าขวางเด็ดๆ
มาซากิรีบเข้ามาดูโฉองทันที โฉองเอามือจับคอไปมาเจ็บจนพูดไม่ออก ว่าแล้วจินก็คว้าคุซาโนะทำท่าจะหักคอเป็นศพต่อไป
คาเมะ : หยุดซะทีเถอะ แกจะบ้าเกินไปแล้วนะจิน!! (คาเมะเสียงดังจนทุกคนตกใจ)
จินหรี่ตาลงทำหน้าเจ้าเล่ห์ คุซาโนะหน้าซีดเป็นที่สุด
จิน : นี่เมะ! แกอ่ะคงไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษกับเจ้าน้องหมีนี่หรอกน้า
คุซาโนะหลับตาปี๋ กลัวคำตอบเป็นที่สุดเค้าไม่อยากจะอยู่นะที่ตรงนี้อีกแล้ว
อยากจะหายตัวไปซะจริงๆ คนอื่นๆต่างนิ่งเงียบใจจดใจจ่อกับคำตอบของคาเมะ
คาเมะทำหน้าไม่ถูก จินใช้สายตาเค้นคำตอบเป็นที่สุด
คาเมะ : จะคิดอะไร!! ก็แค่รำคาญแค่นั้นเอง
คุซาโนะแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จินพอใจในคำตอบก็เลยปล่อยคอคุซาโนะทันที
กลับมาอารมณ์ดีซะเฉยๆ โฉองกับมาซากิช็อคกับคำตอบของคาเมะมากๆ ได้แต่มองหน้ากันทำอะไรไม่ถูก
โคคิ : (ที่อาการดีขึ้นแล้ว)โรคจิต!!! (แล้วก็เอามือตีหัวจิน)
จิน : ไรวะ ใครโรคจิต?
จุนโนะ : ก็แกนั้นแหละ! อยู่ดีก็อารมณ์ดี
คาเมะนิ่งทำท่าเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น หันหน้าหนีจากคุซาโนะไปนั่งที่เดิม
คุซาโนะพยายามฝืนยิ้มออกมา
คุซาโนะ : ถ้ารุ่นพี่คาเมนิชิรำคาญผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีกครับ
ผมขอตัวละครับ
พูดจบคุซาโนะก็วิ่งหนีออกไป โฉองกับมาซากิหันมาดูคาเมะที่ไม่มีทีท่าสนใจหันหน้าหนีลูกเดียวก็
ตัดสินใจวิ่งตามกันออกไป จินทำแก้มป่องล้อเลียนคาเมะ
จิน : ทำไมทำหน้าบู้งั้นอ่ะ ไม่ตามน้องเค้าไปเหรอจ๊ะ เหอๆ
พลั่ก!! คาเมะชกหน้าจินอย่างแรง KAT-TUN ที่เหลือตกใจไปตามๆกัน เป็นครั้งแรกที่คาเมะลงมือกับจินก่อนนะเนี้ย
จิน : เจ้าบ้า!! แกชกฉันทำไมฟร่ะ
คาเมะไม่พูดอะไรเดินข้ามจินที่ล้มอยู่ที่พื้นไปอย่างไม่สนใจ จินลุกขึ้นโวยวายเรียกร้องค่าเสียหายจากKAT-TUN
ที่เหลือ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ
โคคิ+จุนโนะ+นากามารุ+อูเอดะ : สมน้ำหน้า!! (เล่นเอาจินพูดไรไม่ออกอีก..........)
โฉองกับมาซากิวิ่งตามคุซาโนะที่จ้ำเอาจ้ำเอา ก่อนจะคว้าไหล่เอาไว้ได้
โฉอง : นายจะหนีไปอย่างงี้เหรอ ทำไมไม่บอกรุ่นพี่เค้าไปหล่ะว่านายคิดยังไงกันแน่
หนีอย่างงี้ไม่ถูกนะ
คุซาโนะ : (ปั้นหน้ามีความสุขยิ้มระรื่น)ช่างมันเถอะ รุ่นพี่รำคาญฉันแล้วหล่ะ
ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก
พูดจบก็หันหลังให้เดินต่อไป มาซากิจับไหล่โฉองไว้ ท่าทางโฉองกำลังโกรธมากๆตะโกนเสียงดังไล่หลังคุซาโนะไป
โฉอง : เจ้าบ้าเอ้ย อย่ามัวแต่ทำตัวขี้ขลาดแบบนี้ได้มั้ย!! มันไม่ใช่นายเลย
คนที่ยิ้มสู้กับทุกเรื่องน่ะ กะอีแค่ตอบสนองความรู้สึกของตัวเองสักครั้งทำไม่ได้เหรอไง
ฉันน่ะตอนแรกก็ไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนที่นี่ด้วยซ้ำ แต่ว่าได้มาพบกับพวกนาย
คนที่ชมรมก็เลยทำให้ฉันกล้าที่จะเปิดใจ กล้าที่จะคบทุกคน ฉันยังรู้สึกอิจฉานายด้วยซ้ำไปที่
ยิ้มได้กับทุกคน เป็นเพื่อนกับทุกคน ฉันอิจฉาในรอยยิ้มของนายนะ ฉันคิดว่านายนี่กล้าหาญที่สุด
แต่ฉันคิดผิดไปจริงๆ
คุซาโนะหยุดฟังที่โฉองพูดเพียงครู่เดียวก็ตัดสินใจเดินต่อไป มาซากิจับโฉองที่โกรธจนตัวสั่นเอาไว้พลางส่ายหัวไปมา
โฉองจึงค่อยๆสงบลงได้
เป็นเวลาเย็นมากแล้ว คาเมะออกจากเกมเซนเตอร์ด้วยอารมณ์เบื่อหน่ายเป็นที่สุด
แต่เมื่อเจอคนที่อยู่ข้างหน้าถึงกับหยุดชะงัก
คาเมะ : เจ้าบ้านี่ มันเย็นมากแล้วนะไมยังไม่กลับบ้านอีก เป็นแค่เด็กม.ต้นมาทำอะไรแถวนี้
คุซาโนะ : เอ่อ!! ผมมารอรุ่นพี่นะครับ
คาเมะ : นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่
คุซาโนะ : ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับรุ่นพี่หมดแหละครับ (แก้มเริ่มแดงนิดๆ)
คาเมะ : (อึ้งเล็กน้อย กระแอ้มด้วยความอาย แต่ก็ทำหน้าขึงขังขึ้นมา)ก็ฉันบอกออกไปแล้วไงว่า
รำคาญอย่ามายุ่งอีกนะ!!
คุซาโนะ : (หน้าเจื่อนๆ แต่ก็ยังยิ้มอยู่) ขอร้องละครับ ให้ผมทำอย่างงี้ต่อไปเถอะนะครับ
ผมจะพยายามไม่ให้รุ่นพี่รำคาญ แต่อย่ารังเกียจผมเลยนะครับ
คาเมะมองใบหน้าที่อ้อนวอนช่างน่ารักอะไรเช่นนี้ แต่ได้สติก็เบือนหน้าหลบ
คาเมะ : รำคาญก็คือรำคาญ ฟังไม่เข้าใจรึไง เลิกยุ่งกับฉันซะทีเถอะไป้ นายนี่มันบ้ารึไง
มีความสุขนักรึไง เวลาที่โดนไอ้ลิงบ้าจินมันแกล้งน่ะ ไม่มีความรู้สึกบ้างรึไง
ทำเป็นยิ้มอยู่ได้ น่าสะอิดสะเอียน ...........อ๊ะ!!.............
เมื่อคาเมะหันมาก็เห็นน้ำใสๆไหลอาบแก้มของคุซาโนะ ถึงหน้าจะฝืนยิ้มอยู่ก็ตาม
คุซาโนะพยายามปาดน้ำตาทิ้งแต่ก็ยังไม่หมดสักที ทั้งฝืนยิ้มและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
คุซาโนะ : ผมน่ะ ไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกหรอกนะครับ ทุกครั้งที่ถูกรุ่นพี่อาคานิชิกลั่นแกล้ง
ผมก็รู้สึกไม่ดี แต่พยายามฝืนยิ้มเอาไว้ เพราะไม่อยากให้รุ่นพี่คาเมะนิชิเห็นหน้าที่ไม่เอาไหนของผม
ผมพยายามให้รุ่นพี่จดจำแต่หน้าที่มีความสุขของผม ผมเหนื่อยนะครับที่ต้องเก็บกดอารมณ์ไว้ทุกครั้ง
แต่ว่าทุกครั้งที่รุ่นพี่อาคานิชิแกล้งผม และรุ่นพี่คาเมะนิชิยื่นมือเข้ามาปกป้องนั้นน่ะ
เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากข้างในจริงๆ ผมมีความสุขมากที่รุ่นพี่คาเมนิชิสนใจผม
ออกตัวปกป้องผม แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้ว ผมขอแค่นี้ถึงรุ่นพี่จะรำคาญหรือเกลียดผม
ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ
.
พูดยังไม่ทันจบคาเมะก็กอดคุซาโนะเอาไว้
คาเมะ : เจ้าหมีบ้า ทำตัวอย่างงี้มันทุเรดรู้มั้ย มาร้องไห้แถวนี้ใช้ได้ที่ไหน
รีบเช็ดซะ!! เช็ดกับเสื้อนอกฉันนี่แหละ แต่ห้ามสั่งน้ำมูกนะเฟร้ย
ถึงจะใช้คำพูดรุนแรงแต่คุซาโนะก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของคาเมะ น้ำตากลับยิ่งไหลเพิ่มมากกว่าเดิม
คาเมะ : แล้วกันเจ้าบ้านี่ยิ่งร้องไปกันใหญ่ ฉันไม่ได้รำคาญนายหรอกนะ เพียงแต่ไม่อยากให้ไอ้จินแกล้งนายมากขึ้นเท่านั้น
นายจะทำอะไรต่อไปก็ตามใจนายแล้วกัน ถ้าไอ้จินมันบ้าเลือดอีก ฉันจะจัดการมันเอง
คาเมะพยายามปลอบโยนด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ คุซาโนะพูดอะไรไม่ออกพยักหน้าด้วยความดีใจแล้วซบหน้าที่อกของคาเมะน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล
แถมกอดคาเมะไว้แน่น คาเมะรู้สึกอายขึ้นมาทันที
คาเมะ : เจ้าบ้านี่ ใครให้กอดกันฟร่ะ (อายมากจนหน้าเริ่มแดง)
คุซาโนะ : (เงยหน้าขึ้นมา ใช้สายตาอ้อนๆ)กอดไม่ได้เหรอครับ
คาเมะ : (อ้ำอึ้ง แต่ก็แพ้ท่าทางอ้อนๆของคุซาโนะ) กะ..ก็ได้ แค่อีกนาทีเดียวเท่านั้นนะเฟร่ย!!
โฉองกับมาซากิซึ่งเพิ่งกลับจากไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะผ่านมาพอดี เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดโดยตลอด
คาเมะเหลือบมาเห็นพอดีก็ตกใจสุดขีด คุซาโนะก็กอดติดไม่ยอมปล่อยเลยทีเดียว
โฉอง : อ้อ !! ไม่รบกวนหล่ะครับ
มาซากิ : มีความสุขมากๆนะครับ (ทำยังกับอวยพรคู่บ่าวสาวงั้นแหละ)
คาเมะ : เฮๆๆ!!! อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ให้เจ้านี่มันเช็ดน้ำตาที่เสื้อนอกเท่านั้นนะ
โฉอง : คร๊าบๆไม่บอกใครใน KAT-TUN หรอกครับ(หัวเราะ)
คาเมะ : (พยายามเบียดตัวออกมา)ไม่ช่าย.......อย่างงั้น
คุซาโนะปล่อยมือจากคาเมะ หน้าตากลับคืนสู่สภาพเดิมร่าเริงแจ่มใสและรอยยิ้มหวานฉ่ำ
หันมาหาโฉองและมาซากิ
คุซาโนะ : ขอบใจพวกนายมากๆนะ โดยเฉพาะคำพูดของนายองจัง
โฉอง : บอกกี่ครั้งว่าไม่ให้เรียกชื่อนี้ (แกล้งดุ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน)
คาเมะ : นี่ๆ พวกนายเข้าใจอะไรกันผิดรึป่าว!!! (ยังแก้ตัวไม่เลิกอ่ะนะ)
มาซากิ : ใจเย็นเถอะครับรุ่นพี่ วางใจพวกผมได้รับรองเรื่องนี้ไม่ถึงหูใครในชมรมแน่นอนครับ
มาซากิจับไหล่คาเมะที่ลนลานที่สุด คาเมะจึงสงบลงสักกะที
ชั้น1ห้องชมรม B CLUB
โฉองกำลังเตรียมชากับของว่างสำหรับทุกคน(ตามคำสั่งของจิน)ที่ห้องอาหารชั้นล่างกับมาซากิ
มาซากิ : รุ่นพี่คาเมะนี่จริงๆแล้วไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเนอะ ตอนแรกคิดว่าจะชอบใครไม่เป็นซะอีก
โฉอง : ใช่ๆที่ทำไปก็เพราะ ว่าอายนี่เอง ทำกลบเกลื่อนความอายน่ะน่ารักจริงๆเล้ย
มาซากิ : แต่ว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ ทุกอย่างเริ่มกลับสู่ปกติแล้วอ่ะนะ
มาฉันช่วยถือถาดนั้นเอง
แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันยกถาดชากับของว่างออกมาที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็แทบจะยกถาดหลบคุซาโนะที่วิ่งหลบจินแทบไม่ทัน
โฉอง : เล่นไรกันเนี้ย เดี๋ยวของก็หกหมดหรอก!!
คุซาโนะ : องจังใจร้าย!! เล่าเรื่อนั้นให้รุ่นพี่อาคานิชิฟังได้ไงกัน!!เรื่องสมองรุ่นพี่เป็น
0น่ะ
โฉอง : ฉันไม่ได้เล่านะ! เคยเล่าให้แต่รุ่นพี่จุนโนะกับรุ่นพี่โคคิเอง
โคคิ : (เข้ามาหยิบชากับขนมไป 1ชุด) อ้อ โทษทีเผลอละเมออกมาแน่ๆเลยฉันน่ะ
โฉอง+คุซาโนะ : รุ่นพี่!!!!!!!!!
จินตามมาทันพอดี เข้ามาล็อคคอคุซาโนะแล้วเอากำปั้นบี้หัวจนคุซาโนะร้องเสียงหลง
จิน : บังอาจมากนะเจ้าหมี แอบนินทาฉันงั้นรึใครมีสมองเป็น 0 ฉันเป็นอัจฉริยะเฟร่ย
เพียงแต่ไม่แสดงออกมาเพราะกลัวคนอื่นอิจฉา!
คนอื่นๆเข้ามาหยิบของว่างของแต่ละคนอย่างไม่สนใจ(มันเป็นเรื่องปกติน่ะนะ)
คาเมะเข้ามาหยิบจากมาซากิ
มาซากิ : รุ่นพี่ครับไม่คิดจะช่วยอะไรบ้างเหรอครับ หมีคุน่าสงสารนะครับ
คาเมะ ทำหน้าเหรอ ก่อนพยักหน้าหงึกๆ (ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองจะปกป้องน้องคุอ่ะ)
ยาบุเข้ามาพอดี
ยาบุ : โหมีของว่าด้วยเหรอครับเนี้ย!! ว้าหมดซะแร้วอ่ะ ผมมาช้าเลยอดเลย
คาเมะ : อยากกินเหรอยาบุคุง งั้นเอาส่วนของพี่ไปก็ได้นะ แต่มีข้อแม้ต้องให้พี่กอดทีนึงนะ
ได้ยินเท่านั้นหล่ะ จินถึงกลับหูผึ่ง ปล่อยมือจากคุซาโนะทันที วิ่งตรงมาที่คาเมะกับยาบุ
ยาบุยังงงๆอยู่คาเมะยัดเยียดของว่างเข้ามือยาบุทันที แล้วก็คว้ามากอด จินโกรธจนหน้าเปลี่ยนสีตะโกนโวยวายโวกเวกพร้อมทั้งพยายามแกะมือคาเมะออกจากยาบุ
เมะยิ่งกอดแน่นไปกันใหญ่ คนที่น่าสงสารที่สุดกับเป็นยาบุนะเนี้ยตอนนี้
คุซาโนะแอบอมยิ้มเล็กๆ โฉองเห็นแล้วก็อมยิ้มตาม
รุ่นพี่คาเมนิชิเป็นประเภทปากไม่ตรงกับใจแตกต่างจากรุ่นพี่อาคานิชิที่ไม่เคยเก็บอะไรไว้ในใจเลย
มีไรก็ป่าวประกาศออกมาทั้งคำพูดแล้วก็การกระทำ ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะกันจริงๆนะครับเนี้ย
แต่ว่านี่ก็เป็นครั้งแรกนะเนี้ยที่รุ่นพี่คาเมนิชิดึงจุดอ่อนของรุ่นพี่อาคานิชิ(ยาบุคุง)มาใช้แก้เผ็ด
ซึ่งขัดกับบุคคลิครุ่นพี่เค้าจริงๆ แต่ที่ทำไปก็เพื่อปกป้องฮิโรโนริะน่ะครับ
เจ้าหมีนี่เลยมีความสุขไปกันใหญ่นะสิปกติก็หน้าบานประจำอยู่แล้วนะเอ๊ะ.........
คุซาโนะ : รุ่นพี่คาเมนิชินี่ ชักจะกอดยาบุจังนานเกินไปแล้วน้า.........
(มีแววตาฆ้อนนิดหน่อย)
โฉอง : ............................(เป็นงั้นไปอ่ะน้า)
CHEPTER 4 END
TO BE CONTINUTE
|
