|
วันนี้โฉองตัดสินใจแล้ว่าจะต้องส่งจดหมายให้ถึงมือของรุ่นพี่มากิแน่ๆ
เพราะช่วงบ่ายๆเธอจะมาขอตัวอย่างชาจากชมรมไปจัดงานของชมรมภาษาต่างประเทศ
โฉองกำลังนั่งรวบรวมสมาธิอยู่ รุ่นน้องในชมรมคนนึงก็เข้ามาพอดี
ยาโอโทเมะ : อ๊ะ! รุ่นพี่ยามาชิตะทำไรอยู่ครับหน้าตาเครียดๆ
โฉอง : หว๊า!........ มันดูเครียดมากเหรอ จริงอ่ะ!
ยาโอโทเมะหัวเราะท่าทางของโฉอง
โฉอง : เจ้าเด็กคนนี้นี่ หัวเราะรุ่นพี่ได้ยังไง
ยาโอโทเมะ : ก็รุ่นพี่ทำท่าตลกนี่ครับ
ยาโอโทเมะห่อไหล่อย่างสำนึกผิด ในชมรมนี้ยาโอโทเมะติดโฉองเป็นที่สุด เพราะช่วงที่โฉองยังไม่ได้เข้าชมรมนั้น
ยาโอโทเมะเป็นเด็กที่น่ารักมากๆ จึงถูกรุ่นพี่ผู้หญิงในชมรมจับมาแต่งชุดกิโมโนแบบผู้หญิง
ถูกจับแต่งตัวแต่งหน้าไม่เว้นแต่ละวัน เมื่อโฉองเห็นก็ทนไม่ได้ เลยเผลอตวาดว่ารุ่นพี่ในชมรมออกไป
โฉอง : พวกรุ่นพี่เล่นอะไรกันน่ะครับ!! ยาโอโทเมะน่ะเป็นเด็กผู้ชายนะครับ
ทำอะไรอย่านึกถึงแต่ความสนุกอย่างเดียวสิครับ กรุณานึกถึงจิตใจของน้องเค้าด้วย
คำพูดของในวันนั้นทำให้โฉองกลายเป็น SUPER HERO ของยาโอโทเมะไปเลย ไม่ว่าโฉองพูดอะไร
ทำอะไรยาโอโทเมะก็จะคล้อยตามไปหมด บางทีโฉองรู้สึกคล้ายๆว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่คาเมะนิชิ
และยาโอโทเมะเป็นฮิโรโนริด้วยซ้ำไป
มากิ : อ้าวยามาชิตะอยู่นี่เองเหรอ
โฉอง : อ้อ ! ครับสวัสดีครับรุ่นพี่โกโตะ เอ่อ ชาเตรียมเอาไว้แล้วครับ
ยาโอโทเมะเห็นมากิก็ไปแอบข้างหลังโฉองทันที มากิชะโงกหน้ามาดู
มากิ : น้องเค้าเป็นอะไรรึเปล่าเนี้ย!!
โฉอง : อ้อก็เป็นงี้อ่ะครับ ยาโอโทเมะเค้าไม่ค่อยจะชินกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่
โดยเฉพาะผู้หญิง เฮ!!นายนี่อย่าเสียมารยาทสิ (โฉองพยายามแกะ ยาโออกจากหลัง
มือโฉองยังเกาะเสื้อสูทของโฉองเอาไว้)
ยาโอโทเมะ : สวัสดีครับ ยาโอโทเมะ ฮิคารุ ครับ (เสียงเบาเหมือนกระซิบ)
มากิเอามือลูบหัวยาโอโทเมะเบาๆ ก่อนที่จะคว้าแขนของโฉองเอามาควงซะเฉยๆ
โฉองรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย เหมือนมากิจะดึงให้ตัวเค้าหลุดออกจาก ยาโอโทเมะยังไงยังงั้น
มากิ : ยามาชิตะ ไปเอาชาที่เตรียมไว้กันเถอะ เอ่อน้องคนนี้คงไม่ต้องตามไปหรอกนะ
โฉอง : (หน้าตาเอ๋อนิดหน่อย) เอ่อ ยาโอโทเมะรออยู่ที่นี่หล่ะเดี๋ยวพี่มานะ
ยาโอโทเมะพยักหน้าหงึกๆ โฉองรู้สึกตัวเหมือนถูกลากไปมากกว่า มากิท่าทางกระตือลือล้นเป็นพิเศษ
โฉองจัดชาทั้งหมดลงในกล่องที่เตรียมไว้ก่อนออกตัวอย่างสุภาพ
โฉอง : เดี๋ยวผมจะถือไปให้นะครับ เพราะว่ามันก็หนักพอสมควร
มากิ : (ยิ้มหวาน) ขอบใจจ๊ะ น่ารักจังเลย
เมื่อมาถึงชมรมภาษาต่างประเทศ สาวๆต่างพากันกรี๊ดกร๊าดไม่น้อย ที่โฉองถือของมาส่งมากิ
มากิหน้าบานขึ้นมาทีเดียว
มากิ : ขอบใจมากนะจ๊ะ ยังไงกินน้ำผลไม้หน่อยมั้ย ฉันเลี้ยงเองน้า
โฉอง : เอ่อ.........
มากิ : เถอะน่า มาเถอะนะๆ (พูดแล้วก็จับแขนโฉองเอาไว้)
โฉองเห็นเป็นโอกาสดีแล้วก็เลยยอมตามไปแต่โดยดี มากิยื่นน้ำผลไม้กระป๋องให้
แล้วนั่งลงที่ม้านั่งหน้าตู้ขายน้ำอัตโนมัติ โฉองเดินไปใกล้พร้อมหยิบซองสีฟ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทยื่นให้มากิ
โฉอง : ช่วยอ่านด้วยนะครับ
มากิทำสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนหยิบไปอ่าน อ่านจบก็อมยิ้มหันมามองโฉองที่ยืนอยู่ตรงหน้า
มากิ : ถ้าเป็นยามาชิตะละก็ ฉันตกลงอยู่แล้วหล่ะ
โฉอง : หา........???????
มากิ : ความจริงไม่เห็นจำเป็นต้อง ส่งเป็นจดหมายเลยนี่นา ดูขัดกับท่าทางของยามาชิตะจะตาย
คนอย่างยามาชิตะน่ะ น่าจะพูดออกมาจากปากมากกว่านะ แต่ไม่เป็นไรหรอกยังงี้ก็น่ารักดีนะ(พูดจบก็กอดแขนโฉอง
พร้อมเอาหน้าเข้ามาแนบที่แขนอีก)
โฉองงงสุดขีด แต่คิดว่าคงเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
โฉอง : เดี๋ยวก่อนครับนี่มันอะไรกันนะครับ!!
มากิ : ยังจะมาทำแกล้งกันอีกนะ ก็จดหมายนี่นะสิ ของยามาชิตะไม่ใช่เหรอ
โฉอง : ไม่มีชื่อคนเขียนรึไงหล่ะครับ!!! (หน้าตาตื่นเป็นที่สุด)
มากิ : (แกว่งจดหมายไปมา) ก็ไม่มีนะสิ นี่อย่ามาแกล้งปั่นหัวฉันเล่นนะ
ไม่งั้นจะร้องไห้จริงๆด้วย (แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาจริงๆ)
โฉองลนลานไปกันใหญ่ ทำอะไรไม่ถูก คนผ่านไปมาก็มองกันใหญ่ โฉองกลัวจะถูกว่ารังแกผู้หญิงก็เลย
ยอมรับว่าเป็นจดหมายของตัวเอง มากิจึงหยุดร้องแล้วกอดแขนโฉองแล้วเอาหน้าแนบตามเดิม
โฉองนึกในใจว่าอยากจะฆ่าเจ้าของจดหมายนัก ทำไมถึงไม่ยอมลงชื่อตัวเองลงไปเนี้ย!!
โฉองแบกเรื่องที่หนักหนาที่สุดมาให้ทุกคนในชมรม B CLUB ช่วยกันแก้ไข
โคคิ : โอ้!! สุดยอด มากิยอมเป็นแฟนนายเหรอเนี้ยดีเลย ควงเลยควงเลย!!
อูเอดะ : เป็นสัญญาณแสดงให้เห็นว่านายเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวแล้วนะเนี้ย
(แล้วก็เอามือตบบ่าโฉอง2ที)
โฉอง : มันใช่ประเด็นนั้นซะที่ไหนหล่ะครับ!! ผมต้องทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อไม่ใช่เหรอ
แล้วเรื่องเป็นอย่างงี้ เจ้าของจดหมายจะเป็นยังไงหล่ะ
จิน : ก็ไม่เป็นไรหรอก อาจเสียใจมากกระโดดตึกตาย พรุ่งนี้คงลงหน้าหนึ่งอ่ะนะ
มาซากิ : นี่รุ่นพี่พูดแบบนี้เพื่ออะไรกันครับเนี้ย โฉเค้าร้อนใจมากนะครับ
คาเมะ : ความจริงแล้ว อาจจะไม่เกี่ยวกับจดหมายก็ได้นะ คนอย่างมากิเนี้ยถ้าชอบใครแล้วก็จะคบด้วยทันที
แสดงว่ามากิเค้าชอบนาย ไม่ว่ายังไงก็ต้องไม่ปล่อยนายอยู่แล้วหล่ะ
โฉองอ้าปากค้างกับคำพูดของคาเมะ จินตบบ่าโฉองแบบเห็นใจ
จิน : คบไปสักพักนะก็แล้วกันนะ!!
โฉอง : ไม่ได้นะครับ!! ทำงั้นได้ยังไง ยังงั้นผมก็ทำตามคำขอร้องไม่สำเร็จนะสิ
จุนโนะ : ก็น่าจะถือว่าสำเร็จนะ เค้าขอแค่ส่งไม่ใช่รึไง ไอ้เรื่องจะได้ผลหรือไง
ไม่ได้ระบุไว้นี่
ทุกคน : ช่ายๆๆๆๆๆๆๆ...................
โฉองก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่นั้นหล่ะ แล้วใจจริงๆแล้วเค้าก็ไม่ได้อยากยุ่งกับรุ่นพี่มากิอีกด้วยถึงจะเป็นคนสวยขนาดนั้นก็ตาม
แต่ว่านิสัยนี่ดูจะเข้ากันไม่ได้เลย
โฉอง : ไม่รู้หล่ะยังไงก็ต้องหาเจ้าของจดหมายให้ได้ก่อนหล่ะ
โฉองเข้ามาหาท่านประธานทั้งสองเพื่อสอบถามเรื่องใบขอร้องที่ขายออกไปว่าได้ขายให้ใครบ้างรึป่าวทั้งคู่ท่าทางจะจำไม่ได้ซะแล้วเพราะขายไปเยอะมากภายในอาทิตย์นี้
ซึบาสะ : เท่าที่ขายไปของฉันนี่ไม่ค่อยได้ขายใบ 500 เลยนะ มีเด็กผู้หญิงมั้งซื้อไป
3 คนหล่ะ
ทักกี้ : ใบละ 500 เหรออืมๆ...........อ้อ นึกออกแล้วฉันขายให้อาจารย์ใหญ่ไปอ่ะใช่ๆ(อะไรเนี้ย
อาจารย์ใหญ่ยังซื้อเหรอเนี้ย)
โฉอง : อาจารย์ใหญ่เหรอ เค้าคงไม่มาขอร้องคนอย่างผมหรอกนะ แล้วเป็นเรื่องสารภาพรักอีก
คงไม่ใช่แน่ๆ
ซึบาสะ : อืมนั้นดิ อาจจะไม่ใช่คนที่ซื้อในช่วงนี้ก็ได้นี่นา หรือว่าอาจจะเป็นผู้หญิง
3 คนนั้น แต่มาซื้อให้เพื่อนก็ได้นี่นา ใช่ป่ะ
ทักกี้พยักหน้าเห็นด้วย โฉองจึงขอรายชื่อผู้หญิง 3 คนนั้นดูเป็นปี1ม.ต้น
ปี3ม.ต้นและปี3ม.ปลาย ดฉองคิดว่าจะไปถามผู้หญิงทั้ง 3 คนนี้ก่อน โดยมุ่งไปที่ปี3
ม.ปลายเป็นอันดับแรกส่วนอีก 2 คนที่เหลือพวกสีแดงที่เหลือก็ไปช่วยตามหา
แต่ผลออกมากลับไม่ใช่อย่างที่คิดสักคน
โฉองหมดอารมณ์สังกะตายในห้องชมรม B CLUB เค้าไม่กล้าที่จะไปห้องชมรมชงชาสักเท่าไหร่เพราะมากิก็คอยมาตามป่วนตลอดเวลา
นากามารุ : อ้าวๆ ทำไมทำหน้าตาอย่างงั้นหล่ะ เป็นแฟนกับคนสวยระดับดาวโรงเรียนน่าจะดีใจนะเนี้ย
โฉอง : หยุดพูดเรื่องนี้สักพักเถอะครับ ผมเบื่อจะแย่แล้ว
คาเมะ : นี่มีใครรู้จักเด็กปีหนึ่งผู้ชายคนนึงป่ะ ตัวเล็กๆแก้มป่องๆ ตาโตๆอ่ะ
ฉันเห็นมาป่วนเปี้ยนแถวหน้าชมรมประจำเลย ชมรมเรามีเด็กปีหนึ่งนอกจากยาบุด้วยเหรอ
คุซาโนะ : เอ๋! ไม่มีนะครับ แล้วก็ตอนนี้ยังไม่มีการรับสมาชิกใหม่ด้วย
โฉองนึกขึ้นมาได้หรือว่าจะเป็นยาโอโทเมะ ช่วงนี้เค้าไม่เคยเข้าชมรมเลยอาจจะโดนแกล้งจากรุ่นพี่อีกก็ได้
จึงรีบวิ่งออกมาที่หน้าตึกของชมรม เป็นจริงอย่างที่คิดยาโอโทเมะจริงๆ หน้าตาไม่สบายเอาซะเลย
ยาโอโทเมะ : คือว่า..........ผมมีเรื่องจะบอกรุ่นพี่นะครับ
โฉอง : หือ?
โฉองพายาโอโทเมะมาที่ร้านแมคใกล้ๆกับโรงเรียน โดยที่มีพวกสอดรู้สอดเห็นจากชมรมแอบตามมาด้วย(จิน+นากามารุ+โคคิ+คุซาโนะ)
โฉอง : นายมีไรก็บอกมาได้เลย
ยาโอโทเมะ : (ห่อไหล่จนตัวฟีบเล็กนิดเดียว)คือว่าใบขอร้อง ในตู้ของรุ่นพี่ยามาชิตะน่ะ
เป็นของผมเองหล่ะครับ
พวกสอดรู้สอดเห็น : หว่า!!............(เสียงดังกันมาก)
ยาโอโทเมะตกใจกับพวกสอดรู้สอดเห็นมาก ส่วนโฉองก็ตกใจกับเรื่องนี้ แต่ยังไม่วายส่งสายตาไปทางพวกที่แอบอยู่
โฉอง : ขอโทษนะ พวกนี้คงรู้เรื่องนายหมดแล้วหล่ะ ให้พวกเค้ามานั่งฟังด้วยเถอะนะ
ยาโอโทเมะก้มหน้างุดๆก่อนพยักหน้า ชั่วพริบตาจินกับโคคิก็ประกบน้องยาโอทันที
ตัวน้องก็เลยฟีบเข้าไปใหญ่ นากามารุกับคุซาโนะก็นั่งข้างโฉองพวกที่มาต่างกินของที่สั่งมาหน้าตาเฉย
โฉองขี้เกียจจะดุเลยถามยาโอต่อ
โฉอง : แล้วนายทำยังงี้ทำไม คิดจะแกล้งฉัน หรือว่าชอบรุ่นพี่โกโตะจริงๆกันแน่
ยาโอโทเมะ : อ๊ะไม่ใช่นะครับผมไม่ได้แกล้ง ผมลืมเขียนชื่อที่จดหมายนั้นจริงๆครับ
แต่จริงๆแล้วไม่เขียนลงไปก็ดีแล้วหล่ะ
จิน : หมายความว่ายังไง อย่าพูดให้งงดิ (พูดทั้งที่ของกินเต็มปาก)
ยาโอโทเมะ : ผม..........ผม.........(ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้)
โคคิ : (เอามือเฉดหัวจินไปทีนึง) เจ้าบ้านี่อย่าพูดเสียงดังดิน้องเค้ากลัว
ว่าไงน้องพูดมาเลย (อันนี้น้องคงกลัวกว่าอีกมั้งเนี้ย)
ยาโอโทเมะ : ผมเป็นเด็กอ่อนแอ ท่าทางก็ไม่เอาไหน มากิจังคงไม่ชอบผมแน่ๆ
ผิดกับรุ่นพี่ยามาชิตะ แค่มากิจังเจอแว๊บแรกก็ชอบแล้ว แถมยังตกลงคบด้วยทันทีด้วยซ้ำ
โฉองมองดูยาโอโทเมะด้วยความสงสาร
นากามารุ : อ๊ะ !! เจ้าเด็กคนนี้ เรียกซะสนิทเชียวมากิจัง เค้าเป็นรุ่นพี่ตั้งกี่ปีนะนั่น
คุซาโนะ : น้านนะสิครับ เจียมเนื้อเจียมตัวก็ดีอยู่หรอก แต่แหม่เรียกซะสนิทเชียว
โฉอง : สองคนน่ะถ้าจะกินส่วนของฉันก็กินไปเงียบๆเลยนะ (โฉองใช้สายตาเฉียบคมใส่ทั้งคู่
จึงเงียบลงได้)
ยาโอโทเมะ : ความจริงผมกับมากิจังเคยอยู่บ้านใกล้กันมาก่อนน่ะครับ มากิเค้าอาจจะจำผมไม่ได้แต่ว่าผมจำมากิจังได้เสมอ
ตอนที่มากิจังยังเรียนชั้นประถม เราไปรร.ด้วยกันเสมอเลย มากิจังจะคอยจูงมือผมเอาไว้
เวลาที่มีคนมาแกล้งมากิจังก็จัดการให้ทุกครั้ง คอยดูแลผม และสอนให้ผมเป็นเด็กผู้ชายที่เข้มแข็ง
แต่พอมากิจังมาเรียนต่อที่นี่เธอก็ย้ายบ้านมาด้วย ผมก็ไม่ได้เจออีก จนผมมาเรียนที่นี่จึงได้เจอเธออีกครั้ง
จิน : นี่ยายนั้นสอนให้นายเข้มแข็งจนเป็นแบบนี้เหรอ สอนดีจังนะ(หัวเราะ)
โฉองหันไปมองด้วยสายตาดุๆจินจึงหยุดหัวเราะหันมากินต่อ
โฉอง : เข้าใจแล้วงั้นมาเข้าเรื่องเลยนะ นายต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่
ต้องการแค่ส่งจดหมายแล้วให้เค้าเข้าใจผิดว่าเป็นฉันหรือว่าต้องการจะบอกอะไรกับเค้า
ยาโอโทเมะ : (ยิ่งก้มหน้าลงไปอีก) ผมกับมากิจังเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าผมเข้มแข็งแล้วเราจะแต่งงานกัน
พูดจบเท่านั้นหล่ะพวกส่วนเกินก็หัวเราะกันสนั่นไปทั้งร้าน
โฉอง : อย่าหัวเราะ เรื่องของคนอื่นได้มั้ย (เสียงดังจนทุกคนสงบปากสงบคำ)
นายคิดจะทวงสัญญาว่างั้นสิ ทั้งๆที่นายยังไม่มีกะอีแค่ความกล้าที่ว่า นายเป็นคนส่งจดหมายเนี้ยนะ
แล้วนายจะไปเอาความเข้มแข็งมาจากไหนกัน
ยาโอโทเมะ : (เงยหน้าขึ้นมา) เป็นรุ่นพี่ยามาชิตะก็พูดได้สิครับ ก็รุ่นพี่ทั้งเท่ห์สุขุม
ดูเป็นลูกผู้ชาย แต่ผมถูกแกล้ง ถูกล้อว่าเป็นเด็กผู้หญิงตลอด ผมน่ะแค่ได้ไปเที่ยวกับมากิจังผมก็พอใจแล้วหล่ะ
ผมหวังแค่สักครั้งมีโอกาสออกเดทกับมากิจังเท่านั้นก็พอแล้วหล่ะ
ทุกคนเงียบกันไปตามๆกัน โฉองหน้านิ่งที่สุดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
โฉอง : แค่ออกเดทเท่านั้นก็พอใจ ใช่มั้ย ได้!ฉันจะทำตามที่นายต้องการ
โฉองหยิบมือถืออกมากดหาเบอร์โทรที่มากิจัดแจงเมมเอาไว้ให้ ทุกคนต่างเอ๋อกับคำพูดของโฉองเมื่อครู่
โฉอง : รุ่นพี่โกโตะเหรอฮะ ผมยามาชิตะฮะ
.. อืมฮะ วันเสาร์นี้ว่างมั้ยฮะไปเดทกันเถอะฮะ
ครับที่สวนสนุกน่ะครับ
.. ตกลงครับเก้าโมงนะครับ ครับ
โฉองวางโทรศัพท์ใบหน้าของทุกคนช็อคไปตามๆกัน โดยเฉพาะยาโอโทเมะ
CHEPTER 6 END
TO BE CONTINUTE
|
