จุนโนะ : ทำไมเนี้ยฉันจะต้องมาจ่ายค่าตั๋วสำหรับ 6 คนด้วย (บ่นไปพลางแจกตั๋วให้กับทุกคน)
นากามารุ : ก็เพราะหน้าตานายรวยและคุณชายที่สุดมั้ง
จิน : เพราะซวยต่างหากเล่า
โคคิ : ใช่ซวยชัดๆ วันเสาร์แท้ๆน่าจะได้นอนตื่นสายๆไมต้องมาที่นี่ด้วย
อูเอดะ : แล้วดูดิมาเที่ยวกันผู้ชายล้วนๆนี่ไม่แปลกไปหน่อยรึไง
คาเมะ : ไม่เข้าใจเลยนี่มันเรื่องของสีใครเนี้ย ทำไมฉันต้องมาด้วยเหอะ
คุซาโนะ : ดีแล้วหล่ะครับ ผมอ่ะไม่เคยเที่ยวกับรุ่นพี่คาเมะเลย แต่ท่าทางไม่อยากมานี่ไม่อยากเจออดีตแฟนรึป่าวครับ (พูดจบก็โดนคาเมะเคกหัวไปทีนึง)
มาซากิ : เอาเถอะครับได้มาพร้อมกันแบบนี้เที่ยวให้สนุกดีกว่านะครับ
โฉอง : นั้นสิโอกาสแบบนี้หายากนะครับ ไงก็เที่ยวให้สนุกไปเลยก็แล้วกัน
ยาโอโทเมะ : รุ่นพี่ยามาชิตะ ทำแบบนี้จะดีเหรอครับ!! ผู้ชายตั้ง 10 คนมายังงี้มากิจังต้องโกรธตายแน่ๆ
โฉองเอามือตบไหล่บางๆของยาโอโทเมะ
โฉอง : แต่ละคนนะ หล่อๆแมนๆทั้งนั้น แถมยังมีอดีตแฟนตั้ง 2 คน ไง รุ่นพี่โกโตะโกรธไม่ลงหรอก
แล้วมากิก็มาถึง เธอแทบอยากจะกรี๊ดออกมาจริงๆ การเดทอะไรกันนี่พาเพื่อนมาด้วยเป็นขโยงที่สำคัญยังมีอดีตแฟนเก่าพ่วงมาด้วยอีกตั้ง 2 คน

จิน : ไงจ้าคนสวย ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ
มากิ : นายก็เหมือนกันนะ(ยิ้มแหย่ๆ แล้วก็หันไปยิ้มเจื่อนๆให้คาเมะ คาเมะไม่พูดได้แต่ยกมือทักทาย)
โฉอง : ผมคิดว่าคนเยอะๆสนุกกว่าก็เลยชวนพวกเค้ามารุ่นพี่คงไม่ว่าอะไรนะครับ
มากิโผเข้ากอดแขนโฉองจนชนยาโอโทเมะที่อยู่ใกล้ๆแทบล้ม แต่มาซากิกับคุซาโนะช่วยกันคว้าไว้ทัน
มากิ : ยังไงก็ได้ขอแค่ได้มากับยามาชิตะก็พอใจแล้ว เออ แต่ว่าเลิกเรียกว่ารุ่นพี่ซะทีเถอะมันดูห่างเหินน่ะ เรียกว่ามากิจังดีกว่า แล้วขอเรียกว่าโฉคุงนะ
โฉอง : (พยายามแกะมืออก แต่ก็ทำได้ลำบากเหลือเกิน)ตามใจครับ ว่าแต่เราไปเริ่มเล่นกันเถอะนะครับ
จิน : (โผล่หน้าเข้ามาตรงกลางจนมากิตกใจ) ฉันอยากไปเล่นรถไฟเหาะอ่ะ
มากิ : อะไรกัน ฉันไม่ชอบนะมันน่าหวาดเสียวจะตาย
โฉอง : แต่ผมชอบนี่นา แล้วก็อยากเล่นด้วย มากิจังจะไม่เล่นเหรอ
มากิทำท่าพูดไม่ออก อึกอักสักพักก็อ่อมแอ้มออกมาว่าเล่นก็ได้ ยาโอโทเมะมีสีหน้าเป็นห่วงมากิเป็นที่สุด ทุกคนเฮฮาป่าแตกกันมากมากิรู้สึกอายแทบแทรกแผ่นดินหนี เมื่อลงจากเครื่องเล่นมากิแทบตจะเป็นลม
จิน : สะใจชมัดเลย ขออีกรอบได้ป่ะเนี้ย
โคคิ : ฉันเอาด้วยเอาด้วย
ทุกคนเจี้ยวจ้าวขอต่อรอบ 2 อีก มากิขอเป็นลมก่อนละกัน ไม่คิดจะขึ้นอีกเป็นรอบที่2 แน่ๆ ทุกคนจึงไปต่อกันอีก มียาโอโทเมะคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ไปเล่นอีกคอยอยู่เป็นเพื่อนมากิ ต่อจากนั้นก็ไปเล่นแต่เครื่องเล่นที่อันตรายและหวาดเสียวทั้งนั้นทุกอย่างไม่ต่ำกว่า5 รอบ ทุกคนสนุกกันจนฟิวส์ขาดไปเลย โฉองเองก็ไม่มีทีท่าจะสนใจมากิเอาซะเลย มากิเองก้เลยฟิวส์ขาดขึ้นมา
มากิ : ยามาชิตะ!! (เสียงดังมากจนทุกคนหยุดชะงัก)

โฉอง : เป็นอะไร?
มากิ : ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยถูกใครทำแบบนี้มาก่อน
โฉอง : ทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากิจังเลยนะ!!
มากิ : ก็ที่กำลังทำกันอยู่นี่แหละ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนไม่สนใจฉัน ชวนมาเดทบ้าบออะไรพาเพื่อนมาเป็นโขยง
ฉันโกรธแล้วนะ!! ฉันจะกลับแล้วนายต้องไปส่งฉันที่บ้านเดี๋ยวนี้!!
โฉอง : อ้า!! ผมยังไม่ได้เล่นเครื่องเล่นนั้นเลย รอแป๊บนะถ้าเล่นเสร็จผมพากลับบ้านแน่ (พูดจบก็พากันวิ่งไปเป็นขโยงไปเล่นเครื่องเล่นต่อไป)

มากิตัวแข็งด้วยความโกรธ เธอรีบเดินกระแทกส้นเท้าออกมา จนรองเท้าส้นสูงที่ใส่มาหัก มากิล้มลงไม่เป็นท่า แล้วก็พาลร้องไห้ออกมาซะงั้น ยาโอโทเมะรีบวิ่งเข้าไปพยุงมากิสบัดมือออก แล้วก็ร้องไห้เงียบๆ ยาโอโทเมะไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยนั่งลงข้างๆ ไม่พูดอะไรเพียงนั่งอยู่ข้างๆนิ่งๆอย่างงั้น
มากิ : นายไม่ไปเล่นกับพวกนั้นรึไง มานั่งอยู่นี่ทำไม
ยาโอโทเมะ : ผมเป็นห่วงมา..เอ้ยรุ่นพี่นะครับ แล้วผมก็ไม่ชอบเครื่องเล่นผาดโผนพวกนั้นด้วยเล่นกันทีก็ตั้งหลายรอบไม่รู้เอาแรงมาจากไหนกัน ถ้าไม่เป็นยอดมนุษย์ก็คงคนบ้าหล่ะครับ
มากิ : (หัวเราะออกมา)ใช่เจ้าพวกนั้นมันบ้า
มากิลุกขึ้นพร้อมกับถอดรองเท้าที่ส้นหักออกก่อน ยาโอโทเมะรีบพาไปนั่งที่มานั่งที่ใกล้ที่สุด
ยาโอโทเมะ : รุ่นพี่รอตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมาครับผมจะไปหารองท้ามาให้ใหม่
มากิ : อ๊ะไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยว..........(ไม่ทันซะแล้ว)
ยาโอโทเมะหายไปแป๊บเดียวจริง ก็กลับมาพร้อมรองเท้าแตะ
ยาโอโทเมะ : ขอโทษนะครับหาได้ดีที่สุดแค่นี้น่ะครับ
มากิ : ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่มีรองเท้าเปลี่ยนก็ดีแล้ว เท่าไหร่หล่ะจ๊ะ
ยาโอโทเมะ : ไม่ต้องครับ แค่นี้เองให้ผมออกเถอะครับ!! (ทำหน้าจริงจังมากๆ)
มากิ : (อดที่จะหัวเราะไม่ได้)จ้าๆ สุภาพบุรุษจังเลยน้า

แล้วเสียงท้องของยาโอโทเมะก็ดังขึ้นมา ยาโอโทเมะเอามือเกาหัวอายๆ
มากิ : ตายจริงหิวแล้วหล่ะสิ อืมฉันมีข้าวกล่องนะ ว่าแล้วมากิก็เปิดกระเป๋าที่ถือมาด้วย
ยาโอโทเมะ : จะดีเหรอครับนั้นมันของรุ่นพี่ยามาชิตะ
มากิ : (หน้าบึ้ง) ช่างหัวไปสิ เค้าสนใจฉันที่ไหนหล่ะ นายกินเถอะ เอ้า(มากิจัดแจงพร้อมส่งตะเกียบให้)
ยาโอโทเมะกินข้าวกล่องที่อยู่ตรงหน้าอย่างมีความสุข มากิเอื้อมมือมาคอยเช็ดปากให้อีกด้วยเวลาที่เค้ากินข้าวเลอะ ยาโอโทเมะได้แต่ยิ้มเขินๆ มากิส่งยิ้มบางๆให้ หัวใจของยาโอโทเมะพองโตด้วยความสุขที่สุด
สายตาของทุกคนในชมรมต่างแอบดูอยู่ห่างๆ
จิน : สุดยอดอิจฉามันวะ ไอ้ตัวเล็กอ้อนใหญ่เชียวนะ
โคคิ : น้านดิ ดูดิเราต้องมานั่งกินอาหารชุดไม่มีข้าวกล่องอย่างเค้า
จุนโนะ : อันนั้นนะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ทำไมฉันต้องเป็นคนจ่ายทุกทีด้วยหา!!
อูเอดะ : อะไรเนี้ย มาเที่ยวสวนสนุกผู้ชายล้วนแบบนี้มันน่าร้องไห้นัก
นากามารุ : โน้นมีอีกแร้ว คู่นั้นก็สวีทกันเจรง (ชี้ไปทางคาเมะ)
คุซาโนะกำลังคีบกับของตัวเองใส่กล่องข้าวของคาเมะ
คุซาโนะ : จะให้ผมป้อนให้ดูก็ได้นะครับ
คาเมะ : พอเถอะน่านายนี่ก็บ้าจี้ไปตามเจ้าพวกนี้ได้นะ
มาซากิ : นายนี่สุดยอดนักวางแผนตัวยงเลยนะ
โฉอง : มันก็ไม่ถึงขนาดนั้น มันขึ้นอยู่กับว่ายาโอโทเมะน่ะจะยอมเปิดใจตัวเองมากกว่านะ

กินข้าวเรียบร้อยมากิก็ทำท่าจะกลับ แต่ว่าเห็นยาโอโทเมะทำหน้าเศร้าก็เลยตกลงว่าจะอยู่ต่อ
มากิ : ก็ได้ในเมื่อแฟนตัวจริงของฉันไม่สนใจ งั้นก็ควงนายแทนละกันนะ
ยาโอโทเมะยิ้มจนแก้มปริพยักหน้าหงึกๆ แล้วทั้ง 2คนก็เดินเที่ยวจูงมือกันไปดูคล้ายมาออกเดทกันจริงๆ เดินไปได้สักพักมากิก็รู้สึกคอแห้ง ยาโอโทเมะรีบอาสาไปซื้อน้ำมาให้ทันที พอวิ่งกลับมาเหงื่อก็ซึมเต็มหน้าแก้มแดงไปหมดมากิรู้สึกว่าทำไมน่ารักได้ขนาดนี้นะ เธอค่อยๆเช็ดเหงื่อที่หน้าให้อย่างอ่อนโยน ยาโอโทเมะมองหน้ามากิ เหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่าง แต่มากิไม่มีทีท่าจะรู้สึกเลย
มากิ : ต่อไปจะเล่นอะไรกันดีหล่ะ
ยาโอโทเมะ : เอ่อชิงช้าสวรรค์ดีมั้ยฮะ
ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ ก็มีพวกนักเลงขี้หลีผ่านมาพอดี
นักเลง : อะไรเนี้ย น้องสาว มาเที่ยวกับน้องชายจะสนุกเหรอจ๊ะ ไปเที่ยวกับพี่ดีกว่าน่า
พูดจบก็คว้ามือมากิเอาไว้ มากิสบัดออกทันที ยาโอไม่รู้จะทำยังไงดีในใจก็กลัวแต่ก็ตัดสินใจวิ่งออกมาขวางและพลักนักเลงตัวใหญ่นั้นออกไป
ยาโอโทเมะ : อย่ามาแตะต้องตัวมากิจังนะ (พูดด้วยน้ำเสียงโมโห)
นักเลงเซไปนิดเดียวก่อนเอามือชกกลับยาโอโทเมะ ล้มลง มากิร้องเสียงดังแล้วเข้าไปดูยาโอโทเมะที่เลือดออกที่ขาที่ล้ม และปากที่ถูกชก

พวก KAT –TUN ออกมาทันที แต่ละคนหน้าตาดูน่ากลัว ต่างกำหมัดแล้วชกกับมือตัวเอง
คาเมะ : ซ่าส์นักเหรอ แกล้งเด็กกับผู้หญิงอ่ะ
นากามารุ : ไอ้นี่มันคงไม่เคยตายละมั้ง
อูเอดะ : เอาแค่กระดูกหักสักท่อน2ท่อนคงพอมั้ง
โคคิ : ไม่เอาฆ่ามันดีกว่า!!
จิน : ใช่แร่เนื้อเอาเกลือทาเอาไปตากแดดเอาไปให้หมามันกิน (จินโหดไปแร้ว)
จุนโนะ : ไงเรียกรถพยาบาลก่อนก็แล้วกันนะ
นักเลงรีบวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย ก็ดูแต่ละคนสิน่ากลัวขนาดนั้น(ไม่จริงน่ารักต่างหาก)
มากิ : เป็นอะไรรึป่าวเนี้ย ไม่น่าเลยเลือดออกใหญ่แล้ว

มากิดูแผลของยาโอโทเมะแล้วสีหน้ากังวลมากที่สุด โฉองและทุกคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
โฉอง : ยาโอโทเมะ เมื่อกี้นายเข้มแข็งมากเลย แล้วก็เท่ห์ที่สุดด้วย นายพร้อมรึยังหล่ะ
ยาโอโทเมะยิ้มพร้อมพยักหน้าหงึกๆ
ยาโอโทเมะ : รุ่นพี่ครับผมมีเรื่องอยากจะพูดด้วยครับ
มากิ : ??????

ท้องฟ้าสะท้อนแสงสีส้มสวยงามที่สุดเวลาพระอาทิตย์ตกดิน การมานั่งชิงช้าสวรรค์ดูจะโรแมนติคจริงๆนะ มากิบรรจงเช็ดเลือดที่ปากให้ยาโอโทเมะ และค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลที่หัวเข่าอย่างเบามือ
ยาโอโทเมะ : มากิจัง จำผมไม่ได้เหรอครับ
มากิ : เอ๋!!…..ขอโทษนะ รู้สึกยามาชิตะเคยแนะนำแล้วแต่ฉันจำไม่ได้นะจ๊ะ
ยาโอโทเมะ : ผมชื่อ ยาโอโทเมะ ฮิคารุครับ
มากิ : จ๊ะ ยาโอโทเมะจังใช่มั้ยจ๊ะ
ยาโอโทเมะ : ไม่ใช่ครับ ฮิคารุคุง ต่างหาก ที่มากิจังชอบเรียกเสมอไงหล่ะ มากิจังเคยบอกว่า ถ้าผมเข้มแข็งขึ้นมาเมื่อไหร่จะแต่งงานกับผม
มากิ : เอ๊ะ!!..........อ๊ะ ! ฮิคารุคุง
ยาโอโทเมะ : จำได้แล้วใช่มั้ย
มากิ : ฮิคารุคุงจริงๆด้วยโตขึ้นตั้งเยอะแนะ จำไม่ได้เลยน้า
ยาโอโทเมะ : (ยิมเท่ห์เชียว)วันนี้มากิจังมีความสุขมั้ย
มากิ : (หน้านิ่งไปนิดนึง) จ๊ะ มีความสุขสิ ตอนที่อยู่กับฮิคารุงคุงมีความสุขมากๆเลย
ยาโอโทเมะ : งั้นก็ดีแล้วหล่ะครับ ผมเองก็มีความสุขที่สุดเหมือนกัน

สมาชิกที่เหลือก็กระจัดกระจายอยู่ตามชิงช้าอันอื่นๆ ไม่วายจะแอบส่องดูกันตามระเบียบ

กระเช้า โคคิ+นากามารุ
โคคิ : นี่ทำไมฉันต้อมา กะนายด้วยนะเห้อ!!
นากามารุ : จะไปรู้ได้ไง ฉันอ่ะตั้งแต่เข้ามาในชมรมก็งงแร้วทำไมต้องมาคู่กะนายด้วยวะ
โคคิ : นั้นนะดิ ฉันก็สงสัยเหมือนกันนะ รึว่าดวงเราจะสมพงษ์กัน
นากามารุ : จะไปรู้รึ!
กระเช้าจุนโนะ+อูเอดะ
อูเอดะ : เอาอีกแล้ว นี่พักจากเรื่องเรียนสักทีเถอะ นายจะเรียนไปถึงไหนเหอะ
จุนโนะ : เรียนอะไรฉันกำลังคำนวณอยู่ต่างหาก ว่าพวกนายต้องจ่ายฉันพร้อมดอกเท่าไหร่บ้าง
อูเอดะ : อะไรเนี้ย นี่นายคิดด้วยเหรอ ฉันคิดว่าฟรีซะอีก
จุนโนะ : ฟรีบ้าบออ่ะดิ บ้านฉันไม่ได้พิมพ์แบงค๋เองนะเฟร่ย

กระเช้าจิน+คาเมะ
จิน : ทำไรกันวะ จะจูบกันป่าวเนี้ยโอ้ย!!มองไม่เห็นเลย
คาเมะ : ไอ้บ้าเอ้ย ทะลึ่งเจรงนะแกอ่ะ นั่งดีๆได้ป่ะ เดี๋ยวก็ตกลงไปทั้งคู่หรอก ฉันไม่อยากมาตายกับแกหรอกนะ
จิน : ชิ!! ฉันก็ไม่อยากตายกะแกหรอก เสียชาติเกิดกันพอดี
คาเมะ : ว่าไงนะเจ้าบ้า!!
แล้วทั้งคู่ก็ลงมือตบตีกันอีก(ใครจับให้ 2 คนนี่มาอยู่กระเช้าเดียวกันนี่)

กระเช้า โฉอง+มาซากิ+คุซาโนะ
คุซาโนะ : โหกระเช้ารุ่นพี่คาเมะสั่นใหญ่เลยทะเลาะกันอีกแน่ๆดีนะเนี้ยที่ไม่ได้ขึ้นไปด้วย เสียวมันจะหลุดนะเนี้ยน่ากลัวจัง
มาซากิ : นั้นนะสิ (หัวเราะ)เออโฉนายว่ายาโอโทเมะจะสารภาพรักออกมารึเปล่าน่ะ
โฉอง : เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้อ่ะ นะ แต่คิดว่าจะสารภาพหรือไม่ก็ไม่มีผลอะไรเท่าไหร่หรอก ฉันคิดว่ายาโอโทเมะได้ทำในสิ่งที่ต้องการที่สุดแล้วหล่ะนะ
โฉองมองลอดกระจกกระเช้าออกไปเห็นใบหน้าที่มีความสุขที่สุดของยาโอโทเมะที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน มันสวยงามพอๆกับท้องฟ้าที่เห็นบนชิงช้านี้เลยทีเดียว

CHEPTER 7 END
TO BE CONTINUTE……………