|
KAT- TUN และมาซากิ โฉอง คุซาโนะ มาพร้อมกันที่โรงพยาบาล ซึคาดะซึ่งใช้ไม้เท้าค้ำยันเดินเล่นอยู่ก็หน้าตาตื่น
ซึคาดะ : โห!! มาทำไรกันครับเนี้ย รุ่นพี่ทานากะ
โคคิ : (พุ่งตรงเข้ามาหาซึคาดะ) ตอนนี้โชตะเป็นไงบ้าง!!
ซึคาดะ : ผมเจ็บอ่ะ!! (โคคิรู้สึกตัวว่าจับแรงเกินไป) เค้าไม่เป็นไรมากหรอกครับ
มีแผลถลอกนิดหน่อย แล้วก็หัวแตก ตอนนี้หลับอยู่ที่ห้องนะครับ
โคคิได้ยินก็วิ่งไปยังห้องผู้ป่วย ทิ้งให้ซึคาดะอยู่กับพวกที่เหลือ
จิน : นี่ๆ ขาหักของจริงเหรอเนี้ย จับได้มั้ยอ่ะ
ซึคาดะหน้าซีดขึ้นมาด้วยความกลัวพยายามเอาขาที่เข้าเฟือกหนีห่างๆ
โฉอง : รุ่นพี่อาคานิชิ มันไม่ใช่ของเล่นนะครับ ไปจับของเค้าเล่นได้ไง
จิน : ก็แค่จับ ไม่ได้ทำไรสักกะหน่อยขี้เหนียวชมัด
อูเอดะ : นี่ๆ พอเลย ไม่ได้มาเล่นกันนะ
พูดจบทุกคนก็มองตามไปที่ห้องพักผู้ป่วยที่โคคิเข้าไป ต่างก็เป็นกำลังใจกันเต็มที่
โชตะนอนหลับสนิท ที่หน้าผากมีผ้าพันแผลสีขาวผันเอาไว้ มีผลาสเตอร์ยาแปะตามตัว
ที่ข้อศอกมีผ้าพันแผลพันไว้ท่าทางจะหนักที่สุดที่ตรงนี้ โคคิถอนหายใจเฮือกใหญ่
เค้านั่งลงที่เตียงเบาๆ เอามือลูบหัวโชตะที่กำลังหลับเบาๆ
โคคิ : เจ้าเด็กหัวดื้อเอ้ยทำอะไรไม่คิดเลย ตอนที่ไอบะจากไปกว่าฉันจะเป็นผู้เป็นคนได้ก็แทบแย่
นายเองก็เหมือนกันอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ (ทำท่าจะเขกหัว) อ๊ะ!!ไม่ได้มันหลับอยู่
เฮ้อ!! ยังไงนายห้ามมาตายก่อนฉันก็แล้วกันให้ฉันตายก่อนนายนะ เฮ้อ!!พูดแร้วอยากจาร้องไห้
โคคิทำท่าจะร้องไห้ออกมาแต่ก็หยุดชะงักเหมือนคิดอะไรออก
โคคิ : ไม่ได้เลย ไม่ได้เลย ไอ้พวกนั้นมันมาด้วย ขืนร้องมีหวังมันเอาไปล้อจนวันตาย
เฮ้อ! ทำไมซวยอย่างงี้ว้ามีพวกมันเป็นเพื่อนนี่ แต่ก็ไม่ใช่จะเลวร้ายนักหรอกนะ
ก็เพราะมีพวกนี้นะแหละฉันถึงยังอยู่มาได้นับตั้งแต่วันนั้น ขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน
มันเป็นความบ้าของฉันเองนะแหละที่ทนเห็นหน้านายไม่ได้ มันทำให้ฉันคิดถึงไอ้พี่บะมันขึ้นมา
แต่นายก็โตมาเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงหล่ะ ฉันอยากให้นายเข้มแข็งอยู่ได้ด้วยตัวเอง
ไม่เคยรู้เลยว่านายนะเหงา เอาเป็นว่าถ้านายหายเมื่อไรจะแนะนำให้รู้จักกับเจ้าพวกบ้าๆที่ชมรมก็แล้วกันรับรองว่านายจะไม่มีเวลาว่างมาเหงาเลยหล่ะ
เฮ้อ !!! ฉันจะพูดมากไปทำไมวะเนี้ย ก็นายหลับอยู่นี่หว่า เปลืองน้ำลายเจรงๆ
โคคิลุกขึ้นเอามือเขกหัวตัวเองทีนึงก่อนพึมพัมออกมาเบาๆ
โคคิ : อย่าลืมหล่ะว่า ฉันก็เป็นพี่ชายคนนึงของนาย เจ้าเด็กดื้อ
ถึงตรงนี้โชตะที่แกล้งหลับตาแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว พอดีมีพยาบาลเปิดประตูเข้ามาหน้าตาบูดน่าดู
พยาบาล : ขอโทษเถอะนะคะ พวกที่เอะอะอยู่ข้างนอกเนี้ย เพื่อนคุณรึป่าวคะ
ช่วยไปเตือนหรือด่าก็ได้คะว่าเงียบๆหน่อยนี่โรงพยาบาลนะคะโคคิหน้าเหรอ
ได้แต่ผงกหัวหงึกๆด้วยความเกรงใจก่อนออกจากห้องไป
พวกนั้นเสียงดังจริงๆนะแหละต่างช่วยกันละเลงปากกาเมจิคกับสี(ไปเอามาจากไหนอ่ะ)ลงบนเฝือกของซึคาดะอย่างสนุกสนาน
โคคิ : นี่พวกแก กรุณาสงบปากกันหน่อย คุณพยาบาลเค้าเตรียมมีดจะเอามาผ่าหมาออกจากปากทุกคนแล้ว
คาเมะ : ไอ้นี่ !! ก็นายนะแหละเข้าไปนาน 2 นาน พูดกันเข้าใจยังหล่ะ
โคคิ : (ยิ้มแห้งๆ)ยังวะ มันหลับ
นากามารุ : เอ้า!! แล้วเข้าไปไมตั้งนานฟร่ะ คงไม่ได้ไปหลับอีกนะเฟ้ย
พยาบาล : ถ้าหมดธุระก็ช่วยกลับกันไปซะทีเถอะคะ!! (เสียงน่ากลัวสุดขีด)
ทุกคนรีบเก็บกระเป๋าเตรียมย้ายพลออกจากโรงพยาบาลแต่จินก็อดทิ้งท้ายให้พยาบาลหันมามองตาเขียวไม่ได้
จิน : เจอพยาบาลที่นี่ คาดว่าดุกว่าผีที่รร.อีกนะเนี้ย!!
และแล้ววันท้าประลองความกล้าก็มาถึงทุกคนมีสีหน้าไม่แช่มชื่นเท่าไหร่นัก
เพราะสภาพ รร.เวลานี้น่ากลัวสุดจะบรรยายทั้งที่เป็นเวลาหัวค่ำแท้ๆ อาคารและตึกเรียนส่วนมากเป็นอาคารไม้ที่เก่าที่สุดโทรมที่สุด
เพราะโรงเรียนนี่ก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยสงคราม เรื่องเล่าลือเกี่ยวกับผีก็มีมาไม่น้อย
แถมแวดล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่มองดูตอนกลางคืนน่าสยดสยองเป็นที่สุด อีกทั้งรูปปั้นโบราณหลายๆจุด
เวลากลางคืนอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมันมีชิวิตยังไงยังงั้น ไม่นับพวกรูปภาพคนภายในอาคารล้วนแล้วชวนขนลุกไปตามๆกัน
แค่เดินผ่านก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองแล้ว
จากสมาชิกทั้งหมดคนที่หน้าตามีความสุขคงไม่พ้น ประธานทั้ง 2 ที่มีหน้าที่วางสัญลักษณ์เอาไว้ทุกตึก
และคอยผู้รอดชีวิตอยู่ที่ตึกบัญชาการนั้นก็คือตึกชมรมนั้นเอง
ทักกี้ : นี่ทีมสีขาวพยายามเข้านะ อย่าลืมเก็บRCที่เป็นสีขาวมาให้ครบนะจ๊ะ
ถึงจะได้ 20 คะแนนน้าพยายามเข้า
ซึบาสะ : เฮ !! พวกสีแดงก็ด้วยอย่าลืมจับผีเอ้ย คนที่ปลอมมาด้วยนะ อย่าเอาแต่ชีวิตรอดอย่างเดียวหล่ะ
โชคดีทุกๆคนนะ
โฉอง : (แอบบ่นอุบอิบ) ทั้งปีเลย ประธานเนี้ยชอบให้ลูกน้องไปเสี่ยง
จิน : น้านนะดิเกิดเป็นผีจริงๆขึ้นมาจะทำยังไงหล่ะ (เอาไฟฉายหน้าตัวเอง
โฉองยังตกใจ)
โคคิ : เจ้าบ้าเอ้ย!! แกเลิกเอาไฟส่องหน้าตัวเองได้แล้วน่ากลัวพอๆกะผีเลยอ่ะ
อูเอดะ : เฮ้ย!!!!! อะไรไม่รู้เกาะที่เสื้อฉานอ้า!!!!!!!!!!! (ทุกคนตกใจหมดหมีคุกอดเอวโฉองเอาไว้แน่น)
โคคิ : หว่า!!!!!!!!............ไหนๆ..........อ้อ ! มือฉานเองแหละ
ทุกคน : โธ่เอ้ย!!!!..............(จินเอาเท้ายันทั้ง2คน)
โฉอง : นี่นายน่ะไม่ต้องเกาะฉันแล้ว ไม่มีอะไรสักกะหน่อย
คุซาโนะ : ไม่เอาอ่ะ เกาะไว้หล่ะดีแร้ว เนี้ยไม่น่าแยกสีกันเลยไม่งั้นก็ได้ไปกับรุ่นพี่คาเมนิชิแร้วอ่ะ
แล้วดูดิมากับกลุ่มรุ่นพี่เนี้ย คงไม่ได้ตายเพราะผีหรอก คงช็อคตายเพราะพวกรุ่นพี่มากกว่า
โฉองก็คิดอย่างงั้น นี่ขนาดแบ่งออกเป็นกลุ่มละ 5 คนแล้วยังไม่วายซวยได้มากับกลุ่มนี้อีก
คิดแล้วก็อยากจะแลกกลุ่มกับมาซากิจริงๆ
ทางด้านทีมขาว
นากามารุ : ไรเนี้ย นี่ไม่ได้มาเอ็นนะแบกตำรามาด้วยเหรอ เล่มหนาเชียว
จุนโนะ : (ทำหน้าแบบเมินๆ)นี่มันไบเบิ้ล รู้จักรึป่าวเนี้ย
คาเมะ : แบกมาทำไมให้หนักเปล่าๆ ที่นี่ถ้าจะมีผีก็คงมีแต่ผีญี่ปุ่นแค่นั้นหล่ะ
จุนโนะ : เอาเถอะ ถ้ามีผีฝรั่งโผล่มา อย่าร้องให้ช่วยก็แล้วกัน
โคทาโร่ : พวกรุ่นพี่เค้าเอะอะแบบนี้ตลอดเลยเหรอ
มาซากิ : ก็แบบนี้หล่ะครับรุ่นพี่ ถ้ามาสนิทแล้วก็จะชินไปเอง
นากามารุ : เย้ๆนี่ไง RC ของสีเราเจอแล้ว
ขณะที่ทุกคนกำลังดีใจอยู่นั้นก็มีเงาดำตะคุ่มๆ มีดวงไฟสีเขียวพุ่งตรงมาจากข้างหลังนากามารุ
ทุกคนต่างร้องกันเสียงหลง
อว๊า!!!!!!!!!!!!!!...................................
อูเอดะ : เฮ้ย!!เสียงพวกนั้นดังมาจากตึกศิลปนี่นา!!
โคคิ : โอ้ยมันถูกควักไส้แล้วม้างนะ น่ากลัวที่สุด
คุซาโนะ : อ้า!!!! นั้นเสียงรุ่นพี่คาเมะนี่นา
จิน : เออป่านนี้โดนผีหักคอไปแร้วมั้ง ดีๆสมๆ
โฉอง : ผีหักคออะไรกันหล่ะเนี้ย ผมจะคอหักอยู่แล้ว รุ่นพี่จะเบียดกันไปถึงไหน!!!
ทุกคนต่างกอดกันเบียดชิดติดข้างผนังเลย โฉองที่อยู่ในสุดแทบจะหายใจไม่ออก
................................................................................................................................................
มาซากิ : รุ่นพี่ครับมันแค่แมวน่ะครับ!!
โคทาโร่อุ้มแมวสีดำตาสีเขียวเอาไว้ก่อนจับโยนออกนอกหน้าต่างไป นากามารุกอดแขนจุนโนะเอาไว้ส่วนคาเมะก็เกาะไบเบิ้ลที่มือจุนโนะไว้แน่น
ทั้ง 3 หน้าตาตื่นเป็นที่สุด
จุนโนะ : อ้าว!! มาแตะทำไมไหนบอกว่าไม่มีประโยชน์
คาเมะ : ไม่ช่าย!! แค่จะเอาไปตีแมวต่างหากเล่า
นากามารุ : พวกนายนี่ไม่กลัวกันเลยเหรอไง
โคทาโร่กับมาซากิมองหน้ากัน กลัวมันก็กลัวอ่ะนะ แต่ว่าไม่เวอร์ก็แค่นั้นเอง
จินเกี่ยงกันกับโคคิไม่ยอมเข้าห้องชีวะเด็ดขาดเพราะอะไรต่ออะไรในห้องนี้มันน่ากลัวเป็นที่สุดโฉองก็เลยอาสาเข้าไปเอง
คุซาโนะรีบปล่อยมือไปเกาะอูเอดะต่อ เพราะไม่อยากเข้าไปข้างในกับโฉองด้วย
โฉอง : ว่าแล้วว่า RC ต้องอยู่ห้องนี้
ว่าแล้วก็เข้าไปหยิบมาจนไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรอยู่ข้างหลัง โฉองรู้สึกตัวก็เบี่ยงตัวหลบทันเฉียดไปนิดเดียว
รู้สึกเหมือนมีอะไรกระแทกที่หางหิ้ว มองให้แน่ถึงรู้ว่าเป็นดาบไม้
โฉอง : (ตะโกนเสียงดัง) รุ่นพี่ มีคนร้ายในห้องนี้ !!
จิน โคคิ อูเอดะ วิ่งเข้ามาในห้อง คุซาโนะตกใจจึงทำไฟฉายตก คนร้ายอาศัยความมืดเอาดาบไม้ฟาดที่หลังจินกับที่ท้องของอูเอดะ
แล้วชนโคคิหลบหนีไป คุซาโนะรีบเข้ามาดูทั้ง 3คนที่ถูกตี ส่วนโคคิวิ่งตามคนร้ายออกไป
โฉองได้สติรีบคว้ามือถืออกมาโทรหามาซากิ
โฉอง : มาซานายอยู่ที่ตึกอะไรน่ะตอนนี้เจอคนร้ายแล้วนะ ที่ตึกวิทย์
มาซากิ : เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้ละ !!
มาซากิรีบบอกทุกคนทั้งหมดรีบวิ่งกรู่กันลงบันไดโดยไม่ทันระวังว่ามีคนเอาลูกเทนนิสมาทิ้งเอาไว้จึงผลัดตกบันไดไปตามๆกัน
คาเมะเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนก็เห็นเงาคนตะคุ่มๆที่หัวบันได
คาเมะ : เฮ้ย!!! คนร้ายมันไม่ได้มีคนเดียวนี่หว่า!!!
ทุกคนระงับความเจ็บช่วยกันลุกขึ้นแล้วไล่ตามไปอีกผลสุดท้ายก็จับเอาไว้ได้
มีคนร้ายแอบอยู่ที่ตึกต่างๆอีกด้วย ทุกคนจึงโทรติดต่อให้มารวมกันที่โรงยิม
ขาดก็แต่โคคิที่ตามคนร้ายที่มีดาบไม้แล้วหายไปเลย
โคคิวิ่งตามคนร้ายมาจนถึงดาดฟ้าตึกปี3คนร้ายสวมหมวกเคนโด้ ตั้งดาบไม้รอท่าอยู่แล้ว
โคคิ : โรคจิตไงฟ่ะ ถึงได้เที่ยวไปทำร้ายคนอื่นเค้าอ่ะ ยอมรับผิดมาเถอะจะได้จบๆ
คนร้าย : เจ้าบ้ามีแค่มือเปล่าแท้ๆอย่ามาทำเก่งเหมือนไอ้กัปตันทีมบาสนั้นเลย
โคคิ : หมายความว่าไง พูดมาให้ชัดๆสิ
คนร้าย : ก็ไอ้เด็กโง่ๆนั้นนะ มันบ้าเองนี่หว่าคิดว่าจะจับพวกฉันได้ ก็เลยล่อให้มันวิ่งตาม
มันไม่ดูตาม้าตาเรือ รถก็เลยชนเอา โง่ชมัด 5555
โคคิโกรธจัดเอามากๆเค้ากำหมัดแน่น
โคคิ : เกิดมาแกคงไม่เคยตายใช่มั้ย ถึงได้เที่ยวไปล้อเล่นกับชีวิตคนอื่นน่ะ
เห็นคุณค่าชีวิตคนอื่นให้มันมากๆหน่อยสิ
พูดจบโคคิก็ก้าวเข้ามาใกล้คนร้ายที่ทำท่าไม่ถูกเอามือแกว่งดาบไม้ไปมา
คนร้าย : อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นฉันตีแกจริงๆด้วย
โคคิ : ไอ้คนที่ดีแต่ลอบทำร้ายคนอื่นน่ะ ไม่มีน้ำยาอะไรหรอก
คนร้ายลงไม้อย่างแรงใส่โคคิ แต่โคคิใช้มือจับไว้ทันพร้อมใช้กำลังดึงมาอย่างง่ายดายเมื่อได้มาแล้วก็เอามาหักกับหัวเข่า
(เท่ห์จังเยย) คนร้ายตกใจมากถอยไปติดขอบตึกจนผวาตัวเกือบตกตึก โคคิใช้มือคว้าคอเสื้อเอาไว้ได้
โคคิ : นี่ฉันสมควรให้แกตายม้าเนี่ย ถ้าน้องชายฉันเป็นอะไรมากว่านี้ฉันคงฆ่าแกไปแร้วหล่ะ
มานี่!!!
พูดจบโคคิก็ดึงคอเสื้อตามไปรวมกันที่โรงยิมทุกคนอยู่กันพร้อมหน้านานแล้ว
แม้แต่ท่านประธานทั้ง 2 ผลปรากฎออกมาว่าพวกคนร้ายก็คือพวกนักบาสของรร.คู่แข่งนั้นเอง
ต้องการเข้ามาก่อกวนเพื่อจะเอาชนะได้ง่ายๆนั้นเอง ท่านประธานทั้ง 2 ก็เลยแจ้งเรื่องไปยังคณะกรรมการจัดการแข่งขันให้พิจารณา
ดังนั้นทีมรร.นี้จึงไม่มีสิทธิ์เข้าแข่งไปโดยปริยาย ดังนั้นกว่าที่จะมีการแข่งขันในนัดต่อไปก็นานพอที่สมาชิกในชมรมจะหายดีทุกคน
วันแข่งขันพวกในชมรมก็ตามมาดูกันด้วย โคคิวิ่งไปยังแสตนที่ใกล้กับที่นั่งนักกีฬามากที่สุด
โคคิ : เฮ!!! หายดีแร้วเหรอ
โชตะ : ถามอะไรโง่ๆ ไม่หายคงไม่มายืนที่นี่หรอก
โคคิ : (ทำหน้าแบบ อยากโดดตื๊บมันเจรงๆ ก่อนยิ้มแบบเสแสร้ง) อะไรกันคนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลมาแท้ๆ
ตอนนั้นก็หลับท่าทางก็น่ารักดีแท้ๆ(ทำท่าเหมือนกะเทย)
โชตะ : อย่ามาทำท่าทุเรศ แถวนี้นะ รร.คู่แข่งเค้ามองกันใหญ่แล้ว!!! (หน้าแดงด้วยความอาย)
โคคิ : โด่เอ้ยแค่นี้ก็ทำเป็นอาย ฉานทำยังไม่อายเลย ก็ได้ๆไปแร้ว จะดูอยู่ข้างบนนะ!!
โคคิกำลังจะหันหลังเดินขึ้นไปรวมกับเพื่อนๆโชตะก็ร้องเรียกเอาไว้ก่อน
โชตะ : ยังไงก็ขอบคุณนะ (เสียงเบาๆ และหน้าแดงๆ)
โคคิ : ไรน้า ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ
โชตะ : ไม่ต้องมาเสแสร้งเลยนะ ได้ยินชัดๆเจ้าบ้า แล้วอย่าลืมที่ว่าจะแนะนำพวกบ้านั่นให้รู้จักหล่ะ
โคคิยิ้มตอบรับก่อนที่จะวิ่งเยาะๆไปรวมกับทุกคนข้างบน
KAT-TUN ต่างแหกปากส่งเสียงดังจนรร.อื่นหันมามองกันเป็นแถวๆ
จิน : อุตส่าห์มาเชียร์ห้ามแพ้นะเฟร่ย!!!!!! แพ้อดข้าวเย็น
คาเมะ : แกอย่ามาตะโกนใส่หูฉันได้มั้ยรำคาญเจรงๆเลย
นากามารุ : นี่ๆคนเล่นไม่ใช่ทีมละ 11 คนเหรอ
จุนโนะ : เจ้าบ้านั้นมันฟุตบอลแร้ว!!
อูเอดะ : เมื่อไหร่จะเงียบกันนะ คนอื่นเค้ามองกันหมดแร้ว !!
โฉองก็รู้สึกยังงั้นหล่ะอายจนแทบเอาหนังสือขึ้นมาบังหน้าถ้ามาซากิไม่ชวนไว้สู้ไม่มาซะดีกว่าอยู่กับพวกนี้เด่นเกินไปแร้ว
แต่สายตาโฉองก็ไปสะดุดกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนของรุ่นพี่โคคิที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
เห็นยังงี้แล้วแทบอยากไปเป็นน้องชายของรุ่นพี่เลยจริงๆ มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นของพี่ชายจริงๆ
คู่แข่งต่างรร.หันมาคุยกับโชตะก่อนการแข่งขันพลางชี้มือไปที่กลุ่มโคคิ
คู่แข่ง : นั้นเพื่อนนายมาเชียร์ เหรอท่าทางเสียงดังกันดีจังนะ
โชตะ : (หัวเราะอย่างร่าเริง) ไม่ใช่หรอก เพื่อนของพี่ชายน่ะ!!
CHEPTER 9 END
TO BE CONTINUTE
|
