โคยาม่า : เจ๊ยู ประจำเดือนไม่มาไง หน้าตาไม่สบายเลย
ซึบาสะเอาทัพพีตักข้าวทุบหัวไปทีรู้ว่าเป็นห่วงนะแต่วาจา.....นี่รับไม่ได้ แล้วก็หันไปมอง จุนโนะนั่งทานข้าวนิ่งๆ พวกที่โต๊ะก็คุยเฮฮาตามปกติ จุนโนะหันมาสบตากับซึบาสะแล้วก็ก้มหน้างุดๆ วางตะเกียบแล้วก็เดินออกไป ซึบาสะเอามือจับหัวไปมาเหมือนใช้ความคิดอย่างหนัก พอดีที่อูเอดะ เดินลงมา ซึบาสะรีบเดินเข้าไปหา
อูเอดะ : (หน้าตาตื่นๆ) อะไรครับ ผมขอโทษที่ตื่นสาย แต่ไปรร.ทันแน่
ซึบาสะ : ไม่ใช่เรื่องนั้น คือว่านะ...........

ได้เวลาเลิกเรียนจุนโนะเก็บหนังสือเรียนตามปกติ เพื่อนในห้องที่ท่าทางนักเลงเดินเข้ามาหาเป็นกลุ่มใหญ่ คนอื่นๆไม่มีทีท่าสนใจเลย คนท่าทางหัวโจกทำมือชูขึ้นแล้วชี้ไปข้างหลัง “ ไปที่ดาดฟ้าด้วย มีเรื่องจะคุยหน่อย “ คนอื่นที่เหลือพากันหัวเราะคิกคักสนุกกันใหญ่ จุนโนะ ก้มหน้านิ่งเม้มปากสนิท ก่อนกลั้นใจลุกขึ้นตามไปโดยดี (น่าสงสารจัง)
อูเอดะ : ดูเหมือนมากจนดูไม่ได้ปลอมเลยนะครับ เหมือนผู้ชายจริงๆเลย
ซึบาสะในชุดเครื่องแบบนร.ชายของอูเอดะ ทำหน้าแบบขอไปที (ก็ผู้ชายนะสิ งงจริงๆแปลงกลับไปกลับมาจนงง)
ซึบาสะ : ก็ถ้ามีชุดนร.หญิงก็ไม่ต้องปลอมหรอก (ทำท่าชะเง้อมองหา) นี่ว่าแต่ปกติจุนโนะเลิกแล้วไม่กลับบ้านเลยเหรอ
อูเอดะ : ผมก็อยู่คนละห้องไม่รู้เหมือนกัน แล้วผมน่ะ ต้องไปเข้าชมรมด้วยนะ
ซึบาสะทำหน้ายุ่งๆ หมอนี่ใช้ไม่ได้เลย พอดีมีนร.หญิงห้องของจุนโนะผ่านมาพอดีอูเอดะเลยบอกซึบาสะ ซึบาสะรีบเข้าไปดักเอาไว้ ท่าทางเธอจะอายๆซึบาสะซะด้วย อูเอดะยังงงเลย เท่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย
ซึบาสะ : นี่เธอ เห็นจุนโนะบ้างมั้ย คนที่สูงๆอ่ะ หน้านิ่งๆ ตาหยีๆอ่ะ
นร.หญิง : อืม....(ท่าทางชั่งใจ)เห็นขึ้นไปบนดาดฟ้ากับพวก ซาโต้นะ
ซึบาสะยิ้มขอบคุณก่อนเรียกให้อูเอดะวิ่งตามมา ทั้งคู่วิ่งขึ้นมาข้างบนได้ยินเสียงหัวเราะสนุกดังมาแต่ไกล ซึบาสะร้อนใจมากๆ
ภาพที่เห็นเป็นตามที่คิดไม่มีผิด จุนโนะที่นอนมอบที่พื้น ถูกพวกเกเรพวกนั้นชกต่อยอย่างสนุกมือ
อูเอดะ : เจ้าพวกนี้ทำอะไรกันเนี้ย (หน้าตาตกใจมากๆ ปนโกรธๆ)
ซึบาสะไม่ฟังเสียงอะไรเดินดุ่มเข้าไปในฟูงอันธพาลพวกนั้น กระชากเสื้อแต่ละคนอย่างรุนแรงแล้วจัดการชกเรียงตัว อูเอดะที่มองยังตกใจอยู่ จุนโนะที่หมอบอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ
พวกนั้นไม่ทันพูดอะไรสักคำ ซึบาสะก็จัดการจนเรียบร้อย อูเอดะอึ้งไปเลย ท่ทางชกต่อยแบบนี้ ผู้หญิงทั่วไปเค้าทำกันรึป่าวเนี้ย แล้วหน้าตาโกรธจัดแบบนี้ด้วย แต่นึกขึ้นได้ว่าจุนโนะบาดเจ็บอยู่ก็เลยเดินเข้าไปช่วยพยุงไว้ก่อน
จุนโนะ : พี่ทำอะไรของพี่นะ พี่ยู .....
ซึบาสะไม่ได้ตอบ มองเห็นเชือกกองนึงที่ริมประตูก็ไปคว้าเชือกออกมา ทำหน้าแบบเจ้าเล่ห์(สุดๆ)
ทั้งจุนโนะและอูเอดะ รวมทั้งพวกวายร้ายที่นอนแผ่ทำหน้างงๆเหมือนๆกัน ซึบาสะเลือกเด็กในกลุ่มเอาเจ้าตัวหัวโจกมาเลย จัดการมัดขามันไว้ด้วยเชือกเอาเท้าเหยียบหน้าแบบสะใจๆแล้วดึงเชือกให้แน่น ทั้งจุนโนะและอูเอดะยังรู้สึกเสียวสยองไปพร้อมๆกัน ทำไมยูจังดูน่ากลัวขนาดนี้เนี้ย
ซึบาสะ : เอ้าโดดไปสิ (พูดแล้วเอามือผลักๆเด็กคนนั้นที่ดาดฟ้า)
“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมกลัวแล้ว”
ซึบาสะ : เออรู้ว่ากลัวไงเลยทำ แล้วเวลาแกทำน้องฉันหล่ะ น้องฉันขอให้แกหยุดแกเชื่อมั้ย (คราวนี้เอาเท้าถีบๆ เถื่อนไปแล้วนะซึบาสะ)
จุนโนะที่ระงับความเจ็บปวดได้รีบลุกขึ้นไปดึงแขนเสื้อซึบาสะเอาไว้ อูเอดะเองก็มีทีท่าตกใจ เจ้าพวกที่เหลือหนีกันกระเจิงไปเลย
จุนโนะ : พี่ยู พอเถอะ อย่าเล่นแบบนี้เลย มันอันตรายนะครับ
ซึบาสะ : ใครเล่นกัน เจ้าพวกนี้ เคยเล่นเหรอ มันนะทำร้ายนายจริงๆไม่ใช่เหรอ นายจะให้อภัยรึไง ถ้านายยอมฉันก็จะปล่อยมันไป
จุนโนะก้มหน้าพยักหน้าหงึกๆ ซึบาสะและอูเอดะ ทำหน้าแบบผิดหวังเล็กๆก่อนปล่อยเจ้าวายร้าย หนีไป
จุนโนะ ค่อยๆเดินเซๆไปหยิบกระเป๋าหนังสือ ทำท่าเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึบาสะเห็นยังงี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมานิดหน่อย นี่ถ้าเค้าไม่เห็นร่องรอยฟกช้ำตามตัวคราวที่ไปทะเลคราวนั้น เค้าคงไม่มีวันรู้เลยนะว่าจุนโนะถูกซ้อมที่รร. จุนโนะนอกจาไม่บอก ยังพยายามปิดบังเรื่องนี้อีกด้วย ไม่ว่าจะจากการไม่ใส่ชุดหน้าร้อน หรือลงสระน้ำ ทำไปเพื่ออะไรกัน ไม่คิดจะปกป้องตัวเองบ้างเลยรึไง
ซึบาสะ : จุนโนะ ทำไมไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้คนที่บ้านรู้หล่ะ คุณยาย ยามะพี หรือทักกี้ก็ได้นี่นา!!
จุนโนะ : (นิ่งไปอึดใจ กลืนน้ำลายลงคอ)พี่คิดว่าผมจะต้องบอกใครงั้นเหรอ ผมโดนแกล้งมาตั้งนานแล้ว โดนจนชาชินไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว พี่ทักกี้ไม่ใช่พี่แท้ๆของผม โทโมฮิสะก็ไม่เคยสนใจผม ผมทนมาตลอดอยู่แล้ว พี่นะแหละ พี่นะแหละ หายไปไหน พี่ไปอยู่กับพ่อแม่ทางนู้น เคยเข้าใจจิตใจผมบ้างมั้ย เรื่องของผมจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ ผมยินดีรับสภาพแบบนี้เองนะแหละ ไม่ต้องมายุ่งกับผม............
เป็นครั้งแรกที่จุนโนะมีอารมณ์และขึ้นเสียง พูดจบจุนโนะก็วิ่งออกไป อูเอดะทำท่าจะวิ่งตาม แต่ก็เป็นห่วงซึบาสะที่ตอนนี้ ท่ทางช็อคเป็นที่สุด ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก อูเอดะเดินเข้าไปใกล้ๆ
อูเอดะ : ไม่เป็นอะไรนะครับ
ซึบาสะ : (เงยหน้ามามองหน้าตาเสียความรู้สึกสุดๆ) นี่ เจ้านั้น เหงาขนาดนั้นเลยเหรอ
แล้วเย็นนั้นจุนโนะก็ไม่ได้กลับมาที่หอพักเลย คุณยายยังไม่รู้เรื่อง ทักกี้รู้สึกเป็นห่วงมากๆไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไงได้รับแค่คำบอกเล่าของอูเอดะ เท่านั้นก็ไม่ค่อยจะกระจ่าง ส่วนซึบาสะเองก็นั่งนิ่งเหมือนค้างเติ่งอยู่อย่างงั้นแหละ ทักกี้ยิ่งดูก็เป็นห่วง
จิน : พี่กี้ ตกลงว่าไง จะออกไปตามมั้ย
ยามะพี : ใช่ พวกผมกำลังจะออกไปตามแล้วนะ รอพี่ยูอยู่กับเนื้อกับตัว จุนโนะก็ไม่รู้จะเป็นไงแล้ว
ทักกี้ : (พยักหน้าเข้าใจ) อืม ไปเถอะ พวกนายไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป
3K อูเอดะ นากามารุ โคคิ ยามะพี โทมะ จิน คาเมะ ต่างแยกย้ายกันออกจากหอเพื่อที่จะไปตามหาจุนโนะ ทักกี้เดินเข้าไปหาซึบาสะที่นั่งคอตกอยู่ที่เก้าอี้ ทักกี้ลงนั่งคุกเข่าข้างหน้าเงยหน้ามองเพื่อนด้วยความเห็นใจ
ทักกี้ : นายไม่เป็นไรใช่มั้ย เดี๋ยวพวกฉันจะออกไปตามหาจุนโนะ นายพักที่หอก็ได้นะ
ซึบาสะ : (หันมาสบตาทักกี้) ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันคงทำหน้าที่ทดแทนยูโกะไม่ได้ น้องชายของยูโกะ ฉันก็ปกป้องดูแลไม่ได้ เจ้าเด็กคนนั้น ต้องเศร้าขนาดไหน ทุกข์ใจขนาดไหน เก็บกดเอาไว้นานแค่ไหน ฉันไม่เคยรู้เลย ฉันนี่มันแย่จริงๆ
ทักกี้ : ไม่จริงเลยนายนะ ทำหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้ว นายคิดดูสิ ฉันซะอีกที่ไม่เคยรู้เลย แต่นายกลับสนใจ แล้วก็พยายามค้นหา จนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าจะตำหนิ สมควรเป็นฉันมากว่า ฉันนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
ซึบาสะ : เจ้าบ้านายก็มีเรื่องต้องทำมากมาย ไหนจะเรื่องเรียน นายเองก็มีน้องชายต้องดูแล ฉันสิเพิ่งมารู้ว่าจุนโนะถูกแกล้งเอาตอนนี้ ทำไมถึงไม่ได้เรื่องแบบนี้
ทักกี้ : ไม่ใช่ อย่างน้อยนายก็ยังรู้ ถ้าเป็นฉันคงไม่รู้เลย ฉันนี่แหละ ที่ไม่ได้เรื่อง!!
ทั้งคู่ผลัดกันเถียงเพื่อรับความผิด ผลสุดท้ายซึบาสะก็ขำออกมา
ทักกี้ : อะไรของนาย ยิ่งเครียดๆอยู่ดีๆก็ขำ บ้ารึป่าว!!
ซึบาสะ : เออ ก็มันขำนี่หว่า จะมานั่งแย่งความผิดกันทำไมวะ
ทักกี้ : (ทำท่าเก้อๆ ) ก็นายนะแหละเป็นคนเริ่มก่อน
ซึบาสะ : (สีหน้าสดใสขึ้น) เอาน่า เดี๋ยวได้เถียงกันอีก ฉันว่าเรารีบไปตามจุนโนะจะดีกว่านะ
ทักกี้ เห็นท่าทางซึบาสะเหมือนเดิมก็ยิ้มออก แล้วพยักหน้า ทั้งคู่ก็ออกมาตามหาจุนโนะด้วยกัน
ทักกี้ : ว่าแต่ว่าที่อูเอดะ บอกว่านายบู้น่าดูนี่เรื่องจริงเหรอ นายนี่ถนัดชกต่อยรึไง ระวังหน่อยสิ ตอนนี้นายเป็นผู้หญิงอยู่นะ
ซึบาสะ : เรื่องนั้นฉันก็รู้แต่มันอดไม่ไหวนี่หว่า ถ้าเป็นยูโกะตัวจริงก็คงทำแบบฉันนะแหละเชื่อสิ
ทักกี้ : นายกับยูโกะนี่สุดยอดเลยนะ เป็นคนแบบไหนกันแน่ พวกอันธพาลก็กล้าสู้รึไง!!
ซึบาสะยักคิ้วข้างหนึ่งก่อนขอแยกออกไปตามคนละทางเพื่อให้เร็วขึ้น พลางบ่นพึมพัมยิ้มๆ
ซึบาสะ : ยิ่งกว่านี้ก็เจอมาเยอะแล้ว!!!
ซึบาสะพยายามทบทวนเรื่องราวของจุนโนะที่ยูโกะพูดถึง แม้ว่าจะแยกกับน้องชายตั้งแต่เด็กแต่แววตาและท่าทางที่พูดถึง ก็บอกได้เลยว่ายูโกะรักและเอ็นดูน้องชายมากขนาดไหน แล้วซึบาสะก็นึกขึ้นได้ยูโกะเล่าว่า ตอนเด็กๆชอบพาจุนโนะไปนั่งชิงช้าเล่นที่สนามเด็กเล่นใกล้ๆหอ ซึบาสะเลยรีบมุ่งตรงไปที่นั่นทันที
จุนโนะนั่งก้มหน้า ระงับความเจ็บอยู่ที่ชิงช้าในสนามเด็กเล่นนั้นพลางเอามือคลำท้องที่ปวดไปหมด เจ้าพวกชั่วร้ายพวกนั้น อัดกันซะเต็มที่เลย วันนี้ เจ็บมากๆ แขนขาก็ปวดไปหมด ถ้าเป็นไปได้จุนโนะอยากจะนอนพักที่หอ ให้พี่ยูช่วยทายาให้ ถ้าเป็นไปได้ยังงั้นก็ดีนะสิ แต่เค้าคงทำไม่ได้หรอก คิดแล้วก็น้ำตาแทบไหล
อยู่ดีๆก็มีคนมาไกวชิงช้าข้างหลังให้จุนโนะตกใจหันมามองทันที
จุนโนะ : พี่ยู!!
ซึบาสะ : (ยิ้ม)ก็ฉันนะสิ ทำไมดึกแล้วไม่กลับหออีก ทุกคนเค้าเป็นห่วงจะตายไปนะ ออกตามหากันให้วุ่น
จุนโนะ : (หันหน้ากลับทันที) ก็ผม........ ไม่จริงหรอก ไม่มีใครสนใจผมหรอก
ซึบาสะ : (ทำหน้าเบื่อ แล้วเดินมานั่งชิงช้าข้างๆ) นายก็เป็นซะอย่างงี้แหละ คิดแต่ว่าไม่มีคนสนใจ แต่ช่างเถอะ ยังไงพี่เองก็ผิดที่ทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียว แต่พี่อยากบอกให้รู้นะ ว่าพี่เองก็เหงาไม่ต่างจากนายเลย
จุนโนะ : ไม่จริงหรอก อย่างน้อยพี่ก็ได้อยู่กับพ่อแม่ มันต้องต่างจากผมอยู่แล้ว(หันมาเถียงเหมือนเด็กๆ)
ซึบาสะ : (ไกวชิงช้าแรงๆจนตัวลอย) ใช่ พี่มีพ่อแม่คอยดูแลก็แค่ระยะนึงนะแหละ แต่พอท่านทั้งคู่เสีย นายไม่คิดบ้างรึไงว่าพี่จะเป็นยังไง พี่น่ะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนะ ต้องอดทนต่อสู้ แค่ไหน อยู่ที่ต่างประเทศตามลำพังนะ
จุนโนะหน้านิ่งเริ่มเถียงไม่ออก
ซึบาสะ : พี่เองก็เหงาเหมือนกันละน้า
จุนโนะ : (ทำหน้าบู้ๆเหมือนเด็กงอนๆ น่ารักจริงๆ)เหงาเหรอไม่อยากจะเชื่อเลย
ซึบาสะ หันมามองน้องชายยิ้มๆก่อนเอามือดึงหัวเข้ามา กอดหัวเอาไว้ข้างแก้ม จุนโนะตกใจ ก่อนพูดละล่ำละลักแบบอายๆ หน้าแดงไปหมด
จุนโนะ : พี่จะทำอะไรนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ น่าอายที่สุด!!
ซึบาสะ : อายบ้าอะไรนาย เนี้ย!! ถ้าเหงาก็อ้อนให้เยอะๆสิ ฉันนะกลับมาแล้ว พี่สาวของนายกลับมาแล้ว อ้อนให้เยอะไปเลย พี่อ่ะเหงาจะแย่แต่ว่าได้เจอทุกคนที่หอพี่ก็ยังอ้อนหมดเลยทั้งทักกี้ เจ้าพวก3K อึ้น โคคิ จิน คุณชายเมะ อูเอดะ หรือแม้แต่เจ้าพี(เจ้านี่ไม่ค่อยอยากพูดถึง) โอ้ยทุกคนนะแหละ ถึงไม่มีพี่ เจ้าพวกนั้นนะ อ้อนมันก็ได้นะ นายมีปัญหาอะไร ถูกใครแกล้ง ถ้าบอกเจ้าพวกนั้น พี่ว่าไม่มีใครนิ่งเฉยหรอก มันขึ้นอยู่กับตัวนายมากกว่าที่จะยอมเปิดใจมั้ย
จุนโนะไม่พูดอะไร เอาหัวซบที่ไหล่ของซึบาสะ นิ่งๆ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆ แต่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ทักกี้ตามหาจนทั่วแล้วไม่เจอก็กลับมารวมกับทุกคนที่หอทุกคนยังไม่มีใครมา หันไปเห็นซึบาสะกลับมาพอดี จุนโนะหลับสนิทอยู่ที่หลัง
ทักกี้ : นายไปเจอมาที่ไหนกัน
ซึบาสะ : จุ๊ๆๆ เงียบๆสิ เดี๋ยวหมอนี่ตื่นนะ ตัวหนักชมัด
ทักกี้ : (ขำ )นายก็แบกมาได้นะ ยังกับเด็กๆแนะ ใครเห็นรึป่าว เดี๋ยวก็งงกันไปใหญ่ ผู้หญิงอะไรแบกเด็กผู้ชายตัวเบ้อเร้อ
ซึบาสะ : เออน่า นายช่วยต่อที ถ้าใครถามก็บอกสิว่านายแบกมานะๆ
ทักกี้ : (รับตัวจุนโนะมาไว้ที่หลังแทน)ตกลงเรียบร้อยนะ
ซึบาสะ : อืมคิดว่า ถ้าหมอนี่อ้อนมากขึ้นก็โอเคนะ
ทักกี้ : หา ? อ้อนเหรอ ?
ซึบาสะ : เออน่า วันนี้เหนื่อยจะแย่เข้าหอกันเถอะ
ทักกี้ยังงอยู่ ซึบาสะนี่เข้าใจยากจริงๆ ยามะพีที่กลับมาถึงนานแล้วแอบดูอยู่ก็ทำสีหน้าสงสัยเหมือนเดิม
ยามะพี : ผู้หญิงอะไรกัน? แบกผู้ชายตัวใหญ่อย่างจุนโนะมาได้ ไม่น่าเชื่อ
วันนี้จุนโนะรู้ตัวทันทีว่าตื่นสาย รีบลุกขึ้นมา เค้าไม่เคยนอนเพลินแบบนี้มาก่อนอาจเป็นเพราะว่า ไม่เคยหลับอย่างสบายใจและอบอุ่นละมั้ง เค้าจำได้ว่าเผลอหลับไปที่บ่าของพี่ยู แล้วมาที่เตียงนอนได้ยังไงไม่รู้
อูเอดะ : ตื่นแล้วเหรอ
จุนโนะ : (เอามือจับหัวท่าทางอายๆ)อืม ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
อูเอดะ : พี่ทักกี้แบกมานะสิ นี่ยาแก้ฟกช้ำ นายไปอาบน้ำแล้วเตรียมไปรร.เถอะ
อูเอดะเหมือนรอดูว่าจุนโนะจะตื่นเมื่อไหร่ด้วยความเป็นห่วงจุนโนะรู้ดี ก็พยักหน้าก่อนกล่าวด้วยเสียงเบาๆ
จุนโนะ : ขอบคุณนะ
อูเอดะที่หันหลังให้ โบกมือ ปัดๆประมาณว่า ช่างมันเถอะแล้วเดินออกจากห้องไป
สายแล้วซึบาสะรอว่าจุนโนะจะไปรร.รึป่าว ทักกี้เองก็มารอดูเหมือนกัน
ทักกี้ : ฉันว่านายต้องทำอะไรรุนแรงไปแน่ๆเลยเนี้ย ดูเดะไม่ยอมลงมาเลย
ซึบาสะ : นายนี่ไม่เชื่อฝีมือกันบ้างเลยรึไง เจ้าบ้า
ไปมาๆทำท่าจะตีกันอีกและ จุนโนะเดินลงมาแล้วเดินผ่านไปเลย ซึบาสะกับทักกี้ค้างไปตามๆกัน จุนโนะ หันมาท่าทางอายๆนิดๆ
จุนโนะ : ผมไปนะครับ
ซึบาสะดีใจจนน้ำตาซึมเป็นครั้งแรกนะเนี้ยที่เจ้านี่เอ่ยปากลาไปรร.กับเค้าได้แบบนี้ ที่สำคัญวันนี้ใส่ชุดสำหรับหน้าร้อนอีกด้วย ซึบาสะเขย่าตัวทักกี้ไปมาด้วยความดีใจ ทักกี้พยักหน้าเข้าใจยิ้มๆ
รอยฟกช้ำที่โผล่ให้เห็นจากเชิตแขนสั้น สะดุดตาทุกคนในห้องแม้แต่อาจารย์ประจำชั้น จุนโนะต้องการประกาศให้ทุกคนรู้ โดยไม่เกรงกลัวอะไรอีกต่อไป จุนโนะคุยมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น และก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้น อูเอดะ เห็น จุนโนะเดินมากับเพื่อนๆก็ยิ้มให้ จุนโนะก็ยิ้มตอบ ตอนนี้เค้าอ้อนเป็นแล้วนะพี่ยู
ทางด้านยามะพี ที่ยังนั่งครุ่นคิดเหมือนเดิม
ยามะพี : ไม่มีทางหรอก ผู้หญิงที่ไหนจะแบกผู้ชายตัวใหญ่ขนาดนั้นได้

CHEPTER 10 END
TO BE CONTINUTE……………