|
ซึบาสะ : ป้าขอข้าวอีกชาม !! หา ข้าวหมดอีกแล้วเหรอ
สายตาทุกคนจับจ้องมาที่ซึบาสะ ที่โวยวายเรื่องข้าวไม่พอเสียงดัง
จิน : เจ๊ยู ไม่กินเยอะไปหน่อยเหรอ กินจนข้าวหมดหม้ออ่ะ
คาเมะ : ใช่ผู้หญิงอะไร กินเยอะตั้งขนาดนั้น
ซึบาสะ : ที่กินข้าวหมดนะ ไม่ใช่ฉันนะ เจ้าหมีคุนี่ต่างหากเล่า(รีบแก้ตัว)
คุซาโนะ: ไม่ใช่เลยเจ๊ มั่วแหลก ผมเพิ่งกินไป2ชามเอง เจ๊อ่ะล่อไป4 แล้วนะ
ซึบาสะ : บ้าๆๆๆมาพูดยังงี้กับผู้หญิงได้ยังไง หยาบคาย (ทำท่าขำๆกลบเกลื่อน)
จุนโนะ : (หน้าตาจริงจังหันมาทางซึบาสะ) หรือว่าพี่ยูท้อง!!!!
ทุกคน : เฮ้ย!!!!
ซึบาสะ : จุนโนะพูดอะไรออกมาจะบ้าไง พี่ไม่มีใครนะ บ้าไปแล้ว (เอามือตีหลังจุนโนะ
จนแทบสำลักข้าวออกมา)
โคยาม่า : ทำไมจะไม่มีใครก็พี่กี้ไง!!
เสียงทุกคนโห่ฮา ป่าแตกสนุกสนานไปหมด ยามะพีที่เดินลงมาพร้อมกะโทมะพูดออกมาคำเดียวสยบความเงียบไปหมด
ยามะพี : พี่ยูนะเหรอ จะท้องได้ เป็นผู้หญิงจริงๆรึป่าวยังไม่รู้เลย
จุนโนะ : (ท่าทางไม่พอใจ) โทโมฮิสะ พูดแบบนี้ไม่ดีนะ ให้เกียรติกันบ้าง
นี่พี่สาวฉันนะ
ยามะพีนั่งลงที่โต๊ะอาหารทำหน้านิ่งๆมองดูซึบาสะ ที่ทำสีหน้าจืดๆ เรื่องที่เค้าเห็นบอกใครก็คงไม่เชื่อ
ใครๆก็เข้าข้างคนมาใหม่คนนี้ทั้งนั้น ยิ่งนานวันก็เพิ่มความไม่ไว้วางใจให้เรื่อยๆนะเนี้ย
ซึบาสะ : อ้าๆ ช่างเถอะๆ วันนี้เจ้าอึ้นกับเจ้าคิหายไปไหนน่ะ
ทุกคนก็ช่วยกันมองหากันใหญ่
คาเมะ : เจ้าโคคิมันถูกอาจารย์ทำทัณฑ์บน ละมั้ง เห็นว่าไปมีเรื่องกับรุ่นพี่นี่นา
จิน : ใช่ๆ ผมละเป็นห่วงอึ้นเลย คอยตามโคคิติดแจขนาดนั้นนะ กลัวจะถูกรวมเข้าไปอยู่แก๊งสักวัน
คาโต้ : อะไรนะ เข้าแก๊ง โห นักเลงขนาดนั้นเลยเหรอ สุดยอดเลย
จุนโนะ : ไม่รุนแรงขนาดนั้นหรอกมั้ง
อูเอดะ : นั้นนะสิเจ้านั้น ก็ดูไม่น่ากลัวเหมือนหน้าสักหน่อย
จิน : เออ ไม่ได้อยู่รร.เดียวกันไม่รู้หรอกนายน่ะ ว่ามันสุดๆเลย ตอนนี้นะ
ถือว่าคุมรร.ได้เลย
ซึบาสะ : เหอ ยังงั้นก็เจ๋งนะสิ พวกนายเป็นเพื่อนเจ้านั้น ยืดได้สบายเลยใช่ป่าว
ไม่มีใครกล้าหือไง(ซึบาสะพูดอย่างภาคภูมิใจ)
ทุกคนหันมามองซึบาสะพร้อมกัน
จุนโนะ : พี่ยู ปกติเค้าไม่ยินดีกันหรอกนะครับ ที่เด็กในหอ ในความดูแลเป็นนักเลงคุมรร.นะ(หน้าตาตำหนินิดๆ)
คาเมะ : ใช่ๆมีที่ไหน ใครเค้าส่งเสริมกันบ้าง ไอ้เรื่องเข้าแก๊งอ่ะ นั้นมันเป็นอันพาลเลยนะ!!
ซึบาสะ : (เอามือเกาหัว ทำหน้างงๆ)ก็ไม่เห็นจะเป็นไร อันธพาลดีๆก็มีนี่นา
(เถียงข้างๆคูๆ)
โคยาม่า : อย่าบ้าน่าเจ๊ ไม่มีหรอก อันธพาลก็คืออันธพาล
จิน : ช่ายๆ เนี้ย หอเรายิ่งมีเด็กเล็กๆอย่าง ยาโอะกะยาบุ ไม่สมควรเลย
ไม่สมควรเด็ดๆ มีตัวอย่างที่ไม่ดี
โคคิ : แกว่าใครเป็นไร ตัวอย่างไม่ดีอะไร
ทุกคนสะดุ้งเฮือก โคคิเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ หน้าตามีรอยฟกช้ำนิดหน่อยด้วย
แต่ท่าทางไม่ได้สะทกสะท้านเลย ใช้สายตามองจินแล้วก็เค้นเอาคำตอบ
โคคิ : เมื่อกี้แกว่าไง พูดใหม่อีกทีสิ
จิน : ป่าวๆ ฉันไม่ได้พูดเองนะ ทั้งหมดไอ้เจ้าเมะมันสอนฉันมา (เอาตัวไปหลบหลังคาเมะ
กลัวๆ!!)
คาเมะ : เจ้าบ้า มาโบ้ยกันงี้ได้ไงวะ ไม่ใช่นะเว้ย(กลัวเหมือนกัน)
โคคิ : (เอามือชกที่โต๊ะอย่างแรง) พูดจาซุบซิบน่ารำคาญ ผู้ชายป่าววะ
เออ ผู้ชายทั้งหมดนะแหละ แต่แกมันน่ากลัวนี่หว่า ทุกคนนิ่งไม่มีใครกล้าขยับ
หมอนี่มีอำนาจในการบังคับสูงจริงๆ
ซึบาสะ : อย่ามาบ้าแถวนี้เลย นี่เป็นหอของฉันนะ อย่ามาทำอันธพาลไร้เหตุผลที่นี่!!!!!
สีหน้าของซึบาสะเข้มไม่แพ้กัน โคคิ ที่ท่าทางแข็งๆเมื่อครู่ก็สลดไปได้เหมือนกัน
เลย แสร้งทำเป็นฉุนเฉียวแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป ทุกคนแทบจะปรบมือให้ซึบาสะในความสามารถสยบคนโหดๆได้(เก่งกว่า)
นากามารุวิ่งกระหืดกระหอบตามเข้ามา หน้าตาตื่นตามปกติ
นากามารุ : โคคิกลับมายังครับ
จิน : มาแล้วหน้าตาน่ากลัวจะตาย ไปทำอะไรกันมารึป่าวนาย2 คนนะ
นากามารุไม่ฟัง รีบขึ้นไปชั้น2เลย ซึบาสะได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ
นากามารุ : นายน่ะ ทำไมไปไหน ไม่บอกฉัน นายจะไปกับพวกนั้นจริงๆเหรอ มันน่ากลัวนะ
โคคิที่กำลังนั่งทายาที่หน้า และตามตัว หันมามองนากามารุอย่างรำคาญ
โคคิ : แล้วแกมายุ่งอะไรกับฉันด้วยวะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันก็เป็นแบบนี้แหละ
แกไม่พอใจก็ไม่ต้องมายุ่ง
นากามารุ : ไม่ใช่ว่ายังงั้น ฉันก็ว่านายก็เท่ห์ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกนั้นไม่ได้เหรอ
โคคิ : มันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวก็อย่ายุ่งเลย แล้วก็ไม่ต้องพยายามตามไปด้วย
เกะกะรำคาญ
นากามารุ : ก็ได้ๆ ถ้าฉันเข้าพวกเดียวกะนายฉันไปด้วยได้ใช่ม้า
โคคิ : โอ้ย รำคาญ พูดไม่รู้เรื่องเลย (ว่าแล้วก็ปีนขึ้นเตียงคุมโปงนอนไปเลย)
นากามารุ ยืนอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดยังไงต่อ แต่สายตาเป็นห่วงโคคิสุดๆ ท้องก็เริ่มหิวๆแล้วด้วย
ก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นนี่นา มองดูโคคิที่คุมโปงไปแล้วก็คิดว่าอดข้าวเย็นเหมือนกันก็ยิ่งเป็นห่วง
พอเดินลงมาที่ชั้นล่าง ทุกคนกินข้าวเย็นเสร็จกันหมดแล้ว คงไม่มีอะไรเหลือแน่ๆ
แต่ก็พบซึบาสะกับทักกี้ที่ห้องอาหาร ทักกี้เพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัยกำลังทานมื้อเย็นที่ซึบาสะเก็บไว้ให้พอดี
ซึบาสะ : หิวหล่ะสิ ไม่ได้กินข้าวเย็นนี่นา
นากามารุ : อ้า ครับ พี่ยูนี่รู้ไปหมดจริงๆ พอจะมีอะไรเหลือให้ผมกินมั้ยครับ
ซึบาสะ : (ทำหน้าแบบกวนๆ)เสียใจด้วยนะ คือชุดสุดท้าย ทักกี้ก็จัดการไปเรียบร้อยแล้ว
ทักกี้ : หา !! ไมไม่บอกก่อนหล่ะว่า มีน้องยังไม่ได้กิน ฉันก็หิว เผลอกินไป3ชุดเลย
นากามารุหน้าหงอย ทักกี้ก็หน้ารู้สึกผิด ซึบาสะ ก็ขำออกมา
ซึบาสะ : ไม่เป็นไร ข้าวยังเหลือ พอดี ป้าแม่บ้านเค้าหุงไว้เผื่อนะ สาหร่ายก็มี
เดี๋ยวทำข้าวปั้นให้กินก็ได้
หน้าตาสดใสขึ้นมาทั้งคู่เชียวนะ นากามารุอาสาช่วยทันที
นากามารุ : ผมช่วยก็ได้นะครับ ผมช่วยยายทำบ่อยๆ
ทักกี้ : โหเก่งนี่นะ เป็นเด็กผู้ชายก็ทำเป็นด้วย
ซึบาสะ : ไรอ่ะ แล้วฉันไม่เก่งรึไง
นากามารุทำหน้างง ทักกี้เลยตีไหล่ซึบาสะเบาๆเตือนสติ
ทักกี้ : ก็นาย เอ้ย เธอเป็นผู้หญิงก็ต้องทำได้สิ นะ ธรรมดาจะตาย(สายตาดุๆนิดๆ)
ซึบาสะ : อ้าๆ ใช่สิเป็นผู้หญิงก็ธรรมดา ชมก็ไม่ได้ใช่ม้า (เฉไฉไปนั่น)
นากามารุ : แหม่ๆ อย่ามาจีบกันต่อหน้าผมเลย รู้สึกแปลกๆ
เออ ทั้งทักกี้และซึบาสะก็รู้สึกขนลุกเหมือนกันนะแหละน้า
นากามารุ : (ทำท่ามองๆข้าว)เอ่อ ผมทำเผื่อโคคิด้วยได้ป่าวอ่ะครับ
ซึบาสะ : (ยิ้มๆ) ได้ดิ แต่ว่ามานจะยอมกินเปล่าเถอะ
นากามารุ ทำหน้าเจื่อนๆ ทักกี้ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างเห็นใจไม่แพ้ซึบาสะเลย
แต่ผลสุดท้ายซึบาสะก็เป็นคนทำให้อย่างสวยงามแพ็คผลาสติกเรียบร้อย นากามารุโค้งอย่างดีใจแล้วยกขึ้นข้างบนไป
ซึบาสะ : ไม่เข้าใจ2คนนี้เลย ไมเจ้าอึ้นถึงติดกันหนึบเจ้าคิงั้นน้า
ทักกี้ : (ยิ้ม)ก็เหมือนกับที่ฉันติดนายนะแหละ
ซึบาสะ : (หน้างงๆ)หา นายนี่นะติดหนึบฉัน
ทักกี้ยิ้มไม่พูดอะไรเดินอมยิ้มออกจากห้องครัวไป ซึบาสะยังงอยู่ก็เดินตามมาถามเซ้าซี้แบบเด็กๆ
นากามารุเดินถึงชั้นบนแล้ว เปิดประตูออกค่อยๆมองดู เห็นโคคิท่าทางหลับสนิทก็เลยไม่กล้าปลุก
ปล่อยให้หลับต่อไป ค่อยๆวางข้าวปั้นไว้ข้างๆหัวเตียง แล้วก็นอนที่เตียงชั้นล่าง
แล้วหลับไป โคคิยังไม่หลับค่อยๆลืมตาขึ้น ได้ยินเสียงเจ้าอึ้นกรนเชียวนะแก
เห็นหน้าหลับบ้องแบ้วก็อดขำไม่ได้ มองเห็นข้าวปั้นก็หิวเลยหยิบมากินซะเลย
แล้วก็มองนากามารุอีกครั้งด้วยสายตาขอบคุณ ก่อนค่อยๆปีนลงมาเบาๆ แล้วดึงผ้าห่มห่มให้นากามารุ
แล้วก็ยิ้มด้วยใบหน้าอ่อนโยนที่น้อยคนนักจะได้เห็น
วันนี้นากามารุ มาดักรออูเอดะระหว่างทางกลับบ้าน อูเอดะแกะหูฟังออกมองหน้าด้วยสายตางงๆ
อูเอดะ : นายมีอะไรรึป่าว?
นากามารุ : คือว่าผมมีเรื่องอยากจะให้ช่วยนะครับ
อูเอดะ : ช่วยไร ถ้าให้ไปตีต่อยกะใคร ขอลาเลยนะ ฉันไม่ถนัดนะขอบบอก(หน้าตาไม่อยากยุ่ง)
นากามารุ : ไม่ใช่ครับ (เอามือดึงแขนเสื้อแบบเด็กๆ) ผมอยากให้ช่วยทำสีผม
ให้ผมทีได้ป่าวครับ
อูเอดะ : เอ๋ ! เรื่องแค่นี้เหรอ โธ่เอ้ย กระจอกจะตาย ทำเองก็ยังได้
นากามารุ : ก็ผมไม่เคยทำนี่นา แล้วอีกอย่างแบบไหนถึงจะดู ซ่าส์ที่สุดหล่ะครับ
อูเอดะ : ถ้าซ่าส์สุดเหรอ ก็ทองไปเลยไง แต่ว่า มันจะขัดกับบุคลิคนายมั้ยเนี้ย?
(ทำท่าไม่แน่ใจ)
นากามารุ : ครับๆเอาสีทองก็ได้ ทำให้ผมเลยนะครับ(เขย่านากามารุจนตัวโยน)
อูเอดะ : เออๆ อย่าเขย่าได้มั้ย ไปหาซื้อยาทำสีผมก่อนแล้วกัน (รำคาญนิดๆ)
และแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าซุปเปอร์ไปพร้อมๆกัน
เวลาอาหารเย็นซึบาสะเดินมาเรียกเด็กๆกินข้าวก็ผ่านมาที่ห้องจุนโนะ
ซึบาสะ : อ้าว ! จุนโนะเป็นหวัดเหรอไมใส่ผ้าปิดปากแบบนั้นอ่ะ นี่ไม่รักษาสุขภาพเลยไง
จุนโนะ : (ดึงผ้าปิดปากออก) ใช่ที่ไหน ในห้องทำสีผมกันนะสิ ผมเหม็นจะแย่
ซึบาสะ : (ยิ้ม)เออ แล้วก็อยู่ในห้องทำไมหล่ะ
จุนโนะ : (ยิ้มอายๆ) ก็ผมไม่เคยเห็นก็อยากดูน่ะ
ซึบาสะส่ายหัวยิ้มๆก็นะ เด็กเรียบร้อยอย่างงี้คงไม่เคยเจอไรแบบนี้หล่ะนะ
หัวดำได้ตลอด365วันเลยกะจะชะโงกหัวไปดูซะหน่อยว่าอูเอดะเปลี่ยนสีผมอีกรึไง
แต่เห็นคนที่ทำสีผมก็ช็อค
นากามารุ : สีดูเป็นไงบ้างอ่ะครับ ดูตลกมั้ย
ซึบาสะ : ไม่ตลกหรอก(อึ้งเล็กๆ) คิดไงเนี้ย ทำสีนี้เลยเรอะ ไม่แรงไปไง
จุนโนะ : ใช่ดูซ่าส์มากเลยนะ
อูเอดะ : ไม่น่านะ เนี้ย แบบเลือกสีเข้มกว่าแบบฉันแล้วนะ
จุนโนะ : ไม่อ่ะ สีแบบนี้จะเป็นนักเลงรึไง ฉันว่า หาสีที่เข้มกว่านี้ดีกว่ามั้ง
นากามารุ : จริงอ่ะ แบบนี้ดูนักเลงดีใช่ป่าว งั้นสีนี้แหละ ไม่เอาสีอื่นแล้วนะ(หันไปพยักหน้ากับอูเอดะ)
จุนโนะ : พี่ยูดูดิ แบบนี้ไม่ดีนะ เตือนๆเค้าหน่อยสิ
ซึบาสะพยักหน้าให้จุนโนะ แล้วหันมาทางนากามารุ กับอูเอดะ
ซึบาสะ : นายทำเองเหรอ อูเอดะ ทำให้พี่บ้างสิ
อูเอดะหน้างง แต่ก็ยิ้มออกมา ไรของเค้าเนี้ย จุนโนะหน้ามุ้ยๆ
จุนโนะ : พี่ยู จะบ้ารึไง จะเป็นหัวหน้าแก๊งค์ไง หรือเป็นพวกสาวซ่าส์ ผู้หญิงปกติเค้าไม่ทำสีทองแรงๆแบบนี้หรอก
(น้ำเสียงดุๆ ยังกับพ่อแนะ)
ซึบาสะ : เปล่าก็เห็นว่ามันเท่ห์ดีอ่ะ (หงอยๆนิดหน่อย) อ้าวแล้วนั้นจะไปไหนอ่ะ
อึ้น นี่เวลาข้าวเย็นแล้วนะ
นากามารุไม่ได้สนใจออกจากหอไปเลยทันที
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โคคิ : นี่แกทำอะไรของแกอ่ะ ดูทุเรศมากเลยรู้มั้ย
นากามารุ : หา !! ก็ทุกคนที่หอก็ว่าดูดีแล้วนะ ฉันดูเหมาะที่จะเข้าพวกกับพวกนายแล้วไง
(ทำท่าภาคภูมิ)
โคคิ : แกจะบ้ารึไง กะอีแค่ทำสีผมมา ใช่ว่าใครๆจะยอมให้เข้าพวกหรอกนะเว้ย
ไสหัวกลับไปเลยไป มันอันตรายรู้ป่าว ที่แบบนี้นายไม่สมควรตามมาหรอก
นากามารุ หน้าจ๋อยๆไป โคคิสงสารนิดหน่อย แต่ก็ไม่อยากให้ตามมาจริงๆเลยต้องจำใจด่าออกมาจะได้เข็ดๆไม่กล้าตามมาอีก
นากามารุ : ถ้ามันอันตราย ฉันก็ไม่อยากให้นายไปเหมือนกันนะแหละ
โคคิ : เจ้าบ้า ยังจะมาย้อนอีกรึไง
พอดีเพื่อนคนนึงท่าทางเกเรเดินมาพอดี
เพื่อน : เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกน่า ชวนมาเถอะ มีพวกเพิ่มอีกไอ้กลุ่มคู่อริเราจะได้กลัวๆ
ท่าทางก็ใช้ได้นี่
โคคิ : (ท่าทางอึกอัก) เฮ้ย ! เจ้านี่มันช่วยไรไม่ได้หรอก มีแต่จะเป็นปัญหา
นากามารุ : ไม่มีปัญหาหรอก ผมน่ะสู้เก่งนะ ยูโดก็ขั้น 3 ด้วย (ทำท่าประกอบ
โม้ป่าวอึ้น!!)
โคคิ : อย่ามาทำเป็นคุยเลย กลับหอไปไป้!! (สีหน้าไม่อยากให้ไป ปนๆเป็นห่วง)
เพื่อน : เฮ้ยมาแล้วก็ไปด้วยกันนะแหละไป (เอามือคล้องคอทั้งคู่ให้เดินไปด้วยกัน)
โคคิรู้สึกไม่อยากให้นากามารุตามมาเท่าไหร่ แล้วนากามารุก็ถูกพามาที่ คลับที่เป็นที่มั่วสุมของพวกเด็กแก๊งค์ๆ
ทุกคนน่ากลัวจริงๆ นากามารุเดินตามติดโคคิตลอดเวลา เลย
โคคิ : ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามา เป็นไงหล่ะ
นากามารุ : ก็ไม่รู้นี่นา แต่ทำไมนายต้องมารวมที่นี่อ่ะ เหม็นควันชมัดเลย
ท่าทางก็น่ากลัวทั้งนั้น
ท่าทางนากามารุจะพูดดังไปนิดนึง คนที่อยู่แถวนั้นท่าทางไม่ค่อยพอใจ แต่มีโคคิอยู่ด้วยก็เลยมีคนเกรงๆนิดหน่อย
แล้วก็มีคนท่าทางน่ากลัวคนนึงมาทักโคคิ
หัวหน้าแก๊งค์ : ไง ทานากะ พาเพื่อนใหม่มาเหรอ ท่าทางดีนี่
โคคิ : เออ อย่าไปสนใจเจ้านี่เลย มันออกบ้าๆนะ (เอามือผลักหัวให้ไปข้างหลัง)
หัวหน้าแก๊งค์ : แบบนี้ก็ดีออก ไว้ใช้งานก็ง่ายดีสะดวก เออ เอานี่สิ (ส่งบุหรี่ให้)
โคคิยิ้มนิดๆก่อนหยิบมาทำท่าจะสูบ นากามารุผลักทิ้งทันที
นากามารุ : นายจะสูบได้ไง ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ!!
ทุกคนหันมามองแล้วก็พากันขำยกใหญ่ มีแต่โคคิที่มองดูหน้านากามารุนิ่งๆ
สายตานากามารุ มีแววตำหนิแล้วเป็นห่วงที่สุด โคคิอ่านมันออกสายตาห่วงใยแบบที่ไม่เคยมีใครให้เค้ามานานแล้ว
โคคิหันหน้าหนี เค้าต้องจัดการให้หมอนี่เลิกยุ่งกับเค้าสักทีไม่อยากให้เดือดร้อนไปด้วย
โคคิ : ก็ฉันบอกนายแล้วว่าที่นี่มันเป็นโลกของฉัน นายอย่ามายุ่งได้มั้ย(เสียงดังออกมา)
นากามารุ : ไม่ได้ !! ฉันรู้ว่านายไม่ได้ชอบมันหรอก นายแค่หลงทางนิดหน่อย
นายเชื่อฉันไปกับฉันนะ
หัวหน้าแก๊งค์ : (หัวเราะ) อะไรนี่มันนิยายรักหลังข่าวภาคค่ำรึไง ตลกชมัดพวกนายนี่!!
โคคิยังไม่ทันตอบโต้อะไรออกไปก็มีเสียงดังเอะอะออกมา เฮ้ย!! ตำรวจมาแล้วหนีเร็วๆ
ทุกคนได้ยินสัญญาณก็ต่างเอาตัวรอดอย่างรวดเร็ว นากามารุยังตกใจอยู่เลยเอ๋อๆ
ถูกชนล้มลง โคคิที่ทำท่าจะหนีด้วยก็ต้องหันกลับมาช่วย
โคคิ : เจ้าบ้าเอ้ย!! รีบลุกขึ้นมาสิ นั่งบื้ออยู่ได้!!
โคคิคว้ามือนากามารุไว้แน่กระชากให้ลุกขึ้นแต่ว่านากามารุไม่ขยับ
โคคิ : เจ้าบ้า รีบไปสิอยู่เฉยๆไมวะ
นากามารุ : ไม่ใช่ไม่อยากไป แต่ว่า
ตอนนี้มืออีกข้างของนากามารุ ตำรวจเค้าจับเอาไว้นะสิ ซวยซะแล้วงานนี้
..
CHEPTER 11 END
TO BE CONTINUTE
|
