|
คาเมะ : ทำไมผมต้องลงเล่นด้วยอ่ะ (เอามือท้าวเอวพร้อมส่ายหัวไปมา)
ซึบาสะ : อะไรเป็นเด็กผู้ชาย ต้องเข้มๆหน่อยสิ ออกกำลังกายกลางแดดซะบ้างนะเรานะ
โคคิ : ใครจะแมนเกินกว่าเจ๊ได้อีก (หัวเราะคิกคักกับอึ้น)
ซึบาสะหันมามองโคคิกับนากามารุตาขวาง ก่อนหันไปยิ้มกับจุนโนะที่มีสีหน้าไม่ค่อยอยากเล่นเท่าไหร่
ทักกี้ที่กำลังหั่นแตงโมให้ยามะพีกับยาโอโทเมะ ยังแปลกใจไม่น้อย ที่ซึบาสะวามารถลากจุนโนะลงเล่นวอลเลย์บอลชายหาดแมทนี้ได้
ทีมแรกประกอบไปด้วยจุนโนะ อูเอดะ และคาเมะ อีกทีมมี โคคิ นากามารุ จิน
ซึบาสะ : เอ้าๆเตรียมตัวกันให้ดีนะ จะเริ่มกันแล้วให้ฝ่ายนี้ก่อนนะ(ซึบาสะถือลูกในมือยื่นให้โคคิ)
และแล้วลูกเสริฟสุดโหดของโคคิก็ถูกปล่อยออกมา
คาเมะ : เฮ้ย !! รับลูกด้วย จุนโนะ!! มันไปทางนายน่ะ
จุนโนะ : ก็ฉันเล่นไม่เป็นนี่ (ท่าทางตื้นเต้นสุดๆ)
จุนโนะไม่รู้จะทำไง อูเอดะเข้ามาชกลูกออกไปให้ จุนโนะมอง ด้วยสายตาที่แปลกใจ
ก่อนยืนดูนิ่งๆ
อูเอดะ : (หันมามอง) นายก็อย่ายืน เฉยๆสิ ลองเล่นดู บางทีนายอาจจะทำได้ก็ได้นะ
ลูกโต้กลับไปกลับมา ผลสุดท้ายคาเมะก็ทำออกไป
จิน : สุดยอด !! ทีมคุณหนูง่ายเหมือนขนมหวานเยย
คาเมะ : (หน้าตาแค้นๆ) ไรวะ ติดหนี้ชาวบ้านยังมาทำงี้อีก ออมมือให้หน่อยไม่ได้ไง
โคคิ : บ้าเดะ นี่เป็นการแข่งของลูกผู้ชายนะ อย่ามาอ้างโน้นอ้างนี่เลย
นากามารุ : ใช่ๆ สู้เค้าให้ได้เดะ
คาเมะ : เออๆ อย่ามาดูถูกกันนักนะ นี่ๆ อูเอดะ นายอ่ะ ปิดโซนหลังนะ จุนโนะนายจะอยู่เฉยๆไปถึงไหนกัน
ตัวก็สูงมาช่วยบล็อคเลย (สั่งยิกๆเลยนะ)
จุนโนะ หน้าเอ๋อๆ ซึบาสะที่มานั่งกับทักกี้ ก็ขำๆ ทักกี้ยังสงสัยไม่หาย
ทักกี้ : นายทำอะไรของนาย
ซึบาสะ : เดี๋ยวเกมส์นี้จบนายก็รู้น่า
ท่าทางจุนโนะที่เก้ๆกังๆดูขำพิลึก แต่ผลสุดท้ายก็ทำได้ จุนโนะบล็อคลูกตบอันรุนแรงของโคคิได้สำเร็จ
รู้สึกเจ็บจนมือชา แต่ก็ทำให้ทีมได้คะแนนมาได้
คาเมะ : (กระโดดกอดคอจุนโนะ)เฮ้ย โคดเก่ง เลย นายนี่สุดยอด!!
โคคิ : ไรว้าสุดยอด แกนี่เสือซ่อนเล็บนะ สามารถจัดการลูกตบของฉันได้
คาเมะ : แกมันห่วยเว้ย!! ลูกตบแกไม่มีน้ำยาต่างหาก
โคคิ : เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเถอะ ไอ้คุณหนู
จิน : เฮ้ยๆ งั้นต้องระวังจุนโนะแล้ว
นากามารุ : ใช่ๆเปลี่ยนแผนมาเล่นจุดอ่อน คือเจ้าเต่าคาเมะแทน
คาเมะ : ใครๆ จุดอ่อน ฉันไม่ใช่เต่านะเฟ้ย ไอ้บ้านนอก!!
อ้าวๆไปๆมาจะทะเลาะกันซะแล้ว จุนโนะยังยืนเอ๋ออยู่ มือชาสุดๆ หันไปมองอูเอดะ
ที่ถือลูกบอลเล่ย์อยู่ อูเอดะยิ้ม
อูเอดะ : ก็บอกแล้วว่านายต้องทำได้
จุนโนะยิ้มออกมาอย่างอายๆ
ยามะพี : เฮ้ย!! เหลือเชื่อจุนโนะยิ้มอ่ะ
ทุกคนหันมามองพร้อมกันจริงๆด้วยจุนโนะยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกของซึบาสะเลยนะเนี้ยที่เห็นจุนโนะยิ้ม
(คนอื่นก็ครั้งแรกเหมือนกันแหละ) คาเมะเอาหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ จุนโนะเลยหุบยิ้ม
แล้วกลายเป็นหน้าแดงแทนดูแล้วน่ารักจริงๆ
ซึบาสะ : นี่ๆ ไม่ต้องมั่วแต่ล้อกันเดะ รีบๆไปเล่นต่อจะได้รู้แพ้รู้ชนะสักกะที
ไป้ๆ (แล้วก็หันมามองจุนโนะ ที่ตอนนี้แววตาไม่ได้เย็นชาเหมือนเคยกลับดูสดใสขึ้นจนน่าประหลาด)
ยามะพีกับยาโอโทเมะช่วยกันร้องเชียร์จุนโนะ เวลาที่บล็อคลูกอย่างสวยงาม
จุนโนะจะแอบยิ้มน้อยๆแบบเขินๆทุกครั้ง ดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย พวกที่เหลือก็สนุกสุดยอดเหมือนกัน
ทักกี้เห็นจุนโนะถึงจะไม่พูดเหมือนเดิม แต่ก็ท่าทางเข้ากับพวกเพื่อนๆได้ดีขึ้น
ซึบาสะที่ตะโกนร้องเชียร์อย่างสนุก ทักกี้ก็ได้แต่ยิ้ม เจ้านี่มีวิธีดึงจุนโนะเข้าหาคนได้แยบยลจริงๆ
ผลสุดท้ายฝ่ายจุนโนะก็ชนะไปได้(ได้ไงเนี้ย)
โคคิ : ไรว้า ไม่น่ามาแพ้เจ้าพวกคุณหนูนี่เลย
จิน : นั้นเดะ โด่เอ้ย!! ถ้าไม่มีจุนโนะคงแพ้ไปแล้วทีมเนี้ย
นากามารุ : ใช่ๆ บล็อคได้ตลอดเวลา เพลาๆบ้างเดะ
จุนโนะ : (พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ) ไม่ขนาดนั้นหรอก
คาเมะ : ใครบอก เพราะฉันบริหารทีมดีต่างหากเล่า
อูเอดะ : พอเถอะน่านายน่ะ ชอบทำลูกออกไม่ใช่รึไง
คาเมะพูดไม่ออก(ก็เป็นงั้นจริงๆแหละ)ได้แต่ทำท่าจะเถียงแค่นั้นหล่ะ
ซึบาสะ : นี่ๆ ยังไม่รู้หล่ะสิว่ารางวัลของทีมชนะ คืออะไร!!
ทุกคนทำหน้าสนใจ แม้แต่ทักกี้เองก็ด้วย ซึบาสะ ยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ
ซึบาสะ : นั้นก็คือโดนทีมแพ้จับโยนลงทะเลไงหล่ะ
จุนโนะ+คาเมะ+อูเอดะ : หา!!!!
จิน โคคิ นากามารุ ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ลงมือทันที แม้แต่ยามะพีก็ขอแจมด้วย
ยาโอโทเมะวิ่งตามด้วยความสนุก ทักกี้เห็นก็ขำ ซึบาสะนี่หัวเราะสนุกไปเลย
ทักกี้ : นายนี่สุดยอดจริงๆ ในที่สุดจุนโนะก็เข้ากับพวกนี้ได้ ทั้งที่แต่ก่อนแทบไม่คุยกันเลย
ซึบาสะ : ตอนนี้ก็ไม่คุยนะ แต่ว่า ก็ดูจะเล่นด้วยกันได้นะแหละ เฮ้ย!!
อยู่ดีๆคาเมะที่ถูกกดน้ำก็วิ่งขึ้นมาบ้างพร้อมกับชวนจุนโนะ และอูเอดะมาด้วย
ช่วยกันลากทั้ง ทักกี้และซึบาสะลงทะเลไปพร้อมกัน เล่นน้ำทะเล ด้วยกันหมดทั้ง
10 คน เหมือนเด็กๆไม่มีผิด
ยามะพีหันมาจ้องซึบาสะไม่วางตาเลยพยายามสังเกตหุ่นที่เปียกน้ำของซึบาสะ
ทักกี้หันไปเห็นเข้าเลยเอาตัวมาบังเอาไว้ แล้วแอบกระซิบบอก
ทักกี้ : นายระวังหน่อยสิ มาเล่นน้ำแบบนี้ เจ้าพีมันมองตาไม่กระพริบเลยนะ
ซึบาสะ : เฮ้ย อุตส่าห์ใส่สีเข้มมาแล้วนะ แล้วก็ใส่บรามาด้วยไม่น่าผิดสังเกตน่า
ยามะพีทำท่าจะเดินลุยน้ำเข้ามาใกล้ๆ ซึบาสะรีบชวนทักกี้ขึ้นจากน้ำทันที
ซึบาสะ : ว้ายๆ ขึ้นดีกว่า ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วยแหละ !! ไปหาชุดเปลี่ยนกันเถอะทักกี้
ยามะพีสีหน้าผิดหวังไม่น้อย แต่ก็ถูกนากามารุชวนให้ไปเล่นน้ำต่อก็เลยตัดสินใจไม่ตามซึบาสะขึ้นมา
ทุกคนเล่นน้ำเสร็จก็ไปล้างตัวที่ฝักบัวกลางแจ้ง ทุกคนหัวเราะเฮฮากันใหญ่
ขนาดขึ้นมายังเล่นกันไม่เลิก
คาเมะ : นี่ๆ อย่ามาใช้ยาสระผมของฉันตามอำเภอใจได้มั้ย นั้นน่ะ ของแพงนะ
จินไม่สนใจแกล้งบีบออกมาเยอะๆเลย เล่นเอาตีกันไปอีกยก อูเอดะขำสองคนนี้จริงๆ
แล้วก็หันไปมองจุนโนะที่ยังอยู่ในชุดเดิมไม่ยอมเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน
นากามารุ : อ้าว ไมไม่ถอดเสื้ออกแล้วมาอาบน้ำด้วยกันหล่ะ
จุนโนะยังยืนนิ่ง เอามือจับชายเสื้อที่เปียกไว้แน่น
โคคิ : นี่ๆ คงไม่ได้อายสัดส่วนหรอกนะ ไม่ได้เป็นผู้หญิงสักหน่อย
จุนโนะ : (ยิ้มจืดๆ)ฉันไปอาบที่ห้องน้ำดีกว่า
ทุกคนทำหน้าเหรอ ไม่คิดว่าจุนโนะจะไม่กล้าอาบด้วยจริงๆ ซึบาสะไปหาซื้อเสื้อผ้าที่ร้านสะดวกซื้อมาใส่เรียร้อยแล้ว
แล้วก็หามาเผื่อจุนโนะด้วย กำลังจะเดินออกมาก็เห็นจุนโนะ พอดี ที่ห้องน้ำ
ทำไมต้องมาอาบที่ห้องน้ำด้วย พอจุนโนะถอดเสื้อออก ซึบาสะถึงกับตกใจ จุนโนะเองหันมามองก็ตกใจไม่ต่างกันรีบเอาเสื้อใส่เหมือนเดิม
จุนโนะ : พี่ยู!! เอ่อ...มาทำอะไรที่นี่
ซึบาสะ : (ยังอึ้งอยู่นิดหน่อย ก่อนทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ) ก็เสื้อผ้า นายไม่ได้เตรียมามใช่ไหมเอานี่ไปสิ
พี่หามาให้แล้ว
จุนโนะก้มหน้ามารับเสื้อผ้า แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ซึบาสะยืนเอ๋อค้างอยู่อย่างงั้น
คาเมะ : โอ้ย!! แสบๆ จินเอาน้ำแข็งมาให้หน่อยสิ
จิน : อะไรเนี้ย ผิวบางเกิน นายก็ใช้ครีมกันแดดไม่ใช่เรอะ
จินเอากระติกน้ำแข็งยื่นให้คาเมะ แบบรำคาญ
โคคิ : โอ้ยหิวๆๆๆ
นากามารุ : ใช่ๆๆ เมื่อไหร่จะถึงสักกะทีน้า
บรรยากาศในรถเอะอะหนวกหูตามเดิม แต่สีหน้าทักกี้ท่าทางครุ่นคิดไม่น้อย
ท่าทางซึบาสะเมื่อเย็นไม่ปกติเอาเลยมีอะไรรึป่าวน้า
ทางด้านรถของซึบาสะ หน้าตาซึบาสะดูนิ่งจนเกินไป ยามะพีที่นั่งข้างๆถึงกับกอดลูกบอลยางเอาไว้เลยจุนโนะเองก็หน้าตาดูไม่ค่อยสบายใจ
ยาโอโทเมะนั้นเพลียมากจนหลับไปบนตักของอูเอดะ
อูเอดะ : นายไม่สบายรึป่าว หน้าตาไม่ค่อยดีเลยนี่
จุนโนะ หน้านิ่งๆส่ายหัวไปมา
พอดีที่รถบนถนนค่อนข้างว่างๆ แต่ก็ยังมีรถคันนึงขับปาดหน้ารถซึบาสะพอดี
ซึบาสะคิ้วขมวดทันที ยามะพีสังเกตอารมณ์ได้ทันที
ยามะพี : พี่ยูใจเย็นๆ
ซึบาสะ : ใครจะเย็นไหว มาขับปาดหน้าแบบนี้ ลื้อเปรี้ยวนักรึไง!!!
ซึบาสะเหยียบเต็มที่ จุนโนะ อูเอดะ ยามะพีหน้าทิ่มไปตามๆกัน อูเอดะกอดยาโอโทเมะที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
เอาไว้ แม้แต่ทักกี้และทุกคนที่อยู่อีกคันอึ้งไปตามๆกัน
จิน : เฮ้อ !! คันนั้นแข่งรถกันรึไงน่ะ
โคคิ : โหเจ๋งสุดยอด!!! นี่บนทางด่วนนะเนี้ย
ทักกี้ : จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว
ซึบาสะขับปาดไปตีข้างอย่างมืออาชีพ คนในรถนั้นหันมามองแบบ กวนๆ หน้าตายังกับยากูซ่างั้นแหละ
ยามะพี อูเอดะ และจุนโนะ หน้าตาเหวอๆ ไปตามๆกัน ซึบาสะไม่เห็นจะกลัวเลย
ชูนิ้วกลางให้ หน้าตานักเลงยิ่งกว่า แล้วก็ขับหนีมาด้วยความเร็วสูง
ยามะพี อูเอดะ และจุนโนะ อึ้งไปตามๆกัน ไมท่าทางยูจังถึงได้ก๋าขนาดนี้เนี้ย
โอ้ยดีนะที่ยาโอโทเมะหลับไม่รู้เรื่องไม่งั้นคงช็อคไปแหง่ๆ
ทักกี้และสมาชิกอีกคันเองก็อารมณ์ไม่ต่างกันเลยนะเนี้ย ซึบาสะยิ้มเหมือนสะใจ
ยามะพีมองแล้วหยองหน่อยๆ แน่ใจนะว่าเป็นผู้หญิงอ่ะ!!! และแล้วเสียงหวอรถตำรวจก็ไล่ตามหลังมา
ซึบาสะตกใจมากๆ ทักกี้เองแทบขาดใจตายไปเลย ซวยแล้วนะซี่คราวนี้
ทักกี้ : บ้าแล้ว ขืนโดนตำรวจจับ ขึ้นโรงพักความลับแตกพอดี
คาเมะ : (อยู่ใกล้ๆหันมางงๆ) หา ว่าอะไรนะครับ
ทักกี้ : เปล่าๆ (รีบหยิบมือถือขึ้นมากดๆหาซึบาสะทันที)
ซึบาสะไม่มีทีท่าจะลดความเร็วลงเลย เหมือนขับหนีตำรวจยังไงยังงั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ยามะพีทำท่าจะรับให้ซึบาสะรีบมาคว้าไปเลย
ซึบาสะ : โทรมาไม ตอนนี้ ไม่เห็นไงว่ากำลังขับรถอยู่อ่ะ
ทักกี้ : นี่ๆ คิดอะไรของนาย เอ้ย เธอ ทำยังงี้เดี๋ยวก็ซวยหรอก ตำรวจนะ
!! (แอบกระซิบ)
ซึบาสะ : เออ น่าไม่ต้องห่วงฉันจัดการเอง แค่นี้นะ!!
วางหูเสร็จก็โยนใส่หัวยามะพีเลย(ตั้งใจป่าวหวา) ยามะพีเห็นท่าทางลนลานก็ยิ้มนิดๆ
ยามะพี : พี่ยู จะหนีไปทำไมฮะ อันตรายจะตาย จอดรถแล้วลงไปคุยดีๆก็ได้นี่
พี่ก็มีใบขับขี่ไม่ใช่เหรอ
ซึบาสะหันมามองควับ เจ้านี่เอาอีกแระ ทั้งปี เข้าตาจนทีไรเจ้านี่รู้ทางไปหมด
หันมายิ้มนิดๆก่อนขับเบี่ยงจนยามะพีหน้าทิ่ม ฝีมือการขับรถหนีตำรวจอันสุดยอดของซึบาสะ
ก็นำพาให้รอดพ้นมาได้อย่างสวัสดิภาพ แต่สมาชิกในรถ นี่หน้าตาแบบบอกบุญไม่รับกันเลย
ดีนะที่มาถึงหอได้อย่างปลอดภัย ยาโอโทเมะก็ลืมตาตื่นพอดี
ยาโอโทเมะ : ถึงแล้วเหรอฮะ เร็วจังเลย
ยามะพี : ก็แน่อ่ะสิ เหยียบซะขนาดนั้น
ซึบาสะ : พูดมากน่านายนี่ !!
ทักกี้ที่ขับตามาถึงก็รีบลงมาจากรถกันหมด
โคคิ : โหยเจ๊ สุดยอด ทำได้ไงเนี้ย ยังกับดูหนังแนะ
จิน : ใช่ๆ ระทึกขวัญสั่นประสาทที่สุด
นากามารุ : ถ้าเป็นที่บ้านผมอ่ะน้า คิดว่าเป็นผู้ร้ายหนีตำรวจไปแร้ว
คาเมะ : เออ อึ้นอ่ะพูดถูก ขับเอาเป็นเอาตายอะไรขนาดนั้นอ่ะครับ
ยามะพี : (รีบซักไซ้ขึ้นมา) ใช่ๆ เจ๊ ไม่มีใบขับขี่รึไง ทำไมต้องหนีขนาดนั้น
มีอะไรรึป่าว
ทักกี้ : (รีบเดินเข้ามาแทรกกลาง)นี่ๆ เธอทำยังงี้มันอันตรายรู้ป่าว ก็เข้าใจว่าถือบัตรขับขี่ของต่างประเทศก็เลยไม่อยากมีเรื่องใช่ม้า
(แอบขยิบตา)
ซึบาสะ : อ้า ใช่ๆ ถ้ามีเรื่องมันจะมีเรื่องยาวอ่ะ ก็เลยไม่อยากเสียเวลา
ยามะพี ทำท่าจะพูดต่อ ทักกี้ก็ขัดขึ้นมาอีก
ทักกี้ : เออนะ คราวหน้า อย่าทำอีกหล่ะ วันนี้ก็เหนื่อยมาพอแล้ว ไปๆ เราไปพักกันดีกว่า
พูดจบก็ผลักหลังซึบาสะให้เดินเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ยามะพี ทำหน้าผิดหวังค้างเติ่งอีกแระ
คนอื่นๆก็พากันถยอยเข้าตามๆกันไป
ทักกี้มานั่งรอซึบาสะที่ห้องนั่งเล่นหลังจากที่ซึบาสะอาบน้ำเสร็จแล้ว ท่าทางเป็นห่วงอาการผิดปกติวันนี้ของซึบาสะมากๆ
ทักกี้ : นายเป็นอะไรไปวันนี้ ท่าทางสติสตังไม่อยู่กะร่องกะรอย
ซึบาสะ : (เอาผ้าเช็ดหัว หน้าตายุ่งๆ) ก็นะ ........ มีเรื่องนิดหน่อย
เอาเป็นว่า ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิดเมื่อไหร่ ฉันจะบอกนายนะ(หน้านิ่งๆ)
ทักกี้เห็นท่าทางซึบาสะเคร่งขรึมมากก็เลยไม่อยากรบเร้า แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ทักกี้ : ตามใจ เอาเป็นว่า ถ้านายมีปัญหา อยากบอกฉันได้ทุกเมื่อนะ
ซึบาสะ ยิ้ม ทักกี้ โบกมือให้แบบลาไปนอน ซึบาสะเห็นทักกี้เดินขึ้นชั้นบนไปก็มีสีหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง
แต่คืนนั้นทักกี้ ซึบาสะ และจุนโนะต่างก็นอนไม่หลับกันเลย
CHEPTER 9 END
TO BE CONTINUTE
|
