|
ซึบาสะเดินมาปิดประตูหอหน้าตาเฉยๆ ทักกี้ซะอีกที่หน้าตายุ่งๆมองซึบาสะแบบไม่ค่อยพอใจ
ทักกี้ : นายไม่ละเลยหน้าที่ไปหน่อยเหรอ เด็กหายไป2 คนนะ
ซึบาสะ : หา!! ก็เป็นเด็กผู้ชายนี่นาไม่กลับหอสักคืนไม่เป็นไรหรอก แถมเป็นเจ้าคิด้วยนะอันนี้สำคัญ
ทักกี้ : เออ !! ให้มันได้ยังงี้สิ เจ้าคิอ่ะตัดหางปล่อยไปเถอะ ไม่ค่อยกลับหออยู่แล้ว
แต่เจ้าอึ้นหล่ะ หมอนั้นหัวอ่อน แถมซื่อ(บื้อ)ซะขนาดนั้น ถ้าเจ้าคิพาไปเสียคนจะว่าไง
ซึบาสะ : (หันมามองหน้าตาบึ้งๆ) นายพูดยังงี้ก็ไม่ถูกนะ ถ้าเป็นเด็กดีๆนายถึงเป็นห่วงเหรอ
คนที่ท่าทางเกเรนายก็จะปล่อยไปเหรอไง สังคมก็อย่างงี้ทุกที ชอบตัดสินคนแบบนี้
ทักกี้ : (หน้างงๆ แต่ก็รู้สึกผิดนิดๆที่ไม่สนใจโคคิ)เออ ขอโทษก็เจ้าคิยังไงท่าทางจะเอาตัวรอดได้อยู่แล้วน่ะ
ฉันก็เลยพูดออกมายังงั้น
ซึบาสะ : เออ ช่างมันเถอะ ยังไงเด็กที่ท่าทางเกเร ก็ดูไม่ดีในสายตาทุกคนอยู่แล้ว
นายไม่ผิดหรอก(น้ำเสียงกระแทกนิดๆ)
ทักกี้ : (ทำหน้ารู้สึกผิดหนัก เจ้านี่พูดยังกับตัวเองโดนว่าเองงั้นแหละ)
เฮ้ย !! นายโกรธเรื่องอะไร
ซึบาสะ : (เดินๆขึ้นชั้นบน)เปล่าไม่ได้โกรธ แค่อยากให้นายมองคนอื่นให้ดีๆแค่นั้น
เจ้าคิน่ะ ยังไงก็ไม่ทิ้งเจ้าอึ้นหรอก ฉันก็บอกได้แค่นี้แหละ
ทักกี้ทำท่าจะพูดต่อแต่ซึบาสะก็ปิดประตูใส่หน้าไปเลย ก็เลยเดินกลับห้องไปหน้าเจื่อนๆ
ไม่คิดว่าคนอารมณ์ดีอย่างเจ้านี่จะโกรธเรื่องนี้ได้ เค้าไม่ได้ตั้งใจ ถึงรู้ว่าผิดก็เถอะนะ
แล้วทักกี้ก็คิดทบทวนเรื่องนี้จนเผลอหลับไปเลย
วันรุ่งขึ้น อยู่ดีๆก็มีตำรวจมาที่หอ พอดีที่วันนี้เป็นวันหยุดเด็กหอเลยอยู่กันค่อนข้างเยอะ
เพราะไม่ได้ไปเรียนกัน
คุซาโนะ : เฮ้ย!! เกิดคดีฆาตกรรมที่หอเราเหรอ
คาโต้ : ฆ่านายนะสิ เสียดายอ่ะ โคะมานไม่อยู่(กลับบ้าน)ไม่งั้นคงมันส์แน่ๆ
จินกับคาเมะที่เดินลงมาข้างล่างพอดีก็ตกใจไปตามๆกัน ตำรวจเห็นท่าทาง2 คนเป็นเด็กที่โตหน่อยเลยเรียกมาถาม
ตำรวจ : ไม่ทราบว่าเจ้าของหออยู่มั้ยน้องชาย
จิน : คุณยายไม่อยู่หรอก ไปพักตากอากาศ
คาเมะ : (มองปลายตา)นายนี่พูดจาไม่สุภาพเลยนะ แล้วเจ้าของหอตอนนี้ก็เป็นยูโกะไม่ใช่รึไง
จิน : (ทำปากเบ้ๆ)ขอรับคุณชาย งั้นเดี๋ยวไปตามเจ๊ยูให้ก็ได้
จินเดินไปชะโงกหน้าที่บันไดแล้วตะโกนเสียงดัง
จิน : เจ๊ยู !! มีตำรวจมาหาแนะ
ซึบาสะกำลังหลับเคลิ้มๆ ได้ยินเท่านั้นก็สะดุ้งหวบ!!
ซึบาสะ : ตำรวจ!!!
ยามะพีเดินออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงจิน ชะโงกหน้าจากระเบียงบันไดชั้นบนไปดูตำรวจมาจริงๆด้วย
ท่าทางน่าสนุกแหะ จินเรียกตั้งนานก็ไม่เห็นวี่แววก็เลยเดินขึ้นมาตาม
จิน : อ้าว ! ยามาชิตะ เจ๊ยูยังไม่ออกมาอีกรึไง
ยามะพี : ออกมาก็เห็นแล้วสิ ลองเคาะที่ห้องสิ อาจจะยังไม่ตื่นมั้ง (ยิ้มมีเลศนัยนิดๆ)
จินทำหน้าบู้ๆนิดหน่อยก่อนไปเคาะห้องปึงๆ
จิน : เจ๊ยู!! ตื่นยัง มีตำรวจมาหา งั้นผมเข้าไปน้า
เปิดประตูออก ที่เตียงนอนว่างเปล่า หายไปไหนอ่ะ
จิน : อ้าว?
ยามะพีรีบเดินไปที่เตียงเอามือจับดูยังอุ่นๆแสดงว่าเพิ่งออกจากเตียงแล้วหายไปไหนหล่ะมองหาใหญ่เลยแล้วก็ไปเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้า
จิน : เฮ้ยๆ นายอ่ะ มากไปป่าว นี่ห้องนอนส่วนตัวนะ ทำไรน่าเกลียด โรคจิตหาชั้นในเจ๊ยูไง
!!
ยามะพี : (ทำหน้ากวนๆ) ไม่ใช่นายนะ อ๊ะ!!หรือว่าจะทางหน้าต่าง
หน้าต่างเปิดกว้างพอดีผ้าม่านปลิวไสวเพราะแรงลมข้างนอก
จิน : จะบ้าไง นี่ชั้น2นะเฟ้ย ตกลงไปขาหักแขนหักชัวร์ เจ๊แกอาจตื่นแล้วไปที่อื่นก็ได้
ยามะพีไม่ได้สนใจ อยู่ๆดีจะหายไปได้ไง เดินไปชะโงกที่หน้าต่าง มองไปข้างล่างเป็นสนามหญ้าปลูกต้นไม้เพาะชำเล็กๆ
จุนโนะยืนทำหน้าเอ๋อ ถือสายยางรดน้ำต้นไม้อยู่
ยามะพี : จุนโนะ เห็นพี่ยูมั้ย!!!
จุนโนะ : หา!
.อ่ะ
..เออ เมื่อกี้ เห็นวิ่งไปข้างในหอนี่นา แต่ว่าพี่ยูออกมาจากทางไหน?
จินกับยามะพีทำหน้าเหวอพร้อมกัน ไรเนี้ยอยู่ดีๆก็โดดจากหน้าต่างห้องลงไปเหรอ
เป็นอะไรของเค้านะ
ซึบาสะลนลานสุดๆ เมื่อกี้โดดลงจากห้องก็เจอจุนโนะอีก ทำหน้าเหว๋อไปเลย
ทำไงดี ตำรวจมาทำไม จะมาจับเค้าเหรอ หรือเรื่องสมัยอดีต บ้าบอดีแท้ เป็นปฏิกริยาตอบสนองเฉพาะเลยนะเนี้ย
ที่ได้ยินตำรวจแล้วจะต้องหาที่หลบ ซึบาสะเดินวนไปมาในหอ เสียงไอ้เจ้ายามะพีตัวแสบไล่หลังมาแล้ว
ยามะพี : พี่ยู หายไปไหนน่ะ ตำรวจมาหานะครับ!!!
ทำไงดีทำไงดี ไม่มีที่จะหลบได้เลย ห้องครัวก็ไม่ได้ ห้องอาหารคนก็อยู่เต็ม
ทำไงดี!! ซึบาสะเห็นห้องน้ำรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
ยามะพีเดินหาซึบาสะอย่างเอาเป็นเอาตาย ท่าทางหนีๆแบบนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ
แล้วก็ได้ยินเสียงเอะอะเหมือนมีคนอยู่ในห้องอาบน้ำเลยเดินไปดู
ยามะพี : พี่ยู ทำไรน่ะ ผมจะเข้าไปนะ(ถ้าอาบน้ำอยู่หล่ะเส็ดแน่ๆ จะได้รู้ไปเลยว่าผู้หญิงผู้ชาย)
ซึบาสะรู้สึกผิดแสนสาหัสที่เดินไปเตะถังน้ำที่วางไว้ เสียงยามะพีเข้ามาใกล้แล้วทำไงเนี้ย
แล้วยามะพีก็เปิดประตูออก !!
ทักกี้ จิน คาเมะ คาโต้ คุซาโนะ และจุนโนะตามาพร้อมกัน
ทักกี้ : (รีบเอามือดึงประตูที่ยามะพีแง้มเข้าที่เดิม)นายจะทำอะไร เกิดยูโกะอาบน้ำอยู่จะว่าไง
จิน : ใช่ๆบ้ากามจริงๆนะนาย
คุซาโนะ : ก็ดีนะ ผมก็อยากเห็น
คาโต้ : เจ๊ยูอ่ะนะ ไม่ดีกว่ามั้ง
คาเมะ : นั้นดิ ฝันร้ายไป7คืน7วันแน่ๆ
จุนโนะ : อย่าพูดจางี้กับพี่สาวฉันน่ะ !!(ติดพี่จริงน้า)
ยามะพี : ก็ตำรวจมาหาพี่ยูนี่นา ก็แค่จะมาดูว่าหนีตำรวจทำไม
ทักกี้ : คงไม่ได้หนีหรอก (น้ำเสียงอึกอัก) แล้วฉันก็ไปคุยมาเรียบร้อยแล้วด้วย
นายไม่ต้องตามยูโกะแล้วมั้ง!!
ยามะพีท่าทางไม่ยอมจะกระชากประตูออกจากมือทักกี้ ทักกี้ดึงกลับยื้อกันไปกันมา
จนสุดท้ายยามะพีก็เปิดออกสำเร็จ
ซึบาสะ : ทุกคน มาทำไรกันตรงนี้เหรอ
ทุกคนตะลึงไปตามๆกัน
จิน : เจ๊นะแหละทำไรของเจ๊อ่ะ
.
ซึบาสะ : ดูเหมือนทำกับข้าวรึไง ทำความสะอาดอ่างน้ำร้อนไงหล่ะ
คุซาโนะ : อารมณ์ไหนของเค้านะนั้น
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆพร้อมกัน ฟองสบู่เต็มอ่างไปเลยซึบาสะถือแปรงขัดพื้น
ทำท่ากำลังขัดพื้นอย่างเอาจริงเอาจัง
ยามะพี : (ใช้สายตาหรี่เล็ก)แน่ใจนะไม่ได้หนีตำรวจ แต่เป็นขัดอ่างน้ำอ่ะ
ทักกี้ : เออ เหอะน่า จะทำไรก็รีบๆเถอะนะ ตอนนี้เจ้าคิกับอึ้นไปก่อเรื่องเอาไว้ตำรวจเลยเอามาส่งน่ะ
ซึบาสะ : (แอบถอนหายใจพอทวนคำพูดทักกี้แล้วก็ทำหน้าตกใจ)หา !! ก่อเรื่องอะไรเหรอ!!!
โคคิหน้าตาบูดๆนั่งกางขาแบบนักเลงที่ห้องนั่งเล่น นากามารุทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสำนึกผิดตามปกติ
ทักกี้ยืนกอดอกหน้าตาเข้มๆ ซึบาสะมองหน้าทักกี้เหมือนเด็กๆมองผู้ใหญ่โกรธจัดๆ
ส่วนพวกหน่วยสืบข่าวก็ออกันเต็มประตูหน้าห้องนั่งเล่น
ทักกี้ : เอาหล่ะจะแก้ตัวไงหล่ะทีนี้ มีเรื่องขั้นถึงตำรวจเนี้ย ที่หอรับผิดชอบไม่ไหวนะ
ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาน่ะ
โคคิ : ก็ไม่ได้เป็นไรนี่ ก็แค่ถลอกนิดๆหน่อยๆ เพราะพวกตำรวจนะแหละ
ทักกี้ : เจ้านี่ นี่เตือนเพราะหวังดีนะ ยังมายอกย้อนอีก (ชักโกรธๆแล้วนะ)
โคคิ : (ลุกขึ้นหน้าตาไม่พอใจ) ใครขอร้องให้หวังดี นายเป็นใคร ยายยูโกะเจ้าของหอยังไม่พูดไรสักคำ
ซึบาสะหน้าเหรอ เอามือชี้หน้าตัวเอง ทักกี้หันมามองหน้าบูดสุดๆ
ทักกี้ : นี่นาย เอ้ย เธอ ดูเจ้านี่มันพูดสิ เธอไม่คิดจะว่าอะไรบ้างรึไง
ซึบาสะ : (พยักหน้าหงึกๆ) อืมๆ ถ้าคราวหน้าจะไปค้างโรงพักก็โทรกลับมาบอกก่อนนะ
ที่นี่เป็นห่วง
ทั้งโคคิ นากามารุ ทักกี้หน้าเหวอไปตามๆกัน พูดอะไรของเค้า
ทักกี้ : จะบ้ารึไง ไม่ได้ให้พูดแบบนี้(เว้ย) หมายถึงว่าห้ามปราม อย่าทำอีกไรเงี้ย!!
(ต้องสอนอีกนะคนเรา)
ซึบาสะ : อ๋อ!! เข้าใจและ (เดินไปจับไหล่โคคิ) คราวหน้าน่ะ อย่าทำอีกนะ
ครั้งต่อๆไปเค้าจะไม่ยอมปล่อยตัวออกมาอีกนะ เอ๋ แต่ว่า ปกติ เป็นเด็กแบบนี้
ต้องให้ผู้ปกครองไปรับไม่ใช่เหรอ (หันมาทำหน้าถามๆทักกี้)
ทักกี้ : เออใช่ (สงสัยเหมือนกัน) เมื่อกี้เค้าก็มาส่งเฉยๆไม่พูดไรสักคำ
คุณตำรวจน่ะ
โคคิ สลัดมือซึบาสะที่แตะไหล่ออกอย่างแรง
โคคิ : ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย หมดเรื่องแล้วใช่ม้าไปหล่ะ (แล้วก็เดินออกไป
ชนเจ้าพวกหน้าห้องกระจายไปหมด)
นากามารุที่ยังนั่งอยู่ ถูกทุกๆสายตามองเป็นคำถามกันไปหมด
นากามารุ : คือว่า แค่ตำรวจได้ยินชื่อของโคคิ เค้าก็ปล่อยพวกเราแล้วนะครับ
จิน : เหอ ไรจะขนาดนั้น เจ้านั้น มีอิทธิพลกระทั้งกับตำรวจด้วยเหรอ เวอร์ไปมั้ง
จุนโนะ : จะใช่รึป่าวนายนี่เดาไปเรื่อย
คาเมะ : ชื่อจริงเจ้านั่นมัน ทานากะ โคคิ เหรอ (ทำท่าทบทวนความคิด) อ้า!
นึกออกแล้ว
ทุกคนหันไปที่คาเมะพร้อมๆกัน
คาเมะ : ทานากะ เป็นชื่อนายตำรวจใหญ่ของกรมตำรวจไงหล่ะ พ่อฉันก็รู้จักน่ะ
เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเจ้าโคคินั่นน่ะเป็นลูกของเค้า !!
นากามารุ : อ้า ใช่ๆที่นั่นนะครับ แบบว่าพวกตำรวจเค้าถามโคคิว่าจะคุยกับพ่อรึป่าวไรทำนองนี้แหละครับ
คุซาโนะ : ไม่อยากเชื่อ หน้าแบบนั้นเป็นลูกคนใหญ่โตขนาดนั้น แถมเป็นคุณหนูอีกหน้าไม่ให้เลยนะ
ซึบาสะ : (เอามือตีหัวหมีคุ)นี่ ! อย่าดูคนแค่ภายนอกได้ป่าว (แอบฆ้อนทักกี้นิดๆ)
ทักกี้ : (ทำหน้าเจื่อนๆ) แต่ว่าไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ที่พ่อก็เป็นนายตำรวจใหญ่
แต่ลูกทำตัวเป็นอันธพาล
คาโต้ : โห พ่อลูกเดินคนละเส้นทาง สุดยอดเลย ศึกสายเลือด
ยามะพี : อย่าบ้าให้มันมากนักเลยนายนะ ว่าแต่ว่าไปทำอะไรกันรึ ถึงถูกตำรวจจับน่ะ
นากามารุ : ( ทำท่าอ้ำอึ้ง) ความจริงเป็นความผิดผมนะแหละที่ถูกตำรวจจับ
เราแค่ไปที่แหล่งมั่วสุมที่พวกเด็กแก๊งค์เค้าชอบไปกัน แล้วผมหนีไม่ทันโคคิเข้ามาช่วยเลยโดนจับไปด้วยกันน่ะ
ซึบาสะ : บ้าเหรอ ดีแล้วที่ โคคิมาช่วยนาย อย่างน้อยเจ้านั่นก็ยังมีใจมาช่วยนะ
แล้วถ้าไม่มีเจ้าคิป่านนี้อาจจะออกมาจากโรงพักไม่ได้ด้วยซ้ำ
ยามะพี : (มองซึบาสะด้วยสายตาเจ้าเล่ห์)นั้นสิ นายก็อยู่ต่างจังหวัดให้ผู้ปกครองมาก็คงลำบาก
พี่ยูเองก็ท่าทางกลัวตำรวจขนาดนั้นไปรับนายมาคงไม่ได้หรอกน่ะ
ซึบาสะทำหน้าแบบเบื่อๆเอาอีกแล้วเจ้านี่ ทักกี้เลยรีบตัดบทไป
ทักกี้ : เอาน่าไงก็รอดออกมาแล้ว แยกย้ายกันได้แล้วทุกคน
ก่อนไปยามะพียังหันมามองซึบาสะอีกนะ สุดๆจริงๆเจ้านี่
ซึบาสะ : (พูดเสียงอ้อมแอ้ม)ขอบใจนายน่ะที่ช่วยรับหน้าให้เมื่อเช้า
ทักกี้ : นายยังไม่หายโกรธฉันเหรอ ไง เรื่องที่ว่าโคคิน่ะ
ซึบาสะ : ก็นิดหน่อยแหละ ก็นายน่ะ ทำไมต้องตัดสินคนที่ภายนอกแบบนั้นด้วย
สงสารเจ้าคิมันไม่ใช่เหรอ เห็นมั้ยอย่างน้อยเจ้านั้นก็ไม่ทิ้งเพื่อนนะ
ทักกี้ : อืมๆ ฉันเข้าใจดี ต่อไปฉันจะมองคนดีๆนะสัญญา
ซึบาสะพยักหน้ารับรู้แล้วยิ้มออกมาทักกี้เดินไปเอามือกอดคอแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปพร้อมๆกัน
โคคิแต่งตัวออกไปข้างนอกอีกครั้งตอนเย็น นากามารุเห็นเข้าก็รีบลุกจากเตียง
นากามารุ : นี่นายจะไปไหนน่ะ!!
โคคิ : อย่ายุ่งนักเลยน่านายน่ะ ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน แล้วอย่าตามมานะ
เดี๋ยวจะก่อเรื่องอีก เกะกะที่สุด
แล้วโคคิก็เดินออกไป นากามารุไม่รู้จะทำยังไงดี เดินวนไปมาเหมือนเด็กๆแล้วก็ตัดสินใจไปเคาะห้องซึบาสะ
ซึบาสะ : มีอะไรท่าทางตื่นเชียวนะนายเนี้ย
นากามารุ : ทำไงดีหล่ะครับ โคคิออกไปอีกแล้วนะครับ แล้วพวกนั้นก็น่ากลัวทั้งนั้นเลย
มีแต่กินเหล้าสูบบุหรี่กันทั้งนั้นเลย
ซึบาสะ : หา ขนาดนั้นเลยเหรอ มันเป็นพวกไหนว้า( ทำท่าคิดๆ)
นากามารุ : ผมก็ไม่รู้นะครับ แต่ผมไม่อยากให้เค้าไปร่วมกับเจ้าพวกนั้นเลยจริงๆนะครับ
ซึบาสะพยักหน้าหงึกๆ ทักกี้ที่ผ่านมาพอดี ซึบาสะเลยเรียกไว้
ซึบาสะ : ทักกี้ นี่ๆไปด้วยกันหน่อนสิ
ทักกี้ : ไปไหน? จะไปไหนกันเหรอ
นากามารุก็หน้าตางงๆไปเหมือนกัน นั่นสิจะไปไหนกันเหรอ
ซึบาสะ : นายรู้ทางไปใช่ป่าว ที่พวกแก็งค์มันไปรวมตัวกันน่ะ
นากามารุพยักหน้างงๆ ทักกี้เองก็งงเหมือนกัน
ซึบาสะ : OK! งั้นเราไปตามเจ้าโคคิกลับมาด้วยกันเลยแล้วกัน ไปตามที่นั่นนะแหละ
ทักกี้+นากามารุ : หา!!!!
CHEPTER 12 END
TO BE CONTINUTE
|
