นากามารุ : จะดีเหรอครับ คุณยูโกะก็เป็นผู้หญิงไปสถานที่แบบนั้นน่ะ
ซึบาสะหันมามองขณะที่กำลังเปิดประตูรถ แล้วยิ้มแบบขำๆ คนอย่างเค้าเหรอน่าเป็นห่วง
ซึบาสะ : ไม่เป็นไร ทักกี้ก็ไปด้วย แล้วก็นะ เราเอารถไปนี่ ตีหัวเจ้าคิแล้วลากขึ้นรถกลับมาเลยเป็นไง
นากามารุ : ชอบพูดเล่นซะเรื่อย เลยนะเนี้ย
ทักกี้ : นั้นนะสิเอาจริงเหรอ (สีหน้าหวั่นๆ)
ซึบาสะมองหน้าทักกี้ เจ้านี่ ปอดแหกกว่าที่คิดนะเนี้ย
ซึบาสะ : เหอะน่า ฉันจัดการเอง สบายอยู่แล้ว
ทั้ง3คนขึ้นรถไป โทมะที่เพิ่งกลับจากที่บ้าน มาเข้าหอมองตามงง ๆ
โทมะ : ไปไหนกันนะ 3 คนนั้น
ยามะพีเดินถือแก้วน้ำจากในห้องอาหารมานั่งกินไปดูทีวีไปที่ห้องนั่งเล่น โทมะเห็นรูมเมทก็ทักทาย
ยามะพียกมือทักกลับไม่ได้พูดอะไร
โทมะ : พวกเจ๊ยูกับพี่ทักกี้ แล้ว เด็กต่างจังหวัดคนนั้นน่ะ ไรนะ อึ้นน่ะ ไปไหนกันเหรอ?
ยามะพี : (แทบสำลักน้ำออกมา) นายว่าไงนะ !! ใครไปไหน ?เมื่อไหร่?

แค่รู้เรื่องนี้ ยามะพีมีหรือจะพลาด แต่ว่าจะออกไปข้างนอกเวลานี้ แล้วให้ทันเนี้ยจะทำยังไงได้ ก็เลยตัดสินใจไปเคาะห้องจุนโนะ
ยามะพี : จุนโนะ!! นี่นายมีกุญแจสำรองรถของหอรึเปล่า
จุนโนะ : (งัวเงียมาเปิด ท่าทางจะนอนไปแล้ว)อะไรของนาย มีนะมี แต่ว่าพี่ยูไม่ให้เอามาใช้หรอกนะ
โทมะ : นั้นอ่ะเดะ นายจะทำอะไรของนายนะ ?
ยามะพี : ก็ตอนนี้ท่าทางพี่ยูจะไปตามเจ้าทานากะนะสิ แล้วคิดดูว่าอันตรายแค่ไหน นายไม่เป็นห่วงเหรอ
จุนโนะตาโตขึ้นมา หายง่วงไปเลย ยามะพีเก็กหน้าจริงจัง (แต่แอบดีใจนิดๆ วัตถุประสงค์หลักไม่ใช่เป็นห่วงหรอก แต่เป็นอย่างอื่น)
จุนโนะรีบเข้าไปในห้องค้นหากุญแจรถจนเจอ ดึงเสื้อแจคเกตมาคลุมชุดนอนลวกๆ
จุนโนะ : งั้นฉันไปด้วยนะ!!
ยามะพีพยักหน้า โทมะเห็นว่าน่าสนุกเลยขอไปด้วยอีกคน เสียงเอะอะของสามคน เล่นเอาจินกับคาเมะที่ดูทีวีอยู่สนใจ จินชะโงกหัวมาถาม
จิน : จะไปไหนกันน่ะ พวกนาย ดึกแล้วนะ
โทมะ : ไปตามพี่ยูช่วยทานากะไรนี่แหละ ยังงงเหมือนกัน
ทั้งคาเมะและจินกระโดดตัวปลิวท่าทางดีใจแปลกๆ
จิน+คาเมะ : ไปด้วยเดะ
ยามะพี : ถ้าจะไปก็รีบๆตามมาสิ เร็วๆเดี๋ยวไม่ทัน!!
คาเมะ : ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ป่าว (ตอนนี้อยู่ในชุดอยู่บ้านเต็มที่เสื้อยืดเกงขาสั้น)
จิน : อย่าบ้านักเลย จะแต่งหล่อไรนักวะ รีบไปเลย
คาเมะหน้าตาไม่มั่นใจแต่ก็รีบวิ่งตามๆไป ยามะพีกระโดดขึ้นนั่งที่คนขับ ทุกคนประจำที่พร้อมเพรียงจุนโนะที่นั่งข้างคนขับก็นึกอะไรขึ้นได้
จุนโนะ : เดี๋ยวก่อนนะ คือว่า โทโมฮิสะนายมีใบขับขี่รึเปล่านะ
ยามะพี : จะมีได้ไง ฉันอายุยังไม่เต็มดีเลย
ทุกคน : หา!!!
ไม่ทันซะแล้วยามะพีเข้าเกียร์เดินหน้าไปแล้ว รถกระตุกยึกยักเล่นเอาคนนั่ง ใจแป้วไปตามๆกัน
คาเมะ : อะไรกันขับเป็นรึเปล่า ฉันน่ะ ไม่อยากหน้าเสียโฉมนะจะบอกให้
จิน : ไม่เสียโฉมหรอก แค่ตายแค่นั้นแหละ ไอ้คุณหนู
คาเมะ : อะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละเว้ย นี่ แต่งตัวทุเรศแบบนี้ด้วย(ยังห่วงเรื่องนี้อีกนะคนเราน่ะ)
ยามะพี : เลิกเถียงกันสักทีได้มั้ย สมาธิคนขับรถเสียหมดกัน
โทมะ : เฮ้ยๆ!!! รถเลี้ยวเว้ยระวังหน่อยสิ
จุนโนะ : อ้านั่นไง รถพี่ทักกี้น่ะ ตามไปเร็วๆสิ
ยามะพีรีบเหยียบคันเร่งตามไปติดๆ ทักกี้มองจากกระจกหลังก็ตกใจร้องออกมา
ทักกี้ : เฮ้ย!! นั่นมันรถที่หอเรานี่นา!!
ซึบาสะกับนากามารุหันหลังไปมองพร้อมกัน
ซึบาสะ : จริงๆด้วย แล้วนั่นใครขับมาน่ะ เจ้ายามะพี........
เจ้านี่แสบจริงๆเอาอีกแล้วนะ ผลสุดท้ายก็มารวมกันที่หน้าทางเข้าคลับทักกี้กอดออกแบบไม่ค่อยพอใจที่เด็กๆตามกันมาเป็นพรวนซึบาสะ ถอนหายใจยิ้มๆ
ทักกี้ : นี่ตามมากันทำไม มันอันตรายนะรู้มั้ย ไม่ใช่ที่ๆสมควรมากันเลย
ซึบาสะ : (เอามือตีหลังทักกี้เบาๆ)เอาเถอะไหนๆก็มากันแล้ว ให้ทัศนศึกษาสักหน่อยจะเป็นไรไปเนอะ
ทุกคน : ใช่!!
ทักกี้ : (หน้ายักษ์)จะบ้ารึไง นี่ถ้าพ่อแม่เค้ารู้กันจะคิดยังไงที่นี่ไม่ใช่ที่ท่องเที่ยวนะ
ซึบาสะ : (เอามืออุดหู) เออ รู้น่า แต่ว่านะ ให้เห็นๆไปซะจะได้ไม่อยากรู้อยากเห็นมากๆไง อย่างน้อยก็มีเรามาด้วย ก็น่าจะปลอดภัยกว่า เกิดเจ้าพวกนี้ แอบหนีมากันเองจะน่ากลัวกว่านะ ใช่มั้ย
ทุกคน : ครับ !!(สามัคคีกันนักนะ เจ้าพวกนี้)
ซึบาสะ : งั้นเข้าไปกันเถอะ พวกเราลุย (ซึบาสะพูดเสียงสดใส ชูแขนขึ้นเหมือนผู้นำทีม)
ทักกี้ อ้ำอึ้งเจ้านี่ทำยังกับพาพวกนี้มาตีกันงั้นแหละ นากามารุหันมามองทักกี้ หน้าตาหวาดๆ
ทักกี้ : (พยักหน้าให้)เข้าไปกันเถอะ ไม่ต้องกลัวหรอก เจ้าพวกบ้าเนี้ย อาจจะช่วยอะไรบ้างก็ได้นะ

เข้ามาข้างในท่าทางทุกคนดูเก้กังๆตลกเป็นที่สุด คาเมะเกาะแขนจิน จินเกาะแขนโทมะ โทมะเกาะแขนยามะพี ยามะพีเกาะจุนโนะ จุนโนะเกาะหลังซึบาสะ (นี่มาเล่นรถไฟกันรึไงนะ)
บรรยากาศทุกคนมองกันแปลกๆ ซึบาสะใช้สายตากวาดไปรอบๆ แล้วก็ยิ้มมุมปากนิดๆ
ซึบาสะ : โธ่เอ้ยที่แท้ก็เป็นพวก ไซยามะงั้นเหรอ คิดว่าจะพวกที่น่ากลัวกว่านี้ซะอีก
จุนโนะ : (เหมือนได้ยินอะไร เงยหน้าขึ้นมองหน้าซึบาสะ)พี่ว่าอะไรรึเปล่า
ซึบาสะ : (ส่ายหน้ายิ้ม) เอาพวกนายน่ะ อย่ามายืนเกาะกันแบบเด็กๆเลย ไปนั่งที่เคาเตอร์บาร์สิ อยากดื่มอะไรก็สั่งไปเลยแล้วกัน
ทุกคนเดินตัวลีบๆผ่านกลุ่มเด็กแก๊งค์ที่มองกันเป็นจุดเดียว ซึบาสะเดินนำหน้าแบบไม่สะเทือนไรเลย ทักกี้เองก็ยังรู้สึกกลัวนิดๆด้วยซ้ำ นึกนับถือซึบาสะในใจที่ดูกล้าผิดมนุษย์เค้า
ยามะพี : พี่ยู สั่งอะไรได้บ้างหล่ะ ผมขอแบบนั้นได้มั้ย (ชี้ไปที่แก้วของคนมุมบาร์)
ทักกี้ : อย่าบ้าน่า นั้นมันบรั่นดีไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็เมาตายหรอก
ยามะพีทำหน้ามุ้ยๆ
จุนโนะ : งั้นโคล่ามีมั้ยครับ
จิน : ไมไม่สั่งนมสดไปเลยหล่ะ มาที่นี่ทั้งที เอาสาเกดีมั้ย
คาเมะ : เจ้าบ้านั่นนะ ก็ไม่ใช่แล้วเว้ย ว่าชาวบ้านเค้าตัวเองก็พอกันแหละ
ซึบาสะ : เอาเถอะอย่าเถียงกัน ฉันสั่งให้ก็แล้วกัน ขอเบียร์บัด ทุกคนเลยนะ
ทุกคนหันมามองซึบาสะเป็นตาเดียว ที่ดูชำนาญเป็นที่สุด โทมะถึงกับเผลอพูดออกมาเลย
โทมะ : เท่ห์จังเลย!!!……
ทุกคนได้เบียร์มาคนละขวด ท่าทางตื่นเต้นกันทุกคน จุนโนะ มองแบบไม่กล้าจะกิน ขอถือไว้เฉยๆก็แล้วกัน นากามารุพยายามมองหาโคคิ ทุกๆมุมในคลับ ซึบาสะดื่มเบียร์จากขวดแบบเคยชิน บาร์เทนเดอร์มองดูแบบสังเกต
บาร์เทนเดอร์ : ผมเคยเห็นคุณที่ไหนรึเปล่าครับ
ซึบาสะเงยหน้าขึ้นมามองนิดหน่อยก่อนยิ้มกลบเกลือน ยามะพีเองก็ท่าทางสนใจไม่แพ้กัน
ซึบาสะ : ไม่หรอกมั้งคะ ฉันเป็นผู้หญิงไม่ค่อยมาที่แบบนี้หรอก (แล้วก็เอามือดึงผมหน้าม้าที่ยาวๆมาปิดหน้า)
บาร์เทนเดอร์หน้าตางงๆก่อนรำพึงรำพันว่า ผู้หญิงเหรอเนี้ย ไม่บอกไม่รู้เลยนะ
ทักกี้ : เออ นี่ๆ เห็นโคคิกันบ้างรึเปล่า เฮ้ยเลิกกินก่อนได้มั้ย พวกนายน่ะ ซดกันใหญ่เลยน่ะ
ทุกคนลืมโคคิไปเลย (นี่แล้วมาทำไมกันยะ)
ซึบาสะ : นั้นนะสิ เจ้าโคคิมันหายไปไหนกันน่ะ
บาร์เทนเดอร์ : เอ๋หาใครหรือครับ
นากามารุ : เอ่อ เด็กผู้ชายที่มาเมื่อวานกับผมนะครับ พอจะจำได้มั้ย
บาร์เทนเดอร์ : อ้อ จำได้ รู้สึกว่า จะถูกลากไปหลังร้านนะครับ เอ่อ ผมว่า พวกคุณอย่าเข้าไปยุ่งจะดีกว่านะ โดยเฉพาะมีผู้หญิงมาด้วยแบบนี้ (ทำหน้ามองซึแปลกๆนิดหน่อย)

ทุกคนลุกจากเก้าอี้พร้อมกันทำไงดีหล่ะ หน้าตาตื่นกันทุกคน นากามารุไม่ฟังเสียงแล้ว ลุกขึ้น ไปคนแรกเลย ทุกคนทำท่าจะวิ่งตาม ซึบาสะเรียกไว้ก่อน
ซึบาสะ : ทุกคนถือขวดเบียร์ไปด้วย!!
ทุกคนทำหน้าเหรอ อะไรนะ ถือไปทำไมกัน แต่ก็ทำตามเหมือนเด็กๆเลย
ทักกี้ : นายจะให้ถือไปทำไมกันนะ
ซึบาสะ : ก็ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ทุบมันซะ ใช้สู้ได้ ก็แค่นั้นแหละ
โอ้ย!!!!! ชอคไปตามๆกัน จุนโนะกับคาเมะตัวแข็งไปแล้วทั้งคู่ (เป็นประเภทไม่สู้คนนะแหละ) นี่รุนแรงขนาดใช้ขวดเบียร์สู้กันเลยเหรอ สุดยอดจริงๆนะเจ๊ยู

ไปถึงทุกคนก็เห็นว่า โคคิถูกรุมซ้อมนอนอยู่ที่พื้น นากามารุ เข้าไปขวางแต่ว่า พวกนั้นทั้งน่ากลัวและเยอะกว่าก็ถูกจัดการไปด้วย โคคิยันตัวเองลุกขึ้นตะโกนออกมาด้วยความโมโห
โคคิ : หยุดนะ นายจะทำอะไร ปล่อยเจ้าอึ้นนะ ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับเจ้านี่สักหน่อย ทำร้ายกันทำไมเล่า
พูดแล้วก็ลุกขึ้นชก คนที่ทำร้ายนากามารุ แต่ก็ถูกพวกที่เหลือลอคแขนขา ซ้อมตามเดิม นากามารุก็ตะโกนออกมา
นากามารุ : พวกนายทำยังงี้ได้ยังไง ไหนว่าเป็นพวกเดียวกันไง
หัวหน้าแก๊งค์ : (ท่าทางกวนๆ) ใครจะไปเชื่อ เมื่อวาน แกน่ะ รอดจากตำรวจไปได้สบายๆ เป็นสายตำรวจใช่มั้ย คิดจะมาล้วงความลับพวกเราเหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยมั้ง
ซึบาสะที่ยืนอดกลั้นมานานก็ตะโกนออกมาบ้างเสียงดังจนทุกคนหันมามอง
ซึบาสะ : กลุ่มพวกแกก็งี่เง่าเต็มทนนะแหละ ทำร้ายได้ก็แค่เด็กม.ปลายที่ไม่มีทางสู้!!!
ทักกี้และทุกคนตาเหลือกค้างไปเลย ทำไมจะมากล้าหาญขนาดนั้น พวกตรงหน้านี่ก็น้องๆผู้ร้ายฆ่าคนทั้งนั้นเลยนะ เด็กแก๊งค์ล้วนๆแบบนี้ ทักกี้ที่เป็นแค่นักศึกษากับเด็กม.ปลายอีก4คนจะรับมือไหวเหรอ ถึงมีขวดเบียร์ก็เถอะ
หัวหน้าแก๊งค์ : เอ๋ ! แกเป็นใครผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่วะ ผมเผ้ายาวเชียวถึงจะเหมือนผู้หญิง แต่ก็ไม่น่ากล้าขนาดนี้ รึว่าจะเป็นกระเทย เฮ้ยพวกแกจัดการสิ
สั่งลูกน้องให้จัดการ โคคิที่ตอนนี้หมอบกับพื้นเงยหน้ามองแบบรู้สึกผิดสุดๆ ที่ลากทุกคนเข้ามาเอี่ยวด้วย
โคคิ : โธ่เอ้ย !! ยายยูโกะ บ้าจริงๆเลย
นากามารุ : โธ่พี่ยู
คาเมะ : จะทำไง ฉันสู้ไม่เป็นนะ
จิน : เออ ทำยังกับฉันเป็นงั้นแหละ 1ต่อ 1 พอทนหรอก แต่ว่า....
ยามะพี : ไม่รู้แล้วหล่ะ จะทำไงได้หล่ะลงรูปนี้แล้วนะ
โทมะ : ไม่น่ามาเลยน้า
ทักกี้ ไม่พูดอะไรกระแทกขวดเบียร์จนแตกเป็นคนแรก ซึบาสะ ยังคงจ้องเขม็งผ่านเส้นผมที่บังดวงตาเอาไว้
จุนโนะเดินมาบังซึบาสะเอาไว้
จุนโนะ : พี่ยู ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะดูแลพี่ยูเอง....
ซึบาสะ : (ยิ้มนิดๆ) คนที่ต้องพูดแบบนั้นน่ะ มันพี่ต่างหาก
จุนโนะทำหน้างง เด็กในแก๊งค์พุ่งตัวเข้ามาพร้อมมีดพกปลายแหลมคม ซึบาสะผลักจุนโนะออกจากวิถีทาง แล้วใช้เท้าเตะข้อมือมีดกระเด็นไปเลย แล้วล็อคคอจัดการอย่างง่ายดาย หัวหน้าแก๊งค์ถึงกับลุกขึ้นมอง
หัวหน้าแก๊งค์ : อ้อ เป็นพวกที่มีฝีมือกันหรอกเหรอ งั้นเล่นกันให้สนุกไปเลย
พวกที่เหลือเตรียมเข้ามาอีกแล้ว ซึบาสะ หันไปมอง ทักกี้ คราวนี้ จะให้จัดการคนเดียวคงไม่ไหวแล้วหล่ะ
ซึบาสะ : พวกนายก็เป็นผู้ชายกันนะ ดูแลตัวเองกันหน่อยแล้วกัน
ทักกี้ : เข้าใจแล้วน่า จริงๆเลยนะเนี้ย!! (หน้าแบบบอกบุญไม่รับเอาซะเลยนะ)
และแล้วก็เกิดการทะเลาะวิวาทกันจนได้ ถ้าเป็นไปได้ซึบาสะจะจัดการให้ทุกคน ฝีมือการต่อสู้ไม่ธรรมดาเอาซะเลย ทักกี้เองยังมองตาค้างหลายครั้ง หมอนี่ไปเรียนการต่อสู้แบบนี้มาจากไหนกันนะ หัวหน้าแก๊งค์ถึงกับตกใจ เมื่อเห็นซึบาสะ จัดการลูกน้อง แผ่ราบไปเป็นแถวๆ ซึบาสะ เสยผมที่ปรกหน้าขึ้นมานิดหน่อย เจ้าหัวหน้าแก๊งค์ถึงกับ ลืมตาเบิกค้างไปเลย แล้วพูดตะกุกตะกักออกมา

“แมงป่องแดงนี่นา!!!” มีแค่ทักกี้ และ ยามะพีที่ได้ยินคำพูดจากปากหัวหน้าแก๊งค์เท่านั้น พูดจบก็ทำท่ากลัวลนลานแล้ว ก็วิ่งหนีไป ซึบาสะเช็ดเหงื่อที่ซึมออกมานิดหน่อย ดูเท่ห์จัง เลย พวกเด็กๆมองกันตาปริบ ทักกี้เองก็ยังรู้สึกว่าเท่ห์จังเลย
ทุกคนกำลังจะเดินไปช่วยพยุงโคคิกับนากามารุ ที่หมอบอยู่ที่พื้นก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าร้าน
“ตำรวจมา” ทุกคนหน้าเหวอเอ๋อไปตามๆกัน แต่ซึบาสะหล่ะ ไม่สนใจอะไรเลย ติดสปีดกระโดดข้ามรั้วหลังร้านไปอย่างรวดเร็ว
จุนโนะ : โหสุดยอดเลย ไหนว่าจะปกป้องผมไง หนีก่อนคนแรกเลยนะ
โทมะ : อย่ามัวแต่พูดเลย เราก็รีบไปกันเถอะ
แล้วทุกคนก็วิ่งกระหืดกระหอบหนีตำรวจมไปตามๆกัน ไปหยุดที่สวนสาธารณะที่จอดรถทิ้งไว้ ทุกคนหันมามองหน้ากัน มอมแมมไปหมด มีลอยแผลถลอกปอกเปิกกันนิดๆหน่อย พอมองหน้ากันก็หัวเราะออกมา
ยามะพี : เพราะเจ้าทานากะ คนเดียวเลย เลยกลายเป็นพวกอัธพาลไปแป๊บนึง
จุนโนะ : แต่ก็สนุกดีนะ ไม่เคยตีกับใครแบบนี้เลย สะใจชมัดตอนตีหัวคนด้วยขวดเบียร์อ่ะ
คาเมะ : โรคจิตแล้วนะนายน่ะ แต่ยังเจ็บมืออยู่เลยที่ชกคนไปนะ
จิน : ช่างบอบบางนะนาย หัดสู้คนซะบ้างแหละดี แบบเจ๊ยูอ่ะเท่ห์สุดๆ ว่าป่ะ
ทักกี้ : เออ ว่าแต่ว่า แล้วยูโกะไปอยู่ไหนแล้วหล่ะ
ซึบาสะ : อยู่นี่ข้างบนนี่!!
ซึบาสะนั่งยองๆที่กิ่งไม้เหนือหัวทุกคน ขึ้นไปได้ยังไงหล่ะนั้น พูดจบก็กระโดดลงมา
ซึบาสะ : ทุกคนปลอดภัยดีนะ
ทุกคนพยักหน้าพร้อมเพรียง โคคิ ทำหน้าแบบสำนึกขึ้นมาบ้าง พอทำหน้าแบบนี้แล้วรู้สึกน่ารักขึ้นมามากเลยนะเจ้านี่
ซึบาสะ : โคคิ นายนะ รู้ถึงความห่วงใยของนากามารุบ้างรึยัง พวกนั้นน่ะ ไม่ได้มีความจริงใจให้นายแบบเจ้านี่หรอกนะ
โคคิ : รู้หรอกน่า ที่ทำไปก็แค่ประชดพ่อเท่านั้นแหละ พ่อบ้าดีแต่ทำงานไม่เคยสนใจฉันก็แค่นั้นเอง
ทุกคนทำหน้าแปลกไปตามๆกัน เจ้านี่เป็นเด็กขี้งอนสุดยอดไปเลย อุตส่าห์เข้าแก๊งค์อันธพาลเพื่อที่จะให้พ่อที่เป็นนายตำรวจสนใจเหรอเนี้ยคิดได้ไง
ซึบาสะ : งั้นขอโทรศัพท์นายหน่อยสิ
โคคิงง แต่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้โดยดี ซึบาสะ ค้นหาหมายเลขสักพักก็กดโทรออก
ซึบาสะ : สวัสดีคะคุณพ่อ คือว่าลูกชายมีเรื่องอยากจะพูดด้วยน่ะ (แล้วก็ยื่นให้โคคิไปงั้นแหละ)
โคคิตาโตด้วยความตกใจ ทุกคนก็เอ๋อไปหมด
โคคิ : เธอทำอะไรของเธอน่ะ ยายบ้า
ซึบาสะ : บ้าอะไรนายนะแหละที่บ้า มีเรื่องไม่เข้าใจก็คุยกันสิ แล้วก็อย่าไปประชดอะไรแบบนั้นมันทำร้ายตัวเองเข้าใจ้ เอ้าคุยกับพ่อนายซะ
โคคิรับมาคุยแบบเด็กๆแค่ได้รับสายน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาให้ได้ พ่อพูดกรอกตามสายเสียงดังเกรี้ยวกราดเหมือนเคย แต่ว่า เป็นคำพูดที่ดูห่วงใยทุกคำ ห่วงใยแบบที่ไม่เคยคิดมาก่อน น้ำตาก็ไหลออกมาจริงๆ นากามารุเองก็ร้องไห้ตามไปด้วย ทุกคนรู้สึกตื้นตันไม่แพ้กัน
โคคิรับคำจากพ่อนิดหน่อย แล้วก็วางหูไป หันมามองซึบาสะด้วยใบหน้ายิ้มกวนๆเช่นเคย คราบน้ำตายังอาบที่แก้ม
โคคิ : ฝากไว้ก่อนนะยายตัวแสบ แต่ก็ขอบใจ
ซึบาสะ ยิ้มแล้วชู2นิ้วตามสไตล์ ทุกคนพากันหัวเราะออกมา เตรียมตัวจะกลับกัน แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ยังค้างคาใจอยู่นิดหน่อย ไม่ใช่แค่ยามะพีเท่านั้น ทักกี้เองก็เหมือนกัน คนอื่นๆ คงไม่ทันสังเกต ที่หัวหน้าแก๊งค์นั้นเรียกซึบาสะว่า “แมงป่องแดง “ มันหมายถึงอะไรกันนะ
ทั้งทักกี้และยามะพีทำท่าจะอ้าปากถามแทบพร้อมกัน “ยูโกะ!!”
ซึบาสะหันไปตามเสียงที่เรียก แต่คนเรียกกลับไม่ใช่ทักกี้และยามะพี แต่เป็นใคร?
โทมะนั้นเองเดินตรงมาที่ซึบาสะสายตาแน่วแน่ ทุกคนก็มองตามด้วยความงง ซึบาสะยิ้มนิดๆ ไอ้นี่มีอะไรอีกหล่ะ
โทมะ : ผมตัดสินใจแล้ว ผมชอบยูโกะมากๆ ช่วยคบกับผมทีเถอะนะ
ทุกคนอ้าปากค้างไปตามๆกัน ซึบาสะหุบยิ้ม หน้าตานิ่งสนิทสุดๆๆๆ นี่มันเกิดอะไรกันเนี้ย!!!!

CHEPTER 13 END
TO BE CONTINUTE……………