|
ซึบาสะสวมชุดนอนที่เป็นชุดวอร์มมิดชิด หัวยังเปียกๆอยู่เลย ส่วนทักกี้หน้าซีดเสียวเหมือนเก็บกดเต็มที่
คุณยายถึงกับตื่นแล้วเข้ามาจัดการเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
คุณยาย : อะไรกันเนี้ยนี่ขนาดฉันยังไม่ทันไปไหนก็เกิดเรื่องกันซะแล้วเหรอ
แย่จริงๆเลย จะฝากฝังอะไรได้มั้ยเนี้ย เอาหล่ะ ฉันว่าฉันอยู่คอยคุมพวกเธอดีกว่า
เดี๋ยวจะเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นมาอีก
คุณยาย พูดจบก็เดินออกจากห้องรับแขกไป เด็กๆที่มาแอบฟังถึงกับกลิ้งโคโร่ไปมา
เมื่อคุณยายเปิดประตูออกมา ชนเข้า ทุกคนรีบจัดแถวให้เป็นระเบียบ เพราะรู้ดีว่าคุณยายดุเดือดขนาดไหน
คุณยาย : พวกเธอก็เหมือนกัน ทำไมไม่รีบไปนอนกัน รีบๆไปนอนกันได้แล้ว!!
เด็กๆบางคนได้ยินก็พากันไปนอนทันที เหลือ 3 แสบเมื่อกลางวันที่ยังอยากรู้อยู่
จิน : พี่ฉันนี่สุดยอดเลยนะเนี้ย แค่วันแรกก็จะจัดการยูจังซะแล้ว
โคยาม่า : ถึงจะดูห้าวๆแบบนั้นอ่ะเหรอ เห็นก็หมดอารมณ์แล้วนะ
คุซาโนะ : ฉันว่าใครจัดการใครกันแน่อ่ะ คนที่ร้องอ่ะ พี่ทักกี้ไม่ใช่เรอะ
แล้วทั้งสามคนก็ขนลุกไปตามๆกัน
ซึบาสะนั่งมองหน้าทักกี้ ที่ทำหน้าแปลกๆ ก่อนเขยิบตัวเข้ามาใกล้แบบประชิดตัวก่อนพูดเบาๆพอได้ยิน
2 คน
ซึบาสะ : นายเห็นหมดเลยใช่มั้ย
ทักกี้ : (ท่าทางขวัญหนีดีฟ่อ) ผมไม่คิดเลยว่า ยูโกะจะไปแปลงเพศมาแร้ว
ผม
..ไม่คิดเลย
ซึบาสะ : (ทำหน้าอึ้ง เป็นงั้นไป)ไม่ใช่ๆ เฮ้อ!! จะบอกนายได้มั้ยเนี้ย
ทักกี้ : หมายความว่าไง นายเป็นใคร (เปลี่ยนท่าทีไปเลย)
ซึบาสะ : เบาๆเดะ เอาเป็นว่านายจะต้องสัญญาว่าจะปิดเป็นความลับนะ
แล้วซึบาสะก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ทักกี้หน้าตาบูดทันที
ทักกี้ : แล้วนายเป็นไรกะยูโกะ แฟนก็ไม่ใช่ ไมต้องอยู่ด้วยกัน แล้วไมยูโกะต้องขอร้องนายด้วย
ซึบาสะรู้สึกเหมือนหมอนี่หึงยังไงก็ไม่รู้ สมควรบอกดีมั้ยเนี้ย
ซึบาสะ : เอาเป็นว่า ถ้านายอยากช่วยยูโกะก็ช่วยปิดเรื่องนี้ด้วย เพราะถ้าความลับแตกยูโกะก็จะไม่ได้หอพักนี้ใช่มั้ย
แล้วแต่นายจะตัดสินใจก็แล้วกัน วันนี้ฉันเพลียมากแล้วขอตัวไปนอนละกัน
ซึบาสะทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เพราะมั่นใจว่ายังไงยังไง ทักกี้ต้องเห็นแก่ยูโกะแน่ๆ
(ก็ดูรักซะขนาดนั้นนี่นะ) ทักกี้เองก็รู้สึกหมั่นไส้ซึบาสะ ที่ยูโกะให้ความไว้ใจและสนิทสนมขนาดนี้
แต่ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจเท่านั้น
ยูโกะ!! ตื่นได้แล้วนะ!!
ซึบาสะงัวเงีย แล้วก็พูดออกมาอย่างรำคาญๆ
ซึบาสะ : ยูโกะอยู่ห้องข้างๆไม่ใช่เหรอ
คุณยาย : ว่ายังไงนะ!!
ซึบาสะตารุกพรึบ ลืมไปนะเนี้ยว่าไม่ได้นอนที่อพาทเมนท์ แต่อยู่ที่หอของยูโกะ
รีบเอาผ้าห่มปิดจนถึงคอ เพราะตอนนี้ไม่ได้สวมบรานะสิ
ซึบาสะ : คุณยาย เข้ามาได้ไงเนี้ย!! (จำได้ว่าก่อนนอนล็อคกุญแจห้องแล้วนี่นา)
คุณยาย : นี่ฉันก็มีกุญแจทุกห้องนะแหละ วันนี้ทำไมไม่ไปปลุกเด็กๆหล่ะ เด็กบางคนตื่นสายเลยนะ!!
ซึบาสะ : (ทำหน้าแบบเบื่อๆ) อะไรกันคุณยาย เด็กที่มาอยู่หอพักต้องมีบริการปลุกด้วยเหรอ
น่าจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้วนะ
คุณยาย : ยายเด็กบ้า ! ถ้ายังงั้นฉันจะตามเธอมาทำไมยะ หอของเราไม่เหมือนหอทั่วๆไปหรอกนะ
การที่ให้คนดูแลหอเป็นผู้หญิงนะ ไม่เข้าใจเหตุผลรึไง
ซึบาสะ : (ทำหน้างง อืมนั่นนะสิ ทำไม?) คะ ทำไมคะ
คุณยาย : ก็เพราะเด็กผู้ชายที่มาอยู่ที่นี่ ต้องจากพ่อแม่ครอบครัวมา ไม่มีคนคอยดูแลเค้า
คนที่ดูแลได้ต้องมีความละเอียดอ่อนแบบผู้หญิง เธอต้องทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีดูแลเค้าสิเข้าใจมั้ย
แล้วดูสิมานอนหลับตื่นสายแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน
ซึบาสะ : ก็เป็นผู้ชายนี่หว่า (พูดเบาๆ)
คุณยาย : ว่าไงนะ
ซึบาสะ : อ้าค่าๆ ทราบแล้วคะ จะไปเดี๋ยวนี้หล่ะคะ (แก่แล้วยังหูดีอีกนะ)
ซึบาสะลากหัวยุ่งไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วลงไปข้างล่าง ห้องอาหารมีแม่ครัวคอยช่วยเตรียมอาหารสำหรับเด็กที่
สั่งอาหารรวมกับค่าพักด้วย ซึบาสะเองก็ต้องช่วยดูแลไปด้วยตามหน้าที่ แต่ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาไม่ขาด
ผู้หญิงไรอ่ะ ตัวสูงกว่าที่คิดอีก ใช่ๆคิดว่าจะตัวเล็กๆน่ารักนะ ใส่ชุดวอร์มด้วยแหละ
ไม่มีเสน่ห์เอาเลย หัวก็ยุ่งๆ ไม่ดูแลตัวเองเลยนะ เป็นผู้หญิงแบบไหนกันเนี้ย
ซึบาสะรู้สึกรำคาญจริง ถ้าเป็นตัวเค้าเมื่อก่อนคง ฆ่าเรียงตัวไปแล้ว แต่ตอนนี้ขอแค่หันไปตวาดจะได้มั้ยเนี้ย
แต่ก็ได้แค่หันมายิ้มหวานให้ทุกคน ซึ่งพากันขนลุกไปตามๆกัน จุนโนะที่กินข้าวไม่สนใจอะไรเลย
ซึบาสะรู้สึกว่าเป็นเด็กที่เงียบจริงๆเลยนะ
ซึบาสะ : จุนโนะคุง เติมข้าวหน่อยมั้ย
จุนโนะ : ผมอิ่มแล้วครับ (เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเก็บกระเป๋าเดินออกไปเลย)
ซึบาสะหน้ามุ้ยเป็นเด็กที่ไม่น่ารักเอาซะเลย ทักกี้เดินเข้ามาในห้องอาหาร
ซึบาสะ : นายทักกี้ นายทำให้ฉันโดนยายด่าเลยนะ ไมไม่บอกวะว่า ต้องไปปลุกเด็กบางคนด้วย
ทักกี้ : (จริงๆจงใจแกล้ง) อ๊ะ!! โทดทีฉันลืมไป (แอบยิ้มสะใจนิดหน่อย)
จิน : หวานกันแต่เช้า เมื่อวานก็อาบน้ำด้วยกันนะ ก้าวหน้าจังอิจฉาอิจฉา
ทักกี้กับซึบาสะหันมามองตาเขียว ซึบาสะแกล้งทำทัพพีตักข้าวหล่นใส่หัวจิน
ตัวพูดมาก
จิน : ไรเนี้ย ยูจังแค่นี้ก็ทำเป็นเขินนะ
ซึบาสะ : บ้าพูดไรไม่รู้ (ไอ้เด็กเปรต น้องใครฟ่ะ)
เด็กผู้ชายหน้าสวยนั่งหัวโต๊ะอีกฝั่ง จ้องไม่วางตามาที่ซึบาสะ ซึบาสะรู้สึกผิดสังเกตเลยเอ่ยปากถาม
ซึบาสะ : จะเอาข้าวเพิ่มเหรอจ๊ะ
ยามะพี : จำผมไม่ได้เหมือนกันเหรอ พี่ยู รู้สึกว่า กลับมาจะความจำเสื่อมไปเลยนะ
ซึบาสะเหงื่อเริ่มซึมอีกแล้ว เอาอีกแล้วนะยายยูโกะ มีญาติตั้งกี่คนเนี้ย
ไม่บอกข้อมูลกันบ้างเลย จะหาทางดิ้นไปได้แค่ไหนกันเหอะ คิดแล้วก็ยิ้มแหยๆออกมา
ทักกี้เห็นท่าไม่ดี เลยแอบกระซิบบอก
ทักกี้ : คนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของยูโกะ ชื่อ ยามชิตะ โทโมฮิสะ
ซึบาสะ : แหม่ โทโมะคุงใช่ป่าว ทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ หึหึ (ลื่นเชียวนะ)
ยามะพี : (เอียงคอทำหน้ายิ้มๆ) พี่ยู ชอบเรียกผมว่า ยามะพีมากกว่าไม่ใช่เหรอ
ไม่เคยเรียกโทโมะสักหน่อย
ซึบาสะ : (เอาจนได้ ไอ้เด็กคนนี้จ้องจะจับผิดป่าวเนี้ย) แหม่ๆ นานๆเจอกันทีพี่ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
ยามะพี : ถามจริงๆเถอะ คุณน่ะพี่ยูจริงป่าวเนี้ย
ซึบาสะกับทักกี้หน้าถอดสีไปพร้อมๆกัน ยามะพีนี่น่ากลัวจริงๆเลยนะ
จิน : นายอ่ะ ยังโกรธที่คุณตายกหอนี้ให้ยูจังละสิ ก็เลยจ้องจะจับผิดเค้า
เลิกทำตัวอย่างงั้นสักทีเหอะมันไม่สุภาพกับผู้หญิงนะเฟ้ย ถึงยูจังจะไม่เหมือนผู้หญิงก็เหอะ
(อ้าวไอ้นี่)
ซึบาสะกับทักกี้อยากจะจูบน้องชายคนนี้จริงๆ พูดได้ดีมากๆเลย ถึงตอนท้ายๆจะแอบแขวะก็เถอะ
ยามะพีรู้สึกเสียหน้านิดหน่อยที่มีคนรู้ทัน
ยามะพี : เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่เห็นว่าทำไมคนสืบทอดต่อหอพักต้องเป็นผู้หญิงด้วย
ในเมื่อก็ทำหน้าที่ไม่เห็นจะดีเลย ตื่นก็สาย (พูดจบก็ถือกระเป๋าเรียนพาดบ่าออกไป)
เมื่อหมดช่วงเวลาอาหารเช้าซึบาสะได้พักสักที งานดูแลหอก็หนักเอาการ ดีแต่ไม่ต้องทำความสะอาดกับเตรียมอาหารเอง
เพราะมีแม่บ้านคอยทำแต่ว่าแค่ดูแลเด็กในหอ ยังกับลูกๆ(ลิง) ก็เหนื่อยแย่แล้ว
เด็กส่วนใหญ่ในหอเป็นเด็กมัธยม ท่าทางทักกี้เองน่าจะจบมัธยมแล้วนะซึบาสะจึงถาม
ซึบาสะ : นายเรียนอยู่เหรอ
ทักกี้ : อืม วิศวม.โตเกียวปี2
ซึบาสะ : โห!!! โคดเก่งอ่ะ เอ๋! ?ไมนายต้องมาอยู่หอที่นี่อ่ะไมไม่ไปอยู่ใกล้มหาวิยาลัยหล่ะ
ทักกี้ : พ่อแม่ฉันทำงานอยู่ที่อังกฤษ อยู่ที่นี่ยังไงก็ต้องอยู่หอหรืออพาทเมนท์
แล้วครอบครัวฉันสนิทกับครอบครัวทางคุณยายของยูโกะ ก็เลยมาอยู่ที่นี่ คอยช่วยคุณยายไปด้วยไง
ซึบาสะ : (เอามือท้าวคาง)รอยูโกะไปด้วยหล่ะสิ
ทักกี้ : (หน้าแดงนิดหน่อย)ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย
ซึบาสะมองหน้าทักกี้ หมอนี่หล่อก็หล่อ บ้านก็รวยการศึกษาก็ดี แถมฉลาดด้วย
อะไรจะเพรียบพร้อมขนาดนั้นนะ ยูโกะจังยังไงก็ต้องเลือกหมอนี่แน่ๆ ชักหมั่นไส้ขึ้นมา
ซึบาสะ : แต่โทษทีนะ ที่ฉันมีโอกาส อยู่ใกล้ยูโกะจังมากกว่า (พูดยั่วขึ้นมาซะงั้นแหละ)
ทักกี้ : (หันมามองตาขวาง)อืมๆ ว่าแต่ว่ายูโกะเค้าสวยมั้ยอ่ะ ตัวจริงๆอ่ะ
ซึบาสะ : โอ้ย สุดยอดเลยหล่ะ สวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆมองใกล้ๆตอนหลับนะสุดบรรยาย
ทักกี้ : (หน้าตาตื่น)เฮ้ย แกเคยนอนกับยูโกะด้วยเหรอ เจ้าบ้าฉวยโอกาสนี่นา
ไหนบอกว่าไม่ได้มีอะไรกันไง
ซึบาสะ : (ยิ้มเยาะๆ) ฉันไม่เคยเริ่มก่อนนะ ยูโกะเค้ามาเอง
ทักกี้ดึงคอเสื้อซึบาสะทำท่าจะชกกัน คุณยายเข้ามาพอดี
คุณยาย : ทำอะไรกันน่ะ นี่เมื่อคืนก็ทีนึงแล้วนะ ทักกี้ทำไมท่าทางไม่สุภาพเลย
ยูโกะก็เหมือนกันยังกับเด็กผู้ชาย
ซึบาสะ : (จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเข้าที่)ขอโทษคะ คุณยายมีอะไรเหรอคะ
คอร์สสำหรับการเตรียมตัวเป็นกุลสตรีวางเต็มโต๊ะ ให้ซึบาสะเลือก ซึบาสะหน้าเหรอ
คุณยาย : ยังไง เธอก็ต้องเตรียมตัวเพื่อเป็นเจ้าสาว ช่วงเวลาว่างๆ ก็น่าจะไปเรียนอะไรพวกนี้บ้าง
อะไรเนี้ย จัดดอกไม้ ใส่กิโมโน ชงชา เล่นโกโตะ รำพัดญี่ปุ่น บ้าบอคอแตก
ใครจะไปเรียนลง ซึบาสะหน้าเจื่อนๆ ทักกี้แอบขำ ซึบาสะนึกขึ้นได้จึงพูดออกมา
ซึบาสะ : คือว่า ผม เอ้ย หนูอยากเรียนทำอาหารมากกว่านะคะคุณยาย
คุณยาย : หา !
ซึบาสะ : ทำอาหารก็ดีไม่ใช่เหรอคะ เตรียมความเป็นกุลสตรีไงคะ
คุณยายยิ้มๆออกมา
คุณยาย : เข้าใจแล้ว เชื้อพ่อเธอนี่รุนแรงนะ คงอยากเป็นแบบพ่อสินะ
ซึบาสะลืมตัวไปเอามือปิดปาก เรื่องของพ่อ ยูโกะย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามพูดเด็ดขาด
เพราะคุณพ่อเป็นแค่พ่อครัวจนๆในตอนนั้นตระกูลของคุณแม่จึงรับไม่ค่อยได้
แต่คุณยายนะไม่เท่าไหร่ คุณตาสิโกรธเป็นฝืนเป็นไฟไปเลย คุณยายไม่ได้ว่าอะไร
และยังบอกให้ทักกี้ช่วยหาที่เรียนให้อีกด้วย พอดีวันนี้ทักกี้ไม่มีเรียนจึงขับรถพาซึบาสะไปหาที่เรียน
แต่หน้าตาดูไม่ดีเอาเลย บูดซะไม่มีอ่ะ
ซึบาสะ : นายเป็นไรอ่ะ ไม่พอใจให้ฉันไปรถเมล์ก็ได้นา
ทักกี้ : ป่าว แค่นี้ฉันขับไปส่งได้น่า (หน้ายังบึ้งอยู่)
ซึบาสะ : ถ้านายเหนื่อยฉันขับให้ก็ได้นะ
ทักกี้ : ป่าว
.ไม่ได้เหนื่อย
นายนอนกับยูโกะจริงๆนะเหรอ
ซึบาสะได้ยินแค่นั้นก็ฮาแตก หมอนี่ยังติดใจเรื่องนี้อยู่นี่เอง
ซึบาสะ : เจ้าบ้าเอ้ย ยูโกะอ่ะ เค้าไม่เคยสนใจฉันหรอก แล้วเค้าก็เป็นกังฟูนะจะบอกให้
เข้าใกล้ยังยากเล้ย ที่ว่านอนด้วยนะ เค้าชอบละเมอ มานอนที่ห้องฉัน ไม่มีอะไรกันจริงๆหรอก
ทักกี้ : (หน้าตาดีใจสุดๆ)ยังงั้นเองเหรอ น่าอิจฉาจังเลย
ซึบาสะ : อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ (ยั่วอีกแระ)
ทักกี้ : นายนี่มันน่าจริงๆเลย
ทักกี้ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เค้ารู้สึกสนิทกับซึบาสะไปได้ทั้งๆที่สร้างเรื่องน่าตกใจให้เค้าหลายต่อหลายอย่าง
ซึบาสะเองก็เหมือนกัน รู้สึกว่าหมอนี่ น่ารักดี แถมยังมีน้ำใจคอยช่วยเหลือเค้าอีกด้วย
อาจจะเป็นเพราะยูโกะก็ได้ที่ทำให้ทั้งคู่ได้โคจรมาพบกัน และเป็นเพื่อนกัน
ทักกี้ : เออว่าแต่ว่านะ นายระวังยามะพีหน่อยก็ดีนะ หมอนี่อันตรายน่าดู
ซึบาสะ : ทำไมเหรอ ก็หน้าตาน่ารักดี ท่าทางไม่มีพิษมีภัยสักหน่อย
ทักกี้ : นายนี่มองโลกในแง่ดีจัง มิน่ายูโกะถึงใช้นายได้ ยามะพีก็เป็นหลานคนนึงนะ
แล้วท่าทางเค้าจะอยากได้หอพักนั้นมากๆเลยด้วย ถ้ายูโกะไม่ได้ คนต่อไปที่มีสิทธิ์
ก็เป็นหมอนั้นแหละ
ซึบาสะ : โห ! น่ากลัวขนาดนั้นเลย เพราะยูโกะเป็นผู้หญิงใช่มั้ย ถึงได้ดูแลหอพักน่ะ
ทักกี้ : ก็มีส่วน แต่ว่า ยามะพีก็ได้มรดกส่วนอื่นไปเหมือนกันนะ จุนโนะเองก็เหมือนกัน
พอพูดถึงจุนโนะ ซึบาสะก็นึกถึงหน้านิ่งๆเย็นชานั่นขึ้นมา
ซึบาสะ : น้องชายที่เหมือนเด็กแช่แข็งนั้นเหรอ อืมๆ
ทักกี้ : จุนโนะก็เป็นงี้มาตั้งนานแล้วแหละ ไม่ค่อยยุ่งกับใครเลย เด็กในหอยังไม่เคยคุยด้วยเลย
ซึบาสะ : นั้นสิ ใครจะเหมือนน้องชายนายนี่เนอะ พูดไม่หยุด
ทักกี้ : ไอ้เจ้านั่นนะ ขอไว้คนละกัน แต่ว่าก็ต้องระวังเหมือนกันนะ ที่หอก็มีเด็กอันตรายเยอะเหมือนกัน
มีทั้งพวก 3 K ไว้เจอก็จะรู้เมื่อวานก็เจอไปคนนึงแล้วนี่ อืมแล้วก็ที่สำคัญฉันว่าระวังยามะพีไว้หล่ะดีที่สุด
หมอนั้นมีส่วนได้ส่วนเสีย ถ้ารู้คงอันตรายสุดๆแหละ
ซึบาสะ : เอาเถอะ ถ้านายคอยช่วยฉันก็พอทน คนอื่นก็ไม่สมควรรู้ทั้งนั้นหล่ะ
อืมๆแวะร้านกุญแจหน่อยสิ
จะซื้อกลอนไปติดที่ห้องหน่อยน่ะ
ทักกี้ : อะไร ต้องเพิ่มกลอนเลยเหรอ
ซึบาสะ : กันไว้ก่อน เมื่อเช้าคุณยายก็เข้ามาซะเฉยๆ ไม่ได้เตรียมตัว ขนาดในห้องยังไม่ปลอดภัยเลย
ซึบาสะรู้สึกว่า ถ้าเป็นผู้หญิงจริงๆมาอยู่ในดงผู้ชายยังจะปลอดภัยซะกว่า
ผู้ชายที่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงมาอยู่ในดงผู้ชายซะอีกนะ
CHEPTER 3 END
TO BE CONTINUTE
|
