ซึบาสะ : ตื่นๆๆ บอกว่าให้ตื่น ไงเล่า
ซึบาสะ ดึงผ้าห่ม ด้วยความรุนแรง จนคุซาโนะ ที่ตัวห่อหุ้มเอาไว้ กลิ้งคลุกๆ ตกลงจากเตียงลงมากองกับพื้นหน้าตาเหย เก เสร็จจากรายนี้ เดินต่อไปยังเตียงที่2 ที่ยังคุมโปงอยู่ เปิดผ้าห่มขึ้นอย่างเบื่อหน่าย อ้าวไม่พบตัว
ซึบาสะ : อ้าว !! หายไปไหนอ่ะ (ก้มๆหาๆ อยู่ที่พื้นข้างๆเตียงนั้นเอง)
พยายามปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น จัดการเตะไปทีนึง ได้ผล สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที
คาโต้ : อะไรเนี้ย !! ร้ายกาจชมัดอยู่ดีๆก็เตะ (เอามือจับก้นที่โดนเตะ หน้าตายุ่งๆ)
ซึบาสะ ไม่สนใจเดินไปยังเตียงที่ 3 ต่อเลย นี่คลุมโปงอีกคน หนังสือเด็กกองเต็มหัวเตียง ซึบาสะถลกแขนเสื้อทำท่าจะจัดการอีกคน เจ้าของเตียงลุกพรวด ออกมาจาผ้าห่ม
โคยาม่า : (ดึงหูซาวน์เบาท์ที่ฟังอยู่ออก) ตื่นนาน แล้ว ไม่ต้องมาปลุกหรอกน่า (ยิ้มมุมปากนิดๆ)
ซึบาสะ : (ยิ้มเกร็งๆ)ตื่น แล้วก็ยังนอนอยู่อีก ทำไมเล่า!!
สิ้นเสียง 3K แตกกระจาย รีบวิ่งไปจัดการตัวเองทันที ก่อนที่ซึบาสะจาอาลาวาด มากไปกว่านี้ ซึบาสะถอนหายใจเหือกๆ นี่แค่จัดการเด็กๆในช่วงเช้าก็จะบ้าตายอยู่แล้วนะ ถ้าเป็นยูโกะ คง อาลาวาดยิ่งกว่าเค้าหลาย100เท่า ซึบาสะ นั่งแบบหมดแรง

ที่ห้องอาหาร เด็กในหอกินข้าวเช้ากันตามปกติ ทักกี้ แบกหนังสือ กับกระเป๋าเข้ามาในห้องอาหาร
ทักกี้ : หน้าตาดู ไม่ค่อยสบายเลยนะ
ซึบาสะ : (พยักหน้าหงึกๆ)ก็แหงแหละ คิดว่าปลุกเด็กแค่บางคน นี่เล่นให้ปลุกเกือบทั้งหอมั้ง แล้วไอ้3Kนี่สุดยอดเลย
ทักกี้ : (ขำ) นั้นนะสิเนอะ แล้ว3คนนั้นก็อยู่ห้องเดียวกันอีกนะ
ซึบาสะ : เออ เบื่อไปเลย ทั้งหอ มีจุนโนะคนเดียวมั้งที่ไม่ต้องปลุกเนี้ย เฮ ! นี่นายจะไปเรียนเหรอ
ทักกี้ : อืมใช่แล้ว วันนี้มีเรียนนะ
ซึบาสะ : (ทำหน้าเศร้า) ยังงี้ ฉันต้องสู้รบปรบมือกับเจ้าพวกนี้คนเดียวเหรอเนี้ย!!
ทักกี้ : (ยิ้ม) ตอนนี้ก็อยู่ตัวแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันไปก่อนนะ
ซึบาสะทำท่าโบกมือ แบบไม่อยากให้ไปนัก
จิน : แหม่ๆ ทำท่ายังกับข้าวใหม่ปลามัน ไม่อยากจากกันเลยนะ
คุซาโนะ : อย่าง ยูจังมีความเป็นผู้หญิงซะที่ไหนกันเล่า
คาโต้ : ใช่ๆ เมื่อเช้าก็เตะมาได้ แรงยังกับผู้ชายแนะ
โคยาม่า : นั้นเดะ เสียงดังได้ทุกเช้า น่าเบื่อชมัดเล้ย
ซึบาสะ : (หันควับ)ที่ต้องดังเนี้ย เพราะใครกันนะ!! แล้วยังไม่รีบกันอีกเหรอ เดี๋ยวก็ไปรร.สายกันหรอก
ซึบาสะตวาด จนเด็กๆรีบกินข้าวกัน จินรวมตัวกับ3K แล้วนี่ น่าฆ่าเป็นที่สุดในความคิดของซึบาสะ พอหันหน้ามาอีกทางก็เห็นยามะพีนั่งมองอยู่ด้วยสายตาไม่ไว้วางใจนัก ซึบาสะต้องยิ้มเกร็งๆอีกครั้ง หมอนี่คนเดียวเลยที่ไม่มีทีท่าจะไว้วางใจสักครั้ง
โทมะ : วันนี้ มีการบ้านอะไรบ้างป่าวอ่ะ โทโมฮิสะ เฮ!! โทโมฮิสะ
ยามะพี : ได้ยินแล้ว มีอะไรก็เปิดดูเอาในกระเป๋าไป
โทมะ : (มองตามไปที่สายตาของยามะพี) นายนี่ ทำไม ทำท่าไม่ค่อยพอใจ พี่สาวนายจนออกนอกหน้าขนาดนั้นนะ
ยามะพี : (ละสายตาออกมา) ก็นายดูสิ ท่าทางเค้าหน้า เนี้ย ไม่คุ้นสักนิด ไม่เข้าใจเลยว่าคุณยาย เชื่อว่า เป็นพี่ยูได้ยังไง
โทมะ : ตอนนั้น นายก็ 6-7 ขวบเองจำหน้าคนได้แม่นขนาดนั้นเชียวเหรอ คิดมากไปได้ พี่เค้าออกจะดูแปลกๆไปหน่อยก็เถอะนะ แต่ว่า เค้าก็ทำงานดีไม่ใช่เหรอ
ยามะพีทำหน้าแบบไม่ค่อย พอใจที่โทมะ ไม่เห็นด้วย แย่งกระเป๋าหนังสือที่โทมะจะเอาไปเปิดเพื่อเอาการบ้านมาลอกไป โทมะ ต้องรีบเดินตามออกมา
ซึบาสะ : ไปเรียนแล้วเหรอ ยามะพี (ทำหน้ายิ้มเสแสร้งเต็มที่)
ยามะพีทำหน้าแบบเบื่อๆไม่สนใจ เดินชนไหล่ออกไปเลย ซึบาสะหุบยิ้มแอบเอากำปั้นชกมือตัวเองเบาๆ พอดีโทมะเดินตามมาอีกโทมะยิ้มให้ซึบาสะ ซึบาสะต้องแกล้งเก็กหน้ายิ้มอีก พอ 2 คนเดินจากก็ทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจนัก ไอ้ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เอาใจยากชมัดเลยนะเนี้ย พอดีกับจุนโนะกำลังจะไปเรียนด้วยอีกคน ซึบาสะเห็นก็เลยเรียกเอาไว้
ซึบาสะ : อ๊ะ ! วันนี้ไม่กินข้าวเช้าเลยนี่นา ไม่กินก่อนเหรอ
จุนโนะไม่ตอบอะไรได้แต่ส่ายหน้านิ่งๆ ก่อนเดินออกไปเฉยๆ ซึบาสะทำหน้าหนักใจ น้องชายคนนี้ก็พูดยากเย็นจริงๆ ตั้งกะมาอยู่ที่นี่คุยกันนับคำได้ ยังปวดหัวไม่ทันหาย จินก็วิ่งเอากระเป๋ามาตีก้นซึบาสะก่อนวิ่งออกไป
จิน : ไปเรียนก่อนนะเจ๊ยู เย็นนี้เจอกัน
ซึบาสะกำลังจะด่าออกไป 3K ก็วิ่งตามออกไป
โคยาม่า : อยู่หอเฉยๆอ่ะ ก็หัดดูแลทรวดทรงบ้างนะเจ๊
คุซาโนะ : ช่ายๆ จาได้ดูเป็นผู้หญิงหน่อย
คาโต้ : จริงด้วยๆ
ยังไม่ทันจะอ้าปากด่า มันก็วิ่งหายไปกันหมดแล้ว ทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจแล้วก็ยิ้มออกมา ออกจะวุ่นวาย แต่ชีวิตก็ไม่เหงาดีนะ เฮ้อ!!

ช่วงบ่ายซึบาสะมีคอร์สเรียนทำอาหารที่สมัครเอาไว้ คุณยายอนุญาติให้เอารถไปใช้ได้ซึบาสะขับรถไปเรียนอย่างอารมณ์ดี เพราะที่เรียนทำอาหารนี้เป็นที่เดียวในตอนนี้ที่เค้าจะสามารถเป็นผู้ชายจริงๆได้สักกะที
ผู้หญิงหน้าตาสวยเหมือนนางแบบ สวมชุดนร.แบบสูทกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ ท่าทางเปรียวจี๊ด ร้องแบบเอาแต่ใจสุดๆ
สาวเปรี๊ยว : นี่ ยามาชิตะ วันนี้ก็เลิกครึ่งวันแท้ๆ ไหนบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไงหล่ะ
ยามะพี : ขอก่อนเลยนะ วันนี้อ่ะ ไม่มีอารมณ์ เธออย่ามายุ่งกับฉันได้ป่าว (ท่าทางเบื่อมากๆ)
สาวเปรี๊ยว : ใจร้ายที่สุด นี่ถ้าฉันไปชอบคนอื่นขึ้นมา นายจะว่าไงหล่ะ
ยามะพี : (ไม่มีทีท่าสนใจ)ก็แล้วแต่เธอเดะ
สาวเปรี๊ยว: (ไม่พอใจมากๆ ออกจะงอนๆ)เดี๋ยวเถอะ !! อ๊ะ!!ผู้ชายคนนั้นดูเท่ห์จังเลย
ยามะพีหันไปมอง อย่างเบื่อๆ ปนรำคาญนิดๆ แล้วก็ต้องชะงัก ก็คนที่สาวคนนี้ชมว่าเท่ห์อ่ะ พี่ยูไม่ใช่เหรอ ซึบาสะกำลังเก็บของที่ท้ายรถ กำลังจะกลับจากเรียนทำอาหารพอดี ยามะพีมองอย่างพิจารณา จริงซะด้วย พี่ยูของเค้าตอนนี้จะว่าไปก็ดูเท่ห์แล้วก็เหมือนผู้ชายมากจริงๆ ยามะพีหันไปมองหน้าสาวที่มาด้วยแล้วก็เหมือนคิดอะไรออก
ยามะพี : เธอลองไปชวนหมอนั้นเดท แล้วขอเบอร์มาหน่อยสิ
สาวเปรี๊ยว : หา !!

ซึบาสะ เก็บของเรียบร้อยแล้วสวมแว่นกันแดดสีชาเตรียมตัวกลับหอ แต่ก็ต้องสะดุดกับสาวสวยหน้าหวานที่มายืนยิ้มให้ ตามธรรมชาติผู้ชายก็ต้องยิ้มตอบไปตามธรรมดา
สาวเปรี๊ยว: สวัสดีคะ ชื่ออะไรเหรอคะ คุณดูเท่ห์จังเลย ฉันอยากรู้จักนะคะ
ซึบาสะ : เอ้อ ....อืม !! (เจอสาวใจกล้าบุก แถมเป็นสาวมัธยมอีกก็ประหม่าเล็กน้อย)
ยามะพีที่แอบดูสถานการณ์อีกฝากถนน ท่าทางลุ้นน่าดู
โทมะ : อ้าว!! ยูโกะจัง มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ
โทมะเข้ามาได้จังหวะเหมาะพอดีจริงๆ ซึบาสะรีบเอามือกอดอก เพราะตอนนี้ไม่ได้สวมบราเอาไว้ แต่ชุดที่ใส่อยู่เป็นเชิตที่ทับเสื้อยืดเอาไว้ คงทำให้ไม่สังเกตเห็นนักนะ ยามะพีรู้สึกเหมือนกับผลาดโอกาสเด็ดไปเลย พอดีกับที่ซึบาสะหันไปเห็น ยามะพีที่ฝั่งตรงข้ามพอดี เลยพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
ซึบาสะ : อ้อ พี่มาเรียนทำอาหารที่นี่นะจ๊ะ ช่วงบ่ายๆน่ะ
โทมะ : (โทมะพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันมาทางสาวเปรี้ยว)อ้าว เธอห้อง2ที่เป็นแฟนโทโมฮิสะไม่ใช่เหรอ?
สาวเปรี้ยวยังไม่ทันพูดอะไร ยามะพีก็รีบวิ่งมาจากอีกฝากถนน อยากจะตบหัวเจ้าโทมะนัก ที่มาขัดจังหวะ รีบบอกปัดให้สาวเปรี้ยวรีบกลับบ้านไป
โทมะ : อ้าว นายก็ยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ!!
ยามะพี : อืม ผ่านมาพอดี เจอพี่ยูก็ดีเลย กลับบ้านด้วยกันได้มั้ยฮะ ขอนั่งรถไปด้วยคน
ซึบาสะ : (ทำหน้าอึกอัก แต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อนออกมา) อ้อๆได้สิจ๊ะ
สาวเปรี๊ยว : อะไรอ่ะ แล้วที่สัญญาไว้หล่ะ ว่าถ้าทำตามที่นายบอกจะพาไปเที่ยวนะ
ยามะพี : เถอะน่า วันนี้ไม่สะดวกแล้ว ไงๆ เธอกลับไปก่อนละกัน

ซึบาสะนึกขึ้นได้ว่าถอดบราไว้ที่นั่งข้างคนขับรีบถือโอกาสที่ยามะพีเถียงกันอยู่เข้ามาเก็บอย่างรวดเร็วพอดีที่ยามะพีเถียงเสร็จ เส้นยาแดงผ่าแปดจริงๆ
ยามะพี : พี่ยู รีบเข้าไปนั่งทำอะไรเหรอฮะ? (ทำหน้าแบบไม่ค่อยไว้ใจ)
ซึบาสะ : ป่าวนี่จ๊ะ มาสิจะกลับด้วยกันขึ้นรถมาเลย (ทำสีหน้าปกติ แต่เหงื่อซึมนิดๆ)
ยามะพี : โทมะ นายก็กลับด้วยกันสิ
โทมะพยักหน้างงๆกับท่าทางของยามะพีกับแฟน แต่ก็เปิดประตูหลังเข้ามานั่งเรียบร้อย ซึบาสะรู้สึกเกร็งนิดหน่อย เพราะตอนนี้ไม่ได้สวมบราเอาไว้ แถมยามะพีที่มานั่งข้างๆก็ใช้สายตาจับจ้องไม่วางตาเอาซะเลยความรู้สึกระยะทางจากที่เรียนนี้กลับบ้านช่างยาวนานเหลือเกินนะ
ทักกี้ที่กลับมาแล้ว กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่น เห็นทั้ง 3 คนกลับมาพร้อมกันก็แปลกใจนิดหน่อย
ทักกี้ : อ้าว แปลกจัง ทำไมกลับมาพร้อมกันได้หล่ะ
ซึบาสะ : (อยากจะกระโดดเข้ากอด แล้วเล่าเรื่องให้ทักกี้ฟังจริงๆ)ก็เจอกันระหว่างทางนะ
ยามะพี : ใช่ เจอกันระหว่างทาง (ตายังจ้องอยู่ไม่วางตา)
โทมะที่ทำหน้างงๆ ทักกี้ก็พอเข้าใจเหตุการณ์นิดหน่อย
ทักกี้ : เออ นายก็ไปเปลี่ยนชุดสิ นี่ก็ใกล้เวลาอาหารแล้วนะ
ยามะพียังไม่คิดจะวางตา แต่โทมะก็ชวนให้ไปยามะพีจึงจำใจ เดินไปกับโทมะ ซึบาสะเกร็งจนแทบจะเป็นลม เอามือวางที่ไหล่ทักกี้ แล้วซบอย่างหมดแรง
ทักกี้ : มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ
ซึบาสะ : ไอ้เด็กคนนี้ มันสุดยอดจริงๆเลย มันมองฉันมาตลอดทาง แถมยังใช้เพื่อนผู้หญิงมาจีบฉันอีกนะ ท่าทางมันจะรู้ระแคะระคายละมั้ง
ทักกี้ : เจ้าบ้า !! นายไปทำอะไรหล่ะ คงไม่ได้จีบผู้หญิงกลับหรอกนะ
ซึบาสะ : ไม่หรอกน่า ก็เวลาฉันไปเรียน ฉันไปแบบผู้ชายนี่หว่า อึดอัดจะตาย ขอมีที่ผ่อนคลายบ้างเถอะ
ทักกี้ : นายจะบ้าไปกันใหญ่ ระวังตัวหน่อยสิ ยามะพี ฉลาดเป็นกรดเลยนะ นี่เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ อย่าลืมนะคนที่เสียไม่ได้มีนายคนเดียว ยูโกะก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย
ถ้าเป็นเรื่องยูโกะ อย่าว่าแต่ทักกี้เลยที่ร้อนตัว ซึบาสะเองก็ร้อนตัวไม่แพ้กันหรอก
ซึบาสะ : เออๆ จะระวังตัวให้มากขึ้น แต่เจ้านั้นนี่สุดยอดจริงๆ จ้องจะจับผิดท่าเดียว
ทักกี้ : นั้นสิ ต่อไปจะทำอะไรอีกป่าวก็ไม่รู้นะเนี้ย
ทั้งคู่หน้าตาเครียดสุดๆ ยามะพีเองก็ท่าทางจะเครียดไม่แพ้กัน ขณะอยู่ในห้องอาบน้ำก็ยังคิดเรื่องของซึบาสะไม่เลิก พอดีหันไปเห็น3Kที่เล่นกันแบบเด็กๆก็ถามออกไป
ยามะพี : นี่ โคยาม่า นายว่าพี่ยู ดูแปลกๆมั้ย แบบว่าดูเหมือนผู้ชายมั้ย
โคยาม่า : ก็เออ เดะ ถ้าไม่บอกว่าผู้หญิงละก็นะ ใครก็ว่าเป็นผู้ชาย แต่จะเป็นไง ผู้หญิงหน้าผู้ชายก็มีตั้งแยะ ขนาดนายยังหน้าเหมือนผู้หญิงได้เลย
ยามะพี : (หลี่ตาแบบอยากเตะหมอนี่จัง)นายไม่คิดอะไรมากกว่านั้นหรือไง
คุซาโนะ : ทำไมอ่ะ นายจะงกสมบัติมากไปรึป่าว คอยจับผิดยูจัง อยู่ได้น่าสงสารออก
คาโต้ : ใช่ๆ ถึงแม้ว่ายูจังจะออกแนวโหดๆยังงั้น แต่ก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ เป็นพี่สาวนายด้วย
ยามะพี พยายามจะหาแนวร่วมแท้ๆ แต่ทำไมเจ้าพวกนี้ดูจะเป็นใจเข้าข้าง ผู้มาใหม่คนนี้เหลือเกิน เค้าไม่เลิกล้มความตั้งใจ หรอก หยิบกะลังมังอาบน้ำสาดน้ำใส่เจ้าเด็กรุ่นน้องสามคนที่ไม่มีสัมมาคาราวะไปทีนึง ทั้ง3K ร้องเสียงดังเพราะน้ำมานเย็น แล้วก็เดินออกจากห้องอาบน้ำมา
พอดีที่ยามะพีออกมาเห็นซึบาสะนั่งเล่นที่หน้าหอ เลยเดินออกมาด้วยหัวยังเปียกๆอยู่เอาผ้าเช็ดไปมาก่อนทักทาย
ยามะพี : พี่ยูมานั่งทำอะไรคนเดียวฮะ
ซึบาสะ : (หันมาทำหน้าแบบว่า ไอ้นี่จ้องแต่จับผิดเชียวนะ)ก็นั่งเล่นไปเรื่อยๆแหละ
ยามะพีพยักหน้าแล้วนั่งแหมะ ข้างๆซึบาสะ ซึบาสะท่าทางไม่ยินดีเท่าไหร่ แต่จะออกปากไล่ก็เห็นจะไม่ได้นะ สักพักก็มีคนมาส่งของพอดี ยามะพียิ้มนิดหน่อย เหมือนได้ที
ยามะพี : พี่ยู ของมาส่งที่หอแนะ พี่ยูช่วยลงชื่อรับทีสิ
ซึบาสะ : อ้อๆ!! ได้สิ อ๊ะ.......
เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่า เซ็นรับก็ต้องมีตราประทับนะสิ ซวยละสิ ก็ตราประทับอ่ะ มันเป็นชื่อ อิมาอิ ซึบาสะ ว่าแล้วก็อึกอักพูดไม่ออก
ยามะพี : อ้าวเร็วๆสิครับพี่ยู พนักงานส่งของเค้ารออยู่นะครับ
ยามะพียิ้มอย่างผู้มีชัย

CHEPTER 4 END
TO BE CONTINUTE……………