|
ซึบาสะมือล้วงกระเป๋ากำตราประทับไว้แน่น กดดันสุดๆ ยามะพียืนยิ้มสายตาเหมือนเยาะเย้ยนิดๆ
ท่าทางแบบนี้ ซึบาสะ อยากจะชกให้สลบไปเลยหมดเรื่องหมดราว แต่จะทำยังงั้นได้ยังไง
ยามะพี : พี่ยู เร็วๆสิครับ (เร่งเร้าอีกแล้ว)
ทักกี้ : มีอะไรกันเหรอ !!
ซึบาสะหันไป โอ้สวรรค์ทรงโปรด ทักกี้เข้ามาได้จังหวะจริงๆ ท่าทางเหมือนมาช่วยด้วยซ้ำไป
ซึบาสะยิ้มออกมาบ้าง
ซึบาสะ : ทักกี้ ช่วยมาเซ็นชื่อรับของให้ทีสิ ฉันลืมไปว่าทำตราประทับหายไปน่ะ
ทักกี้ : (พยักหน้าอย่างเข้าใจ )ได้สิ
ยามะพีหน้าหงิกไปเลย คิดว่าจะสามารถทำได้สำเร็จแล้วเชียว ทำไมทักกี้ก็เข้ามาขวางอีกนะ
จึงเดินเข้าหอไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียสุดๆ
ซึบาสะถอนหายใจทักกี้เอามือตบหลัง 2-3ที ก่อนเดินเข้าหอพร้อมๆกัน
เย็นวันนั้นคุณยายเรียกซึบาสะเข้าไปพบ ซึบาสะรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าไหร่ คิดแต่ว่า
ยามะพีนี่เอาเรื่องไปฟ้องคุณยายแน่ๆ พยายามหาข้อแก้ตัวที่เนียนที่สุดไว้แล้วน้า
เฮ้อ!! จะรอดมั้ยเนี้ย
คุณยาย : เอ้า ตราประทับนะอยู่ตรงนี้ ยายไปขอที่อำเภอไว้ให้แล้ว
ซึบาสะงงนิดหน่อย แต่ก็โล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกจับได้
คุณยาย : อืม แล้วเทอมนี้นะ จะมีเด็กมาอยู่เพิ่ม อีก 6 คนนะนี่เป็นใบรายชื่อ
ช่วยจัดห้องให้เรียบร้อยด้วยหล่ะเค้าจะย้ายเข้ามาพรุ่งนี้แล้ว
ซึบาสะรับใบรายชื่อมาแล้วก็ขอตัวออกมาเลย ทักกี้ที่ตามมารออยู่หน้าห้องท่าทางเป็นห่วง
ทักกี้ : เป็นไงบ้างอ่ะ โอเคป่าว
ซึบาสะ : ไม่มีอะไรหรอก สบายใจได้ ยายแค่ให้ตราประทับชื่ออันใหม่กับรายชื่อเด็กที่จะย้ายมาพรุ่งนี้
ทักกี้ : (ท่าทางโล่งอก) อืมๆ งั้นมาสิจะช่วยจัดห้องให้นะ
ซึบาสะ : (ซึบาสะพยักหน้าแบบเบื่อๆ )ทั้งหอเนี้ย มีห้องนายกับฉันเหรอที่อยู่แค่คนเดียวอ่ะ
ทักกี้ : อ้อใช่ แต่ว่าห้องของจิน ตอนนี้ก็อยู่คนเดียวนะแล้วก็จุนโนะด้วยจุนโนะก็อยู่คนเดียว
ห้องอื่นก็ห้องละ2 คน ยกเว้นห้องเจ้า 3K แยกจากกันไม่ได้
ซึบาสะ : (ยิ้ม)จุนโนะนี่คงไม่มีอะไร แต่เจ้าจินนี่ มันปากสุดๆขนาดใครอยู่ด้วยไม่ได้เลยไงเนี้ย
ทักกี้ : (เอาใบรายชื่อตีหัวซึเบาๆ)เจ้านี่ ยังไงมันก็น้องฉันนะ มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า
ซึบาสะ : เออๆ ตอนนี้ห้องที่หอก็เต็มพอดี มีว่าง 2 ห้องสำหรับ เด็กใหม่
4 คน ส่วนอีก2คนให้นอนห้องเดียว กับจินกับจุนโนะก็แล้วกันนะ
ทักกี้ : (พยักหน้า) อืม ตกลงตามนี้แล้วกัน ฉันจะจดชื่อลงสมุดหอเลยนะ
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดเด็กๆบางคนกลับบ้านไปบ้าง บางคนก็พักผ่อนที่ห้อง
ซึบาสะรู้สึกวันนี้สบายสุดๆเพราะว่าไม่ค่อยมีความวุ่นวายตอนเช้าๆก่อนไปรร.
ซึบาสะมายืนรอรับเด็กที่ย้ายมาใหม่ทั้ง 5 คน ทักกี้วันนี้มีเรียนจินเลยอาสามาช่วยแทน
แม้ว่าซึบาสะ จะบอกปัดๆว่าไม่เป็นไรก็เถอะ
จิน : เด็กใหม่จะน่ารักป่าวน้า!!
ซึบาสะ : พอๆเลย เด็กใหม่ก็เป็นเด็กผู้ชายนะแหละ อย่าลืมเดะว่านี่หอชาย
จะมีเด็กผู้หญิงได้ไง อย่าคิดว่าเป็นที่รร.ได้มั้ย
จิน : เออ!! จริงด้วยสิเนอะ ว้า รู้งี้ไม่มาช่วยดีกว่า
ซึบาสะ : นี่นายโง่หรือแกล้งโง่กันแน่เนี้ย!! (ยิ้มเยาะๆ)
จินยังไม่ทันเอ่ยปากเถียง คนที่ย้ายมาอยู่หอก็มายืนตรงหน้าพอดี จินมีทีท่ากลัวๆเล็กน้อย
หน้าตาที่ดูนิ่งๆ คิ้วกับปากที่เชิดนิดๆ รับกับใบหน้าขาวสะอาด สายตาดูดุดันแต่ก็มีเสน่ห์ไม่น้อยเลย
จินรีบไปหลบหลังซึบาสะไม่รู้ตัว
โคคิ : ผมทานากะ โคคิ ที่แจ้งว่าจะย้ายมาวันนี้!!(สายตาดุๆเชือดเฉือนไม่น้อย)
ซึบาสะ : อ้อ จ๊ะ งั้น มีของอะไรรึป่าว จะได้ช่วยยกไปที่ห้องให้ไง (สายตาก็ไม่แพ้กันสู้กันจะๆ)
โคคิ : คุณคงไม่ใช่เจ้าของหอหรอกนะ ไหนเค้าว่าเป็นผู้หญิงไง (สายตาดุๆ
ไม่เชื่อถือเท่าไหร่)
ซึบาสะ : ก็ดูไม่เป็นผู้หญิงไงจ๊ะ (ยิ้ม แบบสายตาดุดัน)
จินรู้สึกว่า ยูจังนี่เป็นหญิงแกร่งจริงๆ เจอคนน่ากลัวขนาดนี้ยังยิ้มสู้หน้าตาเฉย
ส่วนโคคิ รู้สึกว่าเป็นผู้หญิงแปลก กล้าสู้ตากับคนอย่างเค้าได้ยังไง สำหรับซึบาสะ
เด็กท่าทางนักเลงแบบนี้ ไม่อยู่ในสายตาเลย ยิ่งกว่านี้ก็เจอมาแล้ว โคคิเห็นว่า
ซึบาสะดูจะน่ากลัวกว่าก็อ๊อมแอ้มออกมา
โคคิ : ป่าวก็ไม่มีอะไร ของผมมีแค่นี้แหละ ไม่ต้องช่วยขนหรอก ขอกุญแจห้องด้วย
ซึบาสะ : (ยิ้มปกติเพราะข่มโคคิได้สำเร็จ) นี่จ๊ะ รอให้เมทมาก่อน แล้วเดี๋ยวพี่พาไปดูห้องนะจ๊ะ
แค่ยื่นกุญแจให้โคคิก็ เดินดุ่มๆเข้าหอไปเลย ไม่สนใจที่ซึบาสะพูดสักกะนิดเดียว
ซึบาสะ : (เอามือชกกำแพงรั้ว เจ็บมั้ยละนั้น) เป็นเด็กไม่น่ารักเอาซะเลย
นะ หึ่ม!
จิน : (ทำท่าโล่งอก)ยูจังนี่ กล้าจังเลย หมอนั่นท่าทางยังกับพวกยากูซ่าเลยอ่ะ
ต้องเป็นเด็เกเรรร.ไหน แหง่ๆ
ซึบาสะ : อ้อ นั่นสินะ แบบนี้หล่ะเจอมาบ่อยแล้ว
จิน : หา!! เจอมาบ่อยเหรอ?
ซึบาสะ : อ๊ะ !! เปล่าๆ
ทั้งคู่มัวแต่เมาท์กันจนไม่ทันสังเกตเห็น หนุ่มน้อยหน้าตาเด๋อด๋า ท่าทางเอ๋อๆ
แต่หน้าตาที่ใสซื่อเหมือนเด็กๆดูแล้วไม่มีพิษมีภัยอะไร ยิ้มออกมาอย่างจริงใจให้ซึบาสะกับจิน
ซึบาสะ : เอ๋ เอ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ไม่ให้สุ่มให้เสียงเลย
นากามารุ : ผมมาตั้งนานแล้วอ่ะครับ อืม เห็นคุยกันท่าทางสนุกก็เลยไม่ได้เรียก
จิน : (หัวเราะ)หมอนี่ ต้องมาจากบ้านนอกแน่ๆเลย ท่าทางมันบอก
ซึบาสะ : (เอามือตีหัวจินไปที)นี่ ทำไมไปว่าคนอื่นแบบนี้อ่ะ ไม่ดีรู้มั้ย
(แต่ก็กลั้นหัวเราะเหมือนกันนะแหละ)
นากามารุ : (หัวเราะออกมาเหมือนกัน)เหอๆ ผมอ่ะบ้านนอกของแท้เลยหล่ะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ
รายนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ท่าทางอารมณ์ดีมาก(เกินไปรึป่าวหว่า) แต่ว่าอยู่ห้องเดียวกะเจ้าหน้าโหดเหรอเนี้ย
จะรอดป่าวเนี้ย ข้าวของก็มีมาบ้าง ผิดกับเจ้าคนแรก จินช่วยยกไปส่งให้ที่ห้อง
เพราะท่าทางเซ่อซ่า ปล่อยไปคงลำบาก
จิน : นายชื่อนากามารุ ยูอิจิป่ะ เรียกฉันว่าจินก็ได้นะใครๆก็เรียกฉันแบบนี้แหละ
นากามารุ : อ้าครับคุณจิน เรียกผมว่าอึ้นก็ได้ ใครๆก็ชอบเรียกแบบนี้แหละ
จิน : เออ แปลกดี มาจากนามสกุลละดิ นายนี่ตลกดีอ่ะ เออ ขอเตือนนิดหล่ะ
เจ้าเพื่อนร่วมห้องนายอ่ะ อันตรายน่าดูเลย ระวังหล่ะอย่าไปยุ่งมากหล่ะ
ระวังมันฆ่าเอานะ
นากามารุ : โห ! เค้าเพิ่งออกจากคุกมาเหรอครับเนี้ย
โคคิ : ใคร ! ใครเพิ่งออกจากคุก
จินกับนากามารุสะดุ้งโหยง โคคิเปิดประตูห้องออกมาพอดี จินรีบยื่นกล่องของคืนให้นากามารุแล้วเผ่นแน้บไปเลย
นากามารุหันมายิ้มหน้าใสซื่อให้ โคคิ ทำหน้าบูด ก่อนปิดประตูใส่หน้าดังปัง
แบบไม่สนใจ นากามารุยิ้มจืดลงทันที ก็มือไม่ว่างจะเปิดประตูแล้วนะสิ
นากามารุ : เอ่อ ! ช่วยเปิดประตูให้ผมทีสิครับ คุณหน้าโหด (เอ้า ดูเรียกเข้า
)
เงียบไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาเลย นากามารุทำท่าเก้ๆกังๆพยายามเปิดประตูไม่สำเร็จ
เพราะกล่องของเต็มมือ แล้วไมไม่วางก่อนละอึ้นเอ้ย ซื่อจริงๆเลยน้า
จินวิ่งกระหืดกระหอบประมาณว่าเพิ่งหนีตายมาช่วยซึบาสะรับเด็กใหม่ต่อ พอมาถึงก็ถึงกับอึ้งงันไปทันที
สาวน้อยหน้าสวยใส น่ารักเป็นที่สุด คนนึงกำลังคุยกับซึบาสะพอดี ไหนบอกว่าไม่รับผู้หญิงไงหล่ะ
จินมองหน้าตาขาวๆแก้มชมพู ปากเรียวบางสีชมพู ค่อยเจรจา แทบจะอยากไปอยู่ใกล้ๆ
สาวน้อยหน้าใส : ไงก็ต้องฝากยาบุคุงด้วยนะคะ หนูเองก็ต้องไปอยู่หอพักหญิงที่รร.เหมือนกันนะคะ
ซึบาสะ : สบายใจได้เลยนะ พี่จะดูแลเป็นอย่างดีเลยนะ เฮ้ยจิน!!มาอยู่ข้างหลังไม่ให้สุ่มเสียงตกใจหมด
จินมายืนข้างหลังท่าทางอายๆ สายตาจับจ้องสาวน้อยตรงหน้าไม่วางตา จนซึต้องเอามือดีดจมูกให้ได้สติ
ถึงไปยืนเกาหัวข้างๆ อย่างสำรวมมากขึ้น จินสังเกตเห็นสมาชิกหอตัวจริง ที่เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆแอบอยู่หลังพี่สาวหน้าตามู้ทู้
มากๆ แต่เค้าหน้าก็น่ารักไม่ต่างจากพี่สาวสุดสวยเอาซะเลย
พี่สาว : ยาบุคุงจ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปเข้าหอพี่บ้างแล้วนะ ยาบุอยู่กับพี่ๆเค้าดีๆนะจ๊ะ
อยู่ชั้นมัธยมแล้ว ต้องเข้มแข็งนะจ๊ะ
โอ้ว!! น้ำเสียงก็ไพเราะอะไรจะขนาดนั้น จิน เคลิ้มอีกแล้วซึบาสะต้องตบหัวเตือนสติเอาไว้
จินหันไปมองตาขวาง
ยาบุ : ไม่เอาๆๆๆ ผมอยากอยู่กับพี่นี่นา เราไปอยู่อพาทเมนท์ไม่ได้เหรอ
(ทำหน้าจะร้องไห้)
พี่สาว : ไม่ได้นะจ๊ะ ก็พ่อแม่ให้เราอยู่ที่นี่นะจ๊ะ อย่างอแงสิ
จินเห็นยาบุอ้อนๆพี่สาวก็อยากเอาตัวไปแทรกอ้อนๆบ้าง ซึบาสะรู้ทันดึงคอเสื้อเอาไว้แน่น
ยาบุผลสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ เอาหล่ะเดะ ซึบาสะ หน้าเจื่อนนี่หอพักเด็กมัธยมนะเนี้ย
ไม่ใช่รร.อนุบาล ท่าทางพี่สาวเองก็ลำบากใจนะ
ซึบาสะ : นี่ยาบุคุง เราน่ะอยู่มัธยมต้นปี1 แล้วนะ จะมางอแงแบบเด็กๆได้ไง
ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งสิ
ซึบาสะเสียงเข้มและดังหยุดการร้องไห้ของยาบุได้แค่อึดใจแล้วก็ร้องดังกว่าเดิม
ก็ท่าทางดุขนาดนั้นนี่นา พี่สาวยังทำหน้าไม่ค่อยไว้วางใจเลยนะ ว่าฝากน้องไว้จะโดนฆ่ารึป่าวเนี้ย
ซึบาสะไม่รู้จะทำไง จินเข้าไปดึงตัวยาบุออกมาแล้วจับขึ้นขี่คอ ยาบุถึงหยุดร้องไห้ไปเลย
ด้วยความแปลกใจ
จิน : จริงด้วย ที่ยูจังพูดนะ นายเป็นผู้ชายนะ ต้องเข้มแข็งสิ อืมๆ อยู่กับพวกพี่ๆในหออ่ะ
สนุกจะตาย เล่นกันสนุกทุกวันเลยนะจะบอกให้
ยาบุ : (หน้าแดงก่ำจากการร้องไห้ แต่เต็มไปด้วยความอยากรู้)จริงเหรอฮะ
พี่สาวเห็นยาบุหยุดร้องได้ก็ยิ้มออกมา ซึบาสะเองก็ทึ้งเหมือนกัน จินนี่เวลาอย่างงี้ก็ช่วยได้เยอะเลยนะ
เป็นคนอ่อนโยนไม่น้อยเลยจริงๆ จินหันไปเห็นรอยยิ้มของพี่สาวก็หลงซะ
จิน : ว่าแต่ว่า คุณพี่สาวอยู่รร.อะไรเหรอครับ ชั้นปีหล่ะครับ?
พี่สาว : (หน้าแดงอายๆ) อืม รร.ซากุระ ที่เป็นสตรีล้วนนะคะ อยู่ถัดไป 3
ถนน อยู่ปี3ม.ต้นค่ะ
จิน : แล้วเบอร์โทร......โอ้ย !!!
ซึบาสะเอามือทุบหัวอย่างแรง ขอถอนคำพูดได้มั้ยว่า อ่อนโยนน่ะ เจ้านี่หวังผลนี่หว่า
จินอาสาพายาบุไปเก็บของที่ห้องหลังจากพี่สาวขอตัวกลับ ซึบาสะหันไปเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆแก้มยุ้ยน่ารักเป็นที่สุด
คุณแม่มาส่งแค่ที่หน้าประตูหอก็จากไปเลย ไม่มีการฝากฝังอะไรสักนิดเล่นเอาซึบาสะอึ้งไปเลย
เพราะเด็กคนนี้ เด็กที่สุดแล้วมั้งที่มาอยู่ที่หอนี้ ท่าทางคุณแม่ไม่ห่วงไม่ปลอบสักนิดผิดกับยาบุที่มีพี่สาวเข้ามาส่งถึงข้างใน
น้องตัวจิ๊ดเดียวทำท่าแบกข้าวของอย่างน่าสงสาร ซึบาสะรีบวิ่งเข้าไปรับเอาไว้
กลัวจะหกล้มไป น้องหันมายิ้มหน้าตาสดใสดีจัง รอยยิ้มบริสุทธิ์อะไรขนาดนี้
ซึบาสะ : เก่งจังเลย ให้คุณแม่มาส่งแค่นี้เองนะ พี่ช่วยถือของดีกว่านะ
ยาโอโทเมะ : ขอบคุณครับ พี่ชาย!! (เสียงสดใสดังฟังชัดสุดๆ)
ซึบาสะ : (ยิ้มแห้งๆ ต้องหลอกเด็กอีกแล้วนะ) พี่สาวต่างหากหล่ะจ๊ะ
ยาโอโทเมะ หน้าเหวอไปสนิทเลย แล้วค่อยกลับมายิ้มใหม่
ยาโอโทเมะ : เป็นพี่สาวที่เท่ห์มากๆเลยนะฮะ
ซึบาสะทำอะไรไม่ได้มากได้แต่หัวเราะจืดๆออกมา เด็กไร้เดียงสาแบบนี้หลอกไม่ลงจริงๆนะ
เฮ้อช่วงเช้าจัดการไปแล้ว4ราย ซึบาสะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ ทักกี้ต้องรู้แหง่ๆว่ารับเด็กใหม่มันเหนื่อยขนาดไหน
ขณะนั่งกินน้ำอัดลมกับจินที่หน้าหออย่างสบายอารมณ์รายที่5ก็ปรากฏตัวออกมา
ท่าทางเหมือนนักร้องเพลงร็อคแบบนั้น แน่ใจเหรอว่าเป็นเด็กญี่ปุ่น ตาก็สีไม่ธรรมดาเอาซะเลย
จินกับซึบาสะถึงกับหยุดกินน้ำพร้อมๆกัน
จิน : พูดญี่ปุ่นได้ป่าวอ่ะ ตาสีพิลึก คนต่างชาติอ่ะป่าวอ่ะ ยูจังจัดการเลยนะตัวเอง
มาจากต่างประเทศไม่ใช่เหรอ
ซึบาสะ : (ท่าทางไม่ถนัดเหมือนกันนะแหละ) อ่ะ เอ่อ hi !! how do u do?
Am fine thank!!
เอ้าพูดเองตอบเองก็ได้จินงงไปเลย เด็กใหม่ถึงกับยิ้มออกมาแบบขำๆ
อูเอดะ : ผมคนญี่ปุ่นครับ เจ้าของหอที่ว่าเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ เป็นผู้หญิงที่ดูแปลกๆดีนี่ครับ
ซึบาสะหุบยิ้ม จินแอบขำเอามือปิดปาก
อูเอดะ : เออ ให้ผมไปที่ห้องได้ยังอ่ะ
ซึบาสะพยักหน้าเออๆออๆ ว่าแต่คนอื่นแปลก อยากจะบอกเหลือเกินว่าหอเรามีนักร้องเพลงร็อคมาอยู่ก็แปลกอยู่เหมือนกันแหละ
แล้วต้องอยู่ห้องเดียวกับจุนโนะ รายนั้นจะรับได้ไหมเนี้ย ซึบาสะมองดูเครื่องประดับที่อูเอดะใส่แล้วรู้สึกหนักแทนจริงๆ
กลัวมันจะตำคอเอาด้วยนะเนี้ย ได้แต่มองไม่กล้าจะพูดอะไร ไปถึงห้องก็เคาะประตู2-3ที
จุนโนะเดินมาเปิดประตูหน้านิ่งๆตามแบบฉบับ
ซึบาสะ : จุนโนะ นี่อูเอดะนะ เค้าย้ายเข้ามาวันนี้ ฝากดูแลให้ด้วยหล่ะ
(หันไปมองอูเอดะนิดหน่อย) หวังว่าคงจะเข้ากันได้นะ(ท่าทางไม่มั่นใจเอาซะเลยนะเนี้ย)
อูเอดะ จุนโนะไม่มีใครพูดอะไรอออกมา ซึบาสะที่เพิ่งพูดจบได้แต่หัวเราะแหะ
ไมเนี้ย จุนโนะไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ ซึไม่กล้าจะว่าน้องคนนี้เท่าไหร่
กลัวเดาจิตใจไม่ออก
อูเอดะ : ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอนายอ่ะ
จุนโนะ : (นิ่งไปพักนึง) หนักมั้ย............
อูเอดะ+ซึบาสะ : หา!!!
จุนโนะ : (หน้าตานิ่งสุดๆ) ก็สร้อยกะเครื่องเงินเต็มตัวไปหมดนี่นา
อูเอดะ +ซึบาสะ : อ้อ!!......
ซึบาสะปล่อยให้เด็กแปลกๆอยู่ด้วยกันไปก่อนก็แล้วกัน ขืนอยู่คุยด้วยปวดหัวตาย
ขอนั่งพักกินน้ำที่ห้องอาหารหน่อยดีกว่าเด็กอีกคนคงยังไม่มาถึงหรอกมั้ง
จินเบื่อเลยเอากระป๋องน้ำอัดลมที่กินหมดแล้วมาเตะเล่น พอดีกับที่รถเบนส์คันหรูสีดำจอดพอดีและคนขับรถ
เปิดประตูให้ชายหนุ่มผอมบาง ผิวขาวสะอาด ผมเส้นเล็กพลิ้วรับกับใบหน้าเล็กที่ดูเหย่อหยิ่งนิดๆ
ร่างบางๆค่อยๆก้าวลงจากรถช้าๆ ค่อยหยิบแว่นกันแดดสีชาราคาแพงออกมาใส่
จินกำลังเตะอย่างสนุกได้ที่ เตะไปแรงสุดๆ กระป๋องกระเด็นไปอย่างไม่รู้ทิศทาง
แต่ว่าทิศทางที่ไม่ควรเอาซะเลยนะสิ โป๊ก!!
กระป๋องโดนหน้าดังสนั่น เจ้าของหน้าถึงกับเอียงคอแว่นตาเป็นรอยร้าวทันที
ผิวหน้าไม่ต้องพูดถึง แรงขนาดนั้น ผิวหน้าขาวๆสีแดงเข้มช้ำมาทันที เจ้าของลูกเตะ
ถึงกับอ้าปากเสียงไม่ออกเอามือมาปิดปากทันที
ผู้ได้รับบาดเจ็บถอดแว่นออกมาช้าๆ หน้าตานิ่งๆ แต่คนขับรถ ท่าทางตื่นตระหนกโวยวายเป็นการใหญ่
คนขับรถ : แย่ที่สุดมาทำอะไรคุณหนูเนี้ย !!
ซึบาสะได้ยินเสียง เอะอะ ก็รีบวิ่งมาที่หน้าหอทันที มีเรื่องอะไรกันอีกเหรอเนี้ย
CHEPTER 5 END
TO BE CONTINUTE
|
