อูเอดะผ่านมาธุระที่ห้องชมรมว่ายน้ำ พอดีกับที่ห้องเรียนของจุนโนะมีเรียนพละที่สระว่ายน้ำ เสียงเล่นน้ำดังเจี้ยวจ้าวไปกันหมด อูเอดะเดินออกมาเห็นจุนโนะที่ไม่ได้เปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ยังใส่ชุดวอร์ม อากาศร้อนๆแบบนี้น่าอึดอัดเป็นที่สุด
อูเอดะ : เฮ !! นายไม่ไปเรียนว่ายน้ำกับคนอื่นๆเหรอ
จุนโนะที่นั่งกอดเข่าริมสระ ส่ายหน้านิ่งเฉยไปมา แล้วก็หันกลับมองตรงไปที่สระอีก อูเอดะเป่าปาก หมอนี่ถ้าบอกว่าเป็นใบ้ก็เชื่อนะเนี้ย ไม่อยากคุยต่อเลยเดินออกมา พอดีกับที่มีนร.หญิงห้องเดียวกับจุนโนะที่ขึ้นจากสระเดินสวนมาพอดี
“ หมอนั้นนะ ไม่ยอมลงสระเลยสักครั้งนะ “ “นั้นสิ ท่าทางจะเป็นโรคกลัวน้ำละมั้ง” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะคิกคัก อูเอดะได้ฟังก็พอจะเดาได้บ้างว่า พูดถึงใคร
อูเอดะ เดินกลับมายังห้องเรียน ที่ห้องเป็นชม.ว่างพอดี ยามะพีกับโทมะกำลังนั่งเล่นเกมอยู่
โทมะ : ไปไหนมาอ่ะ
อูเอดะ : ไปทำเรื่องเข้าชมรม ฉันอยู่ชมรมว่ายน้ำน่ะ อืม จุนโนะเนี้ย ว่ายน้ำไม่เป็นรึป่าว
โทมะ : หา! ไม่รู้สิ ยามะพี จุนโนะญาตินายไม่ใช่เหรอ?
ยามะพี : ทำไมเหรอ? หมอนั้นมีอะไรรึไง (ยอมเงยหน้าจากเกมกด)
อูเอดะ : ก็เปล่า เห็นว่าแปลกๆ ไม่ยอมเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ทั้งๆที่อากาศร้อนจะตาย นั่งใส่ชุดวอร์มแขนยาวขายาวอยู่ที่ริมสระ
ยามะพี : (ก้มหน้าเล่นเกมต่อ ไม่มีทีท่าสนใจ) เจ้านั้นก็ แบบนี้ แปลกคนจะตาย ญาติๆก็ยังไม่สุงสิงเลย
โทมะ : ใช่ๆ ขนาดอยู่รร.เดียวกันหอก็เดียวกัน ยังไม่เคยคุยกันเลย ดีนะที่อยู่คนละห้อง นายหล่ะแย่หน่อย อย่างน้อยๆก็ต้องไปเจอที่ห้องพักอีกใช่ม้า
อูเอดะได้แต่พยักหน้าไป รู้สึกว่าจุนโนะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน ในฐานะที่ก็เป็นเมทกัน จะให้ขจัดความรู้สึกเป็นห่วงมันก็ยากอยู่ แต่ขนาดญาติก็ยังไม่สนิทด้วย เห็นทีจะลำบากเพราะตัวเองก็เป็นคนไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครเหมือนกัน

คุซาโนะ : โหสุดยอด!! ยูจังเก่งจังเลย
คาโต้ : หน้าตามันก็น่าทานอยู่หรอก ........แต่ว่า
โคยาม่า : กินเข้าไปจะตายมั้ยเนี้ย เจ๊!!!
ซึบาสะยิ้มกับคำชมได้ไม่เท่าไหร่ก็ เอาฝาปิ่นโตเขกหัวโคยาม่าไปทีนึง
ซึบาสะ : อย่าดูถูกกันจะได้มั้ย ฉันน่ะไปร่ำไปเรียนมาเชียวนะ ลองชิมก่อนสิ จะได้รู้ว่าตายมั้ย
คุซาโนะ : โห !! เจ๊ยังงี้ก็เห็นพวกเราเป็นหนูลองยาอ่ะเดะ
ซึบาสะ : เฮ้ยจริงๆ ไม่ตายหรอกน่า เชื่อใจกันบ้างได้ป่าวพวกนี้นี่ เอ้า (พลางยื่นตะเกียบให้3K)
ทั้งหมดคีบกับข้าวขึ้นมามองหน้ากัน แทบจะนับพร้อมกัน(ยังกับเวลาจุดระเบิดแนะ)ที่จะกิน ซึบาสะหมั่นไส้ อยากเอาฝาปิ่นโตเขกหัวให้ครบทุกคนเลย พอเข้าปากเท่านั้นแหละ
3K : โห อร่อยนี่นา!!!
ซึบาสะ : 55555 ใช่ม้า อร่อยอย่าบอกใคร
คาโต้ : อ้าว เจ๊ยูลอยไปแล้ว ชมนิดชมหน่อยดีใจใหญ่เลยน้า
พอดีจุนโนะเข้ามา ซึบาสะหันไปกำลังจะเรียก
ซึบาสะ : จุนโนะมาทาน ข้าวกล่องฝีมือ.........
ซึบาสะพูดยังไม่ทันจบจุนโนะก็เดินแวบขึ้นชั้นบนหายไปเลย
ซึบาสะ : (เอามือเกาหัว หน้าเอ๋อๆ)แหม่ ไม่ทักทายกันบ้างเล้ย มาถึงก็ขึ้นห้องไปเลย
อูเอดะพอดีเดินเข้ามา สายตามองไปที่จุนโนะที่เดินขึ้นห้องไปแล้ว ซึบาสะหันไปมองอูเอดะ ยิ้มให้นิดหน่อย อูเอดะทำท่าเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แล้วก็ตัดสินใจไม่พูดเดินขึ้นชั้นบนตามจุนโนะไป
โคยาม่า : นี่แบบว่า เมท2 คนนี่เหมาะสมกันจริงๆเลยนะ
คาโต้ : ใช่แบบว่าห้องนั้น เข้าใจยากสุดๆ ไม่เคยจะพูดอะไร นิ่งตลอด เดินเฉียดก็ขนลุกแร้ว
ซึบาสะเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของ 2K ยิ่งนานวัน จุนโนะก็ยิ่งเงียบจนน่าเป็นห่วงจริงๆนะ แต่คิดหนักได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเจ้าลิง 3 ตัวแย่งข้าวกล่องกันกินยกใหญ่ ต้องมาจับแยกด้วยความปวดหัว
อูเอดะเดินมาหยุดที่หน้าห้อง ลองขยับลูกบิด ห้องล็อค
อูเอดะ : จุนโนะ ทำอะไรอยู่นะ เข้าไปได้มั้ย
จุนโนะ : (นิ่งไปอึดใจ) ขอฉันอยู่คนเดียวสักพักได้ไหม.........
อูเอดะไม่เซ้าซี้ต่อเดินออกมายังห้องข้างๆ เป็นห้องของนากามารุกับโคคิ นากามารุ รบเร้าเซ้าซี้โคคิตามเดิม อูเอดะเห็นห้องเปิดก็เลยเดินเข้ามาในห้อง
โคคิ : เฮ้ย แกอ่ะ อยู่ดีๆก็เข้ามา ห้องคนอื่นได้ไง แค่ไอ้บ้านนอกนี่ก็รำคาญจะแย่แร้ว
นากามารุ : โห โคคิ นายทำได้ไงอ่ะ ที่เพื่อนๆในรร.เกรงขามนายไปหมดเลยอ่ะ บอกทีสิ
โคคิทำท่ารำคาญนากามารุมากๆ พยายามจะหาอย่างอื่นมาทำโดยไม่สนใจ อูเอดะไม่ได้สนใจคำพูดโคคิ นั่งแหมะที่เตียงนากามารุ
อูเอดะ : พวกนายเคยมีปัญหา ที่รร.บ้างมั้ย?
โคคิ นากามารุหันหน้ามาแทบพร้อมกัน
นากามารุ : บ่อยๆเลย ชอบโดนล้อว่า เป็นบ้านนอกไง ตอนนี้ก็โดนอยู่นะ
โคคิ : นั้นปัญหา ของแกเรอะ ฉันไม่เห็นแกจะเครียดเลยสักกะติ๊ด มีแต่บ้าไปวันๆ (นากามารุค้อนนิดๆ) สำหรับฉันน่ะ ก็เป็นพวกเจ้าถิ่นของรร.นั้นๆมาหาเรื่องอ่ะ
นากามารุ : โห สุดยอดนี่ย้ายมาหลายรร.แล้วเหรอ
โคคิ : เออเดะ มีปัญหาไรป่าวอ่ะ
นากามารุก็รบเร้าให้เล่าเรื่องวีรกรรมของโคคิให้ฟังเหมือนเด็กๆ อูเอดะไม่แปลกใจเลย หน้าตาอย่างโคคิก็สมควรแล้วที่ย้ายมาหลายรร. ปล่อยให้2คนเถียงกันไป ตัวเองก็ล้มลงนอน คิดเรื่องของจุนโนะไปเรื่อยๆ
ดึกแล้วซึบาสะยังใช้ห้องครัวอยู่ ทักกี้เดินลงมาหาน้ำดื่มเลยแวะเข้ามาดู
ทักกี้ : นายทำอะไรจนดึกดื่นน่ะ
ซึบาสะ : ที่เรียนทำอาหาร เค้าสอนทำข้าวกล่องไงหล่ะ ก็เลยซ้อมมือนิดหน่อย
ทักกี้ : (มองท่าทางมีความสุขเวลาทำอาหารของซึบาสะ ก็ยิ้มออกมา)นายนี่ชอบทำอาหารมากเลยนะ
ซึบาสะ : อืม เป็นความประทับใจน่ะ นายเคยหิวจนคิดว่าจะตายมั้ยหล่ะ แล้วพอมีคนหยิบยื่นอาหารมาให้น่ะ รสชาติมันสุดบรรยาย
ทักกี้ : หือ!!
ซึบาสะ : ฉันน่ะ เกือบตายเพราะไม่มีอะไรจะกินนะสิ แล้วคุณพ่อของยูโกะก็ทำอาหารให้ฉันกิน หลังจากนั้น ฉันก็ได้รู้จักกับยูโกะ แล้วก็คิดว่าจะเป็นเชฟ ช่วยงานของคุณพ่อยูโกะให้ได้
ทักกี้มองไปยังหน้าที่มุ่งมั่น ดวงตาที่เป็นประกายของซึบาสะ ถึงตอนนี้จะสนิทกันมากแต่เค้าก็ไม่กล้าจะถามถึงเรื่องในอดีตของซึบาสะ แต่คิดว่าคงมีเรื่องมากมายน่าดู อูเอดะก็เข้ามาพอดี
ซึบาสะ : อูเอดะ มีอะไรรึเปล่า
อูเอดะ : ผมมีเรื่อง.......... เกี่ยวกับจุนโนะนะครับ
ทักกี้กับซึบาสะมองหน้ากัน ก่อนหันกลับมามองหน้านิ่งๆของอูเอดะ

ซึบาสะ : นี่เป็นข้าวกล่องที่พิเศษสุดๆ สำหรับจินนะ
เสียงโห่ฮาจาก 3K ก็ดังขึ้น ยามะพี ทำหน้าแบบไม่สนใจ โคคิก็ยังรำคาญนากามารุ เหมือนเดิม จุนโนะยังคงนั่งนิ่งๆ อูเอดะมองหน้าซึบาสะ แปลกใจกับทีท่าที่ไม่ร้อนหนาวของซึบาสะ คาเมะใช้สายตาแปลกมอง จิน สำหรับจินอึ้ง สีหน้าแหยๆ
จิน : ยูจังอ่ะ ถึงผมจะหล่อยังไง ก็ไม่คิดแย่งพี่กี้หรอกนะ แล้วก็ผู้หญิงแบบยูจังนี่ ผมรับประทานไม่ลงอ่ะ
ซึบาสะ : (เอากล่องข้าวตีหัวจินอย่างแรง ทุกคนสยองไปตามๆกัน)นี่ ฉันไม่ได้พิศวาสนายสักหน่อย
โคยาม่า : แล้วไมของพวกเราไม่มีบ้างหล่ะ
คาโต้ : น้านเดะ ทำยังงี้ ใครก็ต้องคิดนะสิ
คุซาโนะ : ช่ายๆ
ซึบาสะ : นี่เป็นค่าตอบแทนที่จิน ช่วยงานฉันตอนที่มีคนย้ายเข้ามาต่างหากเล่า
จินรู้ก็เลยรับมาโดยดี ท่าทางทุกคนมองกันตาปริบๆอยากได้บ้างหล่ะซี่
ซึบาสะ : เออ นี่ก็สำหรับยาโอโทเมะน้า (ยิ้ม)
ยาโอโทเมะตาโต แก้มเป็นสีชมพูดีใจมากๆที่ได้กับเค้าด้วย
ยาบุ : อ้าวทำไมยาโอะก็ได้หล่ะครับ
ซึบาสะ : ก็ยาโอโทเมะเป็นน้องเล็กนี่นา ต้องกินของมีประโยชน์จะได้โตไวๆ
คาเมะ : จะท้องเสียรึป่าว อันตรายน่าดู (ซึหันมามองตาขวางๆ)
จิน : แกอิจฉาละซี่ไม่ได้อ้า (พูดพลางชูกล่องข้าว แบบอวดๆ)
คาเมะ : ของแบบนี้จะอิจฉาไปทำไม ฉันกินของที่แพงกว่านี้ตั้งแยะ เอ้า รีบๆแบกกระเป๋ามาสิ ฉันจะไปรร.แล้ว
จินทำหน้าแบบหมั่นไส้ ก่อนแบกข้าวของชดใช้หนี้กรรม
นากามารุ : นี่ๆ ฉันก็อยากได้ข้าวกล่องบ้างนะ น่าอิจฉาจังนะ โคคิ
โคคิ : บ้าอ่ะเดะ ได้จาก ผู้หญิงน่ารักก็ดีหรอก ถ้าได้จากยายนี่............(เห็นซึกำกำปั้น ก็รีบลี้ภัย)
ยามะพี : ไปหล่ะครับ (ท่าทางเบื่อๆชอบกล)
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป อูเอดะส่ายหัวไปมา เหมือนไม่เข้าใจอะไรบางอย่างแล้วก็ลุกขึ้นไปเหมือนกัน จุนโนะ วางตะเกียบเตรียมตัวจะไปรร. ข้าวดูเหมือนพร่องไปนิดเดียว ทักกี้เองที่เพิ่งลงมา เห็นจุนโนะก็ทำท่าจะเข้าไปคุย ซึบาสะก็ร้องขัดขึ้นมาพอดี
ซึบาสะ : นี่ๆจุนโนะ ก็มีข้าวกล่องให้จุนโนะด้วยนะ
จุนโนะ : (หันมามองหน้าตาเฉยๆ)ผมไม่เอา
แล้วก็เดินออกไปเลย ทักกี้งงกับอาการของซึบาสะที่ยังนิ่งอยู่ได้
ทักกี้ : นายทำไมไม่คุยกับจุนโนะหล่ะ นายไม่น่าจะไม่สนใจเรื่องที่อูเอดะเล่าเมื่อคืนนี้นะ
ซึบาสะ : (สายตานิ่งๆ)เด็กดื้อ เอ้ย!! ไม่ยอมเอาข้าวกล่องไปเหรอ
ทักกี้ : นี่นาย ไม่คิดอะไรเลยเหรอ จุนโนะอาจะมีปัญหาจริงๆก็ได้นะ
ซึบาสะหันมามองทักกี้หน้านิ่งๆ ดูน่ากลัวทักกี้อึ้งไปนิดนึง ซึบาสะจึงยิ้มออกมา
ซึบาสะ : นายวางใจเถอะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ก็ตอนนี้ ฉันเป็นพี่สาวของเจ้าพวกนี้นี่นา
ทักกี้ มองหน้าซึบาสะอีกครั้งก่อนพยักหน้าเข้าใจ คิดว่าหมอนี่คงมีทางแก้ของเค้าเองแน่ๆ ยาโอโทเมะกินข้าวเสร็จกำลังจะไปเรียน ซึบาสะเลยหันไปมอง
ซึบาสะ : ยาโอโทเมะ วันนี้พี่ไปส่งที่รร.นะ
ยาโอโทเมะ : ทำไมหล่ะครับ ผมจำทางไปได้แล้วครับ
ซึบาสะ : (ชูกล่องข้าวขึ้นบนหัว)พี่จะแวะไปส่งข้าวให้จุนโนะน่ะ

จุนโนะนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง อากาศร้อนอบอ้าว จุนโนะก็ยังคงสวมชุดสำหรับฤดูใบไม้ร่วงอยู่ น่าอึดอัดแทนจริงๆ น้ำในสระว่ายน้ำสะท้อนแสงขึ้นมาแสบตาเป็นที่สุด มองออกไปเงาใครบางคนเดินมาที่อาคารน่ะ จุนโนะพยายามเพ่งมอง ซึบาสะนี่นา!! บ้าจัง จุนโนะตกใจมากๆ ซึบาสะหันมาเห็นหน้าจุนโนะก็โบกไม้โบกมือ ไปกันใหญ่ จุนโนะรีบหลบวูบทันที ลนลานจนข้าวของบนโต๊ะตกไปหมด เพื่อนๆในห้องหันมามอง หัวเราะเยาะคิกคักกัน ที่จุนโนะทำเปิ่น จุนโนะก้มลงเก็บด้วยจิตใจที่กระเจิงไปแล้ว
เสียงเปิดประตูเลื่อนดังสนั่น ซึบาสะยิ้มอย่างร่าเริงที่หน้าประตู ทุกคนในห้องหันไปมองด้วยความสนใจ จุนโนะหลับตาปี๋ หน้าก้มลงที่โต๊ะ อาจารย์ท่าทางไม่ค่อยพอใจ ที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในชั้น
ซึบาสะ : ขอโทดคะ เป็นพี่สาวจุนโนะคะ เค้าลืมข้าวกล่องไว้นะคะก็เลยเอามาให้
คนในห้องฮือฮากันใหญ่ “พี่สาวเจ้านี่สุดยอด” “แปลงเพศมารึป่าววะ “ “ดูเหมาะเป็นพี่สาวเจ้านี่ดีนะ555” จุนโนะ อยากระเบิดตัวเองไปเลยตรงนั้น ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าอีกแล้ว!!
อาจารย์ : คุณพี่สาว นี่ก็เป็นเวลาเรียนนะคะ เอ่อ หมดธุระแล้วรึยังคะ
ซึบาสะ : อ้าคะๆ นี่จ๊ะจุนโนะ (เอากล่องข้าวมาวางที่หน้าจุนโนะ ที่ก้มหน้างุดๆ)ตั้งใจเรียนนะ
จุนโนะ สุดกลั้น ลุกขึ้นแล้วลากซึบาสะออกมาด้วย พวกเพื่อนๆพากันหัวเราะไล่หลังออกมา จุนโนะลากออกมาถึงที่ระเบียง
จุนโนะ : พี่ทำอะไรของพี่ คนในห้องหัวเราะกันไปหมดแร้ว ผมอายนะ
ซึบาสะ : เป็นครั้งแรกนะที่นายพูดออกมายาวขนาดนี้อ่ะ
จุนโนะ : ทำไมพี่ทำกับผมอย่างงี้ (ท่าทางไม่พอใจ เป็นครั้งแรกที่จุนโนะแสดงออกทางสีหน้า)
ซึบาสะ : ฉันเป็นพี่สาวนาย ก็ต้องมาดูว่านายที่รร.มีปัญหาอะไรบ้างรึป่าวนะสิ ไม่เห็นต้องอายนี่ แล้วทำไมยังใส่ชุดแบบนี้อีก ที่รร.เค้าเปลี่ยนเป็นชุดหน้าร้อนกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วเรื่องที่ไม่ยอมว่ายน้ำน่ะเป็นอะไรรึเปล่า
จุนโนะ : (หน้านิ่งๆ แล้วเบือนหน้าหนี)ผมไม่อยากว่ายน้ำ พี่อยากว่ายก็ว่ายเองสิ
จุนโนะเดินกลับไปห้องเรียน ซึบาสะรู้สึกว่าผิดหวังเล็กๆ อุตส่าห์ใช้วิธีนี้ยั่วโมโหให้จุนโนะเผยความในใจแต่ก็ไม่สำเร็จอีกนะ หมอนี้ยังปิดบังความในใจไว้อีกจนได้ รู้สึกอัดอั้นใจชมัดเลย เดินไปก็เตะข้าวของไป จนเดินผ่านที่สระน้ำ ซึบาสะมองผ่านรั้วตาข่ายที่กั้นสระน้ำไว้ เหงื่อเริ่มซึมเพราะอากาศที่อบอ้าว
สายตาทุกคนจับจ้องมาที่จุนโนะที่เดินก้มหน้าเข้ามาในห้อง มีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังเบาๆ จุนโนะยิ่งนิ่งลงนั่งที่เก้าอี้เงียบๆ
ยามะพีนั่งติดหน้าต่างอยู่อีกห้องหนึ่ง หันไปเห็นสิ่งผิดปกติก็ร้องออกมาเสียงดัง
ยามะพี : นั่น พี่ยูนี่นาทำอะไรน่ะ
อูเอดะกับโทมะเดินมาดูที่หน้าต่างห้อง รวมทั้งนร.คนอื่นๆ ทางห้องจุนโนะเองก็ร้องออกมาเหมือนกัน”นี่เธอ ดูเด็กห้อง Bสิ เค้าดูอะไรที่สระน้ำหล่ะ “ ทุกคนพากันสนใจ จุนโนะที่ก้มหน้างุดๆก็หันออกไปทางหน้าต่างบ้าง ถึงกับตกใจไปเลย
ซึบาสะปีนขึ้นไปที่รั้วตาข่ายแล้วกระโดดลงสระน้ำจากตรงนั้นเลย ทุกคนพากันกรี๊ดสนั่น สูงขนาดนั้นกระโดดไปได้หน้าตาเฉย จุนโนะยังคงอึ้งอยู่
ยามะพี โทมะ อูเอดะรีบวิ่งไปดูที่สระทันที อาจารย์พละเองก็วิ่งออกมาด้วยความตกใจ จุนโนะยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
อาจารย์พละ : อะไรเนี้ย คุณเป็นใครกัน มาเล่นอันตรายที่นี่ได้ยังไง เป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ
ซึบาสะโผล่หน้าขึ้นมา เอามือลูบผมแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักกะหน่อย
ยามะพี โทมะ อูเอดะ หน้าตาตื่นทั้ง 3 คน
ยามะพี : พี่ยูมาเล่นไรที่นี่เนี้ย
โทมะ : สูงตั้งขนาดนั้น กล้ามากเลยนะเนี้ย
อูเอดะไม่พูดอะไร มองหน้าซึบาสะที่หัวเราะร่าเริง แล้วมองไปที่ห้องเรียนของจุนโนะที่อยู่ชั้น2 จุนโนะเห็นอูเอดะมองก็หันหน้าหลบไป
ซึบาสะ : ก็มันร้อนนี่นา ขอเล่นน้ำในสระหน่อย ไม่ว่ากันน่า
ยามะพี : แปลกคนชมัด อยู่ดีๆก็มาโดน้ำเล่นที่รร.น้องเนี้ยนะ
ซึบาสะไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่มองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องเรียน จุนโนะที่หันหน้าด้านข้างไม่มีทีท่าสนใจสักนิด ซึบาสะอยากรู้นักว่าคิดอะไรอยู่นะ

CHEPTER 7 END
TO BE CONTINUTE……………