POEM
ปลายทาง...ที่กลางใจ
บางครั้งในการเดินทางกลางใจ
อาจไม่ใช่เพียงแค่รักเท่านั้น
แต่ยังคงต้องมีความผูกพัน
คอยยึดมั่นถึงกันเป็นสายใย
ภาษารักอาจไม่ใช่การฟังเสียง
ด้วยสำเนียงผิดเพี้อนแปรเปลี่ยนได้
สื่อแววตาสัมพันธ์รักซ่อนความนัย
ที่รู้ไว้เพียงแค่ฉันและเธอ
จะความรักมากมายสักเท่าไหน
อาจไม่ใช่สิ่งสำคัญมั่นเสมอ
ขอเพียงแค่ยืนยังฉันรักเธอ
ก็พบเจอสิ่งดีๆที่เข้ามา
บางคนคิด"ทางสายนั้น...ดูไร้ค่า"
เสียเวลาหมดแรงใจเลิกค้นหา
หากรักแท้นั่นคือการรอเวลา
เพียงกลับมายืนเคียงข้าง ณ ทางกลางใจ
ไกลนั้น
ถักทอสายใยไว้รอคอย
หยาดน้ำหยดน้อยยามรุ่งสาง
เยียบเย็นเส้นใยใสบาง
รอรับจับน้ำค้างกลางอรุณ
ราวสร้อยมุกพราววาวใส
พราวพร่างกลางไอแดดอุ่น
เส้นใยสายสัมพันธ์อันเคยคุ้น
เกื้อหนุนอุ่นไอสายชีวิต
พักพิงอิงแอบแนบอาศัย
สร้างฝันสานใยดังใจลิขิต
ถักสายใยบางตารางชีวิต
อิงแอบแนบชิดกับผืนไพร
โอนไกวไหววามไปตามลม
น้อมโน้มลมคลอนอ่อนไหว
แต่ยังรับกับยังรู้อยู่ในใจ
ว่าสายใยสัมพันธ์นี้มั่นคง
รพิพรรณ
จากนิตยสาร อ.ส.ท.