poem
from ทะเลกับความมืด
ทะเลกับความมืด
ทะเลตอนนี้ช่างเงียบเหงา
ไม่มีเงาของเขาเหมือนแต่ก่อน
หวนคำนึงคิดถึงเธอไม่สั่นคลอน
สายน้ำหลอนความรู้สึกเหงาจับใจ
ทะเลตอนนี้มีคลื่นโหม
มันเฝ้าโถมคลื่นแรงจนเกินทนได้
โถมคลื่นซัดกัดกินทั่วหัวใจ
เป็นอย่างไรทะเลไม่รู้เลย
ทะเลตอนนี้มืดมิดนัก
ให้ประจักษ์ความรักแท้จริงได้
ทะเลได้สอนอะไรแก่หัวใจ
เหม่อมองไปยังสายน้ำที่ไหลริน
ทะเลตอนนี้ฟ้าใสนัก
เพิ่งรู้จักถึงความสุขในทุกสิ่ง
เป็นแหล่งที่รักให้พักพิง
ทะเลเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหัวใจ –
หลับตาพริ้มกินใจในความมืด
ความรู้สึกบอบบางแตกสลาย
ใจดวงน้อยถูกบีบเค้นให้มลาย
ต้องทำลายความรักที่ให้เธอ
เปลือกตาหลับกลบจันทร์ที่ทอแสง
ความมืดแรงยิ่งกว่าจันทร์ที่แสงกล้า
ดวงตาเกลือกกลิ้งกลอกอยู่ไปมา
หยดน้ำตาค่อยค่อยไหลเป็นทาง
เหมือนภาพซ้อนที่ซ่อนลึกอยู่ในจิต
ในความคิดความรู้สึกที่แข็งกล้า
พอจิตใจเหนื่อยล้าก็แตกมา
ซ้อนออกมาเหมือนฉากหนังเรื่องละคร.
แสงจันทร์นวลมองไปใจหวิวหวิว
ลมพัดปลิวยอดหญ้าให้เริ่มไหว
กลิ่นหอมหวนดอกไม้เย้ายวนใจ
หิงห้อยใสส่องแสงแข่งกับจันทร์
วารีนิ่งไร้คลื่นเย็นยะเยียบ
ท่าน้ำเทียบเรือน้อยคอยอยู่นั่น
อยากนั่งเรือพายไปชมแสงจันทร์
กลางสีสันแห่งกลางคืนน่าดูชม
ทะเลกับความมืด (ยุ้ย)
จากวันที่ผ่านมา
จากคืนที่เคยเศร้า
จากที่ๆมีกัน
จากวันที่มีเธอ
วันนี้ไม่มีเธอ
วันนี้ไม่เจอกัน
วันพรุ่งนี้ไม่มีค่า
เพราะไม่มีเธออีกต่อไป
6โมงเช้าของวันใหม่
เฝ้ามองเธอจากตรงที่เก่า
ได้เห็นเธอคนเก่าที่คุ้นตา
เดินมากลับใครคนใหม่ที่คุ้นเคย