EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 4 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
เผชิญหน้าครั้งแรก-ซิเรีย, ฮิมุโระ, โฮโจ, มะยะโกะ
"โอ้โฮ สวยจังเลยค่ะ" พรินอุทานขึ้นผละจากข้าง ๆ
ผมไปที่ริมสระ แล้วมองไปรอบ ๆ "ยอดไปเลย"
อย่าว่าแต่พรินเลยครับ ผมเองคนชวนมาก็นึกไม่ถึง
ว่าจะมีสระที่หรูหราขนาดนี้ ในโรงเรียนอย่างนี้ด้วย
มันเป็นสระว่ายน้ำในร่ม ตัวอาคารที่สร้างคลุมสระ
นี่สร้างอย่างหรูหราสวยงาม ประดับด้วยศิลปะ
สไตล์ยุโรป น้ำในสระใสสะอาด และไม่มีกลิ่น
คลอรีน ที่ก้นสระ มีดวงไฟส่องสว่างอยู่ทำให้สระดู
โรแมนติก ในอาคารสระว่ายน้ำมีคนใช้บริการอยู่
นับคนได้ บรรยากาศเงียบสงบดีทีเดียว
'สมกับเป็นโรงเรียนภายใต้การดูแลของสถานทูต
เจ๋งจริง ๆ' ผมนึกในใจ
"พรินไปเปลี่ยนชุดมาสิ" ผมบอก
"เจ้าค่ะ" พรินตอบ แล้วเดินแกมวิ่งไปทางห้อง
เปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ท่าทางจะดีใจมาก ที่จะได้ว่าย
น้ำ
ผมยืนมองรอบ ๆ อยู่พักหนึ่งก็มีเสียงทักมาจาก
ด้านข้างว่า
"ตายแล้ว คนโรคจิต นี่แกเหิมเกริมขนาดบุกเข้ามา
ในโรงเรียนเชียวเหรอ?"
หันไปมอง ปรากฏว่าเป็นเด็กนักเรียนสาวคู่ปรับเก่า
ที่จองล้างจองผลาญผมมาตั้งแต่เมื่อคืนคนนั้นนั่น
เอง ตอนนี้ผมเพิ่งสังเกตว่าเธอไว้ผมยาวและผูกรวบ
ไว้ด้านหลังแบบหางม้า (ทรงโพนี่เทล)
"ว่าผมโรคจิตอีกแล้วนะน้อง" ผมตอบแบบเซ็ง ๆ "
บอกแล้วไงว่าไม่ใช่คนโรคจิต ผมเป็นคนปกติดีทุก
อย่างนา"
"นายเข้ามาในนี้ได้ไง" เด็กสาวท้าวสะเอว มองผม
เขม็ง "ตอบมาเร็วไม่งั้นฉันเรียกยามนะ"
"ก็คุณมะทสึโนะให้บัตรผมไว้ ผมก็เลยเข้ามาใช้
บริการสระน้ำหน่อยนะสิ"
"ไม่เชื่อ นายรู้จักกับคุณมะทสึโนะด้วยเหรอ"
"อ้าว! ไม่เชื่อก็ไปถามคุณมะทสึโนะเองสิคร้าบ คุณ
หนู" ผมชักทนไม่ได้เหมือนกันแฮะ อะไรกันมาว่าเรา
อยู่ได้ ผมเลยแกล้งยั่วเข้าให้บ้าง
"มีอะไรเหรอ ฮิมุโระ" เสียงของผู้หญิงอีกคนดังขึ้น
จากด้านหลัง พอหันไปมอง ก็พบว่าเป็น 'คุณครู
สาว'คนนั้นนั่นเอง บ๊ะ! โลกมันกลมดีจริงแฮะ
"อะ...อาจารย์ซิเรีย คือ คนนี้เขาน่าสงสัยน่ะค่ะ หนู
เห็นเขามาป้วนเปี้ยนหน้าโรงเรียนบ่อย ๆ น่ะค่ะ"
เด็กสาวผมยาว ซึ่งผมทราบแล้วตอนนี้ว่าชื่อ 'ฮิมุ
โระ' รีบฟ้อง 'คุณครูสาว' ซึ่งตอนนี้ผมก็ทราบแล้ว
เช่นกันว่าชื่อ 'ซิเรีย' คนหลังนี่จากชื่อแสดงว่าเป็น
คนต่างชาติ แต่ท่าทางเหมือนคนญี่ปุ่นจังเลยแฮะ
ยกเว้นตรงนั้นที่มีขนาดใหญ่กว่าสาวญี่ปุ่นทั่วไป
และเป็นจุดที่ผมจะต้องระวังตัวไม่ไปมองมากซะ
ด้วยสิ ไม่งั้นสถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายใหญ่ ยิ่งอยู่
ต่อหน้ายัยฮิมุโระด้วยแล้ว
"อ๋อ! คนนี้เองเหรอ เขาไม่ใช่คนร้ายหรอกจ๊ะ ฮิมุ
โระ" ครูซิเรียตอบ "ไม่ต้องไประแวงสงสัยเขาหรอก
ว่าแต่เธอน่ะ ไม่มีชั่วโมงเรียนรึไงจ๊ะ"
"อ๋อ...มีค่ะ! หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" ฮิมุโระหน้า
จ๋อยไปถนัดตา เพราะเสียฟอร์มสองต่อ รีบเดินจาก
ไป แต่ตอนเดินผ่านผม เจ้าหล่อนก็อุตส่าห์พูดให้
ผมได้ยินว่า "ยังไงฉันก็ไม่เชื่อนายหรอก"
"บ๊าย บายไว้เจอกันใหม่นะน้อง" ผมโบกไม้โบกมือ
อำลาเด็กสาวฮิมุโระเข้าให้ หันมาทางคุณครูกะจะ
พูดขอบคุณสักหน่อย
"ฮึ! คุณเองหรือ พ่อนักสืบ ฝีมือไม่เลวนี่"
"???"
คุณครูซิเรียพูดประโยคที่ผมไม่คาดฝันว่าจะได้ยิน
มาก่อนขึ้นมา ทำเอาผมตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก พอ
รู้ตัวอีกทีสาวเจ้าก็หายตัวไปซะแล้ว
หมายความว่ายังไง? คุณครูซิเรียคนนี้ รู้อย่างงั้น
หรือ ว่าผมเป็นนักสืบ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าประโยค
หลัง ฝีมือไม่เลว แปลว่าอะไร ใช่ครับ! ผมฝีมือไม่
เลว เข้าขั้นยอดเยี่ยมไร้เทียมทานเชียวล่ะ (หลงตัว
เองไปหน่อยมั้งเนี่ย) แต่อยู่ ๆ มาชมกันไม่มีปี่ไม่มี
ขลุ่ยอย่างนี้นี่...
"คุณโคะจิโร่ขา....คุณโคะ-จิ-โร่"
อะ... เสียงใครอีกคนทำให้ผมหายจากภาวะจังงัง
หันไปมองก็พบพรินในชุดว่ายน้ำที่เพิ่งซื้อมาเมื่อกี้
เป็นชุดว่ายน้ำแบบวันพีช ไม่โป๊มาก เรียกว่าน่ารักก็
ละกัน เหมาะกับเด็กสาวอายุสิบห้าสิบหกอย่างพ
รินนี่เป็นอย่างดีเลย (ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ ว่ายังไม่ได้
ถามอายุพรินเลยว่าอายุเท่าไร)
"แหม! คุณโคะจิโร่ อย่ามองหนูมากสิคะ หนูเขินแย่
เลย ฮิ!ฮิ!" พรินพูดเอียงอาย "สวยไหมคะ?"
"อื้อ... สวยจ๊ะ สวยที่สุดเลย" ผมตอบแต่แล้วก็นึก
ขึ้นได้ "โอ! เดี๋ยวก่อน พริน นี่เธอเป็นมุสลิมไม่ใช่เห
รอ มาแต่งตัวเปิดเนื้อหนังแบบนี้ไม่เป็นไรเหรอ"
"ฮิ!ฮิ! มุสลิมสมัยใหม่เขาไม่ถือกันแล้วล่ะค่ะ (จริง
หรือเปล่าหว่า???) หนูลงไปว่ายน้ำก่อนนะคะ"
"เออ!"
"อ้าว! แล้วนั่นคุณโคะจิโร่ไม่ลงสระด้วยกันหรือคะ?
ทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดอีก"
"อ๋อ! ฉันไม่ว่ายหรอก วันนี้กะพาพรินมาสนุกเท่านั้น
เองน่ะ ตามสบายนะ"
"ค่ะ"
พรินพุ่งตัวลงสระอย่างสวยงาม แล้วก็เริ่มว่ายน้ำไป
มาอย่างแคล่วคล่องปราดเปรียว เหมือนปลาตัว
น้อย ๆ ตัวหนึ่ง เด็กคนนี้ว่ายน้ำเก่งไม่เบาเลยแฮะ
ไม่สิ เรียกว่าเก่งระดับเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเลยเชียว
แหละ ในสระมีคนอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง ต่างก็ว่าย
น้ำเงียบ ๆ เรื่อย ๆ คงมีเด็กของผมคนเดียวนี่แหละ
ที่ว่ายน้ำอย่างร่าเริงสนุกสนาน นาน ๆ ก็หยุด หัน
มาโบกมือให้ผมทีหนึ่ง
ดูพรินว่ายน้ำอยู่พักหนึ่ง ไม่มีทีท่าว่าเจ้าหล่อนจะ
หยุดพักหรือ ขึ้นมาจากสระเลย ผมก็เลยคิดว่าไหน
ๆ ก็มาแถวนี้แล้ว ออกไปเดินรอบ ๆ หน่อยดีกว่า อีก
สักประเดี๋ยวค่อยมารับตัวพรินกลับบ้าน เอ๊ย!
สำนักงานด้วยกัน
ผมเดินหลบออกจากสระว่ายน้ำ ไปทางที่เป็นโต๊ะ
สำหรับนั่งพักผ่อน
"โคะจิโร่?"
"ยะโยย!!!"
ยะโยยในชุดว่ายน้ำแบบวันพีซ แต่ค่อนข้างโป๊ ผ่า
อกลึกมากจนน่าหวาดเสียว ยืนมองผมด้วยสีหน้า
เจื่อน ๆ คงคิดไม่ถึงว่าจะพบกับผมในที่นี้กระมัง แต่
ไม่เห็นต้องอายอะไรผมนี่นา เราเห็นกันหมดแล้ว
สมัยอยู่กินด้วยกัน อึ๋ยส์! อย่าไปนึกถึงมันดีกว่า มัน
เป็นความหลังไปแล้ว
"แกก็มานี่ด้วยเหรอ?"
"อือ" ผมตอบ แล้วก็พยายามสร้างบรรยากาศให้ดู
ครึกครื้นไม่ซีเรียส "ว้าว! นั่นยะโยยมีชุดแบบนี้ด้วย
เหรอ? ไหนว่าไม่ชอบแต่งตัวแบบล่อแหลมไง?
ทำไมชุดนี้..."
"นี่ชุดของเพื่อนย่ะ เขายัดเยียดให้มา" ยะโยยตอบ
แล้วเปลี่ยนเรื่องใหม่ "เออ! ขอแสดงความยินดีด้วย
นะ ที่แกทำงานสำเร็จ"
"ฉันคิดแล้ว ว่าถ้าเป็นยะโยยละก็ต้องพูดแบบนี้" ผม
ตอบ "แต่ฉันขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้เธอต้องเสียงาน
นี้ไป"
"ไม่เป็นไรหรอก" ยะโยยตอบยิ้ม ๆ "ยังไงก็ไม่รู้สิ ฉัน
แพ้แกนี่ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เฉยมาก แต่ถ้า
เป็นคนอื่นนี่ ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ"
"บริษัทเธอกระทบกระเทือนมากรึเปล่า งานนี้น่ะ"
ผมถาม ในสมองคิดไปถึงเรื่องที่ได้ฟังจากเคโกะ
"แกยังมีกะจิตกะใจมาห่วงคนอื่นอีกเหรอ" ยะโยยม
องผมอย่างตัดพ้อ "ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก พ่อ
เศรษฐี"
"เศรษฐีอะไรกัน แค่ทำงานเสร็จไปงานเดียวเอง" ผม
ตอบ "แล้วก็ แหะ ๆ เชื่อเปล่าว่าฉันใช้เงินไปหมด
แล้วด้วย"
"หา! อะไรนะ โคะจิโร่" ยะโยยทำตาโต "แกใช้เงิน
หมดแล้วเหรอ ภายในเวลาแค่ไม่ถึงครึ่งวันนี่นะ"
"เยสสสส์" ผมตอบ หัวเราะแบบฝืน ๆ "ถ้าจะพูดให้
ถูกก็คือ ภายในเวลาสองชั่วโมงเท่านั้นเอง"
"กะ...แก ทำได้ยังไง เงินตั้งขนาดนั้น เอาไปทำอะไร
หมด หา!"
"นั่นสิ" ผมเป็นคนใช้ซะที่ไหนเล่า แต่สุดท้ายผลก็คือ
ผมมาอยู่ที่สระว่ายน้ำแห่งนี้ไงล่ะครับ เฮ้อ!
"สรุปแล้วแกนี่ นอกจากเรื่องสืบสวนคดีแล้ว นอก
นั้นไม่ได้เรื่องสักอย่างเลย ถ้าเป็นสมัยก่อนละก็..."
ใช่ครับ ถ้าเป็นสมัยก่อนละก็ ยะโยยคงจะไม่ยอมให้
เป็นอย่างนี้ เธอจะเป็นคนควบคุมเงินของผมเอง
เป็นอย่างดี รวมทั้งคอยดูแลชีวิตประจำวันของผม
ด้วย แต่...พูดไปก็เท่านั้น มันเป็นอดีตไปแล้ว
สำหรับเราสองคน
"ว่าแต่ เธอจะทำยังไงต่อไป" ผมถาม "เจ้านิไคโด
เป็นไงบ้าง"
"ฉันก็คงจะต้องรีบเคลียร์คดีอื่นที่รับมาให้ได้ เพื่อกู้
ชื่อเสียงคืนมาน่ะสิ" ยะโยยตอบ หยุดคิดไปนิดหนึ่ง
"นิไคโดก็... พักนี้ดูเหมือนเขารับงานใหญ่มางาน
หนึ่งโดยไม่ได้บอกฉันนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
นอกจากงานนายโคนี่เขารับงานที่ไหนมาอีก"
"เฮ้ย! ไว้ใจมันได้ขนาดนี้เชียวเหรอ" ผมนึกถึงพฤติ
กรรมและคำพูดแปลก ๆ ของเจ้านิไคโด รวมทั้งชื่อ '
มิโด' ด้วย "หวังว่ามันไม่ได้ทำงานอันตราย หรืองาน
ใหญ่เกินตัวนะ"
"ฉันก็หวังว่างั้นแหละ แต่ตอนนี้เขาก็เป็นมือหนึ่ง
ของบริษัทฉันแล้วนี่ ก็ต้องปล่อย ๆ บ้าง" ยะโยย
ตอบ
ไม่ทันที่เราสองคนจะพูดอะไรกันต่อ เสียงใส ๆ ของ
ผู้หญิงอีกคนก็ดังเข้ามาว่า
"อ้าว! มาอยู่นี่เอง ยะโยย ไม่ว่ายน้ำเหรอจ๊ะ"
เจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวขึ้น ในชุดว่ายน้ำที่..เหวอ
สาบานเถอะ ผมบรรยายไม่ถูกครับ นี่มันชุดว่ายน้ำ
หรือเนี่ย ทำไมมันโป๊อย่างนี้ ขออนุญาตไม่บรรยาย
ก็แล้วกัน จินตนาการเอาเองนะครับ สาวเจ้าของชุด
ว่ายน้ำยั่วใจชายคนนี้ ผมยาวแต่ตอนนี้ผูกเกล้าเป็น
มวยไว้ คงเตรียมสำหรับลงว่ายน้ำนั่นเอง หน้าตา
ฉลาด บ่งบอกว่าทันคนทีเดียว อายุก็คงรุ่นราวคราว
เดียวกับยะโยยแต่คงจะอ่อนกว่าสักสองสามปี ตา
คมกริบ เป็นประกาย เดินตรงเข้ามายืนข้างยะโยย
เอามือเท้าไหล่เธอไว้ แล้วมองมาทางผมเขม็ง
เหมือนกับบอกว่า ถ้าจะมาจีบเพื่อนฉัน ก็ต้องผ่าน
ด่านฉันก่อนนะยะ อะไรทำนองนั้นแหละครับ
"โอ๊ะโอ่ สวัสดีครับ คุณคนสวย ชุดว่ายน้ำคุณเฉียบ
ขาดไป...เล้ย(นะครับเนี่ย) โอ้ย!!" ผมพูดไม่จบ
ประโยค เพราะถูกใครไม่รู้ (ยะโยยนั่นแหละ)
เหยียบเท้าเข้าให้
"สวัสดีจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อยมาเหล่สาวถึงในโรงเรียนนี่
เชียวหรือจ๊ะ" สาวใจกล้าคนนี้เอ่ยทักผมขึ้น ท่าทาง
เล่นหูเล่นตาเอาเรื่อง
"ก็เฉพาะคนสวย ๆ เท่านั้นแหละครับ ที่ผมจะสนใจ
ขอคุยด้วย" แสบมาเราก็แสบไป ผมเลยสวมบทห
นุ่มสำราญซะเลย
"ฮะแฮ่ม!" เสียงยะโยยไอขึ้น พอเพื่อนของเธอหันไป
ถามว่าเป็นอะไร เธอก็ตอบว่า เจ็บคอน่ะ
เพื่อนของยะโยยหันมาถามผมอีก "รู้จักกับยะโยย
หรือจ๊ะ"
ไม่ทันที่ผมจะตอบ ยะโยยก็ปฏิเสธเสียงหลงขึ้นมา
ว่า "ไม่รู้จักเลย เพิ่งเจอกันเมื่อกี้เอง"
ผมงง ไม่รู้ใจว่ายะโยยคิดยังไงถึงตอบแบบนี้ไป
เพื่อนสาวแสนซ่าของเธอก็เลยพูดใส่ผมมาอีกว่า
"อ้าว! ตายแล้ว อย่างนี้ก็พวกไล่จีบสาวจริง ๆ ด้วย
สิ" มองผม แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีอะไรน่ายิ้มนัก
หรือไงนะ "ตาถึงไม่เบานะนี่มาจีบยะโยยของฉันนี่"
"ฮะ แต่ที่จริงเป้าหมายของผมคือ คุณตะหากละฮะ"
ผมหยอดลูกอ้อนเข้าให้ บอกแล้วไง แสบมาก็แสบ
กลับ "คือแกล้งตีสนิทกับเพื่อนก่อนไงฮะ แล้วพอสบ
โอกาสก็ค่อยโจมตีเป้าหมายจริง ว่าไงครับสนใจไป
เที่ยวกับผมไหมคร้าบคุณคนสวย"
"ฮะแฮ่ม ๆ ๆ" ยะโยยไอขึ้นมาอีกแล้วก็เอามือถูตรง
คอ บ่นเจ็บคอ
เพื่อนของยะโยยชะม้ายตาไปทางเธอนิดหนึ่ง แล้วก็
บอกกับผมว่า "เสียใจค่ะ สเป็คดิฉันไม่ใช่ผู้ชาย
สะโอดสะอง ไว้ผมยาวอย่างคุณหรอกค่ะ ดิฉัน
กำหนดสเปกของชายในฝันไว้แล้วล่ะค่า โฮะ! โฮะ!
โฮะ!" ท้ายสุด เอามือปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต
ผมแกล้งทำหน้าม่อย "เหรอครับ ว้า! ผมก็อกหักดัง
เป๊าะสิครับเนี่ย สงสัยต้องหันกลับไปที่คุณยะโยย
แล้วมั้งครับ"
"ไม่รู้ไม่ชี้" ยะโยยแหวมา
"ฮิ!ฮิ! ท่าทางคุณจะอกหักเสียแล้วมั้งคะ ทั้งสองราย
เลย คุณผมยาว" สาวแก่นได้ทีว่าทับถมมาอีก "ที
หลังอย่าจับปลาสองมือนะคะ"
"โฮ่! งั้นผมขอตัวไปตั้งหลักใหม่ก่อนนะครับ" ผม
บอก แล้วก็เลยถือโอกาสหลบหน้าออกมา ได้ยิน
เสียงเพื่อนยะโยยพูดตามมาแว่ว ๆ ว่า "ขอบคุณค่ะ
ขืนคุณยังอยู่ยะโยยก็ไม่หายเจ็บคอซะทีแหละค่า"
เอ๊ะ! ผมไปทำอะไรให้ยะโยยเจ็บคอเหรอ ไม่เข้าใจ
แฮะ
ผมเดินออกจากอาคารสระว่ายน้ำ มาตรงบริเวณ
ใกล้กับประตูโรงเรียน กำลังคิดในใจว่ากลับไปรับพ
รินสักทีก็ดีเหมือนกัน ก็พอดี...
"หวอ ......."
เสียงสัญญานเตือนภัยดังขึ้นลั่นโรงเรียน ผมคิดใน
ใจว่า ไฟไหม้หรือ? แต่มองดูรอบตัวก็ไม่เห็นมีอะไร
ผิดปกตินี่นา ยกเว้นมีคนวิ่งกันวุ่นบ้างตามระเบียง
เท่านั้นเอง ผมหยุดเท้าลง รอดูความเคลื่อนไหวต่อ
ไป ว่าจะมีประกาศอะไรตามมาอีก แต่ก็เงียบ ไม่มี
อะไรเกิดขึ้น
"ช่วยด้วยยย..." เสียงใครบางคนร้องขอความช่วย
เหลือดังมาจากด้านนอกของโรงเรียน ผมขมวดคิ้ว
นึกในใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วหรือ เท้าก็พาผมวิ่ง
ไปทางประตูโรงเรียนทันที
'อยู่ไหน' ออกมาหันรีหันขวางนิดหนึ่ง ก็ได้ยินเสียง
ร้องมาอีก คราวนี้ชัดเจนว่ามาจากถนนข้างโรงเรียน
นั่นเอง ผมวิ่งไปทางนั้นทันที พอพ้นหัวมุมรั้วโรง
เรียนไป ก็พบ...
ชายหนุ่มสองคน กำลังพยายามฉุดลากเด็กผู้หญิง
ในชุดนักเรียนของโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย
ให้ขึ้นรถตู้คันหนึ่งที่จอดรออยู่ โอ๊ะโอ! มาเจอกับ
เหตุการณ์คนร้ายลักพาตัวเข้าให้แล้วสิ
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คุณมะรินะ ช่วยด้วย" เด็ก
สาวเหยื่อเคราะห์ร้ายพยายามขัดขืนดิ้นรน ปากก็
ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ใครกันนะที่เด็กคนนี้
กำลังเรียก
อีกนิดเดียวเด็กสาวก็จะถูกลากเข้ารถตู้อยู่แล้ว ผม
เห็นทีจะไม่มีเวลาคิดมากล่ะครับ
"เฮ้ย! หยุดนะแกสองคน" ผมตะโกนขู่ไปก่อนทันที
พลางกระโจนพรวดเดียวไปถึงหน้าทั้งสามคน
"แกเป็นใคร?" เจ้าตัววายร้ายคนหนึ่งหันมาทางผม
ผมไม่รอช้าโยนกำปั้นโครมเข้าที่หน้ามันทันที
"โอ้ก!" หมอนั่นร้องแทบไม่เป็นภาษาคน ปล่อยมือ
จากเด็กสาว ผมส่งเท้าเตะโครมเข้าที่ชายโครงของ
ผู้ร้ายคนที่เหลืออยู่ทันที
"อ้าก!"
เด็กผู้หญิงสะบัดจากการเกาะกุม สีหน้ายังซีดเผือด
อยู่ คงตกใจมาก แต่ก็เก่งนะ ที่ยังมีสติรู้ตัวว่าควร
จะทำอะไรบ้าง ผมรีบดึงแขนเด็กสาวไว้ ดึงตัว
หล่อนเข้ามาหาผม พร้อมกับสปริงตัวถอยหลังออก
จากวายร้ายทั้งสอง แล้วดึงเด็กสาวที่เกือบจะถูกฉุด
ไปให้ซ่อนอยู่ข้างหลังผม
"กลางวันแสก ๆ จะลักพาตัวกันเลยเหรอ พี่ชาย"
ผมทัก ใจนึกถึงเจ้ากล็อค 22 ที่เหน็บไว้ที่เอว
ภาวนาขออย่าให้มีเหตุการณ์ที่ถึงกับต้องใช้มันเลย
เจ้าสองคนตรงหน้านี่มีอาวุธไหมหนอ เท่าที่ดูก็ไม่มี
หรอกแต่ไม่รู้ว่ามันซ่อนอาวุธอะไรไว้บ้าง และจะชัก
ขึ้นมาเมื่อไร
ท่าทางสองคนนั้นมองกันเองเลิกลั่กเหมือนกับมี
อะไรผิดคาดหมายอย่างนั้นแหละแต่แล้วก็พากัน
โถมเข้ามาหาผม อ๊ะ! มือเปล่าเหรอ? อย่างนี้ก็สวย
สิ ไม่กลัวอยู่แล้ว
แต่เด็กสาวที่ผมบังไว้ข้างหลังคงจะกลัว แกเลยร้อง
กรีดขึ้น แล้วต่อท้ายว่า
"คุณมะรินะ ช่วยด้วย"
เอาอีกแล้ว ใครกัน มะรินะ อย่างไรก็ตาม ไม่ทันที่
สองคนจะโถมมาถึงผมให้ผมได้แสดงฝีมือ ก็มีเสียง
ของใครบางคนที่คุ้น ๆ หูผมดังมาว่า
"มาแล้วจ้า... มะรินะคิก"
เงาร่างสายหนึ่งถลันผ่านตัวผมไป และถีบเข้าใส่
หน้าของวายร้ายคนซ้ายอย่างจัง หมอนั่นกระเด็น
ไปกระแทกกับรถตู้ที่จอดอยู่ เจ้าคนขวาชะงักการ
เคลื่อนไหว เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้มาใหม่ลอยตัว
ลงสู่พื้นแล้ว และพลิกตัวกลับยกขาเตะก้านคอเจ้า
คนขวานี่ดังพลั่ก ส่งเจ้านี่ไปกระแทกรถตู้อีกคน
"โอ้โฮแฮะ! " ผมอุทาน คนที่โผล่เข้ามาและจัดการ
เหล่าร้ายได้ในพริบตาเดียวไม่ใช่ใคร เพื่อนของยะ
โยยคนตะกี้นั่นเอง แต่แม่เจ้าโวย! คุณเธอยังอยู่ใน
ชุดว่ายน้ำอยู่เลย! บรื๋อส์! ขนลุก นี่กลางถนนนะแม่
คุณ ไม่ใช่สระว่ายน้ำ ว่าแต่ผมก็เถอะ สถานการณ์
อย่างนี้ยังมีกะจิตกะใจคิดแบบนั้นไปได้อีก
"เหวอ! ไหนบอกว่าไม่มีการขัดขืนไงล่ะ" วายร้ายคน
หนึ่งละล่ำละลักขึ้น
"ไม่เห็นตรงกับที่เตี๊ยมกันมาเลย" อีกคนร้องขึ้นบ้าง
ทั้งสองคนพากันกระโดดเข้ารถตู้ พลางร้องลั่นว่า "
เผ่นก่อนโว้ย"
รถตู้ซึ่งติดเครื่องรออยู่แล้วก็กระชากตัววิ่งหนีออก
ไป
"อย่าหนีนะ" สาวซึ่งแต่งกายผิดสถานที่ ขยับตัวทำ
ท่าจะไล่ตามไปแต่แล้วก็หยุดชะงัก คงนึกได้ว่าไล่
ไปก็ไม่ทันหรอก เพราะฝ่ายนั้นเป็นรถยนต์ เลยหัน
มาทางผม หรือพูดให้ถูกก็คือหันมาทางเด็กสาวที่
ผมช่วยไว้ พลางถาม
"ไม่เป็นไรใช่ไหมจ๊ะ มะยะโกะจัง"
อ้อ! เด็กคนนี้ชื่อ มะยะโกะเองหรือ อืม ชื่อเพราะดีนี่
แต่น่าสงสารจัง ยังหน้าซีดอยู่เลย คงจะยังไม่หาย
ตกใจ
"คุณมะรินะ..." มะยะโกะพูดได้แค่นั้นก็เข่าอ่อน
ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นคงหมดความเข้มแข็งแล้วล่ะ
ที่ผ่านมาก็นับว่าเธอขวัญกล้ามากทีเดียวแล้ว ไม่
เช่นนั้นป่านนี้ก็คงโดนลากขึ้นรถไปแล้ว โดยที่ผม
และเพื่อนยะโยยซึ่งผมทราบชื่อแล้ว ตอนนี้เองว่า
ชื่อ มะรินะ มาช่วยไม่ทัน
"มะยะโกะจัง" มะรินะ รีบทรุดตัวลงไปประคองมะ
ยะโกะไว้ พลางปลอบ "ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่มานี่
แล้ว"
"คุณมะรินะ มาช้าจังเลย" เด็กสาวตัดพ้อ
"ขอโทษจ๊ะ มะยะโกะจัง พี่อยู่ที่สระว่ายนำ้อยู่น่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เพราะที่สุดแล้วคุณมะรินะก็มาช่วย
หนูไว้ได้อีกแล้ว แล้วก็..." เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา
มองผม "คุณพี่ชายคนนี้ด้วย ถ้าไม่ได้พี่ชายคนนี้
หนูคงเสร็จพวกมันไปแล้วล่ะค่ะ"
มะรินะหันมาทางผม พอเห็นถนัดตาว่าเป็นผมเอง
ซึ่งเจอกันเมื่อครู่นี้ที่สระว่ายน้ำ เจ้าหล่อนก็เบิ่งตาก
ว้างขึ้น แต่แล้วก็ไม่ได้โวยวายอะไรอย่างที่ผมคิด คง
กล่าวแต่เพียงว่า
"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยมะยะโกะจังเอาไว้ ดิฉัน
ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบ "ว่าแต่พวกเมื่อกี้พวกไหน
เหรอครับ? แล้วทำไมต้องมาเล่นงานเด็กคนนี้ด้วย
ครับ?"
มะรินะมองผมตาเขียว "ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่
สามารถบอกคุณได้ค่ะ เข้าใจด้วยนะคะ" หยุดไป
นิดหนึ่งก็พูดขึ้นต่อ "แต่ดิฉันก็ต้องขอบคุณคุณมาก
ๆ เลยค่ะ ที่ช่วยเราเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นป่านนี้หนูมะ
ยะโกะโดนมันเอาตัวไปถึงไหน ๆ แล้ว"
อืมห์ ผมพอจะมองออกแล้วว่า มะรินะคนนี้ไม่ใช่
คนธรรมดาซะแล้ว และดูเหมือนว่าหล่อนกำลังให้
การอารักขาเด็กสาวมะยะโกะคนนี้อยู่ จะด้วยเหตุ
อันใด มีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรก็ตาม แต่ท่าทาง
หล่อนก็บอกให้ผมทราบว่า อย่าได้ไปยุ่งเกี่ยวกับ
พวกหล่อนเลย ไม่ใช่ธุระของผม
"โอเคครับ ถ้างั้นผมก็ขอตัวแค่นี้ละกัน สวัสดีครับ
ทั้งสองคน"
...
back index next