EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 6 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
(กลางคืน)
เรื่องของพริน
"..." เด็กสาวหันไปมองทะเลอีก คราวนี้นั่งกอดเข่า
แล้วเอาคางเกยไว้บนเข่าตัวเอง สักครู่หนึ่งก็เปรย
ออกมาว่า "หนูจะทำยังไงดีคะ? คุณโคะจิโร่"
ท่าทางเด็กจะกำลังท้อแท้หมดอาลัยตายอยากสุด
ขีด ผมนิ่งคิดอยู่เงียบ ๆ ครู่หนึ่ง จึงทำเสียงร่าเริง
พูดขึ้นว่า
"อะไรกัน ยัยพรินเอ่ย แค่นี้ถึงกับซึมเลยเชียวเหรอ
ไม่สมกับเป็นพรินเลย นี่จะสอนเคล็บลับมาฟันฝ่า
อุปสรรคให้เอาไหม"
"เอ๊ะ! จริงหรือคะ?" พรินหันขวับมาทันที
"อึ้ม" ผมพยักหน้าอย่างแข็งขัน "ก่อนอื่นนะ เวลาเรา
กำลังเจออุปสรรคหรือปัญหา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็
ตาม ให้กำหมัดไว้" ผมทำตัวอย่างให้ดู เด็กสาวทำ
ตามอย่างว่าง่าย
"แล้วก็ยกขึ้นมาดู..." ผมยกหมัดตัวเองขึ้นมาต่อ
หน้า เด็กสาวมองผมแล้วก็เลียนแบบ
"แล้วก็บอกตัวเองว่า 'เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไร
เลย เราต้องแก้ปัญหาได้สิ เราต้องทำได้' เอ้า พูดซิ"
พรินมองผมอย่างเขิน ๆ แล้วก็พูดพึมพัม ฟังแทบจะ
ไม่ได้ยิน
"ไม่เอ๊า ไม่เอา เสียงเบาอย่างนั้นใช้ไม่ได้ พูดให้ชัด
ๆ สิจ๊ะ" ผมเอื้อมมือไปตบบ่าเด็กสาว "พรินคนเก่ง
คนเดิมหายไปไหนเอ่ย หือ?"
"เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไรเลย เราต้องทำได้" พริน
พูดออกมาเสียงดังขึ้น
"ใช่ ต้องทำได้!" ผมทวน
"เราต้องทำได้ ... หนูต้องทำได้" พรินพูดตาม หยุด
มองผมนิดหนึ่ง ก่อนพูดขึ้นใหม่โดยเปลี่ยนสรรพ
นามเป็นหนู
เราสองคนสบตากันนิ่ง ก่อนที่ผมจะยิ้มแล้วถามว่า
"เป็นไง รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ" พรินยิ้มตอบ
"จำไว้นะ ทุกสิ่งอยู่ที่กำลังใจของเรานั่นเอง ถ้าเรา
ยังไม่ยอมแพ้ซะอย่าง ก็ยังจะมีหนทางให้เราฟันฝ่า
อุปสรรคนั้นไปจนได้นะแหละ"
"ค่ะ"
"เอาล่ะ ตอนนี้เรามาคิดกัน" ผมพูดช้า ๆ "ว่าสิ่งที่เรา
ทำได้ตอนนี้คืออะไรบ้าง"
"ค่ะ"
"พรินบอกว่า ต้องเอาของสำคัญจากคุณโคให้ได้ใช่
ไหม"
"ค่ะ แต่คุณโคแก..."
"แล้วนายของพรินเขารู้รึยังว่าคุณโคตายแล้ว"
"... คงทราบแล้วมั้งคะ เพราะท่านมาญี่ปุ่นพร้อมพ
รินด้วย"
"อ้าว ไม่ได้รอที่เอลเดียหรอกเหรอ"
"เปล่าค่ะ ท่านมาญี่ปุ่นพร้อม ๆ กับหนูแหละค่ะ แต่
ท่านไม่อยู่ในฐานะที่จะออกมาปรากฏตัวข้างนอก
ได้"
"อ้าว อย่างนี้ก็แย่นะสิ ทำไมเขาทิ้งให้พรินออกมา
เสี่ยงอันตรายคนเดียวได้ลงคออย่างนี้นะ"
ผมชักโกรธขึ้นมา เพราะสิ่งที่ผมเกลียดอย่างหนึ่งก็
คือ การที่คนที่อยู่ในฐานะสูงกว่าใช้ให้คนฐานะต่ำ
กว่าไปเสี่ยงอันตรายแทนตน โดยที่ตนเองอยู่ในที่ที่
ปลอดภัย รอฟังแต่ข่าวดีอย่างเดียว แต่เด็กสาวตรง
หน้าผมรีบค้านขึ้นทันทีว่า
"ไม่ใช่ค่ะ นายเหนือของพรินท่านเป็นคนดีมากค่ะ
แต่ท่านกำลังอยู่ในอันตราย พรินก็เลยอาสามารับ
ของนี้แทน จริง ๆ นะคะ คุณโคะจิโร่ อย่าไปว่านาย
ของหนูอย่างนั้นนะคะ"
ผมอึ้ง สบสายตาที่แสดงความแน่วแน่ของเด็กสาว
แล้วก็พูดขึ้นว่า
"ถ้าอย่างนั้น นายของพรินก็ต้องเป็นห่วงพรินอยู่สิ
ใช่ไหม"
"ค่ะ ท่านต้องกำลังเป็นห่วงหนูอยู่แน่เลย"
"แล้วทำไมเราไม่กลับไปหาเขาล่ะ หือ?" ผมถาม
กลับพยายามให้น้ำเสียงนิ่มนวลที่สุด
เด็กสาวทำสีหน้าเจื่อน พูดอุบอิบว่า "ก็หนูทำงานไม่
สำเร็จนี่คะ"
"แต่นายเขาก็รู้แล้ว ว่างานนี้มันล้มเหลวเพราะคุณ
โคแกมีอันเป็นไปซะก่อน ใช่ไหม แล้วที่พรินไม่ยอม
กลับไปหาเขานี่ มิยิ่งทำให้เขาต้องเป็นห่วงมากขึ้น
ไปอีกรึ หรือไม่จริง"
พรินอึ้ง มีสีหน้าว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงความจริงข้อนี้
ผมได้ทีรีบกล่อมต่อ
"กลับไปหานายของพรินไม่ดีกว่ารึ ไปช่วยกันคิด
นะ... ว่าจะทำยังไงกันต่อดี พรินอยู่คนเดียวก็คิด
และทำอะไรไม่ได้มากใช่ไหม แต่นายของพรินเขา
อาจจะอยู่ในสภาพเดียวกับพรินตอนนี้ก็ได้ เขาอาจ
จะกำลังต้องการเพื่อนช่วยคิดสักคนก็ได้ แล้วอย่าง
นี้พรินยังจะไม่รีบไปหาเขาอีกหรือ?"
พูดจบผมก็เงียบไป ทิ้งระยะเวลาให้เด็กสาวได้คิด
สักครู่หนึ่งพรินก็เบิ่งตากว้าง ยิ้มหน้าบาน พลางทุบ
กำปั้นลงกับฝ่ามือตัวเอง ร้องออกมาว่า "ใช่แล้วค่ะ
คุณโคะจิโร่พูดถูก ทำไมพรินไม่ทันคิดก็ไม่รู้"
ท่าทางเด็กสาวกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก หลังจากที่
ตัดสินใจได้ว่า จะกลับไปหา 'นายเหนือ' ของหล่อน
"คุณโคะจิโร่ไปด้วยนะคะ" พรินอ้อน
"ทำไมล่ะ ให้ฉันไปพบกับนายของเราน่ะได้เหรอ"
ผมย้อนถาม
"ได้สิคะ ท่านต้องดีใจแน่ ๆ เลยที่ได้คุณโคะจิโร่มา
ช่วยอีกแรงหนึ่ง"
"พริน!" ผมหันตัวไปข้างหน้าพริน แล้ววางสองมือ
บนบ่าน้อย ๆ คู่นั้น พูดช้า ๆ ว่า "ฉันขอบอกก่อนนะ
ว่า คนที่ฉันจะช่วยคือ พรินเท่านั้น ส่วนนายของพ
รินนั้น ถ้าเป็นคนดี และ... เรื่องที่จะให้ฉันช่วยเป็น
เรื่องที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรง ฉันก็จะยินดีช่วยเพื่อเห็น
แก่พริน แต่ในตอนนี้ฉันยังไม่รับปากว่าจะช่วย เข้า
ใจไหม"
"ค่ะ" เด็กสาวตอบเสียงอ่อย
"สรุปว่า ต้องให้ฉันพบกับเจ้านายของพรินดูก่อนนะ
แล้วถึงจะรู้ว่าฉันจะช่วยอะไรพวกเธอได้หรือไม่"
"ค่ะ"
"ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนึง พรินจะรอตรงนี้หรือ
จะเข้าไปด้วยกัน"
ผมถามขึ้น ที่จริงแล้ว คือไม่ค่อยไว้ใจสถานการณ์
มากกว่าครับ ถ้าทิ้งพรินไว้คนเดียวใครจะรับประกัน
ได้ว่า จะไม่เกิดอะไรขึ้นกับแกระหว่างที่ผมไม่อยู่
ด้วย
"คุณโคะจิโร่กลัวจะไม่ปลอดภัยหรือคะ?" พรินมอง
ซ้ายมองขวา ขณะตอบ
ผมไม่ตอบกลับ แต่เปิดประตูสำนักงานให้ เด็กสาว
ผลุบเข้าไปในสำนักงานทันที แล้วผมเดินตามเข้า
ไป
ผมกวาดสายตามองความเรียบร้อยเห็นว่าไม่มี
อะไรเปลี่ยนแปลงไปจากตอนหัวค่ำ แล้วก็รีบเดิน
เข้าไปด้านใน เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และ
เดินออกมาอีกครั้ง พบว่า พรินยังคงรออยู่ที่เชิง
บันได
ผมเดินเข้าไปหาแก แล้วยื่นกระดาษให้หนึ่งแผ่น
"อะไรคะ?" พรินเงยหน้าขึ้นถามผม
"มีคนเขาฝากไว้ให้แน่ะ บอกว่าถ้าให้พรินดูแล้วจะ
เข้าใจเอง" ผมตอบ
กระดาษนั้นก็คือ กระดาษแผ่นที่ซิเรียฝากให้ผมนั่น
เอง เด็กสาวตาสองสีรับไปอ่านแล้วก็เงยหน้าขึ้นมา
ด้วยสีหน้างง
"ไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่ะ"
"อ้าว???" ผมงงบ้าง ก็ซิเรียยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ
ว่า เอาบทกลอนนี้ให้พรินแล้วเจ้าหล่อนจะรู้เรื่องเอง
ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรต่อไป ก็ปรากฏว่า...
"กริ๊ง ๆ ๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี ผมสบตากับ
พริน แล้วก็เดินไปรับสาย
"ฮัลโหล ที่นี่สำนักงานนักสืบอะมะกิครับ"
"..."
"ฮัลโหล"
"สวัสดีครับคุณโคะจิโร่" เสียงคุ้นหูดังมาตามสาย
ไม่ใช่ใครหรอกครับ ลองถ้ามาสไตล์นี้ละก็ นาย
เกล็น แหล่งข้อมูลเถื่อนของผมนั่นเอง
"อ้าว เกล็น นึกยังไงโทรฯ มาเนี่ย ฉันกำลังจะออก
ไปข้างนอกพอดีเลย" ผมพูดกรอกหูลงไป
"หึหึหึ ผมก็โทรฯ มาหลายทีแล้วเหมือนกันครับ"
เสียงเกล็นพูดมาตามสาย "ธุระยุ่งดีนะครับคุณโคะ
จิโร่ ไม่ค่อยอยู่ติดสำนักงานเลย โอ๊ะโอ่ เข้าเรื่องของ
เราดีกว่า ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะขอความร่วม
มือจากคุณโคะจิโร่น่ะครับ..."
ยังไม่ทันที่เกล็นจะพูดจบ ผมซึ่งเพิ่งนึกอะไรออกก็
รีบขัดขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน ฉันก็กำลังจะมีอะไรให้นาย
ช่วยเหมือนกัน"
"เหรอครับ งั้นเชิญธุระคุณโคะจิโร่ก่อนก็ได้ครับ"
"เรื่องเด็กต่างประเทศที่มีรางวัลนำจับของหน่วย
ข่าวกรองเอลเดียน่ะ จำได้ไหม"
"โอ๊ะโอ่ อย่าบอกนะครับว่า คุณโคะจิโร่จับตัวได้
แล้ว ไวเหมือนเดิมนะครับ จะให้ผมช่วยขึ้นรางวัล
ให้..."
"ไม่ต้อง ๆ" ผมรีบขัด "ตอนนี้ฉันยังไม่พาตัวไปขึ้น
รางวัล แต่ฉันต้องการให้นายช่วยปล่อยข่าวออกไป
หน่อยว่า เด็กคนนี้ถูกจับได้แล้ว โอเคไหม จะได้ไม่มี
ใครมายุ่มย่ามเรื่องนี้อีก ถอนเรื่องนี้ออกจากสาย
ข่าวไปเลย"
"อ๋อ เข้าใจแล้วครับ รอบคอบตามเคยนะครับ" เจ้า
เกล็นแสดงทีท่ารับรู้จุดมุ่งหมายของผมทันที
"โทษทีนะ ฉันกำลังรีบ เดี๋ยวถ้าไงฉันไปหานายที่
เดิมก็ได้ เพราะไหน ๆ ก็กำลังจะออกไปข้างนอกอยู่
แล้ว ได้รึเปล่า หรือว่าจะคุยธุระนายเดี๋ยวนี้เลย"
"อ๋อ ถ้างั้นธุระของผมก็หมดแล้วล่ะครับ ขอบคุณนะ
ครับคุณโคะจิโร่!"
พูดจบเกล็นก็วางหูไปเลย เอ! พิลึกคนแฮะ จู่ ๆ ก็
โทรฯ มาบอกว่ามีธุระ แต่แล้วพอถามเข้าจริง ๆ ก็
กลับบอกว่าธุระเสร็จแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ ผม
นึกในใจถึงตอนนี้ แล้วก็อดมองไปทางพรินไม่ได้ ให้
เกล็นช่วยปล่อยข่าวไปแบบนี้ อย่างน้อยจะได้ช่วย
ลดอันตรายที่จะเกิดกับพรินไปได้สักระดับหนึ่งล่ะ
ผมเดินเข้าหาพรินซึ่งเริ่มทำท่ากระสับกระส่าย ตอน
แรกผมคิดว่าจะไล่เลียงเรื่องบทกลอนที่ซิเรียฝากไว้
ก่อน แต่เมื่อเห็นทีท่าของพรินก็เปลี่ยนใจ
"โอเค ไปกันเลย นำทางไปซิคนเก่ง" ผมพูด ในใจอด
ตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้พบกับ 'นายเหนือ' ของเด็กสาว
ซึ่งรับคำว่า "ค่ะ" แล้วออกเดินนำหน้าผมไปคนนี้
...
back index next