EVE Burst Error
ภาค โคะจิโร่
วันที่ 3 ธันวาคม ค.ศ. 19xx
รวบรวมเบาะแส
"สวัสดีครับ คุณอะมะกิ พบรูปภาพแล้วหรือครับ"
คุณโคถามขึ้นทันทีหลังหย่อนก้นอันมหึมาลงบน
โซฟาในเก้าอี้รับแขก
หลังจากไปพบยะโยยและไปยืนซึมอยู่หน้าซันแมน
ชันพักหนึ่ง ผมก็ประมวลข้อมูลเท่าที่ตัวเองมีอยู่อีก
ทีแล้วก็รู้สึกว่าต้องมาเช็คอะไรกับคุณโคสักหน่อย
เท้าก็พาตัวเองมาถึงบ้านคุณโคทันที
"แหม คุณโคก็ ชอบพูดเล่นเรื่อยเลยนะครับนี่ แหะ
ๆ" ผมหัวเราะ "ถ้าพบกันง่าย ๆ ก็ดีสิครับ"
"อ้าว เหรอครับ ผมก็คิดว่า คุณอะมะกิ พบแล้วซะ
อีก ง่า... มีอะไรจะให้ผมช่วยอีกเหรอครับ ผมยินดี
ให้ความร่วมมือเต็มที่เลยนะครับ"
"ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามให้แน่ใจหน่อยน่ะครับ"
ผมเข้าประเด็นทันที "เรื่องเครื่องป้องกันขโมยน่ะ
ครับ มีร่องรอยว่ามันถูกใครเข้าไปแตะต้อง หรือไป
ปิดสวิทช์มันหรือเปล่าครับในช่วงสามวันที่ผ่านมานี้
น่ะครับ"
"เอ... คิดว่าไม่มีนะครับ เครื่องกันขโมยของเรา
ทำงานตลอดเวลาครับ ผมเช็คดูแล้วครับ ไม่มีร่อง
รอยว่าใครไปแตะต้องมันเลยครับ"
"อืมห์ เหรอครับ" ได้คำตอบที่ต้องการแล้วทีนี้ก็
เหลือแต่รอข้อมูลจากเกล็นล่ะ
...
ออกจากบ้านคุณโค ก็เดินกลับมายังสำนักงานที่
โกดังที่ท่าเรือพอเดินเข้าสำนักงานจะตรงไปยังโต๊ะ
คอมพิวเตอร์ ก็ปรากฏว่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสีย
ก่อน
"ฮัลโหล ที่นี่สำนักงานนักสืบอะมะกิครับ"
"..."
"ฮัลโหล?"
"สวัสดีครับ คุณโคะจิโร่" เสียงเกล็นนั่นเอง หมอนี่คง
มัวแต่เช็คคลื่นเสียงอยู่ว่าเป็นผมมารับจริงหรือ
เปล่า "ได้ข้อมูลมาบ้างแล้วครับ จะให้รายงานเลย
ไหมครับ" ความหมายคือ จะให้พูดทางโทรศัพท์เลย
ไหม
"เอาสิ ว่ามา"
"ครับ ตอนนี้ เท่าที่สายผมสามารถตรวจได้นะครับ
ไม่มีของที่เป็นงานศิลปะเข้ามาในตลาดมืดของ
พวกเราเลยครับ รวมทั้งเจ้าภาพลายอิสลามของ
คุณด้วย"
"อืมห์..."
"และอีกอย่างหนึ่งครับ ภาพนั่นไม่มีราคาค่างวด
เลยครับ คุณโคะจิโร่"
"อะไรนะ? ไม่มีราคาค่างวด"
"ครับ ก็คือ มันอาจจะมีราคาพอตัวในฐานะงาน
ศิลปะน่ะครับ ซึ่งถ้าคนที่ชื่นชมมันก็อาจจะยินดี
เสนอราคาให้ แต่ไม่ใช่สำหรับคนทั่วไป พูดง่าย ๆ
ไม่ใช่ภาพมีชื่อเสียงที่ใคร ๆ ก็จ้องอยากจะได้นั่นเอง
ครับ"
"อืมห์... ไม่มีราคาพอหรือ?"
"และสุดท้ายครับ เรื่องของคุณโค ชื่อคนคนนี้ ไม่มี
ในสารบบของพวกผมครับ นั่นหมายความว่า อย่าง
น้อยคนคนนี้ก็ไม่ได้เป็นพวกที่เคยทำงานทุจริตล่ะ
ครับ หรือ เคยมาติดต่อกับพวกมิจฉาชีพแหละครับ"
"งั้นเหรอ โอเค ขอบคุณมาก ถ้ามีความคืบหน้า
อะไรอีกช่วยบอกมาด้วยละกันนะ เกี่ยวกับรูปนั่น
ฉันยังไม่อยากตัดประเด็นโจรกรรมออก" ปากพูดไป
อย่างนั้น แต่ในใจผมตัดประเด็นนี้ออกไปเกือบจะ
ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ
"ครับผม ยินดีรับใช้เสมอครับ คุณโคะจิโร่"
วางหูโทรศัพท์แล้ว ผมก็ไปที่คอมพิวเตอร์ต่อ
...
'อือ...' ผมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ หลัง
จากใช้เวลาพักใหญ่ ในการดูข้อมูลที่ดึงได้จาก
คอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋วของนิไคโด
'ไอ้หมอนี่ ท่าทางชีกอไม่เบาแฮะ ไม่ยักรู้' นี่เป็น
ความรู้สึกแรกของผม เพราะข้อมูลชุดแรกที่เปิดเจอ
เป็นข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงล้วน ๆเริ่มตั้งแต่ยะโยย เค
โกะจังและก็ยัยนักข่าวชิบะตะ อะคะเนะด้วย สอง
คนนี่รู้จักกันได้ยังไงนะ
'มีตั้งแต่ วันเดือนปีเกิด ส่วนสูง น้ำหนัก สัดส่วน
ด้วยเหรอ? ไอ้บ้านี่ ไปหาข้อมูลพวกนี้จากไหนนะ
น่าอิจฉา เอ๊ย น่าสงสัยชะมัด หวังว่าคงไม่ใช่พวก
โรคจิตนะ'
แต่อย่างไรก็ตามทำให้ผมได้รับรู้ว่า วันพรุ่งนี้จะเป็น
วันเกิดของอะคะเนะ คบกันมาก็พอสมควร เคยแซว
หนัก ๆ ไว้ก็เยอะ พรุ่งนี้ซื้อของขวัญวันเกิดให้สัก
หน่อยก็ดีเหมือนกันน่ะ เดี๋ยวจะหาว่าเราใจดำ
โอเค เรื่องข้อมูลผู้หญิงนี่ช่างมันเถอะ ทีนี้ ข้อมูลถัด
ไปที่ผมเปิดพบก็คือ ข้อมูลเกี่ยวกับการสืบหารูป
ภาพให้คุณโคนั่นเอง
สรุปจากข้อมูลเท่าที่นิไคโดบันทึกไว้ ก็คือ 'หมอนี่
เชื่อเต็มประตูเลยแฮะ ว่าเป็นการโจรกรรม'
ข้อมูลถัดไปที่ผมหรี่ตามองด้วยความสนใจก็คือ '
โอ๊ะ โอ่ นายสตรอลแมน โค ชาวเอลเดียเชื้อสายจีน
เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย
เองหรือเนี่ย อ๊ะ! มีที่อยู่ทั้งที่บ้านและที่ทำงานเสร็จ
สรรพ' โรงเรียนนักเรียนต่างชาติเอลเดีย-อันนี้เป็น
ความรู้ใหม่ที่ผมได้รับ เพราะนายโคไม่ได้บอกผม
เลยว่าตัวเองทำอาชีพอะไรอยู่
'ดูจากที่อยู่แล้วอยู่แถวนี้เองนี่นา ไว้ลองแวะไปดู
หน่อยดีกว่า'
สุดท้ายที่ผมรู้สึกสะกิดใจคือ ในบันทึกของนิไคโด มี
ชื่อของ 'นาย ม.' ปรากฏอยู่สองสามที่ ล่าสุดคือ
เขียนไว้ว่า 'อย่าลืมติดต่อคุณม. ภายในวันนี้'
ใครกัน ม. ผมสงสัย แต่ก็สุดที่จะคาดเดาได้ ตามที่
ผมคิด ต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่เจ้านิไคโดตามจีบอยู่แน่
เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคงใส่ไว้ในข้อมูลชุดแรก แต่คิด
ไปคิดมา ผมจะบ้าเหรอ ก็เขียนอยู่ทนโท่แล้วนี่ ว่า
นาย ม. จะเป็นผู้หญิงไปได้ไง
'มาร์กไว้ก่อน ตรงนี้น่าสงสัยแฮะ อืมห์! เริ่มมีชื่อคุณ
ม. ตั้งแต่ข้อมูลของเมื่อวาน... ไล่เลี่ยกับที่ไปรับงาน
คุณโคมาซะด้วย'
ผมนั่งประมวลข้อมูลที่ได้รับอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจ
เดินออกไปข้างนอกจุดมุ่งหมายคือ ไปที่โรงเรียนนัก
เรียนต่างชาติเอลเดีย ข้างนอกอากาศเย็นลงมาก
แล้ว และเริ่มมืดแล้ว
'ค่ำแล้วหรือเนี่ย...เวลาวันนี้ก็ใกล้จะหมดลงแล้ว
สินะ ที่จริง รูปภาพหายก็ไม่เกี่ยวกับที่ทำงานของ
นายโคเขาสักหน่อย แต่เอาเถอะ ตอนนี้มีเบาะแส
อะไรก็ต้องคว้าไว้ก่อนล่ะ'
...
เดินหาที่อยู่ที่บันทึกไว้ในข้อมูลอยู่พักหนึ่งผมก็มา
ถึงหน้าโรงเรียนนั้น
'นึกออกแล้ว' ผมแทบจะอุทานอะไรขึ้นมา ตอนที่
เดินมาที่โรงเรียนนี้ ผมรู้สึกว่าผมคุ้น ๆ กับเส้นทางนี้
อย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดผมก็นึกออกว่า สมัยก่อน
สักสองสามปีมาแล้ว ผมเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่งนี่
เอง ตอนนั้น มากับยะโยย เพื่อที่จะมาค้นข้อมูล
อะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับงานสืบสวนตอนนั้น ที่ห้อง
สมุดของโรงเรียน ซึ่งเปิดบริการให้บุคคลภายนอก
เข้าไปใช้ได้ด้วย แต่ไม่สามารถยืมหนังสือได้ ต้อง
อ่านภายในห้องสมุดเท่านั้น จำได้ว่าเป็นห้องสมุด
ใหญ่มากเลย ขนาดหอสมุดแห่งชาติ ย่อม ๆ เชียว
ล่ะ (เวอร์ไปรึเปล่าหว่า แต่ห้องสมุดเขาใหญ่จริง ๆ
นะครับ)
เฮ้อ! นึกถึงความหลังอีกแล้ว ผมมีงานต้องทำนะ
แต่ฮะฮ้า ผมได้ไอเดียอะไรดี ๆ อีกแล้ว
'ใช่แล้ว ลองค้นข้อมูลของภาพวาดนั่นจากห้องสมุด
นี่ดีกว่า'
เท้าไวเท่าความคิด ผมพาตัวเองเดินผ่านหน้าโรง
เรียนซึ่งปิดประตูแล้ว ไปยังด้านข้างซึ่งมีทางเข้าอีก
ทางไปสู่ห้องสมุดของโรงเรียนทันที...
"ขอโทษค่ะ ห้องสมุดจะปิดแล้วค่ะ"
สตรีวัยประมาณยี่สิบเศษ ตัดผมสั้นทรงบ๊อบ แต่ง
ชุดเรียบร้อย เอ่ยขึ้นเมื่อเธอเดินออกจากด้านในของ
ห้องสมุดแล้วเห็นผมยืนหันรีหันขวางอยู่ที่บริเวณ
เคานเตอร์
"เหรอครับ ขอโทษทีครับ ผมมาเอาซะดึกเลย พอดีมี
ธุระด่วนต้องการหาข้อมูลน่ะครับ"
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็แล้วกันนะคะ เราเปิดตั้งแต่
เก้าโมงเช้าค่ะ"
"ครับผม"
"เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณต้องการหาข้อมูลเกี่ยวกับอะไร
คะ? ดิฉันเป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์ที่นี่ค่ะ ถ้ามีอะไรที่
ดิฉันพอจะช่วยได้บ้างจะได้เตรียมตัวไว้ค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ คือ ผมมีความสนใจในงาน
ศิลปะน่ะครับ" ไม่เชิงโกหกนะ พูดอย่างนี้ "ตอนนี้
ผมต้องการหารายละเอียดของภาพวาดภาพหนึ่ง
อยู่" ยื่นภาพถ่ายของภาพวาดให้ดู
สาวเจ้ารับไปดูแล้วก็บอกว่า "เอ... เหมือนกับภาพ
ลายเส้นของอิสลามเลยนะค่ะ พอจะมีรายละเอียด
เกี่ยวกับชื่อจิตรกรไหมคะ?"
"มีครับ อ่า.. ผมไม่ได้เอามาด้วยนะครับและก็จำไม่
ได้ซะด้วยซี..." โน้ตที่จดนั่นให้กับเกล็นไปแล้ว
"ไม่เป็นไรค่ะ คิดว่า ถ้าเป็นงานศิลปะพวกนี้ ดิฉัน
พอจะช่วยได้ค่ะ เพราะดิฉันเรียนเกี่ยวกับพวก
จิตรกรรมมาบ้างเหมือนกันค่ะ ถ้าเป็นศิลปะอย่าง
อื่นที่ไม่ใช่ภาพวาด ดิฉันก็คงจะจนปัญญาเหมือน
กันแหละค่ะ... เอาเป็นว่าดิฉันจะเตรียมข้อมูลไว้นะ
คะ เป็นศิลปะของอิลลามใช่ไหมค่ะ .. โอเคคิดว่า
หาข้อมูลไม่ยากหรอกค่ะ เพราะงานศิลปะพวกนี้มี
ไม่มากนัก หนังสือก็จำกัดอยู่ไม่กี่เล่มเองค่ะ"
"โอ ขอบคุณมากเลยครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะมาแต่
เช้าเลยนะครับ เอ่อ ไม่ทราบพอจะบอกชื่อคุณให้
ผมทราบได้ไหมครับ จะได้มาติดต่อถูก เอ่อผมชื่อ
อะมะกิ โคะจิโร่ครับ เรียกผมว่าโคะจิโร่ก็ได้"
"ดิฉันมะทสึโนะค่ะ ถ้างั้นก็พรุ่งนี้นะคะ คุณโคะจิโร่"
"ครับผม"
...
เดินออกจากห้องสมุดซึ่งปิดไล่หลังผมมา แล้วผมก็
มาหยุดยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"ทำอะไรอยู่หรือคุณ ดึก ๆ ดื่นๆ อย่างนี้" เสียงใส ๆ
ของเด็กผู้หญิงดังขึ้น พอผมหันไปมองก็พบว่าเป็น
เด็กสาววัยรุ่นในชุดนักเรียน ยืนมองผมอยู่ตาเขม็ง
"น้องเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้หรือครับ" ผมถาม
"ใช่สิ มีอะไรเหรอ? ฮึ! ไว้ผมยาว ปิดหน้าปิดตา
อย่างนี้... " มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "แต่งตัวปอน ๆ
อย่างนี้ อ๋อ! รู้แล้ว พวกโรคจิตใช่ม่า มาคอยดักทำมิ
ดีมิร้ายนักเรียนสาว ๆ สิท่า"
เอ้า! เอาเข้าไป ทำไมนะ ผมดูท่าทางเป็นไอ้พวกกุ๊ย
ข้างถนนนักรึไง
"เดี๋ยวสิคุณ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่" ผมรีบปฏิเสธ
"ถ้าไม่ใช่ก็บอกมาสิ ว่ามาทำอะไรแถวนี้ เวลาค่ำ ๆ
ที่หน้าโรงเรียนอย่างนี้น่ะ"
"มาห้องสมุดนะสิครับ แต่มันปิดไปแล้ว"
"ฮึ! ฟังไม่ขึ้น ใครเขาจะมาห้องสมุดกันตอนดึก ๆ
กันยะ" หยุดไปนิดนึง "รีบ ๆ ไปให้พ้นจากหน้าโรง
เรียนฉันนะ แล้วก็อย่ามาให้เห็นอีก คราวหน้าฉัน
เรียกตำรวจจับจริง ๆ ด้วย คราวนี้แค่เตือนไว้ก่อน"
พูดจบ ยัยเด็กแก่แดดก็หันหนีไป คนอะไรกัน พูด
เองเออเองไปหมด ผมเลยกลายเป็นผู้ร้ายเลย
โอ๊ะ! คราวนี้มีใครอีกคน เดินมาจากทางโรงเรียนอีก
คราวนี้เป็นผู้ใหญ่แฮะ แต่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน
สงสัยจะเป็นเจ้าหน้าที่โรงเรียนไม่ก็เป็นครูในโรง
เรียน โอ๊ะ! จุดประทับใจของผู้หญิงคนนี้ก็คือ ทรวง
อกของเธอนี่ ผู้หญิงทั่วไปจะต้องอิจฉาแน่เลย อ๊ะ !
มองมาทางนี้ซะด้วย ตาคมกริบเชียว เห็นทีผมควร
จะเผ่นจากที่นี่จะดีกว่าแฮะ เพิ่งเจอยัยนักเรียนแก่
แดดตะกี้ไปหยก ๆ
...
ผมพาตัวเองมาหน้าบ้านคุณโค เพื่อรายงานความ
คืบหน้าของงานสืบให้ทราบเป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้
ก็พบว่า เจ้านิไคโดกำลังกลับออกจากบ้านคุณโค
พอดี
"อ้าว รถไฟหัวจรวด สวัสดีตอนค่ำ"
"อ๊ะ นายเองเหรอ อะมะกิ" นิไคโดมองผมด้วย
สายตาไม่เป็นมิตรเหมือนเดิม "ฮะ ฮะ มืดตัน หมด
หนทางสิท่า ถึงได้บากหน้ามาจะขอข้อมูลคุณโคอีก
เฮอะอีกไม่นานเราก็จะได้เห็นกันว่า ใครจะแน่กว่า"
สุดท้ายลดเสียงลง พูดขณะที่หมอเดินผ่านข้างผม
ไป "ยะโยยจะได้ตาสว่างซะที"
หมายความว่าอะไรกันหว่า ยะโยยตามืดอยู่รึไง เออ
ช่างเถอะ รีบทำงานของเราดีกว่า
...
"โอ๊ว ! สวัสดีครับ คุณอะมะกิ พบรูปแล้วหรือครับ"
โคทักขึ้นตามสไตล์เดิม
"พบแล้วครับ" ผมชักหมั่นไส้ เลยแกล้งพูดเข้าให้ ได้
ผล
"โอ๊ว ! จริงหรือครับ ที่ไหนครับที่ไหน" เห็นหมูดีใจ
เนื้อเต้นก็คราวนี้แหละ
"นั่นไงครับรูป" ผมชี้ส่งไปที่ผนังห้อง ซึ่งมีรูปแขวน
อยู่
"อ้าว ไม่ใช่ซีครับ ผมไม่ได้หมายถึงรูปนั่น ผมหมาย
ถึงรูปลายเส้นอิสลามที่ผมให้คุณช่วยหาน่ะครับ"
นายโคยังไม่รู้ตัวอีกแฮะ ว่าผมแกล้งแหย่เล่น
"อ๋อ รูปนั้นเหรอครับ ยังไม่พบครับ แต่จวนแล้ว
แหละครับ นี่ผมก็กะมารายงานความคืบหน้าของ
งานสืบให้คุณโครับทราบเป็นงวดสุดท้ายของวันนี้
น่ะครับ"
"อ้า ครับ ครับ เชิญเลยครับ ผมก็หวังพึ่งแต่พวกคุณ
นี่แหละครับ"คุณโคทำหน้าเศร้า
ผมรายงานไปเกี่ยวกับความคิดเห็นของผม ซึ่งใน
ตอนนี้ ผมเองเริ่มแน่ใจแล้วว่า ไม่ใช่การโจรกรรม
ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่มีร่องรอยว่าเครื่องกันขโมยของ
บ้านนี้จะถูกเจาะเข้ามาและตัวรูปเองก็ไม่ได้มีราคา
ค่างวดพอที่จะนำไปขายได้ แต่อย่างไรเรื่องนี้ก็มี
เบื้องหลังที่เราคาดไม่ถึงแน่ พอถึงตรงนี้ คุณโคบอก
ว่า เขาไว้ใจเพื่อนของเขาได้แน่ ว่าไม่ได้ซ่อนรูป
อย่างไรก็ตาม ที่ผมไม่ได้บอกอีกอย่างก็คือ ผมเอง
เริ่มหายสงสัยในประเด็นที่ว่า นายโคจะเปลี่ยนรูป
เงินผิดกฏหมายของเขามาเป็นรูปภาพนี้แล้วนำไป
ปล่อยในตลาดมิจฉาชีพหรือซ่อนไปแล้ว ตามข้อมูล
ที่ได้จากเกล็น แต่ผมก็ยังอดสงสัยในพฤติกรรมของ
นายโคไม่ได้อยู่ดี
อย่างไรก็ตาม อันนี้แสดงให้เห็นว่า ร่องรอยที่หน้า
ต่างและบนพรม เป็นการจงใจแต่งขึ้นเพื่อหลอกว่า
มีการโจรกรรมเกิดขึ้น
"ขอผมดูสถานอีกนิดได้ไหมครับ คุณโค" จบราย
งานแล้ว ผมก็คิดว่าผมควรจะตรวจสถานที่ให้
ละเอียดขึ้นอีกสักหน่อย
"ได้เลยครับ เชิญตามสบายเลยครับ อ้า... ผมหลบ
ไปก่อนนะครับ"
คุณโคเดินออกจากห้องรับแขกไป ผมตรวจสถานที่
อีกครั้งอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไร
ใหม่ คราวนี้ ลองดึงลิ้นชักของตู้เอกสารอันที่จำได้
ว่าเป็นลิ้นชักเดียวที่มีของอยู่ ซึ่งก็คือ สมุดฉีกพร้อม
กับมีปากกาเสียบอยู่หนึ่งด้าม
เอาสมุดฉีกส่องกับไฟดู แล้วผมก็อุทานในใจ
'ฮะ ฮ้า เห็นอะไรดี ๆ แล้ว'
"คุณโคครับ" ผมเรียกเจ้าของบ้าน ซึ่งก็เดินอุ้ยอ้าย
เข้ามาทันที
"เจอแล้วเหรอครับ" คำถามเดิมอีกแล้ว
"ครับเจอแล้วครับ"
"ไหนครับ ไหนครับ"
"นี่ไงครับ" ผมยื่นสมุดฉีกให้ดู นายโคทำหน้าผิดหวัง
บอกว่า "ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงรูปที่หายไปน่ะครับ
นี่มันสมุดฉีกนี่ครับ"
"อ้าว ผมพูดถึงเบาะแสใหม่ครับ รูปยังไม่พบหรอก
ครับ พบแต่ไอ้นี่น่ะ... ขอยืมดินสอหน่อยได้ไหมครับ
เดี๋ยวผมจะทำอะไรให้ดู"
คุณโคหยิบดินสอส่งให้ผม ผมรับมาฝนลงบนแผ่น
บนสุดของสมุดฉีก แล้วก็เห็นรอยอะไรปรากฏบน
หน้ากระดาษนั้น
"นี่นะครับ กระดาษสมุดฉีกอย่างนี้ เวลาเขียนอะไร
แล้วนี่ ปากกาจะไปกดทำให้เป็นรอยไปถึงกระดาษ
แผ่นล่างลงไปด้วยนะฮะ ทีนี้ พอเราเอาดินสอมาฝน
อย่างนี้ ร่องรอยว่าแผ่นบนเขียนอะไรอยู่ก็จะปรากฏ
ขึ้น นะครับ"
"โอ๊ จริงด้วยครับ ถ้านี่เป็นคำบอกถึงที่ซ่อนของรูปก็
ดีนะครับ" คุณโคหวังไปลมๆ แล้ง ๆ
"เพื่อนคุณโคเขาใช้สมุดฉีกเล่มนี้รึเปล่าครับ"
"อ่า ไม่ทราบครับ โอ๊ะ! ข้อความปรากฏมาครบแล้ว
ครับนี่"
ผมกับนายโคมองดูข้อความที่ปรากฏพร้อมกัน สาม
บรรทัดบนเป็นภาษาอาหรับ (ผมเดาเอาน่ะครับ)
ซึ่งอ่านไม่ออก แต่สามบรรทัดล่างเป็นภาษาญี่ปุ่น
เขียนไว้ว่า
"เดินให้ไกลขึ้นไปอีก"
เราสองคนเงยหน้าขึ้นมามองกัน
"เดินให้ไกลขึ้นไปอีก..." คุณโคทวนข้อความ "หมาย
ความว่าอย่างไรครับเนี่ย"
"ผมอยากรู้เหมือนกันแหละครับ" ผมตอบแล้วจดข้อ
ความนั้นไว้กับตัว ส่งสมุดฉีกคืนให้คุณโค ซึ่งขานั้น
ก็บอกว่า เอาไว้ที่เดิมดีกว่า ผมเลยเก็บมันลงในลิ้น
ชักอันเดิม
...
back index next