คุณเสาวคนธ์ ตันสุหัช อยู่อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ เล่าว่า
ก่อนที่เธอจะเข้าวัดประมาณปลายปี พ.ศ.๒๕๔๐ วันหนึ่งได้สนทนากับคุณลุงท่านหนึ่ง ที่ท่านเก่งเรื่องทำสมาธิ ท่านก็ได้พูดถึงเรื่องภพหน้า ของเธอ ระหว่างนั่งลืมตาสนทนากันอยู่นั้น ในจิตก็พลันเห็นโดมสีทองอร่ามผุดขึ้นมา แต่ก็เก็บเอาความสงสัยนี้ไว้ในใจหลายเดือน จนวันหนึ่ง ในปลายเดือนกันยายน พ.ศ. ๒๕๔๑ เพื่อนพยาบาลรุ่นเดียวกัน ได้มาเยี่ยมที่บ้าน และชวนสร้างองค์พระภายนอกเจดีย์ เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะนึกว่าเหมือนกับเจดีย์ ที่เคยเห็นทั่วไปและคิดว่า ในภาวะเศรษฐกิจอย่างนี้ เงินทองหายากยิ่ง จะสร้างทำไมกันกับเจดีย์และวัตถุถาวร อย่างนี้ เธอไม่เห็นดีด้วย
แต่เพื่อนก็นำพระมหาสิริราชธาตุที่สวมอยู่มาให้ดู ในใจเกิดความรู้สึกสะดุดตากับความสวยงาม และยิ่งเพื่อนได้พูดถึงอานุภาพ ความ ศักดิ์สิทธิ์ ให้ฟังก็ยิ่งรู้สึกเลื่อมใส และรู้สึกอยาก ได้ท่านมาบูชาทันที และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเพื่อนเอาภาพมหาธรรมกายเจดีย์ ให้ดูเท่านั้น ใจเกิดปีติขึ้นมาเป็นล้นพ้น เพราะเป็นภาพเดียวกับที่เธอเคยเห็น และค้างคาใจอยู่หลายเดือน จึงทำให้เธอมีคำตอบกับตัวเองว่า โดมทอง ที่เธอเห็นในจิต เมื่อหลายเดือนก่อนนั้น มิใช่ภาพลวงตาแต่เป็นภาพนิมิต ที่ท่านทำให้เห็น เพื่อเรียกเธอมาสร้างบารมีตรงนี้
แต่ขณะนั้นการเงินของเธอฝืดเคืองอย่างหนักจะหาที่ไหนง่ายๆ ภายใน ๑ อาทิตย์ เธอเองก็ยังไม่เชื่อมากนัก แต่ใจก็อยากทำบุญองค์พระ สัก ๒ องค์ เพราะจะปิดเจดีย์ภายนอกแล้ว พอตกกลางคืนจึงตั้งจิตอธิษฐานกับหลวงพ่อสด เธออธิษฐานว่า ถ้าดิฉันเป็นผู้มีบุญที่จะได้ทำ บุญใหญ่ นี้ ขอให้ได้เงินมาเป็นอัศจรรย์ ให้ทันกำหนดด้วยเถิด
หลังจากนั้น อีก ๓ วันสามีของเธอเดินทางจากกรุงเทพกลับมาบ้าน เธอก็ไปรอรับที่สนามบิน พอสามีลงจากเครื่องบินปุ๊บ สามีก็ยื่นเงินให้ปึก หนึ่ง เธอก็ถามว่าเงินอะไร เพราะไม่ใช่ช่วงที่เงินเดือนออก นำเงินมาจากไหนตั้งมากมาย สามีจึงบอกว่า ในขณะที่เขากำลังจะขึ้นเครื่องบิน ที่สนามบินกรุงเทพ อยู่ๆ เจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์แห่งหนึ่ง ซึ่งสามีเป็นที่ปรึกษาอยู่นั้น ได้นำเงินมาให้ เพราะไม่ได้ให้มาตั้งหลายเดือนแล้ว คุณเสาวคนธ์รู้สึกอัศจรรย์ใจ จึงได้บอกสามีว่า เงินนี้คงมาเพราะแรงอธิษฐาน ฉะนั้นขอเอาไปสร้างองค์พระนะคะ สามีก็อนุญาต
เมื่อคุณเสาวคนธ์ได้สร้างองค์พระธรรมกายประจำตัวและได้รับพระมหาสิริราชธาตุมาแล้วนั้น เธอกล่าวว่า ทุกสิ่งในชีวิตยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ เป็น อัศจรรย์ เธอเข้าวัดแบบสวนกระแสที่ต่อต้านวัด เธอบอกว่า เธอมาที่นี่ไม่เคยมีความคลางแคลงสงสัย ในพระรัตนตรัยเลย และทุกวัน ก็ยิ่ง มั่นคงขึ้นเรื่อยๆ เธอบอกว่าปกติเธอจะนั่งสมาธิวันละ ๓ รอบ รอบละประมาณ ๑ ชั่วโมงครึ่ง
นอกจากนั้นเธอยังสวดบทสรรเสริญพระมหาสิริราชธาตุทุกวัน โดยจะนำองค์พระมาพนมไว้ในมือขณะสวด และได้กล่าวว่า เป็นเรื่องน่า อัศจรรย์ อย่างยิ่ง คือในคราวใดที่เธอสวดบทสรรเสริญ พระมหาสิริราชธาตุ ด้วยความปีติเบิกบาน ในบุญกุศลที่เธอได้ทำไป เธอกล่าวว่า องค์พระท่านเหมือนจะเต้นตุบๆ อยู่ในอุ้งมือทุกครั้ง เหมือนท่านแสดงให้รู้ว่า ท่านรับทราบในสิ่ง ที่เธอทำอยู่ว่าเป็นสิ่งที่ดี และสิ่งใดที่เธอ อธิษฐานจิต ในตอนนั้น ท่านก็จะช่วยเหลือให้สำเร็จเป็นอัศจรรย์
รายนี้ถ้าบุญเก่าไม่มาบันดาลให้เห็นภาพในจิตไว้ก่อนว่า มีโดมทองผุดขึ้นมา อาจจะไม่มีโอกาสสร้างบุญใหญ่เพิ่มเติมก็ได้ เพราะทิฏฐิในใจ ของ กายมนุษย์ ก่อนมาทำบุญค่อนข้างรุนแรง ว่าวัดไม่น่าชวนผู้คนทำบุญสร้างเจดีย์ ในภาวะอย่างนี้ ไม่สนใจคิดจะทำบุญเลย ยังดีที่เพื่อน นำพระของขวัญมหาสิริราชธาตุ มาให้ดู พอถูกใจขึ้นมาบ้าง และที่ตัดสินใจเต็มที่ ก็ตรงที่ได้เห็นภาพโดมทองของ มหาธรรมกายเจดีย์ เหมือน ที่เห็นภาพในจิตมาล่วงหน้า จึงได้คำตอบที่ค้างคาใจว่าภาพที่เห็น มิใช่ภาพลวงตา
ยิ่งอธิษฐานจิตขอพรจากหลวงพ่อสด ทำให้ได้เงินมาทำบุญสร้างพระถึง ๒ องค์ดังปรารถนาอย่างอัศจรรย์ ก็ยิ่งเชื่อมั่นในอานุภาพของบุญ นอกจากนั้น เนื้อธาตุในองค์พระ ยังแสดงปาฏิหาริย์เต้นตุบๆ อยู่ในอุ้งมือได้ ยิ่งทำให้เชื่อมั่นในพระรัตนตรัยยิ่งขึ้น
การมีปัญญารู้จักคิด และทำให้เกิดการประกอบกุศลกรรมนั้น จะต้องประกอบด้วย
๑. เคยทำบุญไว้แต่ปางก่อน อาจเป็นบุญในอดีตของชาติปางก่อน หรือชาติปัจจุบัน
๒. การอยู่ในสถานที่เหมาะสม คือเป็นที่ที่มีสัตบุรุษ มีกัลยาณมิตร
๓. ได้คบหาสมาคมกับสัตบุรุษ หรือกัลยาณมิตรเหล่านั้น
๔. ได้ฟังธรรมจากสัตบุรุษ หรือกัลยาณมิตร
๕ ได้ทำตามคำสั่งสอนที่ได้รับ และตั้งตนไว้ชอบ
ด้วยเหตุนี้การทำบุญในอดีตจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง ที่จะมาสนับสนุนการทำบุญในปัจจุบัน ให้ทำได้สะดวกง่ายดาย ส่วนการทำบุญใน ปัจจุบันนั้น จะเป็นแรงสนับสนุนการทำบุญในอนาคตภายหน้าต่อไป เราทุกคนจึงไม่ควรดูดายเพิกเฉย มีโอกาสครั้งใดต้องรีบทำบุญไว้ทันที
[สารบัญ] [๓๓๐] [๓๓๑] [๓๓๒] [๓๓๓] [๓๓๔] [๓๓๕] [๓๓๖] [๓๓๗] [พิเศษ] [๓๓๘] [๓๓๙]