จะยินดีกับเธอดีไหม หันไปยิ้มให้คนใกล้ดีหรือเปล่า คนที่ทำให้วันนี้ไม่มีเรา จะฝืนคุยด้วยเบาๆอย่างอ่อนแอ อยากหลบสายตาสองคู่นั้น มองเห็นภาพความผูกพันแล้วพ่ายแพ้ ความรู้สึกฉันป่านนี้ เธอคงแคร์ หากไม่มีความผันแปรอย่างที่เป็น เสียเธอให้คนดีๆสักคน ความร้าวรานที่สับสนต้องซ่อนเร้น รู้ไหม ว่าอยากมอบรอยยิ้มชาเย็น แต่ยังแข็งใจไม่เป็น เลยไม่มี

จะทวงเธอคืนนี้คงยาก เป็นเพราะใจเะอต่างหากที่แปรผัน ความเป็นเดิมของเราไม่เหลือให้รักกัน จะมาทวงความผูกพันก็จางเบา เก็บอะไรไว้บ้าง วันนี้ ก่อนที่ความรู้สึกดีดีจะว่างเปล่า มีอะไรไว้ทดแทนเป็นเงา ก่อนจะมาบอกร้างเราว่าต้องไป เพื่อทดแทนเวลาที่สูญเสีย เวลาที่ใจอ่อนเพลียจะหม่นไหม้ แม้ไม่เหลืออะไรให้ทวงคืนใจ แค่ทิ้งคำว่า รัก ก่อนไป ก็ยังดี

แลกความรู้สึกกันไหม ถ้าคิดว่าฉันอุ่นใจกับใครคนนั้น เอาน้ำตาฉันไปสักวันสองวัน แล้วจะรู้ถึงความผูกพันที่เปล่าดาย เหมือนคว้าเอาความแตกต่าง จนหัวใจต้องลอยคว้างหล่นหาย และคงอาจเสียอะไรอีกมากมาย หากเธอยังอยู่ฟ้าอีกปลายไม่มาดูแล

จะเอาอะไรมากกับสัญญา แค่เพียงเธอเคยบอกว่าจะคงมั่น ได้แต่ทำใจไว้ว่าไม่มีวัน คนเห็นค่าฉันขนาดนั้นคงไม่มี ก็พูดไปเถอะว่าจะรอ ฉันไม่ได้คิดขอให้พร่ำอย่างนี้ เพียงแค่ขอยาวนานในใจที่มี แล้วปล่อยความรู้สึกดีดีให้เป็นไป ทำได้ไหมอย่างนั้น มันคงดีกว่าคำมั่นที่พูดไว้ แลกกับสัญญาเป็นความจริงใจ กล้าไหม ที่จะไม่มีใครนอกจากเรา

ถ้าต้องวัดระหว่างเธอกับเขา ฉันยังรักความเป็นเรามากเกินกว่า และคงจะเคียงข้างเธอตลอดมา ถ้าหากเธอเห็นคุณค่าของหัวใจ เพราะฉะนั้นจึงต้องเป็นเขา ทางเลือกมีให้เราคงไม่ได้ เมื่อความรักที่รอเธอมองข้ามไป เขาจึงเป็นคนอยู่ใกล้ให้อาทร ขอโทษที่ตัดสินแบบนี้ แต่เธอคงเข้าใจดีมากกว่าก่อน ว่าฉันไม่ใช่หลายใจหลายอาทร เพียงแต่ไม่อยากร้าวรอนเพราะรอผิดคน

จะให้คิดตอนนี้คงสาย น้ำตามันรินประปรายจนหมดค่า เมื่อไม่ได้รัก ก็สมควรถึงเวลา กว่าจะคิดได้ก็ช้าจนเกินไป เพิ่งรู้เหรอ ว่าไม่ได้รักกัน เป็นนาทีอันแสนสั้นที่สำนึกได้ แต่ความร้าวรานมันมีขอบเขตหัวใจ ที่ฉันไม่อาจทนต่อไปให้รังแก ขอหยุดวันนี้คงทัน ให้ฐานะของตัวฉันคือพ่ายแพ้ ไม่เป็นไรถ้าจะหาว่าอ่อนแอ ดีกว่าอยู่ให้เธอไม่แคร์จนมีแผลเป็น

เธอบอกว่าห่วงใยฉัน งั้นช่วยอยู่ห่างห่างกันจะได้ไหม เพราะตอนนี้แผลเริ่มมีเต็มหัวใจ ไม่กลัวฉันเป็นอะไรหรือไงกัน ก็ต้นเหตุมาจากเธอ ทำให้ได้พบเจอความไหวหวั่น ถ้าคำว่าห่วงไม่หมายถึงรักกัน ก็อย่ามาอยู่ใกล้ฉัน เพราะห่วงอย่างเดียว

การให้เธอบอกลา ไม่รู้บีบคั้นน้ำตาเกินไปไหม การขอฟังคำสุดท้ายที่ห่วงใย ยิ่งเท่ากับนำสิ่งร้าวใจกลับมา ถ้าเจ็บ ขอโทษนะหัวใจ ที่ไม่ทำอะไรให้มันดีกว่า แค่คนหนึ่งคน แลกกับหนึ่งคำลา แม้ต้องขาดใจต่อหน้าก็ทนเอา ช่วยไม่ได้ที่รักเธอ และช่วยไม่ได้ที่เธอเผลอไปมีเขา ทางเดียวที่จะรักกันระหว่างเรา ทำได้แค่มโนภาพเอากับสายลม

"เพียงพี่ชาย" อยากจะบอกคำสุดท้ายด้วยคำนี้ ไม่ซ่อนอะไรในความรู้สึกดีดี ที่ผ่านมาไม่เคยมีรักเกินใจ เป็นน้องสาวอีกคน แต่พี่ชายกลับสับสนแอบหวั่นไหว เอาคำว่า "รัก" มาแทรกความห่วงใย แล้วสร้างฝันว่าหัวใจเราตรงกัน จะโกรธก็เอาเถอะนะ แต่คงไม่ได้ที่จะคิดแบบนั้น ยอมทั้งห่วงหาอาทร และผูกพัน แต่อย่าขอให้รักกันเกินพี่ชาย

Page 1 | 2 | 3 | 4