Gedreven liep ik door de straten van Reggio Emilia. Kort tevoren had ik
in Amsterdam een tentoonstelling gezien over het pedagogisch project van Malaguzzi
in dit Noord-Italiaanse stadje, gebaseerd op diens rotsvast geloof in de mogelijkheden
en in de creativiteit van elk kind, de jongste peuters in het bijzonder. Ik
schreef er een enthousiast artikel over
in De Viervoeter. Artistieke ateliers in niet minder dan drieëndertig
peuter- en kleutertuinen. Internationale weerklank. Zoiets moest toch uitstralen
op de stad zelf? Niks daarvan; mijn ontgoocheling was groot. Reggio was gewoon
een saai stadje van dertien in een dozijn.
En toen dacht ik: Gent heeft een recordaantal freinetscholen, waar het le ven
toch geacht wordt iets feller te bruisen. Een vreemdeling zou denken: acht freinetscholen,
dat moet toch zeker wel uitstraling hebben op de stad zelf! Zou hij ook gedreven
door Gent lopen, tevergeefs zoekend naar al die freinetscholen? Daaraan moest
iets gedaan worden. Door een architecturaal capriccio ontstond bij de bouw van
Het Trappenhuis in de gevel aan de waterkant een overdekte nis, groot en hoog
als een theaterscène. Volgens
de plannen had hier een weelderige groene geveltuin moeten gedijen, doch in
werkelijkheid groeide er zelfs geen sprietje. We moesten die nis een theatrale
functie verlenen; ze gebruiken als uithangbord van de school, als een etalage
met uitstraling in de richting van de stad! Een paar eenvoudige middelen volstonden:
een grote theaterspot en een klokschakelaar, en onze theaterscène was
zo klaar om te worden opgevuld. toen de derde leefgroep van Kathleen aan een
dinosaurusproject werkte, maakten de kinderen met de hulp van enkele creatieve
ouders in ateliers levensgrote dinosaurussen. Deze werden in onze gevelnis opgesteld,
zodat daar iedere avond een vreemd spektakel te beleven valt onder het licht
van de spots, hengelend naar de aandacht van eenieder die aan de overkant van
de kaai voorbijloopt of -rijdt. Ook bij de pers bleef dit spektakel niet onopgemerkt
en het valt te verwachten dat volgende projecten regelmatig voor een nieuwe
coup de théatre zullen zorgen.
Volgens
de plannen had hier een weelderige groene geveltuin moeten gedijen, doch in
werkelijkheid groeide er zelfs geen sprietje. We moesten die nis een theatrale
functie verlenen; ze gebruiken als uithangbord van de school, als een etalage
met uitstraling in de richting van de stad! Een paar eenvoudige middelen volstonden:
een grote theaterspot en een klokschakelaar, en onze theaterscène was
zo klaar om te worden opgevuld. toen de derde leefgroep van Kathleen aan een
dinosaurusproject werkte, maakten de kinderen met de hulp van enkele creatieve
ouders in ateliers levensgrote dinosaurussen. Deze werden in onze gevelnis opgesteld,
zodat daar iedere avond een vreemd spektakel te beleven valt onder het licht
van de spots, hengelend naar de aandacht van eenieder die aan de overkant van
de kaai voorbijloopt of -rijdt. Ook bij de pers bleef dit spektakel niet onopgemerkt
en het valt te verwachten dat volgende projecten regelmatig voor een nieuwe
coup de théatre zullen zorgen.
