ΛΕΞΙΚΟ ΟΡΩΝ

 Buffer : Μία μικρή ποσότητα μνήμης που βρίσκεται εγκατεστημένη στο recorder.  Στη μνήμη αυτή αποθηκεύονται προσωρινά τα δεδομένα κατά τη μεταφορά τους από το σύστημα στο κενό CD. Όσο μεγαλύτερο είναι το buffer τόσο μειώνονται οι πιθανότητες για αποτυχημένες εγγραφές. 

 Buffer underrun : Ουσιαστικά είναι το μήνυμα που συναντά κάποιος όταν η εγγραφή ενός CD-R σταματήσει. Στην περίπτωση αυτή το CD-R δεν μπορεί να επανεγγραφεί .

 BURN Proof : Πρόκειται για μία τεχνική που ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες για buffer underrun error. Για να εφαρμοστεί, πρέπει να υποστηρίζεται τόσο από το CD Recorder όσο και από το πρόγραμμα εγγραφής.

 CD Extra : Πρόκειται για ένα multissesion CD. Περιέχει audio tacks στο πρώτο session του, ενώ στο δεύτερο αποθηκευμένα δεδομένα σε CD-ROM ΧΑ μορφή. Ουσιαστικά είναι μία διαφοροποίηση του mixed-mode CD. Χρησιμοποιείται κατά βάση σε μουσικά CDs που περιέχουν και κάποιο βίντεο κλιπ.

 CD-DA : Είναι το πρότυπο που ακολουθούν τα μουσικά CDs. Αναπτύχθηκε από τη Philips και τη Sony και παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1982. 
Μέχρι σήμερα δεν έχει υποστεί αλλαγές και αποτελεί το περισσότερο διαδεδομένο πρότυπο CD.

 CD-i : Ενας τύπος CD που επιτρέπει interactive multimedia εφαρμογές να τρέχουν σε μία συμβατή συσκευή και να απεικονίζονται στην τηλεόραση. Πρόκειται για τον πρόγονο του PIayStation αλλά και του DVD, καθώς συνδύαζε το βίντεο με το παιχνίδι.

 CD-R : 0 κοινός χαρακτηρισμός για κάθε κενό CD, έτοιμο προς εγγραφή. 

 CD-ROM : Κάθε CD που περιέχει δεδομένα και δεν μπορεί πια να εγγραφεί.

 CD-ROM drive: Η συσκευή που αναλαμβάνει να διαβάσει τα δεδομένα από κάθε CD, σε οποιαδήποτε μορφή και αν είναι αυτό.

 CD-ROM ΧΑ : Ενα πρότυπο εγγραφής που αναπτύχθηκε ώστε να προσφέρει υψηλότερη απόδοση σε ήχο και βίντεο, προκειμένου το CD-ROM να λειτουργήσει ως μέσο ευκολότερης αποθήκευσης και εκτέλεσης multimedia εφαρμογών.

 CD-RFS : Ενα πρότυπο που έχει αναπτυχθεί από τη Sony για packet writing.

 CD-RW : Κάθε CD που δίνει τη δυνατότητα στο χρήστη να το γράψει και να το σβήσει όσες φορές Θέλει.

 CD-UDF : Το καθιερωμένο πρότυπο που χρησιμοποιείται για packet writing.

 CD-Text : Ένα πρότυπο που έχει αναπτυχθεί από τη Philips και επιτρέπει την εγγραφή audio CD μαζί με πληροφορίες για κάθε track.

 Copy Protection : Μεγάλο ποσοστό από τα CD-ROMs που κυκλοφορούν στην αγορά διαθέτουν Copy protecion. Πρόκειται για μία μέθοδο προστασίας των δεδομένων του CD-ROM, ώστε να μην είναι δυνατή η αντιγραφή του. Μία από τις γνωστές μεθόδους προστασίας είναι το Laserlock.

 Disc-at-once : Μία μέθοδος εγγραφής, κατά την οποία γράφεται μόνο ένα session στο CD, απευθείας, χωρίς να κλείσει το laser του recorder. 
Συνιστάται για αντιγραφές ολόκληρων CDs, καθώς και για τη δημιουργία audio CDs.

 IS0 : Πρόκειται για ένα αρχείο που περιέχει τα δεδομένα ενός ολόκληρου CD. Ουσιαστικό είναι το "image" του CD, ένα ακριβές αντίγραφο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθούν πολλαπλά αντίτυπα.

 Lead-Ιn : Μία περιοχή που υπάρχει στην αρχή κάθε session ενός CD-R. 
Στην περιοχή αυτή γράφεται το TOC (τα περιεχόμενα) του session. Το lead-in γράφεται εφόσον ολοκληρωθεί η εγγραφή των δεδομένων του session και χρησιμοποιεί 4.500 sectors του CD, το οποίο αντιστοιχεί σε περίπου 9ΜB.

 Lead-out : Μία περιοχή στο τέλος κάθε session. Δηλώνει το τέλος της εγγραφής δεδομένων για το συγκεκριμένο session. Καταλαμβάνει περίπου l3ΜΒ για το αρχικό session και 4ΜΒ για κάθε επιπλέον session.

 Sector : Η μικρότερη μονάδα εγγραφής σε ένα CD.

 Session : Ένα τμήμα του CD που έχει γραφεί και περιέχει ένα ή περισσότερα tracks.

 Track : Πρόκειται για ένα τμήμα του CD το οποίο περιέχεται σε ένα session. Ένα track μπορεί να είναι είτε audio είτε data.

ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΕΙΩΝ

Η ονοματολογία των αρχείων είναι ένα περίεργο θέμα στην εγγραφή των CDs. Τα εμπλεκόμενα μέρη είναι το μήκος της ονομασίας, το λειτουργικό σύστημα στο οποίο θα διαβαστεί το CD-R και, πολλές φορές, το πρόγραμμα εγγραφής.

 ΠΡΟΤΥΠΑ
Στη συνέχεια φαίνονται ποιες επιλογές έχει ο χρήστης για την ονοματολογία κατά την εγγραφή ενός CD ώστε αυτό να μπορεί να διαβαστεί από διαφορετικά λειτουργικά περιβάλλοντα.

 ISO 9660 :
Το πρώτο και πιο γνωστό πρότυπο είναι το ISO 9660 . Διαθέτει τρία επίπεδα (levels) που καθορίζουν τους περιορισμούς στην ονομασία. 
Το Level 1 είναι αυτό με τους περισσότερους περιορισμούς, ωστόσο όταν χρησιμοποιείται, τα αρχεία φαίνονται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε όλα τα λειτουργικά συστήματα. Σύμφωνα με αυτό, κάθε αρχείο πρέπει να γραφτεί στο δίσκο ως μία απλή συνεχόμενη ροή από bytes (τα αρχεία δεν πρέπει να είναι σε τμήματα). Ουσιαστική παρατήρηση είναι το γεγονός ότι η ονομασία του αρχείου δεν πρέπει να περιέχει περισσότερους από οκτώ χαρακτήρες, καθώς και ότι η προέκταση της ονομασίας του αρχείου δεν πρέπει να περιέχει περισσότερους από τρεις χαρακτήρες. Επίσης, η ονομασία κάθε υποκαταλόγου δεν πρέπει να απαρτίζεται από περισσότερους από οκτώ χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν περιλαμβάνουν τα κεφαλαία Α έως Ζ, τα ψηφία 0 έως 9 καθώς και το χαρακτήρα ('"). Το ISO 9660 Level 2 περιορίζεται μόνο από τον κανόνα ότι κάθε αρχείο πρέπει να γραφτεί στο δίσκο ως μία απλή συνεχόμενη ροή από bytes, ενώ στο Level 3 δεν υπάρχουν περιορισμοί.

 DOS 8+3 :
Το δεύτερο πρότυπο που θα εξετάζουμε είναι το DOS 8+3 . Το πρότυπο αυτό χρησιμοποιείται για να μπορούν τα αρχεία που yράφονται σε ένα CD να διαβάζονται σε λειτουργικό σύστημα DOS. Τα Windows 95/98 επιτρέπουν στο χρήστη να χρησιμοποιεί ονόματα για τα αρχεία και τους υποκαταλόγους που φτάνουν τους  255 χαρακτήρες. Το DOS δεν είναι ικανό να διαβάσει τέτοια αρχεία. Για να διατηρηθεί η συμβατότητα, κάθε αρχείο που χρησιμοποιεί πολλούς χαρακτήρες συνδέεται με ακόμα ένα όνομα, το οποίο διαβάζεται από το DOS. Αυτά τα ονόματα 
δημιουργούνται αυτόματα από τα Windows 95. Η δημιουργία ενός τέτοιου εναλλακτικού ονόματος γίνεται "κόβοντας" το μακρύ όνομα μέχρι τον έκτο χαρακτήρα και οι δύο τελευταίες Θέσεις της ονομασίας του αρχείου αντικαθιστώνται από τους χαρακτήρες "~1".

 Joliet :
Το πρότυπο Jοliet επιτρέπει τη χρήση έως και 64 χαρακτήρων στην ονομασία των αρχείων (επιτρέπεται και η χρήση κενών) και αναπτύχθηκε από τη Microsoft για τα Windows 95.

 Romeo :
Το πρότυπο Romeo επιτρέπει τη χρήση έως και 128  χαρακτήρων στην ονομασία των αρχείων, ενώ επιτρέπεται και η χρήση κενών. Τα long filenames του προτύπου αυτού μπορούν να διαβαστούν σε λειτουργικό σύστημα Windows 95 και Windows ΝΤ 3.51, καθώς και σε συοτήματα Macintosh, εφόσον τα ονόματα των αρχείων δεν ξεπερνούν τους 31 χαρακτήρες.