|
Op 23 augustus 1999 deden wij een
zwangerschap test en de
uitslag was positief, Yvonne was zwanger.
Wij konden dit fantastische nieuws haast niet geheim houden en
hebben na 7weken dit blije nieuws aan onze ouders verteld.
29 september hadden we de eerste afspraak met de verloskundige,
na wat gegevens te hebben ingevuld ,ging ze luisteren naar
het hartje, maar die was nog niet te horen.
Het was net op de grens van al kunnen horen of nog niet.
Op 7 oktober zouden we voor het eerst kennis kunnen maken met ons kindje,
er werd namelijk een echo gemaakt.
Wat was dat spannend. Het werd een hele mooie echo en het leek wel of ze naar
ons zwaaide. Trots gingen we met een foto en videoband onder de arm
naar huis.
|
|
Ondertussen werd er druk gewerkt aan de babykamer. Na het maken
van de gordijntjes, het hemeltje, het verven van het ledikantje
en de commode begon het er al op te lijken.
We konden haast niet wachten.
Yvonne's buik groeide en groeide en op wat kleine
zwangerschapskwaaltjes na verliep het allemaal voorspoedig.
Bij de controles van de verloskundige werd er steeds geconstateerd
dat de baby in een stuitligging lag.
Na een tweede echo, kwam Yvonne onder controle van een gynaecoloog.
Deze zou de beslissing nemen of het kindje via natuurlijke weg of met
een keizersnee zou worden gehaald.
Vrijdag 21 april 2000 was de uitgerekende bevaldatum maar
er was nog niks aan de hand. De gynaecoloog besliste
toch voor een keizersnee en plande die op 28 april.
Maar dinsdag nacht kreeg Yvonne ontzettende buikpijn
en toen dit om de 3 minuten kwam, dachten wij dit zijn weeën !
In die stille donkere nacht zijn we snel naar het ziekenhuis gereden.
Daar werd met een echo naar het hartje gezocht.
Maar........... het hartje klopte niet meer.
Toen de gynaecoloog dit bevestigde waren we in ongeloof, we geloofden het niet ,
we wilden het niet geloven.
Yvonne werd gelijk klaar gemaakt voor de keizersnee en om 5.26 kregen
we onze dochter te zien. Ze is prachtig, donkere haartje
een klein neusje en een mooi rond hoofdje.
Wij zijn ontzettend trots op haar en besluiten om haar VEERLE te noemen.
Samen [Michael, Yvonne en Veerle] zijn we 4 dagen
in het ziekenhuis gebleven.
Maandag 1 mei 2000 werd Veerle in familiekring gecremeerd.
De oorzaak van Veerle's overlijden is onbekend, zij was helemaal gezond.
Waarschijnlijk is ze door zuurstofgebrek ingeslapen.
De verloskundige omschreef het als "wiegedood" maar dan
in de baarmoeder.
Veerle, ons eerste kindje waar we zo trots op zijn,
zij is altijd bij ons.............. veilig in onze harten.
De urn heeft een mooi plekje gekregen in de urnentuin
van het crematorium.
|