ตื่นเถิดชาวไทย...อย่ามัวหลับไหล...
ตื่นแต่เช้า ไปอาบน้ำอุ่น สบาย ๆ สบายจริง ๆ เช้านี้
คงเพราะมีห้องน้ำดี เราเลยรู้สึกสดชื่นมากขึ้น พร้อมแล้วกับการ
กลับสู่มาตุภูมิ แต่ก่อนอื่นต้องหาอะไรรองท้องเสียก่อน 

    เราแบกเป้ เดินออกจากเกสเฮ้าส์ ตรงไปยังท่าจอดเรือเมื่อวานนี้
เวลา 2 โมงเช้า นักเรียนลาวเยอะมาก เยอะกว่าที่ไหน ๆ ละมั้ง
พากันปั่นจักรยานไปโรงเรียน นักเรียนชายกางเกงสแลึสีดำ
เสื้อเชิ้ตยาวสีขาว รองเท้าตามอัศทยาศัย  นักเรียนหญิง
นุ่งผ้าซิ่น เสื้อขาว......
    ห้วยทราย เมืองนี้ดูดีกว่าทีอื่น ๆ อาจจะเป็นเพราะใกล้ฝั่งไทย
การไปมาสะดวก สินค้าขนส่งง่าย ถนนหนทางดูดี รถไม่เยอะ
เท่าไหร่ เป็นแบบสบาย ๆ ...

    เช้านี้โนริโอะกินข้าวเปียกลาว ผมยังไม่ต้องการอาหารแบบนี้เลย
เอาไว้ก่อน รอได้เพราะยังเช้าอยู่ อิ่มอร่อยแล้วก็เดินไที่ท่าเรือ ถามคน
แถวนั่นดูว่าจะข้ามฟากตรงไหน เขาก็บอกว่าไม่ใช่ตรงนี้นะ
ให้เดินไปในเมือง และจะมีทางเลี้ยวลง ตม. ตรงนั้นจะมีเรือพาข้าม
เดินไปไม่ไกลหรอก เราก็เลยเลือกที่จะเดิน

     เดินไปเรื่อย ๆ .....ไม่รีบร้อนอะไร เพราะยังไงวันนี้ได้กลับบ้านแน่
แต่....อะ ๆๆๆๆๆ นั่น ๆ กล้วยปิ้ง น่าอร่อย อยากกินมาหลายวันแล้ว
เลยแวะเข้าไปซื้อ เอา 20 บาท...ตอนนี้เงินกีบไม่เหลือติดกระเป๋าแล้ว
จ่ายเป็นค่าอาหารตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว โอ้........20 บาทได้เยอะมากกกก
มากจนต้องบอกให้พอแค่นั้น....
      ใครอยากรู้ว่ามากแค่ไหน ให้ไปซื้อกับเจ้าร้านอยู่หัวสะพาน
กล้วยปิ้งถุงนึง กินได้เป็นวันแน่ ๆ แต่..ไม่แน่นะโนริโอะ ฝีมือดีอยู่แล้วนี่นา
และก็จริงดังว่า เดินไปกินไป....เหลืออีกไม่กี่ลูก

   เราเลี้ยวลงซอยเล็ก ๆ ที่มีคนเยอะ ๆ เพราะคิดว่าที่นี่ล่ะใช่เลย
และก็จริง ๆ ด้วยสิ...ที่ ตม. เราก็ปั้มตราออก เป็นอันเสร็จพิธี
ก่อนจะขึ้นเรือโนริโอะ ก็สะกิดบอกว่า ยูลืมเรื่องโทรศัพท์ แล้วหรือ
อ๋อ.... ก็โนริโอะจะวานให้ผมช่วยโทรศัพท์ ไปหลวงพระบาง 
โทรไปขอที่อยู่อย่างละเอียดของ มุกดาหวัน เกสเฮ้าส์ เพราะ
โนริโอะต้องการที่จะเขียน จม. ไปหาน้องไซของแก

    ตายล่ะหว่า ไม่เคยใช้โทรศัพท์ลาวด้วยสิ
ไม่มีเหรียญจะหยอดนะ ก้เลยถามคนลาวดูเขาบอกว่าต้อง
ซื้อการ์ดเอา แต่ถ้าไม่ต้องการก็ ให้ไปหยิบยืมมือถือ คนอื่นโทร
เหยื่อเคราะห์ร้ายของเราก็คือ...... พี่ชายขายตั๋ว ที่ ตม. นั่นล่ะ

 " อ้าย ๆ....ขอยืมโทรศัพท์โทรไปหลวงพระบางแน"

โอ้..ใจดีแท้ ให้ยืมเฉยเลย ผมเลยยื่นเบอร์นามบัตรที่มีเบอร์โทรให้
แต่ ๆ ..ถามก่อนดีกว่า 

" อ้าย..ถ้าจะเขียนจดหมายไปตามที่อยู่นี่ จะฮอดผู้ฮับบ่?"
"ฮอด เป็นหยั๋งสิบ่ฮอด.... "
" จั่งสั่น บ่ต้องโทรกะได้อ้าย ขอบใจหลายครับ"

ผมหันไปบอกโนริโอะว่า ที่อยู่ที่ให้มาน่ะ เขียนส่งไปได้เลย ถึงแน่ ๆ
ไม่รู้ว่าที่บอกไปโนริโอะจะเชื่อมากเท่าไหร่ เพราะผมมันจอมโกหก
โกหกโดยไม่ได้เจตนา ....ก็เพราะตลอดทริป เวลาผมไม่รู้ไม่มั่นใจ
อะไร ผมก้จะบอกว่า I am not sure.

 ผมเองก้ไม่รู้ว่า โนริโอะจะเข้าใจว่ายังไง กะการที่ ไม่แน่ใจ ของผม
แต่หลัง ๆ มาใช้บ่อยขึ้น โนริโอะก็เลยบอกว่า ทำไมไม่ใช้ Maybe ล่ะ
เออ..ก็ได้ฟะ

  อีกอย่างที่เป็นปัญหาน่ารำคาญเหลือเกิน คือการถามว่า
คุณชอบไหม คุณชอบอันนั้นอันนี้ไหม ผมต้องคอยตอบคำถามนี้อยู่ตลอด
การเดินทาง บางทีก็ตอบชอบ จะตอบไม่ชอบก็ต่อเมื่อไม่ชอบเอาจริง ๆ
และไอ้ที่ไม่รู้สึกชอบ-ไม่ชอบนี้สิมันอธิบายยาก

   โนริโอะไม่เข้าใจคำว่า เฉย ๆ .... หนัก ๆ เข้าผมไม่รู้จะว่ายังไงเลยตอบว่า

 " I feel Ubekha. (อุเบกขาโว้ย)" 

ถึงคำถามจอมตื้อก็ไม่ยอมหยุด ผมก็เลย พุดเลี่ยง ๆ ว่า So-so
หากมีใครมาถามคุณว่า คุณชอบ ก.ไก่ ไหม คุณจะตอบว่ายังไง
คำถามที่ผมเจอก้มักจะเป็นแนวนี้

  เอ้า....เข้าเรื่อง
เรานั่งเรือข้ามฟาก คนล่ะ 20 บาท ถึงฝั่งไทยก็เข้าไป ปั้มตราในพาสพอตอีกที
เป็นอันได้กลับบ้านอย่างเต็มตัว....ถึงแล้ว เชียงของ ....เป็าหมายต่อไปคือเชียงใหม่
อันที่จริง โนริโอะ อยากจะไป แม่สาย..ข้ามไปฝั่งพม่า แต่ทว่าเกิดเปลี่ยนใจ
เพราะเงิน 250 บาท ที่ต้องจ่ายเพื่อผ่านแดนไปฝั่งโน้น

  ผมเองก็อดเสียดายไม่ได้..อยากไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่เป้นไร
เพื่อนว่าไง ว่าตามกัน....เราเดินตามถนนในเมืองเชียงของ
ตรงไปเรื่อย ๆ เพื่อไป บขส. สอบถามชาวเชียงของแล้วว่าเดินไป ไม่ไกลหรอก
เดินเอ้อระเหยเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึง....

  พอดีเห็นตู้ไปรณีย์ เลยได้ส่ง โพสการ์ด ปึกใหญ่
เพื่อน ๆ คงดีใจที่ได้การ์ดจากเรา.....ในจำนวนนั้นมีส่งหาตัวเองด้วย
เดินต่อไป.... เมืองเชียงของ ดูใหญ่เหมือนกันนะ
มีร้านอาหาร มีเกสเฮ้าส์ .. มีชาวเขามาซื้อข้าวของ
เป็นเมืองที่น่าอยู่ทีเดียว............

  ใกล้ ๆ.... คือไกล ไกลเหมือนกันนะ ไอ้ บขส. นี่
ยังไงก็ตามเราก็ทันรถเที่ยวสุดท้ายไปเชียงใหม่ 11.10 น.
เราถึงก่อนตั้ง 1 ชั่วโมง เวลาถมเถเลยนั่งเล่นนอนเล่น หน้าร้านขายตั๋วนั่นล่ะ
จ่าย 160 (หรือ 190 วะ?) ไปแล้วก็ต้องสบายหน่อย