วัดพระเชตุพน    หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่าวัด
โพธิ์ท่าเตียนนั้น เดิมเป็นวัดโบราณ ที่ชาวบ้านสร้างขึ้นตั้ง
แต่ครั้งสมัยกรุงศรีอยุธยา ราว พ.ศ. ๒๒๓๑ มีชื่อว่าวัดโพธาราม
ซึ่งชาวบ้านเรียกกันสั้น ๆ ว่าวัดโพธิ์

          นับแต่ครั้งสมัยกรุงธนบุรี ในปี ๒๓๑๑ เมื่อสมเด็จพระเจ้า
ตากสินมหาราช ทรงสถาปนากรุงธนบุรีเป็นเมืองหลวง
ทรงกำหนดเขตพระนครครอบคลุม ๒ ฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา
วัดโพธาราม ซึ่งตั้งอยู่ริมฝั่งตะวันออกของแม่น้ำ ถูกกำหนด
อยู่ในเขตพระนคร จึงได้รับการสถาปนาเป็นพระอารามหลวง 
ตั้งแต่บัดนั้นมา
           ครั้นถึงสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ภายหลังพระบาทสมเด็จ
พระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงปราบดาภิเษกขึ้นครอง
ราชย์ เป็นปฐมบรมกษัตริย์ แห่งราชวงศ์จักรี ทรงย้ายพระนคร
จากฝั่งตะวันตก ของแม่น้ำเจ้าพระยา มายังฝั่งตะวันออก
           ทรงสร้างพระบรมมหาราชวังขึ้นใหม่ ทางด้านทิศเหนือ
ใกล้บริเวณวัดโพธาราม ครั้นสร้างพระบรมมหาราชวังเสร็จแล้ว
จึงโปรดฯ ให้สถาปนาวัดโพธารามเป็นการใหญ่ เพื่อให้สม
กับเป็นพระอารามใกล้พระบรมมหาราชวัง โดยเริ่มสถาปนา
ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๓๓๒ -  ๒๓๔๔ รวมเวลาก่อสร้าง ๑๒ ปี
ทั้งได้พระราชทานนามใหม่ว่า วัดพระเชตุพน วิมลมังคลาวาส
ภายหลังรัชการที่ ๔ ทรงเปลี่ยนสร้อยนามจากวิมลมังคลาวาส
เป็นวิมลมังคลาราม
          ครั้นล่วงมาถึงสมัยรัชกาลที่ ๓ ทรงพิจารณาเห็นว่า
บรรดาเสนาสนะในวัดพระเชตุพน ซึ่งองค์ปฐมบรมกษัตริย์
ทรงสถาปนาไว้เมื่อ ๓๐ กว่าปีมาแล้วนั้น ล้วนชำรุดทรุดโทรม
ลงจึงทรงมีพระราชดำริให้ปฏิสังขรณ์ วัดพระเชตุพน
เป็นการใหญ่
          การปฏิสังขรณ์ วัดพระเชตุพน ในสมัยรัชกาลที่ ๓ นี้ ได้มี
การขยายพื้นที่ ปรับปรุงเปลี่ยนแปลง สิ่งก่อสร้างให้มีความ
ยิ่งใหญ่วิจิตรตระการตาขึ้น   โดยได้จัดผังก่อสร้างแยกเป็น
สองส่วน คือเขตพุทธาวาสและสังฆาวาส โดยเริ่มปฏิสังขรณ์
ในปีมะโรง พ.ศ. ๒๓๗๕
           ล่วงเข้าปีที่ ๓ เริ่มขยายพระอุโบสถหลังเก่าให้กว้างขึ้น
การปฏิสังขรณ์ครั้งนี้ แล้วเสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ. ๒๓๙๑ รวม
เวลาปฏิสังขรณ์นานถึง ๑๖  ปี
           ในการปฎิสังขรณ์วัดพระเชตุพนนั้น รัชกาลที่ ๓  ทรงมี
พระราชประสงค์ จะใช้เป็นแหล่งศูนย์รวมความรู้ด้าน วิชาชีพ
สำหรับชาวบ้านทั่วไป    จึงโปรดเกล้าฯให้จารึกสรรพวิชาการ
ต่าง ๆ ลงแผ่นศิลาติดไว้ตามผนัง เสาอาคาร สิ่งก่อสร้าง
ภายในวัด  รวม ๘ หมวดวิชา เช่นหมวดภาษา หมวดแพทย์
อนามัย เป็นต้น
      การปฎิสังขรณ์วัดพระเชตุพนนั้น   มีการปฏิสังขรณ์
ต่อเนื่องมาทุกราชการ   และนับเป็นภาระหนักของอธิบดีสงฆ์
วัดพระเชตุพน ในการบูรณปฎิสังขรณ์   เนื่องจากสิ่งก่อสร้าง 
มีจำนวนมาก ซึ่งล้วนแต่วิจิตรและใหญ่โต   เกินกำลังที่สามัญ
ชนจะรับภาระได้   ซึ่งแม่แต่ราชการเอง ก็ไม่สามารถจัดสรร
งบประมาณให้ได้เพียงพอ