Bismarck, die in 1871 het Duitse keizerrijk had uitgeroepen, was er zich van bewust dat er in Frankrijk een revanchegedachte leefde. Als eerste Duitse rijkskanselier streefde hij naar een diplomatieke isolatie van Frankrijk. Immers, als Frankrijk geen bondgenoten meer had dan zou het niets tegen Duitsland kunnen beginnen. Met dat doel voor ogen sloot hij een verbond met Oostenrijk- Hongarije en Rusland. Na enige onenigheid over de invloed op de Balkan tussen Oostenrijk-Hongarije en Rusland, verliet de laatste de zogenaamde Driekeizerbond. Italië nam uit vrees voor de Franse invloed in Noord-Afrika Ruslands plaats in. Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië vormden samen de Triple Alliantie(later bleek Italië echter niet erg trouw te zijn aan de bond).
Nadat Rusland zich uit de driekeizerbond teruggetrokken had, begon men met zeer geheime militaire besprekingen met Frankrijk. Ruslands motieven hiervoor waren: meer invloed op de Balkan en vrije toegang tot de Middellandse Zee vanuit de Zwarte Zee.
Groot-Brittannië dat de economische groei van Duitsland met lede ogen aanschouwde, begon in het begin van de twintigste eeuw strikt geheime militaire besprekingen met Frankrijk en Rusland. Hieruit ontstond dan weer de Triple Entente.
In 1914 stonden de Triple Alliantie en de Triple Entente als vijanden tegenover elkaar. Het is dan ook begrijpelijk dat door het alliantiesysteem een klein, lokaal conflict niet te overziene gevolgen kon hebben.