Na de Slag aan de Marne moesten de Duitsers halt houden. De geallieerden wilden dat natuurlijk uitbuiten. Maar ook de Duitsers zaten niet stil. Beide partijen dreven hun oorlogsindustie op en poogden elkaar te omtrekken. Een reeks besluitloze gevechten bracht het strijdtoneel geleidelijk dichter bij de Noordzee. De Duitsers lonkten daarbij naar de Kanaalhavens. Dus forceerden ze een doorbraak bij Antwerpen en dreven ook de Belgen naar de zee. Aan de Ijzer zou de strijd in alle hevigheid losbarsten.
Eind oktober brak de Slag aan de Ijzer zelf uit. De 48.000 Belgische soldaten stonden voor de opdracht om minimaal 48 uur vol te houden tegenover ruim 100.000 Duitse manschappen met 350 stukken geschut. Het zwaartepunt van de aanval lag te Diksmuide. Na een heroïsche strijd zetten de Belgen, om de Duitse overmacht tegen te gaan, de Ijzervlakte onder water. Zo slaagden de Belgen (en de beperkte Franse hulp) in hun doel, hoewel dit ten koste ging van enorme verliezen.