อืม...
สวัสดีครับ ผมชื่อ Ryohei ครับ
. Chiba Ryohei ตอนนี้ผมอายุ 16 ปีแล้วหละครับ
ผมเป็นใครน่ะเหรอ?? อิอิ แล้วตอนนี้คุณกำลังอยู่ในเว็บอะไรล่ะ?
Feel
To w-inds. ใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ แล้วผมจะเป็นใครไปได้อีก นอกจากสมาชิกในวง
w-inds. เอ้า! กวนมานาน จริงๆ แล้วผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งตอนที่เราเพิ่งจะมารวมตัวกันใหม่ๆ
เรายังหาสมาชิกได้ไม่ครบด้วยซ้ำ เพราะว่าเราไม่มีนักร้อง! บริษัทได้ทำการจัดการ
Audition เพื่อหานักร้องให้กับพวกเรา... อ๋อ พวกเราที่ผมพูดถึงก็คือตัวผมเองกับ
Ryuichi น่ะครับ เรามีกันแค่ 2 คนเท่านั้น ต่อแล้วกัน.... วันแรกที่เราได้พบกับนักร้องที่น่ารัก?
ของเราเป็นครั้งแรก....
"Ryohei...
นายคิดว่าไงกับนักร้องนำวงเราน่ะ" เด็กหนุ่มรูปร่างจั้มมั่มสูงพอประมาณ
หน้าตาเกลี้ยงเกลานั่งเป่าหมากฝรั่งไปพลางอ่านหนังสือการ์ตูนไปพลาง
รอคอยเวลาที่ถูกนัดหมายเอาไว้ "อืม... ไม่รู้สินะRyu-chan ชั้นว่าก็น่าจะดูดี
สูงหล่อเท่ห์อะไรงี้แหละมั้ง ไม่งั้นคงไม่ได้มาเป็นนักร้องนำหรอก"
เด็กหนุ่มรุ่นๆ เดียวกัน หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เงยหน้าตอบคำถามเพื่อนที่แทรกเข้ามาระหว่างการรอคอย
ที่พวกเค้านั่งรอมากว่า 2 ชั่วโมงแล้ว
"เฮ่ย...
จะขนาดนั้นเชียวเหรอ หมอนั่นไม่ใช่ดาราที่ไหนนะ เป็นแค่คนที่ผ่านการ
Audition ร้องเพลงมาเท่านั้นเอง เสียงดีก็ไม่ได้หมายความว่าหน้าตาจะดีด้วยไม่ใช่หรือไงล่ะ
หน้าตาอาจจะบู้บี้บูดเบี้ยว ตัวอ้วนกลมฉุก็ได้นี่" เจ้าหนุ่มที่เพื่อนเรียกว่า
Ryu-chan ลุกขึ้นยืนทำท่าทำทาง ปั้นหน้ายากให้เพื่อนดูเป็นตัวอย่างเรียกเสียงหัวเราะใสๆ
ของเพื่อนซี้ได้เป็นอย่างดี
"ฮะๆๆ
นั่นน่ะ นายต่างหากล่ะ ยังจะมีใครอ้วนเกินนายอีกเหรอ Ryu-chan ฮะๆๆๆ"
Ryohei ปิดหนังสือการ์ตูนที่เปิดอ่านคาไว้ แล้วหันมานั่งเท้าคางมองเพื่อนที่กำลังเป็นลิงเป็นค่างอยู่ตรงหน้าแทน
"อ้าว ไหงแซวกันเองแบบนี้ล่ะ มาด้วยกันแท้ๆ ต้องรักกันไว้สิ อย่าให้ใครมาแทรกกลางระหว่างเราได้
เดี๋ยวดูเอาเถอะว่าใครกันแน่ที่ทายถูก ...เชื่อเถอะบริษัทเราคราวนี้อาจทำเซอร์ไพร์แฟนเพลง
ออกขายแต่เทปแต่ไม่ออกโชว์ตัวตามรายการทีวีหรือว่าทัวร์คอนเสิร์ตที่ไหนก็ได้นะ
เท่ห์จะตายไปฮ่าๆๆ"
ร่างผอมบางส่ายหน้ากับความคิดพิเรนณ์ของเพื่อนที่แสนสนิทคนนี้เสียเหลือเกิน
จะไม่ให้สนิทกันขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อมาจากที่เดียวกันนี่
..... ครับ พวกเรามาจากฮอกไกโด เราได้รับการคัดเลือกจากโรงเรียนสอนเต้นรำที่นั่น
เป็นโชคของเราทั้งคู่ที่ได้มาอยู่ร่วมกันแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องมานั่งทำความรู้จักเพื่อนใหม่
ไม่ต้องมานั่งประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เพิ่งเคยพบ และไม่ต้องมากังวลใจกับการวางตัวของเพื่อนร่วมทีม
เพราะหมอนี่กับผม พวกเรารู้จักสนิทสนมกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว เจ้าอ้วนนี่ออกจะเป็นพวกเพี้ยนๆ
สักหน่อย หน้าตาออกกวนๆ ทำให้ใครหลายๆ คนไม่ค่อยชอบขี้หน้าเค้าซึ่งรวมถึงตัวผมด้วย
.....
แต่นั่นเป็นเพียงแค่ครั้งแรกที่ได้เห็นครับ
แต่หลังจากเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้นที่โรงเรียนเต้นแล้ว ผมถึงได้รู้ว่าการคบคนที่หน้าตานั้น
ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ดังนั้นเดี๋ยวนี้ผมก็เลยไม่ชอบใครที่มองคนจากการเห็นเพียงครั้งแรกตัดสินเอาจากหน้าตาท่าทางเท่านั้น
เพราะนั่นมันไม่ยุติธรรมสำหรับคนๆ นั้นเอาเสียเลย พวกคุณๆ อย่าเอาอย่างผมเมื่อก่อนนะครับ
เล่าต่อแล้วกัน ...เห็นหน้าตาท่าทางร้ายกาจ เจาะหูเหมือนพวกเด็กกวนเมืองอย่างนี้ก็เถอะ
แต่หมอนี่ก็ไม่เคยนำความเดือดร้อนมาให้ใครเลย แถมยังชอบช่วยคนอื่นด้วยซ้ำ
ยิ่งถ้าได้ถูกใจใครเข้าสักคนแล้วก็จะตามติดหนึบเป็นตังเมเลยทีเดียวหละ
เป็นพวกที่เรียกว่า "รักแรง" และก็... "เกลียดแรง"
ด้วยสิ อย่างหลังนี่อย่าไปพูดถึงเลย เดี๋ยวจะหาว่าเจ้าริวจังของผมเลวร้าย
พูดถึงแต่อย่างแรกกันดีกว่า เช่นเดียวกับตอนนี้ที่เป็นอยู่....
เจ้านี่ติดผมหนึบ...
อาจเป็นเพราะว่าผมมาจากที่เดียวกันกับเค้าก็เป็นได้เค้าถึงได้ค่อนข้างติดผมขนาดนี้
หรืออีกอย่างหนึ่งก็คือผมอายุมากกว่าเค้าอยู่หน่อยและมักที่จะดูแลเค้าอยู่เสมอๆ
เค้าก็เลยคิดว่าผมเป็นเหมือนพี่ชายของเค้าคนนึงก็เลยเกาะแน่นไม่ปล่อย
ทีแรกๆ ก็รำคาญอยู่หรอกกับลักษณะแบบนี้ของเจ้าหมอนี่ แต่เดี๋ยวนี้
ชินแล้วหละครับ ก็ถ้าไม่มีเค้า ก็คงไม่มี Ryohei ที่ร่าเริงเบิกบานหัวเราะได้ทั้งวี่วันอยู่แบบนี้หรอกครับ!
"นี่พอได้แล้วน่า
Ryu-chan นายเดินวนไปวนมาแบบนี้หลายรอบแล้วนะ ชั้นชักจะเวียนหัวกับนายแล้วนะเนี่ย
เป็นอะไรของนายทำท่าพิกล เดี๋ยวก็มาเองแหละน่า" เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานริวอิจิที่ดูเหมือนจะเหนื่อยจากการล้อเลียนท่าทางของนักร้องนำคนใหม่มานาน
ก็เริ่มกระสับกระส่ายเดินไปมาอีกครั้ง จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันอดที่จะขำไม่ได้ในท่าทางที่ดูเหมือนกับหนูติดจั่นยืนอยู่ไม่เป็นที่ของหนุ่มน้อยร่างท้วมคนนี้
"ไม่รู้สิ..
รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่รู้ว่าจะได้นักร้องแล้ว... สงสัยจะอยากเจอมากมั้งถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ
นี่นายไม่ตื่นเต้นมั่งหรือไงกัน Ryohei เจ้าหมอนั่นจะเข้ากับพวกเราได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
นายยังจะอ่านการ์ตูน Peach Girl มองชั้นแล้วขำอยู่ได้ บ้าจริง!"
Ryuichi คิ้วขมวดแสดงอาการไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เพื่อนซี้จากโรงเรียนเดียวกันมองดูตนเหมือนเป็นตัวโจ๊กสร้างความบันเทิงเริงใจให้กับตัวเองแบบนี้
"ฮะๆๆ
....เอ้า! นี่ชั้นผิดเหรอเนี่ย... ก็นายตลกนี่นาทำท่ายังกับจะไปเจอคู่เดทหรือคู่ดูตัวเป็นครั้งแรกยังงั้นแหละ...
Ryu-chan นี่เรารอเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเราอยู่นะ ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นเลย"
"แล้วจะไปรู้เหรอ? ก็มันเป็นแบบนี้เองนี่นา ชั้นก็ไม่ได้อยากจะมาเป็นตัวตลกให้นายขำเล่นอยู่แบบนี้หรอกนะ
แต่ว่ามัน...."
"ก๊อกๆๆ"
"ดูเหมือนคู่เดทของนายจะมาแล้วนะRyu-chan คิกๆๆ" Ryohei
พูดจบก็รีบเดินไปเปิดประตูทันที คนที่เข้ามาคนแรกคือ Staff พวกเค้ารู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
ฮิโรอาคิ เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่พวกเค้าก็ได้สตาร์ฟคนนี้แหละดูแลส่งข้าวส่งน้ำให้
อีกคนที่เดินตามมาก็คือ ครูสอนเต้นของพวกเค้า Ken แห่งวง Da pump ซึ่งคนๆ
นี้ก็ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่พวกเค้าเคารพที่สุดคนนึงเลยทีเดียว ทีแรกที่เข้ามาไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้ครูสอนเต้นเป็นคุณ
Ken พอรู้ก็แทบจะกระโดดกอดกันเลยเชียวหละ ไม่ให้ดีใจได้ไง Da pump
เชียวนะ! ใครๆ ก็รู้จักทั้งนั้นว่าเต้นเก่งแค่ไหน และด้านหลังนั่น...
"หวัดดีครับคุณ
Ken คุณ ฮิโระ พวกผมกำลังคุยกันอยู่เลยว่าเรามากันถูกวันหรือเปล่า
ริวอิจิเค้าจะคลั่งตายอยู่แล้วนะครับ คิกๆๆ อุ่ก!" ร่างบางหัวเราะไปฟ้องไป
แต่ก็ต้องจุกจนหยุดหัวเราะเมื่อถูกศอกทู่ๆ ของเพื่อนข้างๆ กระทุ้งเข้าที่ท้อง
"หวัดดีฮะคุณ
Ken คุณฮิโระ อย่าไปฟังเจ้านี่เลยฮะผมรอมาตั้งเกือบๆ 3 ชั่วโมงแล้วนะฮะเนี่ย
ตกลงคนที่เลือกไว้ใช้ไม่ได้ใช่มั้ยฮะต้องเปลี่ยนคนใช่มั้ยฮะ แล้วเมื่อไหร่พวกผมจะได้นักร้องนำสักทีล่ะฮะเนี่ย"
พอหยุดเพื่อนได้เจ้าตัวก็เริ่มพ่นคำถามใส่เป็นชุดทำเอาคนฟังตาโต หัวเราะร่วน
"นั่นสิครับผมไม่เห็นคุณ
Ken พามาอย่างที่บอกเลย" พูดพร้อมชะเง้อไปทางด้านหลังของ Ken
ก็เห็นเพียงเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนยาวกำลังพอดี หน้าตาน่ารักคนนึงเท่านั้น
เรียวเฮจึงส่งยิ้มหวานที่เค้ามักทำเป็นประจำเพื่อทักทายคนอื่นๆ ก่อนเสมอให้
ซึ่งเด็กคนนั้นก็ยิ้มตอบให้ในทันที น่ารักดีแฮะ หลานคุณ Ken หรือเปล่าหว่า
แล้วนี่เจ้านักร้องนำเราไปไหนวะ หรือตื่นเต้นเหมือนเจ้าริวของเราแล้วดอดเข้าห้องน้ำไปก่อน...
คิก คิก
"พวกผมรอจนตะคริวจะกินแล้วนะฮะ
ยังไม่มาอีกเหรอฮะเนี่ย" เมื่อเห็นเพื่อนอีกคนชะเง้อคอมอง หนุ่มร่างท้วมของเราก็เริ่มชะเง้อไปทางด้านหลังของ
Ken บ้างก็เห็นเพียงเด็กผู้หญิงยืนอยู่เพียงคนเดียว เด็กหญิงเมื่อเห็นหน้าหนุ่มอีกคนโผล่ออกมาก็รีบส่งยิ้มให้ทันที
เหมือนกับที่ส่งให้ Ryohei ผลที่ได้กลับไม่เป็นอย่างที่คิด Ryuichi
ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เวลานี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับนักร้องใหม่ เรื่องจะสนใจคนอื่นคงไม่มีในสมองของริวอิจิแล้วหละ
มันอยู่ไหนวะเนี่ย ให้เรารอตั้งเป็นชั่วโมงๆ แล้วก็ยังไม่มาอีก ครั้งแรกก็ทำกันแบบนี้แล้ว
จะอยู่ด้วยกันได้มั้ยวะเนี่ย เออ...เด็กคนนี้ใครล่ะเนี่ย น่ารักดีแฮะ
ตั้งแต่มาอยู่นี่เพิ่งเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆ แบบนี้ใกล้ๆ เป็นครั้งแรกนี่แหละ
อายุน้อยกว่าเราแหงเลยแฮะ ตัวเล็กเป็นบ้า...
"เฮ้
พวกเธอนี่มองไปไหนกันแล้ว.. นี่ไงคนที่พวกเธอรออยู่น่ะ รู้จักกันไว้สิ"
Ken ยิ้มพร้อมดันตัวเด็กหญิงมาทางด้านหน้า เรียวเฮแม้จะแปลกใจอยู่สักหน่อยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรยังคงยิ้มให้อยู่เช่นเดิม
แต่ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะกล่าวแนะนำตัว เจ้าตัวแสบก็เริ่มแผลงฤทธิ์ขึ้นมาในทันใด
ทำเอาผมและคุณ Ken ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ .....
"เฮ้...
นี่อย่าบอกนะฮะว่า พวกผมมีนักร้องนำเป็นผู้หญิง? คุณ Ken บอกว่าพวกผมเป็น
Hip-Hop ไม่ใช่เหรอฮะ แล้วทำไมถึงได้เอาเด็กผู้หญิงมาร้องซะล่ะครับ
แล้วไอ้ที่ชนะการประกวดนั่นไปไหนซะแล้วล่ะฮะ?" ริวอิจิโวยวายพร้อมหันไปถามความเห็นจากเพื่อนร่วมทีมที่เพียงแต่ยืนยิ้มแห้งๆ
มองหน้าเพื่อนสลับกับหน้าของเด็กผู้หญิงที่ยืนตัวแข็งหน้านิ่งอยู่นี่...
ไม่นานใบหน้านิ่งๆ ที่ยืนฟังอีกฝ่ายบ่นเรื่องของตัวเองก็เปลี่ยนไป
รอยยิ้มน้อยๆ เริ่มปรากฏขึ้นให้เห็น อ๊ะ! อาการแบบนี้ไม่ใช่ยิ้มที่เรียกว่ายิ้มแน่ๆ
เรียวเฮพยายามสะกิดเพื่อนตัวอ้วนข้างๆ ให้หยุดวิพากษ์วิจารณ์สักพักเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหมอนี่จะเบรกแตกซะแล้ว ลองได้พูดอะไรหละก็ท่าจะหยุดยาก
ซวยแล้วสิงานนี้....
เด็กหญิงร่างบางหน้าตาน่ารัก
ผมสีอ่อนยาวตรงระต้นคอระหงเดินยิ้มเข้ามาหาริวอิจิ "สวัสดี....
ยินดี ที่รู้จัก ชั้นชื่อ Tachibana Keita มาจากฟุกุโอกะ ชั้นนี่แหละคนที่ชนะการประกวดร้องเพลง
คนที่จะมาร่วมวงกับนาย และชั้นเป็น ผู้ชาย..." การแนะนำตัวเป็นไปอย่างไม่มีติดขัด
จนมาถึงช่วงหลังที่เหมือนเสียงที่เปล่งออกมาจะเน้นหนักแม้ว่าจะเป็นเสียงที่รอดออกมาจากไรฟันก็ตาม
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกทันทีที่เด็กผู้หญิง เอ้ย หมอนี่แนะนำตัวจบ ว่าก็ว่าเถอะเจ้าริวอิจิเองก็ชะงักลมหายใจไปชั่วขณะหนึ่งเหมือนกัน
"ผู้ชาย?!
.... Ryohei .... ได้ยินหรือเปล่า ได้ยินเหมือนชั้นหรือเปล่าเนี่ย?"
ร่างท้วมถอยฉากมากระซิบถามเพื่อนอย่างไม่มั่นใจในเรื่องที่ตัวเองเพิ่งได้ยินมาสดๆ
ร้อนๆ "เออสิ... เด็กผู้ชาย" เพื่อนหนุ่มตอบเสร็จก็รีบยื่นมือไปจับมือกับหนุ่มที่เพิ่งจะมาในทันทีพร้อมรอยยิ้มกับคำทักทายเช่นเดียวกัน
"เอ่อ... สวัสดี ยินดีที่รู้จักเช่นกัน ชั้น Chiba Ryohei จากฮอกไกโด
หวังว่าเราคงจะสนิทกันมากกว่านี้นะ" รอยยิ้มของ Ryohei ดูเหมือนจะได้ผลเกินคาด
เพราะมันทำให้อีกฝ่ายส่งยิ้มน่ารักน่าชังกลับมาโดยลดดีกรีความเดือดเมื่อกี้ไปได้เยอะเชียวหละ!
"ชั้น
Ogata Ryuichi มาจาก ฮอกไกโดเหมือนกัน ชั้นกับ Ryohei เราเรียนเต้นมาจากที่เดียวกัน
สนิทกันมานานแล้ว หวังว่านายคงจะไม่มาเป็นตัวถ่วงของทีมเรานะ"
ผมรู้จักนิสัยของเจ้าหมอนี่ดี รู้ว่าเค้าเองก็ต้องคิดอยู่เหมือนกันว่าได้ทำผิดอย่างมหันลงไป..
แต่อย่างริวอิจิน่ะ ไม่มีทางจะยอมรับอะไรแบบนั้นง่ายๆ หรอกครับ เค้าจะตะบี้ตะบันตะแบงมันต่อไป
เพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง ให้ดูเหมือนเป็นปกติที่สุด และนั่นหละ
คือสัญญาณที่เริ่มบ่งบอกให้ผมรู้ว่าความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตของผมแล้ว
"จับมือด้วยสิ
เจ้าบ้า มีมารยาทหน่อย..." ผมกระซิบบอก Ryu-chan ถึงมารยาทที่ควรมี
ซึ่งเจ้าตัวแสบก็ยอมทำตามด้วยดี ยื่นมือไปให้อีกฝ่ายจับก่อน.... เมื่อมือของทั้งคู่สัมผัสกันเพียงนิดก็เหมือนต่างคนต่างถูกอะไรสักอย่างผลักให้ออกห่างจากกัน
Keita สะดุ้งเฮือกพร้อมดึงมือออกห่าง เช่นเดียวกับ Ryuichi ที่ท่าทางตกใจไม่แพ้กัน
ความรู้สึกที่ทั้งสองคนได้รับเมื่อครู่ มันเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านมาจากตัวของอีกฝ่าย
รู้สึกร้อนวูบ... ชา... เหมือนถูกไฟช๊อต แต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดขึ้นมาได้แต่เก็บความรู้สึกสงสัยนี้ไว้ในใจคนเดียว
คนรอบข้างที่เห็นมิได้มองว่าทั้งคู่ถูกไฟช๊อตเลยสักนิด กลับมองเป็นว่าไม่อยากที่จะจับต้องกันเสียมากกว่า
ชิ....เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย
ไอ้ตุ๊ดนี่มันเล่นอะไรหรือไงวะ.... ช่างเหอะ ยังไงชั้นก็ไม่สนอยู่แล้ว
ดูสิหน้าตาท่าทางอ้อนแอ้นปวกเปียกออกอย่างนี้ จะให้ยอมรับได้ยังไง
ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนั้น นี่ว่า Ryohei ของเราบอบบางแล้วนะ หมอนี่ยังยิ่งกว่าอีก
แบบนี้มีหวังร้องไห้กลับบ้านก่อนได้ debut แหงๆ
"นายเล่นอะไรเมื่อกี้ชั้นไม่รู้
รู้เพียงว่า ถ้าดูจากรูปร่างแล้ว นายว่าใคร... น่าจะเป็นตัวถ่วงของทีมล่ะ
ชั้นหรือว่า... นายกันแน่..." รอยยิ้มน่ารักที่มีให้เรียวเฮและทุกคนเมื่อครู่
เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อมาอยู่ต่อหน้า Ryuichi สายตาที่ดูอาฆาตชิงชังส่อประกายออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด
แม้หน้าตาจะดูสะสวยราวเด็กหญิงวัยแรกรุ่น แต่ใจก็ยังคงแข็งแกร่งเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วๆ
ไปอยู่วันยังค่ำ ยิ่งถ้าใครดีมาก็ดีตอบกลับไป แต่ถ้าเจอคนร้ายใส่ ก็ร้ายตอบได้ทันทีเช่นกัน...
หนอยเห็นเราเฉยหน่อยทำเป็นได้ใจแกล้งได้แกล้งดี
นี่คิดว่าจะไม่มีแรงสู้ด้วยหรือไงนะ ผิดซะหละ! งานนี้ไม่นายก็ชั้นนี่แหละ
ไม่ใครก็ใครได้พังกันไปข้างนึงแน่ เจอกันครั้งแรกก็มาทำวางท่าด่าเราแล้ว
ยังไม่ทันได้เห็นฝีมือก็ตัดสินเอาจากหน้าเดี๋ยวเถอะ จะได้รู้ว่า Keita
เป็นไง ฮึ่ม!
"เอ้า
... พอได้แล้วทั้ง 2 คน ฟังให้ดีนะ พวกเธอคือคนที่ถูกคัดเลือกมาแล้วอย่างดี
Ryohei, Ryuichi พวกเธอ 2 คนกว่าจะผ่านเข้ามาถึงตรงนี้ได้ ลำบากแค่ไหนน่าจะรู้
Keita ถึงแม้เธอจะเป็นคนที่ค่อนข้างใหม่กับที่นี่ แต่ก็เป็นคนที่ถูกคัดเลือกให้เหลือเพียง
1 จาก 8000 กว่าคน เพราะฉะนั้น ทั้ง 3 คน ไม่มีใครด้อยกว่าใครแน่ๆ
พวกเธอจะต้องเป็นกลุ่มนักร้องและนักเต้น ถ้าหากทีมของเธอขาดทีมเวิร์ก
มันก็คงไม่สามารถที่จะเรียกว่าทีมได้ ยังไงซะก็ขอให้ปรับตัวเข้าหากันให้ได้ก็แล้วกัน
เวลาของพวกเธอยังมีอีกมาก ยังมีอะไรให้ต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกันอีกเยอะ
Ryohei .... ในตอนนี้เธอถือได้ว่าเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม หวังว่าถ้ามีอะไรคงจะพอช่วยได้บ้างนะ"
Ken ตบบ่า Ryohei เบาๆ เป็นการฝากความหวัง และหน้าที่ที่ค่อนข้างสำคัญพอสมควรสำหรับเค้าในตอนนี้
เพราะทั้ง 2 คน ไม่มีใครยิ่งหย่อนไปกว่าใครเลยแม้แต่น้อย...
"Keita
คุง ถ้าเรามีปัญหาอะไรก็บอกกับ Ryohei ก็แล้วกัน เค้าจะช่วยเธอได้แน่...
เดี๋ยวตอนบ่ายโมงชั้นจะให้ Staff พาไปดูบ้านใหม่ของพวกเธอกัน..."
สิ้นคำของ Ken 2 หนุ่ม Ryuichi และ Keita ก็แทบจะแผดเสียงขึ้นมาพร้อมๆ
กัน "บ้านงั้นเหรอ?" "นี่จะต้องอยู่บ้านเดียวกันด้วยเหรอฮะเนี่ย!"
เด็กหนุ่มหน้าหวานทำหน้าเหยเกทันทีที่รู้ว่าจะต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับคนที่เพิ่งจะฉะฝีปากกันไปหยกๆ
แต่คำตอบที่ได้จากคุณ Ken กลับเป็นเพียงรอยยิ้มพร้อมมือที่เอื้อมมาขยี้หัวเบาๆ
อย่างเอ็นดู ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
...เมื่อผู้ใหญ่ออกจากห้องไปเหลือเพียงเด็กน้อย
3 คนที่จะต้องทำความรู้จักกันอย่างมาก และจะต้องอยู่ร่วมกันต่อไป ความเงียบสงบก็เริ่มกล้ำกลายเข้าครอบงำภายในห้องทันที
เด็กหนุ่มหน้าสวยยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนกายไปไหนด้วยความแปลกที่ และแปลกถิ่น
อีกทั้งยังต้องอยู่กับคนที่ตนยังไม่คุ้นเคยจึงเกิดอาการดังที่ได้เห็น...
อีกหนึ่งที่เพิ่งฉะปากกันไปเมื่อครู่ก็เริ่มทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตัวเดิมอย่างเงียบเชียบ
แล้วคนกลางที่เหลือล่ะ? กับบรรยากาศเกินทนแบบนี้จะทำไงต่อไปดีกันล่ะ?
"เอ่อ...
อยู่บ้านเดียวกันก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ? ดีออกไปไหนมาไหนจะได้ไปพร้อมๆ
กัน ไม่ต้องมานั่งคอยกันแบบวันนี้อีกเนอะ!" .... เงียบ... "เออ
เดี๋ยวบ่ายโมง Staff จะมารับ ช่วงนี้เราว่าง เราพาเพื่อนใหม่ไปชมสถานที่กันเหอะ
Ryuichi" ....เงียบ... เอ....เป็นแบบนี้ ก็แย่เหมือนกันแฮะ เอาไงดีล่ะเนี่ย
ไอ้ฝ่ายเราก็ไม่เอาอะไรสักอย่าง ฝ่ายนั้นก็ยังไม่คุ้นชินกัน ซวยหละสิชั้น
ไหงได้รับหน้าที่แบบนี้เรื่อยเลยฟะเนี่ย?
"Keita"
คำขานเรียนชื่อของ Ryohei ทำเอาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
ทำเอา คนเรียกเองพลอยสะดุ้งไปด้วย อืม... ดูเหมือนลักษณะอย่างนี้จะเรียกว่าประหม่านะ
อีแบบนี้ค่อยใจชื้นพอยิ้มออกได้บ้างหละ ยังไงๆ ซะ เจ้านี่ก็ยังเด็กอยู่คงไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
นี่คงจะยังตื่นเต้นอยู่แน่ๆ ที่จะต้องมาอยู่รวมกับคนที่ไม่รู้จักแบบนี้...
เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ใหญ่เดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนใหม่พร้อมรอยยิ้มละไมที่ถือเป็นอาวุธชิ้นสำคัญของเค้า
อาวุธนี้เรียกได้ว่าไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เค้าผิดหวัง "เรียกชั้นว่า
Ryohei ก็ได้นะจะได้สนิทๆ กันเร็วๆ ชั้นอายุ 16 แล้ว เห็นคุณ Ken บอกว่าชั้นเป็นพี่ใหญ่สุด
งั้นก็แสดงว่านายต้องอายุน้อยกว่าหรือไม่ก็เท่ากับ Ryuichi แน่ๆ สินะ"
รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรของ Ryohei ได้ผลเกินคาด จากท่าทางที่ดูประหม่าในครั้งแรกของอีกฝ่าย
กลับลดลงอย่างเห็นได้ชัด Keita หันมาอมยิ้มพร้อมพูดด้วยอย่างร่าเริง
"ชั้นอายุ 15 เกิด 16 ธันวาคม 1985 เรียกชั้น Keita ก็ได้เหมือนกัน"
พอ Keita บอกวันเกิดและอายุก็ทำเอาร่างท้วมที่นั่งอยู่สะดุ้งทันควันเหลือบมองอย่างลืมตัว
"เฮ้
จริงง่ะ! งั้นแบบนี้ก็เกิดก่อนเจ้าหมอนี่วันเดียวเองสิ... เจ้าริวน่ะเกิด
17 ธันวา ปีเดียวกันกับนายเลยนะเนี่ย แบบนี้ดีจังเลยจำง่ายดีด้วยนะ
Ryu-chan ..." Ryohei หันไปมองขอความเห็นจากเจ้าตัวปัญหา แต่ก็กลับไม่ได้คำตอบอะไรออกมาจากปากอีกฝ่ายเลยสักนิด
ตัว Keita เองก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่จู่ๆ ก็มีคนมาเกิดต่อกันแบบนี้
น่าเสียดาย... ที่เป็นเจ้าหมอนี่ไม่ใช่ Ryohei ไม่งั้นคงมีอะไรดีกว่านี้แน่ๆ
"...."
ร่างท้วมอดไม่ได้ที่จะลอบมอง Keita อีกครั้งด้วยความสงสัยใคร่รู้ แต่เมื่อมองไปกลับพบสายตาที่มองกลับมาด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน
ต่างฝ่ายต่างแอบมองกัน แต่เมื่อมาเจอสายตาของกันและกันก็ทำให้คนทั้งคู่เมินใส่กันในทันที
"ก็แค่เกิดใกล้กัน มันน่าดีใจตรงไหน ไม่เห็นจะตื่นเต้นเลยสักนิด..."
Ryuichi พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ "ก็แล้วใครเค้าอยากจะมาเกิดใกล้กับนายกันล่ะ
ถ้าเปลี่ยนได้ตอนนี้ชั้นก็คงจะไปขอเปลี่ยนแล้วหละเกิดใกล้คนนิสัยอย่างนาย
มีแต่จะทำให้ชีวิตตกต่ำลง" "ว่าไงนะ!" ยังไม่ทันทีริวอิจิจะต่อปากต่อคำไปมากกว่านี้พ่อหนุ่มน้อยก็พูดแทรกขึ้นมาเสียแล้ว
"Ryohei.... ก่อนบ่ายโมงมีเวลาเหลืออีกตั้ง ชั่วโมงกว่า ช่วยพาชั้นเดินดูแถวๆ
นี้หน่อยได้มั้ย" น้ำเสียงแดกดันเมื่อครู่เปลี่ยนกลับเป็นเสียงหวานๆ
ได้อย่างทันใจ
"เอ่อ....ได้สิกำลังว่าจะชวนอยู่พอดีเลย
ไปเร็ว Ryu-chan จะได้ไปหาอะไรกินกันด้วย เมื่อกี้นายยังบ่นหิวอยู่เลยนี่"
"โอ๊ย.... ไม่ไปหรอกใครกันบ่นหิว ชั้นยังไม่หิวสักนิด... แต่ถึงจะหิวจริงๆ
ชั้นก็ไม่ไปไหนหรอก กลัวกินอะไรไม่ลง นายจะไปไหนก็ไปเหอะอย่ามายุ่งกะชั้นเลย"
Ryuichi พูดตัดบทพร้อมลงเอนตัวที่เก้าอี้ทำท่าเหมือนจะนอนซะอย่างนั้น
"ไปกันเถอะ
ขืนรอหมอนี่ พอดีคงไม่ต้องได้ทำอะไรกันแล้ว นั่งๆ นอนๆ อยู่แบบนั้นถึงได้ดูกลมไปหมดไงล่ะ!"
ว่าแล้วเจ้าหนูก็รีบฉุดมือผู้ดูแลคนใหม่อย่างเรียวเฮ ออกจากห้องไป
ทิ้งให้ร่างท้วมที่นอนผิวปากสบายใจอยู่ในห้องเพียงคนเดียว "โธ่!
คิดว่าแน่รึไงวะ ต่อให้แกรอจนแก่ชั้นก็ไม่มีทางลุกไปไหนกะแกหรอก อยู่แบบกลมๆ
ของชั้นนี่แหละดี.... อื๋อ? นี่มันว่าชั้นอ้วนนี่หว่า ไอ้ Keita !
แก!" .......
To be continue.....Feel To w-inds
 |
From
Feel to w-inds Part I
ดีค่ะทุกๆ
คน เรื่อง Feel To w-inds นี้เป็นเรื่องที่เรารักมากที่สุดเลยก็ว่าได้
เขียนไปได้เยอะพอสมควรแล้ว แต่ต้องเอามาให้ได้อ่านกันแค่นี้ก่อนเพราะว่ายังพิมพ์ต่อไม่เสร็จ
^_^ คาดว่าน่าจะกลายเป็นเรื่องยาวประจำเว็บนี้แน่ๆ ค่ะ ดูท่าแล้วไม่จบง่ายๆ
ยิ่งเขียนยิ่งมันมือ ก็เป็นเรื่องราวของหนุ่มๆ เค้าตั้งแต่เริ่มเดบิวกันเลย
คราวนี้มาดูกันดีกว่าว่าอะไรที่เป็นเรื่องจริงบ้าง
อันดับแรกเลยก็คือ
2 หนุ่มแดนซ์ ริวอิจิและเรียวเฮ มาจากโรงเรียนสอนเต้นที่เดียวกัน จากฮอกไกโด
โดยถูกคัดเลือกมา และหลังจากนั้นอีกหนึ่งหนุ่มที่แสนจะน่ารักน่าชังก็ได้ปรากฏตัวขึ้นจากการออดิชั่นของบริษัท
นั่นก็คือพ่อหนูเคตะนั่นเอง
ถัดมาก็มาพูดถึงหนุ่มเรียวเฮกันบ้าง
เรียวเฮนั้นเคยบอกไว้ว่าลักษณะของคนที่พ่อหนุ่มเค้าเกลียดทีสุดและไม่ชอบเอามากๆ
เลยก็คือคนที่ดูคนอื่นจากการเห็นเพียงครั้งแรก หรือที่เรียกว่าดูคนจากภายนอกนั่นแหละ
โดยที่ยังไม่รู้จักนิสัยใจคอกัน พ่อหนุ่มเค้าบอกว่าจะไม่มีทางคบกับคนแบบนั้นเด็ดๆ!
2 หนุ่มน้อยหน้าใส
อย่างเคตะ และริวอิจิ เกิดเดือนเดียว ปีเดียวกัน และยังห่างกันเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น
ของหนูเคตะเกิดวันที่ 16 ธันวาคม 1985 ส่วนพ่อหนูริวอิจิของเราเกิดในวันที่
17 ธันวาคม 1985 แหมๆๆ อะไรจะใกล้กันขนาดนี้ก็ไม่รู้ ฮุ ฮุ
เอาหละค่ะ
ในตอนนี้คงแถมท้ายเอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วตอนหน้าจะมาบอกอีกนะคะว่า 3
หนุ่มนั้นมีประวัติยังไงต่อไป ติดตามต่อด้วยล่ะ
ปล.
น้องคนไหนเขียนฟิคชั่นของวินส์แล้วอยากจะมาให้เพื่อนๆ คนอื่นดูบ้างก็ส่งมาให้พี่ได้นะคะที่
meichan@winds.i-p.com
ดูเมล์ดีๆ นะระวังส่งผิด อิอิ เพราะดูเหมือนจะมีน้องที่มีเมล์คล้ายๆ
กับพี่แบบนี้อยู่ด้วยนะ ^_^ บ้าย บายค่ะ
Feel To w-inds 1
/ 2 / 3
/ 4 / 5 /
©2002
by Feel To w-inds.All right reseved.
|