1.
2.
3.
4.
Vol. 2 Issue No. 10/ July 2, 2005
Birthday Boy
5.
Loneliness envelopes me… the night have laid all over the city…
and the lights started to glitter, dance… imitating the stars up
above… when was the last time you look up at the night sky, breath…
and appreciate such wonder… did you smile at the moon? I walk alone
amongst people who care not… there was no where to go but home… I
didn’t want to go home yet… I don’t know why… The loneliness
lingers… let the loneliness linger? Am I depressive? Paul would have
commented it as a cliché… indeed I’m a writer-poet-artist…
I found myself at the steps of Degree…
**Nandyan
ka…
Nandito
ko…
Nalulungkot
ka… nakikita ko, nadarama ko ang patak ng ung luha sa gitna ng iyong
ngiti, sa paghalagpak ng ung tawa… nalulungkot din naman ako…
Nandito
lang naman ako…
Huwag
kang mahihiya. Huwag kang magaalinlangan… lumapit ka lang, hawakan mo
ang aking kamay… ‘di ako bibitaw… sasamahan kita… sabay nating
salohin ang luha ng isa’t isa… tumawa ng malakas… masarap may kasama…
bakit pilit mong winawaksi ang isang katotohanan pareho naman nating alam…
Hawakan
mo lang ang aking kamay… pangako, ‘di ako bibitiw hanga’t gusto
mo…
(Luminga-linga
ako. Nakita ko, mga anino sa dilim… ang pagpatak ng mga luha nila…
bakit ba mas pinipili nating mag-isa…? nandito lang naman ako.)
Isandal
ang iyong ulo sa aking balikat… ibuhos mo sa akin ang lahat ng sakit na
iyung nadarama… ang kawalan ng pagasa… ang bigat ng iyung dinadala…
sige lang… ilabas mo lahat… ang frustration ng nakaraan… ang
tantrums ng ngayon… aaluhin kita… ‘di ako bibitiw… gusto ko rin
naman ng may kasama dito sa dilim.
Nandyan
ka…
Nandito
ko…
Nalulungkot
ka…
Nalulungkot
din naman ako…
Bakit
mas pinipili natin ang magisa…?
Bakit
pilit pa nating hinahanap ang isang bagay ‘di naman nating sigurado na
meron nga…?
Bakit
pilit pa rin nating hinihintay ang isang taong ‘di naman tayo sigurado
na darating…?
Bakit
patuloy pa rin tayong nangangarap…? Gayong heta ka, heto ako…? Bakit
‘di nalang tayo magsama at bumou ng isang pangarap…?
Hawakan
mo ang aking kamay… pangako, ‘di ako bibitaw hangaat gusto mo… gaano
man katagal… kahit ngayon gabi lang… kahit hangang may makita ka ng
iba… ‘di ako kikibo… maghihintay lang ako ulit…
Hawakan
mo ang aking kamay… nalulungkot ako… ganun ka rin naman…
Kahit
ilang minuto lang… kahit kung ang nais mo lang ay pahupain ang libog na
iyung nararamdaman… at kung humupa na o magsawa ka… at bumitiw… okay
lang… maiintindihan ko…
Kinailangan
mo lang ng kasama… ako rin naman eh…
The clock strikes twelve… the day was had… the night, lonelier
than ever… as ever… another night of shallow bliss of finding and
being found only to part ways again after… of strange hands tracing
contours… of anonymous kisses… of the moaning of the conqueror and the
conquered… Is this all it would ever be…? Is this all I would ever
be…? I was waiting for you…
When
I looked in your eyes… I was waiting for you to say stay…
When
I hugged you… I was waiting for you not to let go…
“Malungkot ka yata?” a man with a beautifully sculpted body
asked as he leaned his body closer to mine… his hands on my waist… he
buries his face to my shoulder… tasted my skin…
“Who isn’t…?” I asked back taking his hands off me… smiled at him and walked off…
**excerpts
from "Crisaldo Pablo Effect"
