Unha zorra colléu un fermosisimo galo, e iste, querendo fuxir dos dentes da raposa, díxolle moi cuco:

     -¿A que non eres capaz de decir "Tanta castaña"?.

    A raposa gralleóu como poido:
 
    - Tanta castaña.

     -Non vale, máis crariño que iso nin Diolo entende.

    -Tanta castaña -repetíu a zorra abrindo a boca dabondo.

    Saíu o galo, cacarexando, pousóuse nun carballo. A raposa, bulrada, decíalle:

          -Xan, pelourán,
          baixa pola roupa.

          -Non baixo, non,
          que Dios que me díu ista,
          hame dar outra.

    A raposa maxinaba facer baixar ao galo do carballo i escornenzóu a frotar o rabo contra o pé do árbore a ver si o cortaba. Entón o galo rindose díxolle á raposa:

     -Líbreme Dios de fouce e machado,
     que rabo de zorra non corta carballo.

Páxina Principal