"Ik wilde een beetje aftrainen en marathons gaan lopen. Lekker rustig."

(Gert-Jan over zijn plannen na het wielrennen)
~*~*~*~


Bij het schrijven van iemands levensverhaal kun je kiezen voor een chronologische vertelling van gebeurtenissen of een thematische indeling. Een opsomming van zeer uiteenlopende gebeurtenissen wordt al gauw wat van de hak op de tak springerig en daarom heb ik er hier de voorkeur aan gegeven het verhaal in onderwerpen te verdelen. In ieder onderdeel zit zodoende wel een gegeven dat pas verderop in de tekst nader besproken wordt, maar in grote lijnen is de chronologie wel gehandhaafd. Overigens zijn de stukjes ook heel goed afzonderlijk te lezen.
De onderwerpen zijn als volgt gerangschikt:

Gert-Jan niet langer profwielrenner;
Gert-Jan en het mountainbiken;
Gert-Jan en Bart Brentjens;
Gert-Jan zelf weer op de fiets;
en Gert-Jan manager bij Specialized.
Tot slot nog een kort stukje als afsluiting van dit thema.


 		                       
Definitief afgestapt

In maart 1995 werd het Gert-Jan duidelijk dat hij fysiek niet meer in staat was zijn wielercarrière op een professioneel niveau te handhaven. Hartritmestoornissen dwongen hem tot een definitieve opgave in de tweede etappe van de Tirreno Adriatico. Er volgden verdere onderzoeken, medicijnen en met de voorgeschreven rust, ook een adempauze wat aandacht van de media betreft. Natuurlijk bleef ik de sportkaternen van de dagbladen in de gaten houden; mijn ogen zijn in de loop van de tijd gewend geraakt aan het zoeken naar zijn naam en zelfs in grotere artikelen valt de naam Theunisse me onmiddellijk op. Zo verknocht als Gert-Jan aan het wielrennen was, dan kon het gewoon niet missen of op een dag zou hij weer in het wereldje opduiken. In juni van hetzelfde jaar was het al raak: Mario Gutte wint het NK tijdrijden en het krantestukje vermeldt dat Gert-Jan hem in de aanloop naar de wedstrijd met materiaal en de derny begeleid had.
Het begeleiden van (jonge) renners lag hem duidelijk wel en wat begon uit pure liefhebberij zou uiteindelijk uitgroeien tot een volledige dagtaak. Maar wie kon bevroeden dat het zo'n hoge vlucht zou nemen toen diezelfde zomer ook Bart Brentjens bij Gert-Jan aanklopte? De zwager van Theunisse zat in een sportief dipje en vond, naar later zou blijken, bij hem zijn weg naar de ultieme mountainbike-top.


 Van de rechte geasfalteerde weg geraakt

Nadat Bart Brentjens - die toen nog bij American Eagle reed - met zijn trainer Eugene Janssen gebroken had, ving Gert-Jan hem op. Het was meer een vriendendienst, want eigenlijk had Gert-Jan niet zoveel op met die "maffe figuren" in het MTB wereldje. Die eerste lichting vrijbuiters, dat had allemaal nog niet zoveel met topsport te maken, vond hij. De komst van de commercie veranderde veel en eenmaal thuis in deze tak van sport spreekt Gert-Jan nu van pure topsport, "zwaarder dan welke bergetappe in de Tour de France". Mountainbiken is veel meer een sport van de eenlingen dan van ploegentactiek en dit grote verschil met het wielrennen op de weg spreekt einzelgänger Theunisse aan. Een MTB-er moet het tijdens de wedstrijd allemaal zelf doen, want combines zijn niet mogelijk. Het gaat om de techniek, de kracht, het uithoudingsvermogen en de souplesse van de individuele sporter. "Het mooie in deze sport is dat de beste bijna altijd wint. Je kunt niet, zoals bij het wegrennen, een hele koers uit de wind blijven en vervolgens in de eindsprint toeslaan."
Verder roemt hij de relaxte sfeer en de kameraadschappelijke manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Buiten de koers gaat het er gemoedelijk aan toe, men heeft tijd voor een praatje of zelfs ook het uitwisselen van tips. Gert-Jan had niet verwacht dat dit mogelijk kon zijn in een metier waar topsport bedreven wordt. Had hij in alle jaren dat hij profwielrenner was, niet geleefd in een wereld waar geheime afspraken, wantrouwen en afgunst erbij hoorden?

Enfin, in het najaar van 1995 verschijnt de naam van Theunisse dus opnieuw in de krant in relatie tot het begeleiden van een winnaar: Bart Brentjens wint weer op het onderdeel cross country. Omdat Bart Brentjens heel veel wedstrijden gewonnen heeft, maar dit toch in de eerste plaats een fansite over Gert-Jan Theunisse is, zal er hier geen opsomming van alle eerste plaatsen van Bart opgenomen worden. Wel is er plaats voor de bijzondere momenten waarin ook het verhaal van Gert-Jan goed naar voren komt. Voor specifieke informatie over Bart verwijs ik graag naar diens eigen fansite.


 Opnieuw een Koningskoppel

De 'Kampioen van de training', zoals Gert-Jan wel eens schamper genoemd werd, stelde al snel vast dat Bart Brentjens veel te eenzijdig trainde. Niet toewerkend naar pieken op de meest belangrijke momenten, trainde Bart voor een regionaal rondje vaak hetzelfde als voor een wereldbekerwedstrijd. Zonder een cursus met KNWU-certificaat, maar afgaande op zijn eigen ervaringen en hier en daar wat raadgevingen uit de boeken maakte Gert-Jan een persoonlijk afgepast trainingsprogramma voor Bart. Juist omdat hij ook regelmatig de plank misgeslagen had bij zijn eigen trainingen, wist Gert-Jan als geen ander wat je fout kon doen en wat daar de consequenties van waren.
Van jongsaf aan hield Gert-Jan zich bezig met het uitproberen van nieuwe methodes, hoe extravagant die ook waren. In zijn boek vertelt hij hoe hij als kleine jongen zelfs zijn broek afstroopte, omdat iemand beweerde dat je zonder veel sneller kon fietsen. Niets was te absurd om ongeprobeerd te laten. Tijdens zijn prof loopbaan bleef hij zich interesseren voor nieuwigheden op trainingsgebied, meestal opgediept uit een boekje, en zonder professionele begeleiding sloeg hij dan aan het trainen. Hij was een van de eerste renners die met een hartslagmeter werkte; toen werd er nog sceptisch over gedaan, nu rijdt het halve peloton met zo'n dingetje. Maar goed, zonder iemand die je een beetje begeleidt in het woud van trainingsmethoden is het ook niet verwonderlijk als het af en toe niet helemaal de beoogde uitwerking heeft. Gelukkig hield Gert-Jan een nauwkeurig trainingsdagboek bij, zodat hij achteraf kon vaststellen wat de meest succesvolle manier was. Het heeft hem zelf niet zoveel opgeleverd omdat hij nu eenmaal veel te lang bezig was met het ontdekken van het juiste schema, en daardoor verloor hij natuurlijk een hoop tijd. Bart kon dus profiteren van al die opgedane kennis... hij kreeg iemand aan zijn zijde die wist waar hij het over had en die hem professioneel begeleidde.
Onder de hoede van Gert-Jan roomt Bart vervolgens de markt van MTB titels af: achtereenvolgens wint hij het NK, het wereldkampioenschap, de wereldbeker en ook de Tour de France voor mountainbike. Met als kers op de taart in de zomer van 1996 het allereerste Olympisch Goud voor deze tak van sport. "Het mooiste moment uit mijn carrière. Zelfs mooier dan mijn overwinning op l'Alpe d'Huez", aldus Theunisse.

In een interview met het Algemeen Dagblad zei Bart later over deze samenwerking: "Ik voer blind op Gert-Jan. Misschien wel tè. Het was makkelijk, maar daardoor leerde ik nooit zelfstandig te worden. (...) Ik ben erachter gekomen hoe moeilijk het is om een goed trainingsschema te maken." Toch waren de gerichte adviezen wat training betreft, niet de enige bijdragen van Gert-Jan aan Bart's successen. Hij voelde zijn zwager perfect aan en wist hem ook de broodnodige moraal en zelfvertrouwen te geven. Als Gert-Jan in 1999 aangeeft, het fysiek - hij heeft dan een lombale dwarslaesie en een hartaanval achter de rug en is bovendien uitgegroeid tot manager bij een topteam - niet meer op te kunnen brengen om Bart te trainen, geeft deze toe de "stem die me extra motivatie geeft voor een wedstrijd" te missen. Omdat de behoefte aan begeleiding op mentaal gebied blijft, vraagt hij schaatscoach Mueller om de lege plek die Gert-Jan achterlaat over te nemen.

Bloed kruipt waar het niet fietsen kan

Met behulp van de juiste medicijnen en voldoende rust voelt Gert-Jan zich vrij vlot na zijn officiële afscheid van het wielermetier weer fit genoeg om af en toe toch zelf ook op het stalen ros te klimmen. Hoezo verslingerd aan de fiets? In februari 1996 ontdek ik zijn naam voor het eerst weer in de uitslagen: hij eindigt regelmatig in de voorhoede in de regionale MTB koersen. Met Bart Brentjens meetrainend blijft hij als vanzelf in vorm. Een half jaar later zegt hij daarover: "Er is niets beters dan uren door de natuur te fietsen. Ik doe alles zoveel mogelijk mee, kan ook nog mee. Die trainingen geven me het idee dat ik nog steeds een topsporter ben."
Gert-Jan neemt Bart, en vanaf 1997 ook de andere rijders van Specialized, mee naar zijn favoriete trainingsoorden: l'Alpe d'Huez, Zuid-Afrika, Tenerife en Lanzarote. Maar dit zou het verhaal van de echte Theunisse niet zijn indien ook dit keer geen donkere wolken zouden verschijnen. Als een duveltje uit een doosje is daar op 8 september 1997 een Franse mevrouw die met haar auto op de verkeerde weghelft rijdt en bovenop Gert-Jan, die zich in een suizende afdaling bevindt, knalt. In de consternatie gaan ook andere teamleden, die daar voor het WK aan het trainen waren, onderuit. Gert-Jan voelt zijn verantwoordelijkheid voor zijn mensen en wil opstaan om te zien hoe het met de anderen staat, maar hij kan zijn benen niet eens bewegen...
In het ziekenhuis van Annecy komt men tot de foute conclusie dat het met de schade allemaal wel meevalt en enkele dagen later reist Gert-Jan onder helse pijnen op de achterbank van een personenauto terug naar Nederland. Daar zit er helemaal geen vooruitgang in het herstel en uiteindelijk besluit Gert-Jan zich nog eens goed te laten onderzoeken. Het duurt even, maar dan komt toch de verschrikkelijke diagnose: een dwarslaesie! (Meer details hierover). Vanaf zijn ziekbed blijft hij Brentjens telefonisch aanwijzingen geven, maar de zorgelijke toestand waarin hij zich bevindt en zijn lijfelijke afwezigheid bij het wereldkampioenschap in Zwisterland twee weken later heeft toch invloed op de moraal van de mountainbiker. Een ereplaats zit er niet in en na afloop blijkt hoe zeer deze in gedachten met Gert-Jan bezig is, als hij zucht "wat had ik hier graag de regenboogtrui voor hem gewonnen".

Nu zou bij ieder ander het verhaal hier wel een eind ophouden - in mineur. Niet bij Gert-Jan Theunisse! Deze man heeft zijn hele leven geknokt; of dat nu was met blote vuisten, op de pedalen of met een advocaat in de arm... Zich gewonnen geven? Je hoort het hem denken: 'over mijn lijk!' En als een stelletje doktoren beweert dat iemand die tot zijn middel verlamd is, de rest van zijn leven in een rolstoel zal moeten doorbrengen, is Gert-Jan wel de laatste die het daar dan maar bij laat zitten. Het moet vreselijk zijn geweest om bij dit gevecht van dichtbij te moeten toekijken en ik heb dan ook grote bewondering voor Lieske die haar man in deze moeilijke strijd heeft bijgestaan. Maar samen hebben ze het dan toch weer gelapt; nog geen half jaar na het vreselijke ongeluk loopt en fietst Gert-Jan weer!
Ondanks de blijvende pijn en het feit dat hij zich maar moeilijk kon bewegen, heeft hij zelfs het begeleiden en trainen van Bart weer op zich genomen. Met de nodige risico's van dien: in april 1998 (zo'n zeven maanden na dat afschuwelijke ongeluk in Frankrijk) komt hij opnieuw in botsing met een auto. De gevolgen zijn dit keer minder ernstig en Gert-Jan kan doorgaan met zijn werkzaamheden in het team. Na een trainingskamp in Zuid-Afrika voelde hij zich zelfs dermate goed, dat hij thuis door bleef trainen om vervolgens op 10 januari 1999 - vlak voor zijn 36e verjaardag - de strandrace van Egmond te winnen. Op een daglicentie verslaat hij een veld van zeker 100 goed getrainde mountainbikers. "De voorspellingen waren dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Dus dat ik hier nu win, is wel een klein wonder te noemen." Gert-Jan, dat mag je gerust een groot wonder noemen! Enige tijd later verschijnt in Revu een groot artikel waarin Gert-Jan o.a. terugblikt op het ongeluk en de moeizame revalidatie. (De moeite waard voor wie het lezen nog niet zat is.) Wat de media niet bekend maakten was dat deze krachtinspanning - 35km door het zand ploegen - hem een flinke terugslag bezorgde... de drie daaropvolgende dagen was Gert-Jan namelijk nauwelijks nog in staat om te lopen. Wel benadrukte hij dat men deze overwinning als een eenmalige uitschieter diende te zien. Aan het begin van het jaar was zoiets nog wel mogelijk, maar daarna zou hij er toch geen tijd meer voor hebben. Als manager en ploegleider bij Specialized had hij het de rest van het jaar veel te druk met vanalles en nog wat voor de ploeg te regelen.


Van familieaangelegenheid naar miljoenenbedrijf

De Olympische medaille van Bart Brentjens bracht niet alleen chauvinistische oranje-fans en wielerliefhebbers in vervoering, ook in de sponsorwereld kijkt men op tegen zo'n prestatie (lees: de promotionele waarde van de titel). Van alle kanten wordt er plotseling aan Bart getrokken en Gert-Jan krijgt er naast zijn werkzaamheden als trainer een nieuwe taak bij door zich als Bart's zaakwaarnemer op te werpen. In die hoedanigheid voert hij onderhandelingen met Manfred Krikke (geen vreemde voor hem want destijds ook verbonden aan de succesvolle PDM-ploeg waarvoor Theunisse reed) van American Eagle, het team waar Bart dan nog onder contract staat. Al snel wordt duidelijk dat de Olympisch Kampioen niet voor het Nederlandse team behouden kan blijven; naast het financiële plaatje heeft Bart ook een aantal organisatorische wensen.
Toen MTB in 1996 voor het eerst officieel deel van de zomerspelen uitmaakte, was de hele voorbereiding van Bart erop gericht hier in Atlanta te pieken. Van ploegenspel is in het mountainbiken dan wel geen sprake, maar met Gert-Jan als coach, diens vrouw Lieske en Bart's eigen vrouw Petra als soigneurs stond Bart met een ijzersterk team aan de start. Over de bijdrage van Gert-Jan bestaat bij het grote publiek geen twijfel. De commentatoren op televisie bestempelden Gert-Jan als de man achter dit succes: "Deze overwinning van Bart is ook zeker een overwinning voor Gert-Jan die zich nu helemaal heeft toegelegd op het begeleiden van Bart." Voor Bart echter had de aanwezigheid en het werk van zijn vrouw en schoonzus echt geen mindere betekenis. Het was een succesvol familiebedrijf en dat moest het in de toekomst blijven. Dus toen Bart in oktober 1996 een contract voor drie jaar (met een optie op het vierde) bij het Amerikaanse topteam Specialized-Mountain Dew tekende, stond in de randvoorwaarden dat Petra deel zou uitmaken van het begeleidingsteam en dat Gert-Jan als team manager aangesteld zou worden.
Aan Gert-Jan nu de bijna onmogelijke taak om voor zijn pupil de ideale condities in het team te scheppen. In Amerika heeft men nu eenmaal geen flauw benul van wielersport en Gert-Jan had veel lange gesprekken nodig om de hoogste baas van de sponsorende fietsenfabrikant te overtuigen van de noodzaak van trainingskampen, uitgebalanceerde voorbereiding, etc. Uiteindelijk heeft men gelukkig toch gesnapt, dat hij precies wist waar hij mee bezig was en hem de vrije hand gegeven. Specialized werd een team van kampioenen. Zoals bijvoorbeeld de Spaanse Marga Fullana, bij de dames een speerpunt van Specialized. "Ik heb het trainingsprogramma van mijn nieuwe trainer, Gert-Jan Theunisse, opgevolgd. Dat bestaat niet alleen uit fietsen, maar ook uit joggen, zwemmen, skeeleren, gymnastiek, enz." Ik heb nooit gehoord hoe de andere rijders bij het team over Gert-Jan dachten, maar het kan bijna niet anders of ze moeten hem op handen gedragen hebben.                                               
Toen de voorwaarden voor een goed draaiend team geschapen waren, kreeg Gert-Jan steeds meer op zijn schouders. Zijn werkzaamheden groeiden uit tot een dagtaak. Begonnen als trainer/begeleider van de renners, maar weldra ook belast met allerlei organisatorische verantwoordelijkheden zoals het regelen van hotelaccomodaties, het materiaal en het beheer van de contracten. Al gauw draait Gert-Jan werkweken van 60 tot 80 uur. Tot die dramatische dag in september 1997 waarop een botsing met een auto Gert-Jan invalide maakt. De ernst van de situatie wordt ook in het MTB-wereldje snel ingezien en zoals overal, geldt ook hier: de een zijn dood is de ander zijn brood. Maar de Fransman die na het ongeluk naar de positie van Gert-Jan had gesolliciteerd, bleek hem een beetje te vroeg doodverklaard te hebben. Ondanks de trieste voorspellingen bleef sponsor Specialized erop vertrouwen dat Gert-Jan zou genezen en verlengde zijn contract. In een prachtig interview met het Parool (gepubliceerd op 27 december 1997) vertelt Gert-Jan over zijn 'wonderbaarlijke genezing', over hoe zijn vrouw Lieske moeite had hem alleen thuis te laten wanneer zij hem tijdens het revalidatieproces in het buitenland verving, en over degene die zijn baan wilde wegkapen, zegt hij "Ik loop (!) die Fransman volgend seizoen fluitend voorbij. Denk maar niet dat ik ook maar één koers ga missen."
Het zoveelste drama overleefd, gaat Gert-Jan volle bak door met zijn bezigheden als ploegleider bij Specialized. De successen blijven niet uit en de bedrijfsleiding weet dit te waarderen; in 1998 wordt Gert-Jan Theunisse zelfs aangesteld als algemeen manager van de MTB ploeg. Het functieprofiel kent een flinke uitbreiding van verantwoordelijkheden en taken. De hele organisatie van het team rust nu bij Gert-Jan... naast materiaal (behalve de fietsen en kleding ook bijvoorbeeld de trucks) en renners vragen nu ook personeel - "Je moet zelfs zorgen dat de man die benzine tankt met een wagen van de ploeg zijn centen terugkrijgt." - en sponsors zijn tijd en aandacht. Toch kwam hij, toen ik hem in mei 1999 in Plymouth eindelijk persoonlijk ontmoette, op mij niet anders over dan de renner die hij eens was en die ik zo diep bewonderde. Ondanks zijn positie en alle verantwoording die daarbij hoort, nam Gert-Jan alle tijd voor een praatje met een fan - met mij! Geweldig, een manager zonder het strakke pak, een 'bobo' met aandacht voor de gewone man/vrouw in het publiek. Lovende woorden ook in de officiële World Cup Guide van dat jaar (vrij vertaald uit het Engels): 'De zout/zoete combinatie Palmer (downhill) en Brentjens (cross country) leek in eerste instantie een vat vol tegenstrijdigheden, maar Specialized heeft bewezen een 'open-minded' team te zijn, en haar rijders zijn succesvol. Theunisse is een doelgericht mentor, die de culturele verschillen moeiteloos weet te overbruggen. "Iedereen is gelijk; we zijn een familie die gezamenlijk leeft, eet en werkt."' (Mountain Bike Guide 1999, blz. 168)
Negen maanden per jaar is Gert-Jan voor zijn werk van huis en doet hij landen aan als Japan, de VS en Australië. Want in tegenstelling tot wegrenners die voornamelijk in Europa rijden, worden de belangrijke wedstrijden van mountainbikers overal ter wereld gehouden. Dit brengt met zich mee, dat ook het budget een stuk hoger ligt dan bij de gemiddelde wielerploeg. En als Gert-Jan dan eindelijk eens een tijdje thuis is, zijn daar nog de talloze telefonische vergaderingen die in verband met het tijdsverschil met Amerika midden in de nacht gevoerd moeten worden. Al met al krijgt Gert-Jan het steeds drukker en op het moment dat hij zelfs een werkweek van rond de 100 uur in zijn agenda heeft staan, besluit zijn lichaam hem opnieuw tot een halt te roepen. In de eerste week van juni - nog geen maand nadat ik hem in Plymouth de hand geschud heb - wordt hij getroffen door een hartaanval. Compleet overwerkt balanceert Gert-Jan opnieuw op het randje van de dood, maar hij geeft zich nog altijd niet gewonnen. Na een week rust ("dat is voor mij al een wonder, want ik neem nooit vakantie") rent hij alweer rond op het recreatiegebied Kwintelooyen in Rhenen waar hij Bart Brentjens naar een tweede stek op het Nederlands Kampioenschap loodst.


Gert-Jan is zich er echter wel degelijk van bewust dat hij zo niet veel langer door kan blijven gaan. "Ik heb het nu wel gehad. Een rolstoel, hartritmestoornissen, een hartaanval, nee, zo had ik mijn leven na het wielrennen niet gepland. Nu ga ik echt gas terugnemen. Er zal binnen de organisatie van de ploeg wat moeten veranderen." En vervolgens vertrekt hij weer voor zeven weken met de ploeg naar Amerika...


Dat hij in 2001 officieel nog steeds de functie van directeur sportzaken bij Specialized bekleedt, doet vermoeden dat er toch niet zo heel veel veranderd is. Tel daarbij op de opdracht een nieuwe sponsor voor 2002 te vinden, en de druk lijkt alleen maar groter geworden te zijn. Desondanks vindt hij nog steeds tijd om regelmatig zelf op de fiets te klimmen. "Ik moet zo nu en dan flink zweten, dan functioneer ik beter."


Bij de foto: Gert-Jan in actie tijdens de Beach Classic, 2001


De meet in zicht?

Bart Brentjens' contract bij Specialized werd eind 2000 niet meer verlengd; hij is vervolgens bij Giant gaan rijden. In zijn plaats kwam een andere Nederlandse topper, Bas van Dooren, het Specialized team versterken. Helaas gaf de Amerikaanse fietsenfabrikant in het daaropvolgende jaar te kennen, niet meer als hoofdsponsor te willen fungeren. Voor Gert-Jan betekende dat dus extra veel stress in 2001 om een goede opvolger te kunnen vastleggen en zijn team te redden. Naar het zich nu laat aanzien is hij in die missie niet geslaagd. In november 2001 meldt mijn dagblad dat het zeer succesvolle MTB team ophoudt te bestaan. Bas van Dooren keert op aanraden en met behulp van Gert-Jan terug naar het wielrennen op de weg; wat er met andere toppers als Europees kampioen Filip Meirhaeghe (België) en Wereldkampioene Marga Fullana (Spanje) en hun team manager Gert-Jan Theunisse gaat gebeuren, werd niet vermeld. In de Wieler Revue stond vervolgens iets meer: "Men is er niet in geslaagd om nieuwe sponsors aan te trekken" aldus Theunisse. "Het kon niet op in het mountainbiken. Maar nu is er een afbraakproces in gang gezet, waar ik voorlopig geen einde aan zie komen. Nogmaals, het is doodzonde, want deze sport verdient het beste." Ofschoon hij als teammanager stopt, blijft Theunisse wel werken als trainer van ex-wereldkampioene Marga Fullana. Ook Bas van Dooren zal nog door Gert-Jan Theunisse begeleid worden.

Groot was mijn vreugde dan ook toen ik er na een lange pauze op attent werd gemaakt dat in het weekblad Aktueel (nr 30 van 2002) een artikel over hem stond. Helaas maakte die vreugde zeer snel plaats voor een flinke schok. Herfst 2001 zijn Lieske en Gert-Jan uit elkaar gegaan en vervolgens is hij met een jonge vriendin naar Mallorca vertrokken. Daar leeft hij, volgens het artikel, als een kluizenaar en fietst dagelijks minstens 150 km. Na hen in 1999 allebei ontmoet te hebben, kan ik maar moeilijk geloven dat ze niet meer samen zijn. Wat die twee hebben doorstaan, daar heb ik zoveel bewondering voor, dat ik nu wel een beetje beduusd ben - teleurgesteld ook. Moeilijk om begrip te hebben voor het feit dat hij nu zijn vrouw verlaat, terwijl zij er wel altijd voor hem was. Aan de andere kant respecteer ik dat Gert-Jan het tumultueuze leven - met alles en iedereen die daarbij hoorde - wilde afsluiten om echt helemaal opnieuw te beginnen. Zelf zegt hij in het bewuste interview:

                                               








Ik heb hier mijn rust gevonden. Eindelijk!
Ik ben een gelukkig mens.

...alleen is het verhaal nog niet afgelopen! *Gert-Jan anno 2003*



* Geklommen tot grote hoogten; --> updated October 2005
* Gefietst door diepe dalen;
* Vereerd, verguist, vergeten;
* Duizend keer gevallen...
* ...en weer opgestaan!

Terug naar de eerste pagina

Links to other sites on the Web



Bart Brentjens


Bas van Dooren


Het Specialized-Mountain Dew MTB team

© September 2002 Christina

This page hosted by GeoCities Get your own Free Home Page