Laudetur Jesus Christus

Dziewictwo nie jest bynajmniej koniecznym warunkiem do osiągnięcia Królestwa Niebieskiego, ale jest darem Bożym dla tych, którzy mogą to pojąć. Dziewictwo nie jest wynikiem własnych przemyśleń ani decyzji, nie jest ono także owocem ludzkiego wysiłku czy ascezy, ale przede wszystkim jest darem, powołaniem, zaproszeniem, wewnętrznym apelem, szczególną łaską Boga daną człowiekowi, aby w tej uprzywilejowanej sytuacji, jaką jest wolność od więzów małżeńskich, mógł bez reszty oddać się Jemu i sprawom Królestwa.

Dokumenty historyczne z II wieku wykazują, iż w gminach chrześcijańskich spotykamy niewiasty -- dziewice, które prowadziły głębsze życie duchowe poświęcone modlitwie, ascezie i dobrym uczynkom. Dziewice zamieszkiwały razem lub osobno i pozostawały pod duchowym kierownictwem biskupów. Liczba dziewic poświęconych Bogu wzrastała i tak w IV wieku
w Konstantynopolu było ich ponad tysiąc. Stało się to okazją do tworzenia wspólnot mieszkających w klasztorach. W wyniku przeobrażeń  form życia duchowego w Kościele, starożytna konsekracja dziewic została przejęta         w okresie średniowiecza przez monastery żeńskie.
W ten sposób konsekracja ze swego stanu świeckiego przekształciła się w obrzęd monastyczny. Sobór Watykański II zalecił odnowienie Consecratio virginum i zarazem przywrócił go historycznie prawowitym właścicielkom, czyli kobietom świeckim.

Kościół powracając do tego starożytnego obrzędu odpowiada pod natchnieniem Ducha Świętego na znaki czasu. Jest to docenienie dziewictwa przeżywanego w warunkach typowo świeckich, poza strukturami życia zakonnego. W świadomości wielu wiernych funkcjonuje przeświadczenie, że dziewictwo konsekrowane może być przeżywane wyłącznie w życiu zakonnym. Konsekracja nie jest obrzędem elitarnym, a więc przeznaczonym dla kobiet o wysokim poziomie kulturowym, ale dla wszystkich kobiet, które dojrzałe w wierze  i miłości pragną poświęcić życie Bogu w dozgonnym dziewictwie.

Mocą konsekracji dziewica zostaje nierozerwalnie połączona
z Chrystusem węzłem oblubieńczym. Zmienia swój status, przestaje być tym kim była dotychczas, staje się osobą świętą i własnością zarezerwowaną samemu Bogu. Od tej chwili przynależy do stanu dziewic, a jej życie dziewicze przestaje być sprawą indywidualną, a przyjmuje wymiar społeczny, przede wszystkim zaś kościelny, bo dziewictwo jest Bogu poświęcone i służy do wyrażania planu Bożego.