Konsekracja dziewic należy do najcenniejszych skarbów liturgii rzymskiej. Dziewictwo poświęcone Bogu, jako wzniosły dar, zostawił Jezus Chrystus swojej Oblubienicy w dziedzictwie. Dlatego od apostolskich czasów dziewice poświęcały swoja czystość Bogu, przez co stawały się ozdobą Mistycznego Ciała Chrystusa i obdarzały je przedziwną płodnością. Święci Ojcowie świadczą, że Kościół, zapobiegliwa Matka, od starożytnych czasów przez uroczystą modlitwę konsekracyjną utwierdzał pobożne i trudne postanowienia dziewic. Z biegiem wieków modlitwę tę otoczono innymi świętymi obrzędami i przyjęto do Pontyfikału Rzymskiego, by jaśniej ukazać, że dziewice poświęcone Bogu są obrazem Kościoła, Oblubienicy Chrystusa.

      Sobór Watykański II postanowił, aby obrzęd konsekracji dziewic poprawiono (por. Konstytucja o liturgii świętej „Sacrosanctum Concilium, art. 80). Zgodnie z tym poleceniem Rada do wykonania Konstytucji przygotowała ten obrzęd, a papież Paweł IV zatwierdził go swoja apostolską powagą i polecił ogłosić. Na specjalne polecenie Papieża Święta Kongregacja Kultu Bożego ogłasza i postanawia, że mniszki, które mają do niego prawo, mogą wprowadzić go w życie od dnia 6 stycznia 1971 r. Po dokonaniu odpowiednich adaptacji.

       Przekłady na języki krajowe, przygotowane staraniem Konferencji Episkopatu, oraz adaptacje obrzędów należy jak najprędzej przesłać do Świętej Kongregacji do zatwierdzenia.

       Dekret obowiązuje bez względu na wszelkie przeciwne zarządzenia.