๏มนุษย์ที่แท้นั้นหมายความว่าอย่างไร ฯ
มนุษย์ที่แท้ในสมัยโบราณย่อมไม่กลัว
เมื่อยึดถือทัศนะหนึ่งใดอยู่เดียวดาย ฯ
ไม่เอาเปรียบใคร ไม่วางแผนการใด ๆ ฯ
ถึงล้มเหลวก็ไม่เสียใจ ฯ
เมื่อสำเร็จก็ไม่หลงตน
ยามตกจากเหวไม่เวียนศรีษะ ฯ
ยามตกลงน้ำตัวไม่เปียกฯ
เดินเข้ากองไฟก็ไม่ไหม้ฯ
ย่อมถือได้ว่าความรู้ของท่านเข้าถึงหนทางแห่งเต๋า ฯ

๏มนุษย์ที่แท้ในสมัยโบราณ
นอนโดยไม่ฝัน
ตื่นโดยไม่วิตก ฯ
กินอาหารง่าย ๆ ฯ
หายใจลึก ฯ
มนุษย์ที่แท้หายใจจากหัวใจ ฯ
คนอื่น ๆ หายใจจากคอหอย
ประหนึ่งกับว่าหายใจเกือบไม่ออก ฯ
เวลาโต้แย้งกัน
เถียงกันดังสำรอก ๚

๏เมื่อน้ำพุแห่งกิเลส
ฝังลงลึก
น้ำพุแห่งสวรรค์
ย่อมเหือดแห้งได้ง่าย ๚

๏มนุษย์ที่แท้สมัยโบราณ
ไม่ไยดีในชีวิต
ไม่กลัวความตายฯ
เมื่อสู่ทางเข้า ก็ปราศจากความยินดี
เมื่อสู่ทางออก ทางพู้นโน้น
ก็ปราศจากการขัดขืน ฯ
มาง่าย ไปง่าย ฯ ไม่ลืมว่ามาจากไหน
และไม่ถามว่าจะไปไหน
ไม่เดินไปเบื้องหน้าด้วยความทุกข์โศก
ทั้ง ๆ ที่ต่อสู้อยู่ตลอดชีวิต ฯ
ยอมรับชีวิตที่เป็นอยู่ด้วยความยินดี
รับความตาย เมื่อมาถึง โดยไม่เอาใจใส่
แล้วก็จากไปโพ้น
ทางเบื้องโน้น ๚

๏ท่านเหล่านี้ ไม่มีความคิดที่จะต่อสู้กับเต๋า ฯ
ไม่พยายามที่จะใช้ความสามารถส่วนตน
ที่จะช่วยเต๋า ฯ
ท่านเหล่านี้แลที่เราเรียกว่ามนุษย์ที่แท้

๏จิตอิสระ ความคิดไปพ้นแล้ว
หน้าผากแจ่ม ใบหน้าสงบ ฯ
ท่านเหล่านี้มีความเยือกเย็นเพียงใด
ตอบได้ว่าเย็นดุจฤดูใบไม้ร่วง ฯ
ท่านเหล่านี้มีความร้อนเพียงใด
ตอบได้ว่าไม่ร้อนไปกว่าฤดูใบไม้ผลิ ฯ
ทุกสิ่งซึ่งมาจากท่าน
มาอย่างเงียบ ๆ ดุจดังฤดูทั้งสี่ ๚ะ๛

มนุษย์ที่แท้: มรรควิถีของจางจื๊อ,
ส. ศิวรักษ์  แปลและเรียบเรียง
ฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๖, หน้า ๗๗ - ๗๙