|
|
๏
มิ่งมิตร... |
เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น |
ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน |
ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม
ฯ |
|
|
๏
ที่จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว |
ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม |
ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม |
ที่จะขมขื่นลึกโลกหมึกมน
ฯ |
|
|
๏
ที่จะแล่นเริงเล่นเช่นหงส์ร่อน |
ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน |
ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจคน |
ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ
ฯ |
|
|
๏
ที่จะเกลาทางกู้สู่คนยาก |
ที่จะจากผมนิ่มปิ้มเส้นไหม |
ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร |
ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง
ฯ |
|
|
๏
ที่จะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก |
ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง |
ที่จะมุ่งจุดหมายปรายทะนง |
ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา
ฯ |
|
|
๏
เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพ้น |
เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา |
เพื่อเรืองข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา |
เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ
๚ะ๛
|
|
|
|
|
|
จาก
ขอบฟ้าขลิบทอง |
|
โดย
อุชเชนี |
|
๒๔๙๕ |