บทละคร นักฟิสิกส์ Die Physiker – สุขนาฏกรรมสององก์จบ โดยฟรีดคริค เดือเร็นมัทท์ นับตั้งแต่นำออกแสดงรอบปฐมทัศน์ที่โรงละครซูริค สวิตเซอร์แลนด์ เมื่อวันที่ ๒๑ กันยานยน ค.ศ. ๑๙๖๒ ก็ประสบความสำเร็จสูงสุด และได้รับการนำไปแสดงในโรงละครแถบประเทศที่ใช้ภาษาเยอรมันอย่างแพร่หลาย เฉพาะในเยอรมันก็มากกว่า ๕๐ แห่ง ถือได้ว่าเป็นบทละครภาษาเยอรมันที่ได้รับความนิยมมากที่สุด

บทละครได้ถูกตีพิมพ์ในปีเดียวกัน มีการเปลี่ยนแปลงต้นฉบับหลายหน โดยมิได้เปลี่ยนเนื้อเรื่อง ฉบับแก้ไขในปีค.ศ. ๑๙๘๐ ถือว่าเป็นฉบับสมบูรณ์ เดือเร็นมัทท์เป็นผู้ตรวจแก้ด้วยตนเอง โดยมีให้ความสำคัญกับรสทางวรรณกรรมมากกว่ารสทางการละคร ซึ่งถือว่ามีความแตกต่างกัน

แก่นแกนของเรื่อง ว่าด้วยการตั้งคำถาม ต่อความรับผิดชอบของมนุษย์ ในการปกป้องโลก และมนุษยชาติ ให้รอดพ้นจากภัยอันตรายอันเกิดจากความรู้ของตน แม้ว่าเนื้อหาทางวิชาการของแต่ละสาขาวิชา จะเป็นเรื่องของนักวิชาการ หรือผู้ชำนาญการในสาขานั้น แต่ผลกระทบจากการใช้ความรู้เป็นเรื่องของมนุษย์ทุกฝ่าย บางทีเราอาจจะพบว่า บางเรื่องบางอย่างเราไม่อาจจะเสี่ยงได้ ดังเช่น ชะตากรรมของมนุษยชาติ แม้จะเป็นไปเพื่อบรรลุถึงสิ่งที่เรียกว่าจุดสุดยอดทางวิชาการ บางทีการละทิ้งความรู้บางอย่าง ก็อาจนำไปสู่การเข้าถึงปัญญาญานอื่นได้

เมอบิอุส นักฟิสิกส์ผู้ซึ่งค้นพบทฤษฎีอันน่าแตกตื่นของโลก เขาเป็นผู้นำมนุษยชาติมาถึงสุดขอบแห่งความรู้ตน อัจฉริยะผู้เปรื่องปราดผู้นี้ แม้จะเข้าถึงสิ่งอันเป็นยอดปรารถนาของเพื่อนร่วมวิชาชีพด้วยกัน แต่เขาก็ต้องจ่ายคุณค่านี้ออกไปเช่นกัน เขาต้องทอดทิ้งครอบครัว ได้เลือกที่จะเป็นคนวิกลจริต ใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลบ้า เลือกที่จะทำลายความรู้ แทนที่จะปล่อยให้ความรู้ออกไปทำลายมนุษยชาติ เลือกที่จะเป็นฆาตกรที่มีความหมาย แทนที่จะทำตัวเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ไร้ความผิด

เขาและผองเพื่อน - ไอน์สไตน์และนิวตัน – เป็นผู้ป่วยในความดูแลของจิตแพทย์หญิงมาธิลเด โฟน ซาห์นด์ หมอรักษาคนบ้าผู้มีชื่อเสียงแห่งยุค เหตุฆาตกรรมในโรงพยาบาลบ้าอันมีชื่อเสียงนี้ ทำให้สารวัตรสอบสวน โฟส ต้องเข้ามาสืบหาสาเหตุที่แท้จริง โมนิคา นางพยาบาลผู้เป็นตัวแทนของผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อความรัก แม้จะเป็นความรักที่มีต่อคนวิกลจริตก็ตาม ตัวละครเหล่านี้เป็นส่วนสำคัญของบทสนทนาที่แหลมคมยอกย้อน บทพูดที่สลับบทตัวละครอย่างต่อเนื่อง นอกจากจะช่วยให้เกิดเสียงหัวเราะหึ-หึเวลาอ่าน ยังเน้นให้เห็นพาราด็อกซ์ของละคร การดำเนินเรื่องแบบหักมุมเกือบทุกตอนก็ทำให้ต้องทำตาปริบ ๆ อยู่บ่อยครั้ง

หนังสือเล่มนี้ไม่หนาสักเท่าไหร่ สักวันคงมีคนแปลเป็นภาษาไทยออกมา

ฟรีดดริค เดือเร็นมัทท์ - Friedrich Duerrenmatt