๏ ครืนครืนฟ้าส่งเสียงคำรามครวญ

แส้ฝนคะนองฟาดตวาดโบย

๏ แลบฟ้าปราบเปรี้ยงสำเนียงชัด

อาเพศอากาศล้นพ้นประมาณ

๏ อนาถนักนรชนรุ่งปัญญา

เล่ห์อัตตาหลงดีจึงเปล่าเปลือง

๏ ฟ้ากะลาครอบอยู่ทุกถิ่นที่

เบ่งบ้ากะลาใหญ่คับจักรวาล

๏ เพลิดเพลินอยู่ในเพลงกะลาแก้ว

วิพากษ์ผิดถูกบูชาแม่กาลี

๏ ดุริยางค์หอยแซ่ซร้องสรรเสริญ

นิ่มปัญญาต้องรู้ที่เจียมตน

๏ เวไนยไวยากรณ์กลับชาติเกิด

มิรู้กำซาบสุนทรียรสฤดีแด

๏ ชื่นชมตราชูไม่ดูรากเหง้า

ศิโรราบกราบกรานมีรางวัล

๏ ระยำล้ำเลิศเหล่าพาลาหมาหมู่

ยอมตายเพื่อสหายคือปณิธาน

๏ พระเสื้อเมืองทรงเมืองหลั่งน้ำเนตร

สงครามสัปปุรุษอินทร์รบพรหม

๏ เทพารักษ์หลักเมืองก็หวั่นก็ไหว

ดีต่อดีสุดจะเลือกอยู่ข้างนิยาม

๏ อกภูิติบ้านผีเมืองปวดรวดร้าว

เกียรติยศสัตตบุรุษถูกย่ำยี

๏ สุภาพชนนั้นอยู่ที่นับถือตน

หากยกตนข่มท่านเหนือผู้ใด

๏ ปางโจรร้ายจักได้ครองบุญ

เลิกปกป้องนรชนผู้รอนราน

๏ แม้นข้าน้อยจักเถลิงเดชแลยศ

จักปลูกฝังคุณพระรัตนตรัยให้เพิ่มพูน

๏ หวังสลาย "ตัวข้า" เข้าสู่ "เรา"

อัตตาปัจเจกถวายเป็นสังฆะพลี

๏ แยกแยะมนุษย์สัตว์กระจ่างชัด

อหิงสาย่อมแย้งยุทธนิยม

๏ เลิกสมมติวาทกรรมคนล้ำเลิศ

ถือคุณงามความดีเป็นศาสดา

๏ มุ่งยึดถืออุดมคติอันวิเศษ

แม้นถูกหมิ่นว่าเพ้อฝันไม่ทุรน

๏ นี้คือคำอธิษฐานอันล้ำค่า

ชาติสามานย์จักครองเมืองอย่าหวั่นกลัว

๏ ขับเทพเจ้าผู้พิทักษ์นรชน

ถึงวาระคนดีจักวอดวาย