เห็นไหมลมพัดดอกไม้ไหว

หนุ่มสาวดัดจริต


๏ เห็นไหมลมพัดดอกไม้ไหว	หอมหอบหัวใจไปลิบลิ่ว
กลีบอ่อนเกสรน้อยลอยล่องปลิว	อยู่ท่ามทิวพฤกษ์ภูผาแห่งป่าดำ ฯ

๏ ผ้าห่มหมอกหอบเมฆมาห่มป่า	น้ำค้างฟ้าโรยพนาพาชื่นฉ่ำ
รื่นรื่นชื่นจิตคิดลำนำ	ร้อยถ้อยคำแทนคิดถึงคนซึ้งใจ ฯ

๏ ทะเลสาบนั้นหรือคือเนตรอัปสร	อ่อนฉะอ้อนต่อว่าฟ้าฤาไฉน
วิบวับวูบวามซ่อนความนัย	เงามิ่งไม้แผ่วไหวมิตอบคำ ฯ

๏ ยินเสียงถอนใจระบัดโศก	ลมกรรโชกอึงอื้อมาเวลาค่ำ
พายุฝนสาดซัดชะตากรรม	จะครวญคร่ำฉะนี้อีกกี่นาน ฯ

๏ วารวันนั้นลิ่วไปลิบพู้น	สูญเปล่ารอกาละมาประหาร
อนิจจังที่แท้ทัณฑ์ทรมาน	โทษฐานจำหลักมั่นกลางหทัย ฯ

๏ สนสังคีตปลอบขวัญอันว้าเหว่	มหาชะเลเมฆโอบอ้อมแสงไข
แทนโคมทิพย์ส่องกลางวนาลัย	ธารน้ำไหลรินหอมแห่งนิรันดร์ ฯ

๏ ดาริการ่วงฟ้าประกายชีวิต	กระจิดริดรัศมีเลิศเฉิดฉัน
โอยทานแสงแด่โลกเป็นกำนัล	กระชั้นสั้นวูบดับลับลือชา ฯ

๏ หลับตามองเห็นเพียงดวงแก้ว	แหลกแล้วร่วงพลัดจากหัตถา
ฝันร้ายคือความจริงแสนทรมา	อนิจจาอีกกี่ฟ้ายังเสียดาย ฯ

๏ แก้วมณีร้าวรวดกลายกรวดหิน	หวังดื่มกินการงานดับกระหาย
วิปโยคโศกหมองมิอาจคลาย	สายหยุดสุดสายที่หายใจ ฯ

๏ อกหนาวปล่าวสะท้านกังวานถวิล	ทำนองพิณแผ่วพ้อเพียงหวั่นไหว
พรายฟองไวน์วูบวับรับความนัย	ผ่อนอาลัยฟ้าไหนใครเมตตา ฯ

๏ จิบหนึ่งเชื้อเชิญดาวประดับเนตร	ซึ้งวิเศษค่าทิพย์แท้เสน่หา
จิบหนึ่งยิ้มรับเจ้าดวงมาลา	ข้ามรุ้งฟ้าผ่านห้วงสีทันดร ฯ

๏ อัศจรรย์ฟุ้งกลิ่นปาริชาติ	หอมสะอาดธาตุจิตประภัสสร
ช้อนกอดอุดมคติด้วยอาทร	เล่ห์ร้ายหลอนหรอกหนาอย่าปรารมภ์ ฯ

๏ นิมิตเห็นสาส์นเบื้องบุรพทิศ	มิ่งมิตรเล่าถามความหวานขม
เร้าเร่งกลับถิ่นฐานร่วมชื่นชม	ค้นเพชรตมเจียระไนแพร้วแก้วปัญญา ฯ

๏ มาร่วมเป็นนายช่างบุรีรัตน์	สลักสกัดยุคสมัยไร้เดียงสา
อย่าทิ้งทอดยิ้มเย้ยเพียงเวทนา	เดรัจฉานอวิชชาสมพาสพัน ฯ

๏ แลนไทยวิ่งพล่านเต็มแหล่งสยาม	เกียรติกามฟุ้งฉาวลาวแขกหยัน
มาร่วมกำหมัดทะมัดประจัน	มิพรั่นหวั่นหวาดเพื่อนเคียงกาย ฯ

๏ กากฝรั่งผายลมเหม็นคละคลุ้ง	ถนัดปรุงรสนิยมศิวิไลซ์ฉิบหาย
ลิ้นอังกฤษคล่องกว่าไทยน่าละอาย	ไม่ละม้ายอยู่เมืองนอกสองสามปี ฯ

๏ ร่ำเรียนมารู้แต่วิชาชั้นเลิศ	มิรู้กำเนิดวิธีคิดเหมาะเมืองศรี
พร่ำพรอดกอดบูชาถ่านเถ้าทฤษฎี	กี่ล้านปีจึงจะเห็นสัจจะความจริง ฯ

๏ รู้แต่เขามิรู้เราจะรอดหรือ	มุ่งยึดถือขี้ฝรั่งดังผีป่าสิง
มิรู้จริงมิรู้รากจึงทอดทิ้ง	ยศสยามยิ่งแก้วกลิ้งกลางดิน ฯ

๏ ภูมิปัญญาเก่าเดิมมิรู้จัก	เฝ้าจงรักเหง้าต่างด้าวมิรู้สิ้น
อกปู่ย่าตายายแหลกพังพิน	วิญญานหลานร้างเปล่าเน่าเนยนม ฯ

๏ ลอกเปลือกหลงกากจึงบอดใบ้	ยากไร้จักษุปัญญาใจปร่าขม
สมองซิมเปิลว่าง่ายสมัยนิยม	ถวายบังคมวิทยาศาสตร์ทาสภักดี ฯ

๏ ขยะอารยธรรมขยันนำเข้า	เง่างั่งคลั่งไคล้เทพเทคโนโลยี
อีเดียทมิรู้มารยาทประเพณี	ศักดิ์ผู้ดีอยู่ที่นับถือตน ฯ

๏ สายสิญจ์ล้อมวิชาเป็นเล้าค่าย	อเมริกาฝ่ายยูโรปาญี่ปุ่นชวนสับสน
พะยี่ห้อใบปริญญาศักดินาคน	สยามสกุลหม่นรันทดท้อขอทานวิชา ฯ

๏ หยิ่งโยโสเส็งเคร็งนักเรียนนอก	ลูกกรอกนิวเคลียร์มิรู้ค่าหล้า
สำรอกสำเร็จใคร่ทางปัญญา	พัฒนาฟ้าสู่นรกอเวจีเบิกบาน ฯ

๏ เบ่งลำพองคะนองค่าหยักสมอง	ตรองมิรู้ค่าวิสุทธิ์วิเศษแก่นสาร
ป่าช้าชีวิตเพียงซากดักแด้ดักดาน	จิตวิญญานเปล่าไร้ความถ่อมตัว ฯ

๏ กระหายทรัพย์งกนับยอดเงินเดือน	ฟุ้งฟั่นเฟือนชั่งวิชาเทียบค่าหัว
มิแยกแยะค่าแท้เทียมจึงพันพัว	งัวงานงั่งคลั่งทองของมายา ฯ

๏ ท้าววิษณุกรรมทอดถอนสะอื้นโศก	วิปโยควิศวกรไทยแร้นแค้นค่า
นิมิตเมืองอุจาดอุบาทว์แววตา	พะว้าพะวังรังรกสยกแสยงใจ ฯ

๏ แพทย์สยามแพศยาค่าเงินทอง	มิปองอุดมคติอันยิ่งใหญ่
เรียนเครื่องมือสั่งเมืองนอกรี่เร็วไว	รีดคนไข้ไร้จรรยาสง่าสามานย์ ฯ

๏ เฉลียวฉลาดแสนรู้นักนักกฎหมาย	สอพลอนายสัตว์การเมืองเชื่องรัฐประหาร
นิรโทษกรรมเดรัจฉานชำนิชำนาญ	ถวายงานไดโนเสาร์น่าเห่าหอนชมเชย ฯ

๏ ท่านวิทยาศาสตร์ศาสดาศาสนาใหม่	วิบัติวิจัยหวังตำแหน่งมาหนุนเขนย
ปรีชาญานทรรศนะอื่นละทิ้งละเลย	ยิ้มหยันเย้ยอินทร์พรหมสูรยจันทร์ ฯ

๏ สุดโปรดปรานท่านอีโคฟาสซิสต์	เข้มเขียววิจิตรวิลาศป่าฝัน
โคไมนีสิ่งแวดล้อมยุคปรัตยุบัน	อย่าคิดสั้นกำแหงแข่งตีความ ฯ

๏ เออหนอสบถบ่นบ้ามาช้านาน	เกลออย่าพาลลี้หนีหายอุปสรรคคร้ามขาม
โอกาสวิเศษสร้างประวัติศาสตร์อันเรืองนาม	กู้สยามยามวิกฤตินิรมิตอมตะงาน ฯ

๏ เหลวไหลมิกลับบ้านมิช้าว้าเหว่	จักร่อนเร่อีกกี่ฟ้าหาน้ำผึ้งหวาน
ฤาภมรจะยอมอดบุหงาลดามาลย์	ทอดทิ้งปณิธานกับดินทราย ฯ

๏ สะดุ้งตื่นฟื้นเห็นดวงสุรีย์ศรี	สาวราตรีน้ำค้างพลันห่างหาย
นิมิตฝันฝากไว้กับยิ้มพราย	ถ้อยสหายก้องเหน็บแนมกังวานใจ ฯ

๏ ฝนยังพรายฝ่ายฟ้อนมาอ้อนหญ้า	แทนสัญญาสินสอดสนรับไหว้
เรียวโค้งรุ้งนำทางหว่างดวงหทัย	กระซิบบอกใบ้ที่ปลายทางมีความงาม ฯ

๏ ชมพนาป่าดำในน้ำฟ้า	เวิ้งขุนผาสูงเยี่ยมน่าเกรงขาม
ทะเลสาบลึกล้ำสะท้อนเมฆคราม	หมอกหวงห้ามดวงตาอย่างยั่วยวน ฯ

๏ เก็บทิพย์ใส่กาพย์กลอนฟ้อนป่าฝัน	อัศจรรย์เรียงร้อยถ้อยกำสรวล
หอมบุปผาเสน่หามาเห่ครวญ	เชื้อชวนเพื่อนร่วมระรื่นชื่นชม ฯ

๏ เจียรเจียระไนจักรวาลล้ำเลิศ	บรรเจิดเพริดพริ้งสวรรค์สรวงอาศรม
ศุภสวัสดิ์น้อมสถิตอกนิษฎ์พรหม	สุทธารมณ์ห่มห้อมทุกดวงชีวิ ฯ

๏ รินคติธรรมถวายโลกน่ารัก	ชื่นจิตนักธรรมชาติบริสุทธิ์ศรี
พินัยกรรมเขียนไว้ในใจกวี	สุนทรีย์วิเวกวิเศษสกาวพราว ฯ

๏ บันทึกนี้มอบไว้แด่มิ่งขวัญ	วันฝันสั่นสะท้านกลางป่าหนาว
กระซิบสัญญาตาข่ายประกายดาว	ผ่าวพิษร้าวผ่อนคืนดวงชีวิน ฯ

๏ เห็นไหมลมพัดดอกไม้ไหว	หอมหอบหัวใจไปหมดสิ้น
จุมพิตฝากแทบเท้าแม่แผ่นดิน	รินรินจะคืนถิ่นมิช้านาน ฯ

ชลนภา อนุกูล
ซาร์บรึคเคน, ๒๕ มิถุนายน – ๔ กรกฎาคม ๒๕๔๗

เว็บไซต์นี้จัดทำด้วยความกระตือรือล้นของใครหลายคนนั้น
ก้อนหิน และหรือดอกไม้ กรุณาหารือกับนักการ
พยายามปรับปรุงข้อมูลครั้งล่าสุด เมื่อวันที่ ๒๕ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๗