คืนนั้นเสียงปืนสนั่นลั่นผ่านฟ้า
ลูกไฟแดงยิบยับตาพาขวัญหนี
ทุกผู้คนก้มล้มหลบซบธรณี
หลายชีวีนอนนิ่งไปไม่ลุกคืน
ครานั้น เลือดเนื้อนองท้องถนน
น้ำตาหล่นรินไหลพรากยากจะฝืน
ถามหาประชาธิปไตยไยกลับคืน
ด้วยลูกปืนกระสุนบ้าพร่าวิญญาฯ
ยามนั้น ประชาธิปไตยควันไฟห้อม
อนุสาวรีย์ถูกล้อมลวดหนามหนา
ราชดำเนิน ปีสามห้าเดือนพฤษภาฯ
ประชาชนผู้หาญกล้าลาจากไป
คืนครืนครั่นคืนปืนลั่นท้องถนน
คืนขวัญหายคืนฝันร้ายของผู้คน
ประชาชนแลกชีพมาประชาธิปไตย
โอ ประชาธิปไตยกว่าได้มา
กี่ตุลา กี่พฤษภา มาถึงไหน
นักการเมืองยังเล่นการเมืองอยู่ร่ำไป
ฝากหัวใจหวังอะไรไม่ได้เลย
ประชาธิปไตยอย่างไรจะไปต่อ
ประชาชนอย่าท้อใจอย่าหยุดเฉย
มีส่วนร่วมติดตามอย่าหยุดเลย
ประชาเอยก้าวเดินไปเพื่อไทยทั้งปวง.
