วันนั้นผมอยู่ที่ไหน
หัวใจร้องไห้เมื่อเห็น
นี่หรือเมืองไทยร่มเย็น
ทุบตีกันเล่นไม่เป็นคน

ครั้งนั้นผมเป็นเด็กน้อย
ไม่ค่อยรู้เหตุสับสน
ผู้ใหญ่เคยคิดแยบยล
ชอบกลเหมือนจนปัญญา

เหตุร้ายใช่ว่าไม่เคยเกิด
พลิกเปิดประวัติศาสตร์เถิดหนา
ใครครับไม่เล่นตามกติกา
จับมาแก้ผ้าให้เห็นตัว

ไหนครับใครไม่เกี่ยวข้อง
ลองยกมือดูนับหัว
คนไม่มีส่วนพันพัว
กล้า-กลัว-นิ่งเฉย-หลับตา

ตาสีไปเดินขบวน
ทิ้งสวนไว้กับตาสา
ยายมีอกสั่นพรั่นอุรา
ยายมาตามหาหลานชาย

วันนั้นคุณอยู่ตรงไหน
หัวใจผู้คนหลากหลาย
ความคิดแตกต่างมากมาย
ใยทำลายเหลือเพียงสามัคคี

ผมรออะไรอยู่รู้ไหม
ให้พวกไดโนเสาร์ตายเป็นผี
เรียนรู้แยกแยะเลวดี
พรุ่งนี้ของผมใช่ของใคร

กราบพระสยามเทวาธิราช
ประกาศเปลี่ยนแปลงยุคสมัย
ขอให้ไทยตื่นเป็นไท
อย่าได้หลงเชื่อเทวดา

เลิกรอวีรบุรุษขี่ม้าขาว
เพชรดาวไม่ลอยมาหา
หยุดหลงงมงายชาวฟ้า
หย่อมหญ้าย่อมบานเหนือภู

โลภ-โง่ ขอให้สูญพันธุ์
เกลียดกันก็ตกนรกคู่
รุนแรงแค้นเคืองตรองดู
อดสูใจหยาบอหังการ์

เผด็จการ-ประชาธิปไตย-คอมมิวนิสต์
ต่างคิดต่างเชื่อไม่ต่างกันหนา
เอ็งผิดข้าถูกมมังการ์
เมตตาอยู่ไหนบอกที

ยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตาย
สลายเป็นเถ้าทุกที่
เปื่อยเน่าเป็นปุ๋ยอินทรีย์
ไม่มีผิดแผกแปลกกัน

ปิศาจฯ

วันนั้นไม่สำคัญสักเท่าไหร่
ขอหัวใจวันนี้เธอหาญกล้า
วันนั้นอาจเป็นเพียงภาพลวงตา
สิ่งเธอเห็นตรงหน้านี่ของจริง


ถ้าวันนั้นคราวโน้นเธอเยาว์อยู่
ขอวันนี้เชิดชูหัวใจสิงห์
รู้ประวัติศาสตร์เรียนชีวิตกล้าท้วงติง
ความหวังอันใหญ่ยิ่งคือตัวเธอ

โสภาพรรณวดี

 

นำเสนอครั้งแรกในเว็บบอร์ดสมาคมนักเรียนไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๔๕

http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=tsvd&topic=734